Bijvoegsel aan DE POPERJNGHENAAB van Zondag 18 Februari lllli
14 Mengelwerk van DE P0PER1NGHENAAR
oorspronkelijk verhaal door
CAftllLLË VERVARCKE.
Ondertusschen ging alles opperbest voort
in de familie. Al ae leden genoten eene vol
maakte gezondheid. Dora was een schoone,
doch eenigszins tengere, jonge dochter ge
worden en hare broeders waren tot verstan
dige jongelingen opgewassen, die hunne
ouders niets dan vreugde verschaften
Grootvaders droom hun een groot fortuin
nalaten, kwam van dag tot dag nader bij zijne
verwezentlijking, want de firma Richardson
werd immer bloeiender en sterker.
XI
Waarin men ziet dat 't aardsch geluk
zelden duurzaam is.
Richardson had nu zijn doel bereikt, on
gelukkiglijk kon hij zich niet verheugen in
de goed'' uitslagen, welke zijne ondernemin
gen opgeleverd hadden.
Eene geraaktheid sloeg den sterken man
ter neder. De lichamelijke krachten waren
verdwenen, hij was bijna gansch lam doch
zijne verstandelijke vermogens waren hem
bijgebleven.
Zoodat hij met volle tegenwoordigheid
van geest zijne laatste raadgeving aan kin-
ders en kleinkinders geven kon.
Vooral met Juan onderhield hij zich lang
en ernstig over de reusachtige werkhuizen,
welke hij gesticht had. Deze lagen den
stervende zoo innig ter herte, zij waren
immers nauw verbonden met 't duurzaam
welzijn zijner geliefden in de toekomst.
Na eenige dagen lijdens legde de groote
nijveraar het afgematte hoofd voor goed ter
ruste. Tot het laatste oogenblik zijns levens
gaf hij zijne kinderen de levendigste bewijzen
van teederheid en liefde, die ook door allen
zonder uitneming met de vurigste dank
baarheid beantwoord werden
Wij zullen de droefheid, welke in die om
standigheid in het huisgezin heerschte, niet
trachten te beschrijven evenmin als de
hertscheurende tooneelen, die het nare af
scheidsuur vervulden.
Hier ook kwam de tijd, die alle wonden
heelt, zijne weldoende werking uitoefenen
en het smertelijk verlies lanzamerhand
doen vergeten.
De bezigheden des levens kwamen hierbij
ook wel van pas Laura had het druk genoeg
met het bezorgen harer vier kinderen en
Juan, die nu gansch alleen het bestuur van
het groote nijverheidsgesticht op zich voelde
wegen, vond ook maar weinig tijd om aan
droeve mijmeringen te besteden.
Ongelukkiglijk was het afsterven des
vaders, als een voorteeken der zwaardere
rampen, die in het tot dan toe zoo gelukkig
huisgezin gingen voorvallen.
Iets meer dan een jaar na dit droevig voor
val, brak eene besmettelijke ziekte uit in
het omliggende van Juan's woning.
Het was de typhuskoorts.
Welhaast deed zij bare vreeselijke intrede
in vele huisgezinnen en ook dat Laura werd
niet gespaard.
Juan en zijne dochter Dora werden het
eerst aangetast en lagen na korten tijd met
de ijlkoorts te bed.
O wat werden zij bezorgd en opgepast
Noch onkosten, noch moeite, niets werd
gespaard om de duurbare kranken de ge
zondheid terug te geven.
De beste geneesheeren uit de streek wer
den ontboden en Laura verliet bijna geen
oogenblik de sponde der zieken. Meer dan
eens hadden de doktoors haar gezegd dat zij
zich te zeer vermoeide, dat zij zich eenige
rust moest gunnen, om beter tegen eenen
mogelijken aanval derzelfde ziekte bestand
te zijn doch zij luisterde naar die wijze
raadgeving niet.
Na eenige dagen was de ziekte gelukkig-
lijk gekeerd en de kranken, alhoewel zeer
verzwakt, waren buiten gevaar.
Welk onuitsprekelijk geluk voor de goede
Laura en ho$ vurig dankte zij God omdat
Hij, in zijne goedheid, het nakend gevaar
van haar huisgezin verwijderd had
Maar, helaasde vreugde was van korten
duur, want geene week nadien moesten
hare drie zonen zich bijna tegelijkertijde
te bed leggen en van het begin hunner
ziekte toonden de geneesheeren de grootste
ongerustheid.
Immers de typhuskoorts was vergezeld
van longontsteking en zulke gevallen zijn
doodelijk.
Nog eens werd alles gedaan wat mogelijk
was om de ziekte te keer te gaan maar
deze maal was alles nutteloos de drie jon
gelingen werden kort na elkander aan
hunne troostelooze ouders ontrukt.
