Prinses Josephine- Charlotte
Leve de Prinses
Leve Koning Leopold
In de UNO en er buiten
Handelsfoor te leper
Het loont de moeite
Zalige Pasen
Na 6 Jaar ballingschap ziet H. K. Hoogheid
voor het eerst haar geliefkoosd land terug
PAASFEEST J
Het was een ware
triomftocht door
heen Wallonië
en Vlaanderen
Een triomftocht
in Wallonië
Een 2* Zegetocht
doorheen het
juichend
Vlaanderen
BEZOEKT DE
BESTUUR en REDACTIE:
Gasthuisstraat 19, Poperinge
Telefoon Nr 9. Postcheck 47.63.60.
KATHOLIEK WEEKBLAD VOOR POPERINGE EN OMSTREKEN
Honderdduizenden
toegeesterde personen
begroeten huur mei
vreugdekreten
tl
n
Aan alle Lezers
en Lezeressen
ZALIG en VROLIJK
Het VoSk juicht
Leve de Prinses en
"LeveHoning Leopold,,
Sn IJ groeten wij
IConing Leopold
Tielt, Dlksmuide,
Veurne, De Panne,
Roeselare, Izegem
en Waregem
in verrukking
BUITENLANDS OVERZICHT
M "tWB
Van WiCSen Qoniierdag 14 April
tot en met Woensdag 20 April 194?
^'lAAAMnAAfiAAMAAAIVWUVtM^
ABONNEMENTSPRIJS 1949
België tot Nieuwjaar 72 fr.
Belgisch Congo 3.fr. p week
Frankrijk Holland 3.fr. p. week
Andere landen 3.50 fr. p. week
Aangesloten bij het Verbond
der Belgische Periodieke Pers.
,jvvvuvwiwvvvvvvvvwvvwtfMM«
HET WEKELIJKS
ONZE 4 UITGAVEN:
POPERINGE (met randgemeenten).
IEPER (met Wervik en randgemeenten).
ROESELARE (met Izegem-Meenen en randgemeenten).
KUSTSTREEK (Veurne-Nieuw oort-Diksmuide en randgemeenten).
v&mmwm
In de volle maan stonden daar
nog op de berg de drie lompe
kruisen.
In den laten avond keerden zij
terug, zij die aanwezig waren ge
weest bij de begrafenis van den
Heer.
God! as dat een droevig slot
geweest van de jammerlijkste ge
beurtenis uit de hele geschiede
nis van hun volk! Meer'dan ooit
begrepen zij wat zij verloren
hadden; meer dan ooit, want zij
hadden er zo velen zien naar
huis gaan, heel ontsteld. Zo ve
len die meegehuild hadden, die
den stervenden Christus hadden
beschimpt en bij de plots inval
lende duisternis verschrikt waren
heengelopen, weggevlucht. Ande
ren die nog eens het dode, uit-
gebloe.de lichaam hadden be
keken, hadden aangestaard en
rouwmoedig op hun borst had
den geklopt... Wat was er toch
gebeurd op dien ellendigen voor
avond van Pasen? Waren ze wer
kelijk van hun zinnen beroofd
wanneer ze 't kruis eisten voor
Kern die al hun kruisen had van
hun schouders weggenomen ge
durende die drie laatste jaren?...
Nu was het te laat, te laat!
Pas was de Heer begraven
of daar werd de zware steen vóór
't graf gerold, en grote zegels
werden aangebracht. Vier tem
pelwachter: waren aangetreden,
nier schild en speer... dat graf
moest zorgvuldig worden bewaakt.
In den laten avond verdwenen
zij in de straatjes van de stad,
Maria, Johannes, Magdalena, de
vrouwen en de twee vrienden die
het dode lichaam hadden gebor
gen... Alles was gedaan. Alleen
zou overblijven de onverganke
lijke herinnering aan Hem, het
onvergankelijke leed om zijn
heengaan, de grote genegenheid
en liefde tot Hem. En die herin
nering zouden ze zelf dragen, als
een zwaar kruis, tot, aan hun
eigen dood!
