HET ARRONDISSEMENT. Iste Jacrgang. No 2. Wy zyn in het strydperk getreden daertoe hebben ons gewigtige redens be wogen; valsche leeringen, onbegrypelyke leugens, snoode laslertael worden onder het volk verspreid, en lage driften worden onder hetzelve opgehitst. Nooit wierden heviger middelen gebruikt om de geesten te verleiden endegevoelens te verbasteren; nooit zag men de vyanden van Kerk en Troon hunne trouwlooze aenvallen met meerdere arglistigheid bereiden. In de steden, tot op de kleinste dorpen toe, zyn 'er uilzendelingen van het valsche libera- lismus te vindenwier goddelooze en onrustwekkende tonghaer verderffelyk vergift alom verspreidt. Door al deze po gingen verhoopen de kopstukken der franc- magonnery, op de puinhoopen onzer vry- heden, hunne heersching, hunne dwing- landy te konnen vestigen. Hunne inzigten zyn voor niemand geen mysterie meer, alhoewel zy dezelve we derom trachten te verduiken. 'T is nog geene vier maenden geleden dat het wilde geroep weg de kloosters, weg de priesters, weg de godsdienst, weg het leger, door de francmagons tot in de Kamers opgehitst, geschreeuwd en gehoord is geweest in de straten van Brussel en van andere steden. Dit gerucht is gestild, maer de werkingen der francmagons zyn niet geëindigd. In Mei Iestleden, is hun plan mislukt; maer daerom hebben zy hunne voornemens niet veranderd, noch verlaten. Wat zal dan, de snoode samenzweering van het kwaed tegen het goed te wege brengen? Zal BeIgie,ons duerbaer Vaderland, zich onder het schandige jok der francmagons, laten blindelings nederdrukken? Zullen Belgie's zonen, altyd zoo vastge kleefd aen den katholyken godsdienst, het geloof hunner vaderen laten uitroeijen, onteer en, in het modder sleepen en versmachten, gelyk zyne vyanden het gezworen hebben? Zullen zy hunne glorieryke Constitutie, met al de kostelyke vryheden die zy ons geeft, door een handvol revolutionnairen laten verscheuren? Zullen zy toelaten dat de onlusten en ge- weldenaryen van Mei Iestleden, de voor bode zou zyn geweest van treurige too- neelen en rampen die onze vryheid en Nationale onafhanglykheid zouden in ge- vaer stellen? Neen zeker! want alhoewel het onbe- twisbaer zy, dat onze vryheden van den kant der francmagons bedreigd worden, wydurven verzekeren dat zooeene treurige toekoomst voor ons Vaderland niet te vree zen staet; want Belgie telt eene groote menigte echte God en Vaderland minnende burgers, wier getal dit hunner vyanden verre overtreft; maer ten anderen durven wy het ook luide op zeggen zy moeten eendraglig zyn, zich door geene logens laten verleiden, en kloekmoedig durven toonenwieen watzyzyn; de moedloosheid, de benauwdheid, de onverschilligheid der weldenkende burgers, maekt de stoutheid, de schaemteloosheid der francmagons en hunner aenhangers, de valsche liberalen, zoo veel te grooter. Daerom is het dat wy op ons genomen hebben aen onze medeburgers en landsge noten,den staetvan zaken, hunnekrachten en pligten voor oogen te stellen. Met belgscheregtzinnigheid envlaemsche rondborstigheid zullen wy spreken, om ze te verlichten over hunne ware belangen, hun te wapenen tegen de listen en trouw looze poogingen der francmagons; met moed en iever zullen wy bestryden alles wat aen het algemeene welvaren kan na- deelig zyn. Om in onze onderneming te gelukken beroepen wy ons op dekrachtdadige mede werking onzer medeburgers, in wier ade ren het zuivere belgsche bloed is blyven vloeijen. Wy betrouwen 'er op; want 't is klaerblykend genoeg, dat in de omstandig heden waerin wy ons bevinden, het de pligt is van iederen weidenkenden burger, zich rond Troon en Altaer te scharen, en hunne verdedigers te ondersteunen. Zyn wy ééns, en toonen wy aen de vreem de oproermakers die uit hun land gejaegd, het onze koomen ontrusten, en een aental van onze broeders verleiden, dat wy onzer instellingen en vryheden weerdig zyn, dat wy onze reglen kennen en gereed zyn de zelve kloekmoedig te verdedigen; dan zullen wy welhaest zien verdwynen alle gevaer waerdoor ons duerbaer Vaderland wordt bedreigd dan zullen wy voor het zelve, door onze eenuragt en magt, eene geruslige toekomst mogen verhoopen. EEN OUD DICHTJE DE KABOUTERMANNETJES. GAZETTE VAN YPEREN Dit blad verschyut den Zaterdag van iedere week. Prys van inschryving by jaer Voor