Bijvoegsel aan BE POPERINGHEN van Zondag A Februari 1912.
WRAAK EN LIEFDE
32 Mengelwerk van DE POPERINGHENAAR
oorspronkelijk verhaal door
CAMILLE VËRVARCKE.
Ongelukkelijk kan die begoocheling niet
lang duren de werkelijkheid komt terug,
de hinderpalen rijzen op, allerlei moeilijkhe
den vertoonen zich en het heilvolle tooneel
verzwindtja,diet schijnt onmogelijk dat de
wereld ons eenmaal in vrede het voorgestel
de geluk late smaken.
Er werd eene poos gezwegen. Beide per
sonen schenen verwonderd over de wending,
welke het kort gesprek zoo ras aangenomen
had.
Laura verfrommelde zenuwachtig eenen
zijden strik, die haar kleed versierde.
Eensklaps hief zij half het hoofd op en,
met schuchteren blik en eenen lichten blos
op het voorhoofd, vroeg zij aarzelend
En was er gisteren avond iemand in het
gezelschap, die zulke aandoeningen in udeed
ontstaan, mijnheer.
Nu voelde Juan zijne wangen kleuren. Hij
scheen tamelijk aangedaan, doch hij deed
eene felle poging op zich zei ven, en sprak
met genoegzame vastheid.
Ja, mejufïer.
Op dit oogenblik werd de deur geopend en
Laura's vader kwam binnen. Hij kuste zijne
dochter op haar voorhoofd en reikte Juan
gulhertig de hand.
Dat beide personen een weinig onthutst
waren scheen hij volsterkt niet te bemerken.
Zij waren opgestaan, Juan om zijnen over
ste te begroeten en Laura om het vertrek te
verlaten.
Ik zal die heeren alleen laten om over
hunne zaken te spreken, zegde zij, en na
eenen stillen groet verliet zij de eetzaal.
Na aan de dienstboden gezegd te hebben,
dat zij voor niemand sprekelijk was, sloot
zij zich in hare kamer op. Zij was zoo blijde
dat zij alleen was, om na te denken over de
woorden van Juan.
Van wie spak hij in zijne duistere bewoor
dingen?... Ziedaar het raadsel dat haren
geest kwelde en waarop liet haar onmogelijk
was een zeker antwoord te vinden.
Wie was de gelukkige vrouw, die zulke
aandoeningen in het hert van Juan kon op
wekken
Zij gevoelde dat gansch haar levensgeluk
van de oplossing dier vraag ging afhangen.
Maar wie ging er op antwoorden
Zij beurde zich op met de hoop, dat Juan
voorzeker van haar gesproken had.
Zij gevoelde dat alle andere veronderstel
ling haar te veel verdriet zou veroorzaakt
hebben
Zij kwam welhaast tot de overtuiging dat
zij de vraag voor het oogenblik onopgelost
moest laten.
Zoo nam zij voor den afloop der zaken ge
duldig af te wachten, maar evenwel ook de
middelen te gebruiken, die het beste geschikt
waren om tot de vervulling harer wenschen
te komen.
Intusschen legde Juan zijne boodschap af
bij den bestuurder en ging daarna eene ronde
doen in de werkhuizen.
Wat voelde hij zich gelukkig en opgeto
gen
Twee dagen nadien ontmoette hij Gaston,
die van zijne reis teruggekeerd was, en ver
telde hem het voorgevallene.
Gij ziet, zegde hij hem om te eindigen,
dat ik gewetensvol uwen raad gevolgd heb,
dat ik zelfs rasser doorgewerkt heb dan gij
zulks verwachttet.
Waarlijk, mijn vriend, ik moet be
kennen dat ik zooveel niet durfde hopen.
Uwe bekeering schijnt inderdaad volledig
en rechtzinnig. Laat ons hopen dat gij bij
uw gedacht zult blijven en dat alles goed
zal vooruitgaan.
O wees gerust, Gaston, ik zal niet
meer veranderen.
Zoodat gij nu de gaven van mejuffer
Laura opgemerkt hebt
Voorzeker, mijn vriend, ik ben waar
lijk beschaamd over mijne vroegere onver
schilligheid. Nu voel ik duidelijk dat zij
zich van mijn hert meester gemaakt heeft.
Geve God dat wij ons maar niet bedriegen
nopens hare gevoelens te mijnen opzichte.
Daarover moogt gij volkomen gerust
zijn, mijn goede Juan. Ik durf zeggen dat
ik eenige ondervinding heb in zulke zaken
en ik weet wat ik gezien en gehoord heb.
Zooveel te beter, mijn vriend, sprak
Juan met eenen zuchtwant nu mijn hert
zich geopend heeft voor andere gevoelens,
zou eene teleurstelling mij zeer hard vallen.