De slaap kwam niet die nacht,
voor geen van hen allen. 'Hoe
konden ze denken aan slaap!
De Sabbatdag! Wijl heel de
stad overeind stond, wijl de stad
één jubel was, was er stil geween
en zo diepe droefheid in enkele
huizen. Wie ook kon enigszins
troost geven of brengen? Te die
per was de droefheid, te grenze-
loaer de treurigheid wijl alles
daar buiten luidruchtig was. Daar
buiten had men reeds alles ver
geten. Ook zij die gister avond
schrik hadden beleefd, wroeging
hadden gevoeld, waren blij te
kunnen vergeten, 't Was immers
Pasen!
...Hij leeft!
De doden keren niet terug?
Hij leeft! De doden! Lazarus
werd door Hem uit het graf te
rug tot het leven gewekt. Maar
dat kon Hij alleen. En nu Hij
zelf den dood was ingegaan...
Neen, voortaan keren de doden
niet terug!
En toch Hij leeft... «Vreest
niet», zo hadden de Engelen ge
zegd aan de vrouwen bij het le
dige graf.
Vreest niet!... Hij leeft.
En dan waren die ontstellende,
die ontzettende berichten inge
komen bij de priesters in de tem
pel. De Dode was opgestaan uit
het graf. Neen, ze sliepen niet de
wachten. De consigne was te
streng. «Waken tegen alle prijs!»
Maar zé waren als neergeblik
semd wanneer die Gekruisigde,
wanneer die Dode wiens lichaam
ééa klomp bloed was, verhakkeld
en verscheurd; wanneer die Dode
in verblindende glans opsteeg uit
het graf... als krankzinnig waren
zij weggestormd, krankzinnig van
angst en schrik.
In de nauwe straatjes, in een
paar huizen, liepen ook berichten
binnen.Vreest niet, ontstelt
u niet... waarachtig Hij leeft; wij
hebben Hem gezien. Hij leeft en
zal ons voorgaan in Galilea, De
stad van de godsmoord zal Hem
niet zien, maar in Galilea...
Tot in den avond de twee Em
maüsgangers, t'einden raad, naar
huis dompelden. Wat hadden ze
toch... gedroomd! Wat hadden ze
niet verwacht van dien Wonder
doener! Dromen is... bedrog!
Kletspraatjes waren het van
vrouwen dat Hij weer leven zou!...
de doden keren niet terug! Zij
keerden terug naar hun boerde
rijtje! Tot zij ook Hem zagen
en... geloofden.
«Vreest niet!»,., en later nog
zagen de Apostelen Hem en nu
stelde Hij zelf hen gerust... Vreest
men
Ze hadden nooit begrepen dat
die vreselijke passie, dat die...
schanddood op het kruis de harde
baan was naar die enige triomf.
Wie zou dat kunnen begrijpen?
Zo dikwijls had de Heer zijn lij
den voorspeld! Maar dat leek voor
de leerlingen onmogelijk. Zo ont
steld, zo te neer gedrukt waren
zij dan dat de Meester medelij
den had met die sukkelaars en
zweeg.
In onze dagen beleven wij...
het zelfde!
De schrik en de angst bevan
gen ons, als we zien hoe de
Christus weerom wordt vervolgd
en gemarteld in zijn Kerk. Ver
volgd en gemarteld... Kardinaal
Mindszenty, Mgr Stepinac, de Bis
schoppen uit cle Baltische en uit
de Baikanlanden, de priesters en
gelovigen uit die landen, de zen
delingen en de christenen in Chi
na en Indochina.
Wij begrijpen niet...
Zullen wij begrijpen? dat de
Kerk de baan volgt, de wegen van
de Meester?
Geloven wij in zijn woord:
«Vreest niet»?
Pasen! Verrijzenis!