Wat schrikkelijke slagen kan de onver
biddelijke dood in een huisgezin niet slaan
Wie zal begrijpen wat er in het hert van
eenen vader, van eene moeder omgaat, als
zij na al gedaan te hebben, waartoe een
mensch bekwaam is, na vermoeienissen,
opofferingen en lijden van allen aard, toch
hun kind zien sterven en dezes stoffelijk
overblijfsel naar het doodenveld moeten
vergezellen, om het daar tot aas der wormen
achter te laten
Wie zulks niet ondervonden heeft, kan
er zich geen waar gedacht van maken.
Alleen de hoop in een toekomstig leven
kan hier eenigen troost, eenige leniging
aanbrengen
Dan, zulks was het verdriet van Laura en
Juan, niet eene maal, maar driemaal in
min dan eene week.
De beproefde echtgenooten vermengden
hunne bittere tranen en trachtten malkan
der met de heldhaftigste zelfverloochening
eenigszins moed in te spreken.
Zij hadden toch hunne lieve Dora behou
den... en zij waren nog vereenigd om in
dees tranendal malkanderslot te verzachten.
Deze laatste gedachte scheen welhaast
eenigen troost te laten droppelen in die
verscheurde herten.
Maar, helaas dit moest Juan ook ontzegd
worden, want na eenige dagen strijdens
tegen de herinnering aan hare zonen, tegen
de verzwakking in haar gestel, veroorzaakt
door slapelooze nachten en wanhopig zwoe
gen en vooral tegen de eerste aanvallen der
schrikkelijke ziekte, die haar tat dan ge
spaard had, moest de zoo diep beproefde
moeder ook te bed blijven.
Het was haar niet gegeven liet lot van
haren levensgezel langer te helpen dragen,
langer hare teêrgeliefde dochter te richten
op 's werelds bedriegelijke.baan.
De dood naderde met rasse schreden, voor
de vierde maal ging zij hier in dit prachtig
huis meêdoogenloos eenen levensdraad af
snijden.
Dora bevond zich gansch alleen bij hare
moeder, deze had hare hand gevat en sprak
Mijne lieve dochter, mijn uur is geko
men, o ween niethet is niet om nutte-
looze weeklachten te uiten, dat ik tot u
spreek. Ik zal mijne lieve kinderen volgen
en laat u bij uwen vader. Laat ons niet
opslaan tegen den wil van God, maar altijd
onze plichten voor oogen houden. Daarover
moet ik eenige woorden tot u spreken,
want groote beproevingen zouden u nog
kunnen overkomen.
Mijne plichten zal ik niet vergeten,
moeder, wees gerustsprak Dora met ver
doofde stem.
Ik geloof het, lieve dochter, ging de
kranke met inspanning voort, maar het is
toch eerst en vooral noodig, dat gij deze
kennet. Luister dus welin een vreemd
land, verre van hier, in Europa, wonen er
menschen, die uwen vader over jaren het
schandelijkste ongelijk hebben aangedaan
ja, die hem gansclï onrechtveerdig van
eenen godtergenden moord beschuldigden.
Hij heeft zelfs moeten vluchten om aan
eene onverdiende veroordeeling te ontsnap
pen. Jaren en jaren bleef zijn hert met
wraakzucht vervuld. Hij kon niet vergeten,
dat hij alzoo gedwongen geweest was, als
een vuige lafaard, de vlucht te nemen. Die
herinnering vervult tot heden nog zijne ziel
met bitterheid. Het is mij altijd gelukt, ge
holpen door de liefde, welke uw vader mij
toedraagt, die opwellingen te bedaren
maar wie weet, hoe het zal zijn, als ik hier
niet meer ben
In zijne droefheid zal hij misschien aan
die wraakzuchtige gevoelens gehoor geven
en ik zal niet meer nevens hem zijn om hem
deze te helpen bestrijden
Gij moogt aan uwen vader niet zesrgen
dat ik u over die zaken gesproken heb ten
zij gij bemerk l et dat hij zijne vijanden op
zoekt, om zich over hen te wreken. Indien
gij zulks ondervondt, lieve Dora, zoudt gij
al moeten doen wat gij kunt, om het te ver
mijden. Zult gij dien plicht van kinderlijke
liefde nauwgezet vervullen, kind
Afgemat legde de kranke het hoofd ne°r
en Dora had maar tijd genoeg om te zeg
gen
Voorzeker, moeder.
Door vermoeienis uitgeput, was de ster
vende in bezwijming gevallen.
Nadruk voorbehouden.
(Wordt voortgezet.)
wraak en liefde