Bravo riep Gaston uit, ik zie dat alies
goed staat. Indien het gebeuren mocht, dat
ik de zaken eenigszins kan verhaasten, zult
gij daarover niet ontevreden zijn, nietwaar
Integendeel, mijn vriend, van mijne
dankbaarheid zijt gij voorop verzekerd.
Zoo redekavelden de beste vrienden nog
eenigen tijd in de beste gemoedsgesteldheid.
Gastonverheugd omdat zijn raadgevingen
aanhoord werden en Juan vol hoop in eene
heilvolle toekomst.
X
Waarin iets gebeurt dat het
voorgaande liet veronderstellen.
Twee maanden later waren Laura en
Juan door het huwelijk vereenigd.
Het jonge huisgezin bleef bij den vader
inwonen, wien de scheiding van zijne eenige
dochter te veel verdriet scheen te moeten
veroorzaken.
In geene woning ter wereld heeft er ooit
reiner geluk geheerscht, dan in deze van
den schoonvader van Juan Garoli.
Laura leefde tusschen haren vader en
haren gemaal, die wedieverden om haar
het leven zoet en aangenaam te maken. De
vader bezat oordeel en ondervinding genoeg
om, niettegenstaande zijne bezorgdheid,
altijd binnen de palen eener loffelijke be
scheidenheid te blijven, zoodat zijne tegen
woordigheid nooit eenige stoornis verwekte
in het jonge huisgezin.
Gelukkig was Laura eene van die vrou
wen, die den voorspoed kunnen dragen en
geen misbruik maken van het vertrouwen
dat men in hen stelt.
Niettegenstaande zij dienstboden genoeg
had, hield zij een waakzaam oog op heel
den gang van het huishouden en zij liet
niet eene gelegenheid ontsnappen, om het
zedelijk en stoffelijk welzijn der familie te
vermeerderen.
Nooit werd er een hard of ruw woord ge
sproken iedereen schikte zijn gedrag der
wijze, dat de andere er door niet in hunne
begeerten of gewoonten gestoord werden,
iedereen kon, als 't noodig was, iets toege
ven en zoo heerschte er eene volmaakte en
durende overeenkomst in dat gezegend huis.
Wat was er in deze omstandigheden van
de wraakzuchtige gevoelens van Juan ge
worden
Helaas hoe geerne zouden wij zeggen
dat deze tot den laatsten sprankel uit zijn
hert verdwenen waren
De eerbied voor de waarheid dwingt ons
echter te verklaren dat het zoo niet was.
Ten andere, men zou de Corsikaan slecht
moeten kennen om te denken dat de zucht
naar wraak zoo gemakkelijk zijn hert ver
laat.
Neen, Juan had niets vergeten, niets
vergeven... Niemand zou zulks nochtans
vermoed hebben ja, zijn vriend Gaston
meende, dat zelfs de herinnering aan het
geleden ongelijk, uit het geheugen van
Laura's echtgenoot gewischt was.
En evenwel was het vuur der wraakzucht
niet uitgedoofd, het smeulde.
Het was niet beter uitgeroeid, dan de
lavastroomen in het binnenste eens vuur-
bergs, die, na honderden jaren rust, gansch
de streek kan verwoesten, door zijne onver
wachte uitberstingen
Die gevoelens verstoorden nochtans het
geluk niet van Juan, nu en dan schoot hem
slechts eene droeve herinnering door de
hersenen, welke hij algauw onderdrukte.
Een enkel toeval kon evenwel de oude
wonden openrijten en het smeulende vuur
in eenen blakenden gloed veranderen.
Eens, in een vertrouwelijk gesprek, had
hij gansch zijn voorgaande leven, tot in de
kleinste omstandigheden, aan Laura ver
teld. Daarbij had hij niet kunnen verzwij
gen, dat hij hoopte eenmaal de gelegenheid
te hebben, over het aangedane ongelijk
wraak te nemen.
De jonge vrouw schrikte eenigszins bij die
taal en zij voelde aanstonds dat het een
harer heiligste plichten ging zijn, het hert
haars echtgenoots tegen de aanvallen dezer
droeve gevoelens te vrijwaren. Volgens haar
konden geluk en wraakzucht onmogelijk in
het zelfde hert plaats vinden.
Maar, mijn lieve Juan, sprak zij op
vleienden toon, terwijl zij met hare kleine
hand zijne overvloedige zwarte haarlokken
streelde, hoe kunt gij daar nu nog aan den
ken Gij zoudt moeten tevreden zijn dat al
les zich alzoo voorgedaan heeft. Zonder die
voorvallen zouden wij malkander nooit ge
kend hebben en wie weet, indien ons zoo
veel geluk, als wij thans smaken, zou ten
deel gevallen zijn.
Nadruk voorbehouden. Wordt voortgezet.)