«Vreest niet!» Hij overwon de
dood. Hij steunde en sterkte de
apostelen en martelaren die bij
miljoenen hun'leven gaven voor
Hem en niet vreesden, ook de
dood niet vreesden.
Vreest niet... Hij blijft bij zijn
Kerk tot het einde der tijden.
Begrijpen wij? dat de uitein
delijke triomf Hem toebehoort
spijt a.l de pogingen van Satan
en zijn trawanten. Dat is óns ge
loof en vertrouwen in Hem!
Pasen de Heer is verrezen!
Mocht de Heer ons leren... niet
te vrezen!
Zalige Pasen!
PÉ VLAMYNCK.
it
Er was zóveel volk... en toch stonden we zó alleen... Alleen?
Neen, we waren inet onze onderscheidene gevoelens zó rijk...
In ons bewogen leven hebben we veel meegemaakt. Veel
indrukken daarvan zijn door de steeds op elkander rap opeen
volgende afwisselingen verleren gegaan. Maar toch zijn cr van
die indrukken die prente slaan voor altijd.
Zó was onze ontmoeting' van Woensdag jl. te De Panne '"fiiet
de voor ons allen legendarisch geworden Prinses: Haar Ko
ninklijke Hoogheid Josephine-Charlotte.
In die lange tijdstonde die haar komst verbeidde., zijn er
in ons, al starend in die menigte, veel beschouwingen door het
hoofd gegaan,... zijn cr ons veie vraagtekens voor de geest ge
komen.
Voor ons stond een vaandrig met een tricolore-vlag met blau
we wimpels waarop in grote aangehechte gouden letters te lezen
stond: «Recht en Vrijheid vooraf» Droit et Liberie d'abord».
Tergend speelde de zeewind in'die wimpels die als 't ware zich
afvroegen: «Welke komedie staan wij hier te spelen»... blauwe
wimpels die neenhuilden in Senaat en Kamer als het er
ging om de Koningskwestie; blauwe wimpels die «de Koning
vervloekten en met hem de ganse dynastie blauwe wimpels
die daar... temidden die duizendkoppige menigte die één hulde
was aan de Prinses en haar Vader... niet op hun plaats waren;
blauwe wimpels die comedie speelden net zo Minister Spaak die,
ge moet maar durven, onze Prinses ging verwelkomentoen
ze te Brussel aankwam en schijnbaar vergeten deed dat hij
het was met kameraad Van Acker die «neen!» geroepen had
vóór enkele jaren!... Maar al onze brave, door-brave, goede
mensen vergeten zo rap... en blijven de eigenwaan dulden van
de door hen zelf gekozen gezaghebbers die haar groothartige
en edele Vader van zijn troon verwijderd houden. Of moeten
we hier eenvoudig besluiten dat ook bij de blauwe wimpels de
kudde dankbaar en trouw blijft, maar door enige groten mis
leid wordt.
Want hier heerste er stemming, ja, opwinding, onder die dui
zendkoppige menigte die de komst van de Prinses stond op te
wachten. Er was te De Panne geen betoging georganiseerd; dat
hoefde ook niet, onze Vlaamse mensen behoeven geen richt
lijnen, om hun aanhankelijkheid jegens het Vorstenhuis te be
luigen; zij hadden het bij het rechte eind. Hun spontaan pa-
Irictisme was helderziend; ze weigerden met de kreten van
Leve de Prinses Leve Koning Leopold de zaak van de
Prinsenkinderen te schelden met die van de Koning; het belang
van het Vorstenhuis stemt in hun ogen overeen met dat van
het Vaderland. De Koning heeft in geweten en naar zijn best
vermogen het welzijn van zijn medeburgers behartigd. De bal
lingschap waarin de vijand de Koninklijke Familie, gedreven
heeft, werd tot grote schande van. het land, door een hoop
fanatieke zogezegde democratenuit de linkse meerderheid
bestendigd!