de Stad. Fr. tj-oo Voor de Provinciën. Fr. 4"5o. De Jaergang begint met den ien September. EN VAN GODSDIENST EI VADERLAID. BEKENDMAKINGEN: zeventien centiemen den drukregel Brieven, Bekendmakingen en Geld moeten aen den uitgever Vrachtvrij toegezonden worden. De bekendmakingen moeten den Donderdag, toegezonden worden. VAN Toen gy nog in uw kindschheid waert, Zeg my, heeft men u nooit vervaerd Van zekere kaboutermantjes, Die diepe woonden ouder de aerd' O lezer! aerdige kalantjes, Met de and're menschen niet gemeen (Want 't waren menschtjes; neem 't iu achte Als wy, ja menschtjes met twee been'.) Met de anderen, zeg ik, niet gemeen, Ten zy om soms by donker uachte, Als kleine spookjeszwart en uaer, Een poets te bakken hier en daer. S nachts: want zy waegden 't van hun leven By klaren dag 't licht doet hen beven. Een waeghals, zegt men, vol van moed, Wilde eens dat onderaerdsch gebroed In zyne douk're woon bezoeken. Hy liet zich zinken in een mand Maer nam met zich naer 't vreemde laud Wat snoeperijen, en wat koeken, Om dat gespuisjen in zyn bol Te paeijen, met een koek of met een suikerbol. Want schoot dat volksken in zyn kwaden, Er was voor d'arme geen gena Hy wierdt er levende gevladen, En dan gekapt iu marmela. De man werd dan in 't hol gezonken Doch nauwlyks was de stoute neer Daer kwamen vyflig, en nog meer, Dier ventjes, aen zyn mand geklonken, Met priem en dolk en gift en ander spokery Maer straks smeet hy wat lekkerny; Wat koekjes en wat suikerbollen En zie, dat volkje was zoo bly Dat 't aenstonds ophield van te grollen. Ja zelfs, ons gast deed 't daer zoo wel, Dat al 't gepeupellje te samen Den braven suikerman kwam pramen Te blyven voor hun meegezel. Maer ei! dat kon onz' gast niet schikken Ja, lezer, zoo men denken kan, Hy had geen goest, de brave man, In hun verpestend hol te stikken, Versmacht door vuilen rook en doom, Waerin hy toortslicht, mat en loom, Als schimmen hier en daer zag blikken Eu doodsgebeenten langs den wand Zag scheem'ren, in dien fakkelbrand. Doch graeg had hy iu zyne mande Wat van die mantjes raêegedaen Maer hoe hy ook zyn kracht inspande, Hy kreeg het volkje daer niet aen. 'T was al vergeefs aen hen gesproken Van onzen held'ren zonneschyn, Van goede beetjes, lekk'ren wyn; Elkeen van hen begint te spoken Met dezen blóononnoos'len guit; En lachtdat 't hem in de ooren tuit. Slechts een der bende wilde 't wagen, Op onzes reizers wedervaert, Zich mede omhoog te laten dragen, Om eens toch al dat schoons te aenblikken op ons' aerd1. Dojh 't ventje wilt hem niet betrouwen, Dien man, noch 't zonlicht van zyn land; Dus klampt het slechts aen 't gat der mand En om te beter de aerd' te aenscbouwen Draegt het een keerslicht iu zyn band. Zy wier den t' saem zoo opgetogen Met eene lange lange koord; Maer 't was nauw boven aen den boord, Of 't mantje krygt de zon in de oogen, En blind geslagen als een mol, Straks stuift het neder uit den hoogen, En rammelt weder iu zyu hol. Elkeen kwarn 't freertje toegeschoten Dat daer gebeukt lag op zyn knoten, Eu spart'iend, schreeuwend aei eu ach Geen steke voor zyne oogen zag. O De domme menschen die daer boven Hun schoone wooning zouden loven! Raest het kaboutermannen uit; De snoode, onnoosle, dwaze guit, v Die met zyne aerde ons hier kwam plagen! Hun licht is erger als de nacht Aei hemel! 't heeft my blind geslagen, Hoewel ik nog een keers mêebragt! Hoe kan men, duivelsch! ginder leven! Zoo kermt het, en nog wat gewreven, Zyne oogen wierden weer gezond En 't zag allengskens 't zwart verdwynen, En weer de broederschaer verschynen, Die daer rond bem te lachen stond. Die ventjes, sedert dien, zyu allen van gevoelen, En houden dat hardnekkig staen Dat wy hier in het donker woelen Ons nooit geen. licht is opgegaen. Wat wilt gy van die rare mantjes? Zy slechts zien klaer, in hun gedacht; Laet hen in vrêedie vieze kwantjes Wy zyn te vrêe met onzen nacht. 'T is nooh niet al men zegt', (men mag 't of niet gelooven), Dat dit kaboutermantjes ras Het eerste Fiaucmatjonsbroed was. Ja men beweert nog daerenboven, Dat dezen hedcndaegs nog van ons licht vervaerd, In hollen woon eu ouder de aerd Ver van ons maetschappy gevloden; Waer 't stinkt en walgt ten allen kant

HISTORISCHE KRANTEN

Gazette van Yperen (1857-1862) | 1857 | | pagina 1