Plots stoft een auto in de verte. Er heerst rumoer. Prinses
Josephine-Charlotte, het evenbeeld van wijlen Koningin Astrid,
haar Moeder, onze betreurde jonge Koningin, stapt er onder
algemeen gejuich uit... We zien haar niet meer; haar witte
hoedje schijnt te dobberen op de mensenzee... Ze nadert stil
aan... Onder bloemen wordt ze bedolven... Ze stapt de villa
binnen.. «Op het balcon, op het balconroept het volk;
huilt het volk. Ze verschijnt, wuift, pinkt een traan weg uit
haar diepe gemoedelijke blauwe kijkers... draait haar rap om,
wenend-lachend en gaat terug binnen... Haar prinsenhart breekt.
Achter ons staat de menigte met tranen in de ogen... Een
50-jarige man rust met beide armen op een arduinen blok;
z'n wangen zijn nat, dikke tranen rollen hem uit de ogen over
de wangen. Hij staat daar roerloos, star te kijken op het
voor hem enige met de ogen te bereiken levend beeld der dy
nastie... en weent, weent lijk een kind. Het doet hem deugd
dat hij kan wenen; dat hij mag wenen...
Een jonge man van rond de dertig kijkt hem al een heel
tijdje aan... hij kent hem niet. Twee seconden aarzelen, dan
stapt hij cr naar toe, duwt hem de hand in de zijne: Gij zijt
een manzegt hij. Ze bekijken mekaar eens diep in ogen...
en hij gaat heen.
Beelden die prente slaan... en blijven...
H. K. HOOGHEID
PRINSES JOSEPHINE-CHARLOTTE
if
x - v - yu
i§Sli
Te Roeselare verwacht dc Geestelijke en Gemeentelijke Overheid de komst
van de Prinses. Van rechts naar links bemerken wij: ZZ. EE. HH. De
ken Vervenne, Vic.-Generaal Quaghebeur, de HH. Schepen De Meester,
Burgemeester De Nolf, Best.-Afrev. Loncke, Schepen Billiau en Gemeen
teraadslid J. Buyse, ze zijn omringd door toeschouwers en meisjes met
bloemen.
Toen dan Maandag de lieve 21-ja
rige Prinses, vriendelijk, eenvoudig
en lieftallig, aan de Luxemburg-Bel
gische grens toekwam te Bras, ston
den er reeds honderden personen sa-
mengetropt om haar de eerste toe
juichingen van het eigene voik te
brengen, alsmede de Gouverneur van
Bete* dan gelijk welke beschrijving geeft bovenstaande foto een beeld
van de sympathie waarop de Prinses onthaald werd. Ordediensten wer-
rtcn doorbroken, gemotoriseerde rijkswachters van hun moto's afgeduwd...
art alles een lachende Prinses die zich een baantje tracht
to boren «na m doorheen te geraken.
de Provincie Luxemburg en talrijke
andere personaliteiten, om haar wel
kom te heten op vaderlandse bodem.
En van daar begon dan een 140 Km.
lange triomftocht. Over de ganse
baan zouden de bewoners samenge-
troppeld staan om de prinses toe te
juichen en haar bloemen aan te bie
den. De bevlagging was algemeen.
Bastenaken werd dan de eerste
plaats door de Prinses bezocht. Hier
heerste reeds een onbeheerste geest
drift en onder luide toejuichingen
werd steeds maar geroepen: «Leve
dc Prinses, Leve de Koning Velen
werd het te machtig en tranen welden
op. En midden die geestdrift stond de
Prinses te glimlachen.
De Prinses werd er ontvangen op
het Stadhuis en moest op het geroep
van de toegestroomde menigte op het
balkon verschijnen.
Laten wij hierover even de reporter
van een Brussels dagblad aan het
woord:
Hoe zou men dit aangrijpend mo
ment beschrijven? Minzaam groet
de Prinses en wuift ten teken van
groet. De toejuichingen worden lui
der en luider en monden uit in één
overweldigende hartekreet: Leo
pold! Leopold! Moeders die daar
met hun kind op de arm stonden
begonnen te wenen, mannen zwaai
den met hun zakdoek. Maar daar,
zie, de Prinses is bij zoveel liefde
tot sehreiens toe bewogen. Tranen
wellen in haar oog. Iedereen ziet
het, ook die stoere gendarm naast
ons, die een ogenblik uit zijn rol
valt en weent, oh zo onmannelijk!
Zie, ik gaf er wat voor dat ieder
landgenoot dit moment had meebe
leefd. Ik had daar graag gestaan
met de dokwerker uit Antwerpen,
de vlasser uit Kortrijk de visser uit
Oostende en de mijnwerker uit de
Borinage. Ook zij hadden hier
moeten zijn die dagelijks het willen
doen doorgaan alsof het Konings
huis van het volk is vervreemd.
Alleen hadden zij er moeten zijn
om te zien hoe zeer wij allen met
de dynastie zijn vergroeid. Daar te
Bastenaken vóór 't vermolmd stad
huis, te Bastenaken heb ik begre
pen dat de Koning, dat het konink
lijk Huis nog altijd het hechte
bindteken is dat ons Belgen, arbei
der of intellectueel, boer of in
dustrieel samenbindt.
Na een bezoek aan het Dodenmo-
nument dat er opgericht wordt ter
nagedachtenis van de Amerikaanse
helden aldaar gesneuveld en uitleg te
hebben' verkregen over de strijd er
gestreden in 1944, ging de tocht dan
naar het plaatsje Bande.
Te Bande opnieuw een triomf, uit
roepen Leve de Prinses en Leve
«Op het balcon, op het balcon!» riep het volk, en de Prinses gaf gehoor
aan die jubelkreet. Een minutenlange uitbundige ovatie viel haar te beurt.
De Prinses was een en al glimlach en zeer aangedaan. Zoals ze daar stond
op het balcon, wuivend met de hand, met het simpele witte hoedje op dat
zo aan haar betreurde Moeder, Koningin Astrid, eigen was, was het pre-
oles of Koningin Astrid daar in levende lijve stond. De menigte was zeer
aangedaan, vele grote kloeke mannen weenden... Wat voelen onze mensen
toch goed aan dat er in dit verbannen houden van onze Koning iets
is dat niet juist is.
geven, wijl het volk scandeerde:
«Leopold, Leopold, Leopold!» Zicht
baar ontroerd wuifde de Prinses naar
het jubelende volk. Koningin Elisa
beth kwam zich dan even voegen bij
de Prinses op het Balkon.
Toen 's avonds de Prinses aan het
Paleis der Schone Kunsten toekwam
waar zij de vertoning van de Mat-
theus-passie van Bach moest bijwo
nen werd zij er reeds opgewacht door
vele duizenden, en het gedrom her
begon. Ordedienst kon er niets tegen
op en mannen en vrouwen die vielen
moesten weggebracht worden. De
mensenzee scandeerde maar steeds de
naam Leopold
Ten slotte was de Prinses, wenend
van aandoening, erin geslaagd haar
auto te verlaten en om het Paleis
binnen te geraken moest zij dan let
terlijk op de armen van de politie
agenten gedragen worden, alle proto
col ten spijt.
In gezelschap van Koningin Elisa
beth woonde de Prinses dan de verto
ning bij. In de zaal dan opnieuw uit-
de Koningen aanbieding van sta-
pels bloemen. Hier bezocht de lieve bundige geestdrift en toejuichingen
Prinses de kelder waar 34 inwoners y00r (je Koningin en de Prinses. De
door de Duitsers vermoord werden.
Talrijke geschenken werden er Haar
aangeboden. Na het bezoek aan het
monument van de gefusilleerden en
het prevelen van een gebed voor die
ongelukkige oorlogsslachtoffers, stap
te de Prinses weer in haar auto, een
Buic'k met plaat A 20 en reed ver
der naar Namen.
Langs de weg steeds hetzelfde beeld;
maar te Namen was het een hoogte
punt. Bij aankomst werden de gen
darmen letterlijk omvergelopen. De
vergezellende gendarmen per moto
stuikten van hun voertuigen. De auto
bleef in het gewoel steken. De orde
dienst werd volledig overrompeld, dit
steeds onder de roepen van Leve de
Koning en Leve de Prinses Bur
gemeester Huart en de Bisschop
Charrue werden door het gewoel op
genomen en meters ver gedrongen.
BRUSSEL VIERT UITBUN
DIG DE TERUGKEER VAN
DE PRINSES
Zij werd door de politie op de
armen gedragen.
Van Namen ging de triomftocht
dan verder naar Brussel waar aan de
Eeuwfeestpaleizen de auto van de
Prinses reeds opgehouden werd door
het volk.
Het werd een blijde intrede in de
hoofdstad.
Van de middag reeds was een grote
menigte toegestroomd voor het Ko
ninklijk Paleis te Laken. Kinderen in
massa en uit de provincie waren leeds
honderden begeesterden te Brussel
toegekomen.
Te 18 uur klonk een plotse roep:
Daar is ze!
Er was geen houden meer aan en
in enkele ogenblikken was de orde
dienst overrompeld. Gendarmes-bege
leiders en auto met de Prinses zaten
vast. Uit duizenden kelen weerklon
ken steeds dezelfde kreten: «Leve de
PrinsesLeve de KoningHet
werd een onbeschrijflijke verwarring.
Gendarmes en politie werden onder de
voet gelopen. Een der rijkswachters
verloor er zelfs zijn moto bij. Slechts
meter voor meter kon de auto voor
uit, steeds onder het uitbundig ge
juich en het aanbieden van bloemen.
Toen de poort van het paleis werd be
reikt wisten enkele honderden mede
het park in te dringen. Duizenden
riepen dan om de Prinses op het
Balkon, waaraan dan gevolg werd ge-
WEER BIJEEN.
Toen onze bladen grote reporta
ges brachten over de onderteke
ning van het Atlantisch pact te
Washington, kon men tezelfder
tijde, tussen de buitenlandse be
richten lezen dat de UNO-verga-
dering te New-York opnieuio bij
eengekomen was.
Die gebeurtenis die anders se
dert de oorlog steeds een grote
plaats in de kranten had, ingeno
men en een eerste rang'srol in de
publieke belangstelling had ge
speeld, scheen nu naar het achter
plan teruggedrongen te zijn en
als een gewoon fait divers te
worden behandeld.
En dat is begrijpelijk, want
iedereen weet thans dat de Uno
in de grond niet geworden is wat
zij had kunnen en had moeten
zijn. Dank zij de sabotage van de
Sovjets is er in werkelijkheid
geen sprake meer van collectieve
veiligheid en is de eensgezindheid
tussen de vier grotent grondprin
cipe van de leefbaarheid van de
Uno) totaal zoek geraakt.
Misschien kan de Uno nog ooit
haar oorspronkelijk bedoelde taak
vervullen, maar voorlopig is ze
niets anders meer dan een tribu
ne waar aan woordenoorlog wordt
gedaan en waar elke partij de
wereldopinie voor zich tracht te
winnen. En zelfs dat heeft niet
veel waarde meer, want de Sov
jet-satellietstaten zal men toch
nooit een andere houding doen
aannemen dan het Kremlin, ter
wijl de vrije naties van langsom
meer een homogeen blok vormen
dat ook haast unaniem spreekt en
stemt, al ware het maar uit pure
reactie tegen de onhandelbaar
heid der Sovjets.
De enige ivaarde die de Uno
dan ook op dit ogenblik nog heeft
is deze: dat ze een bewijs is dat
de bruggen tussen Oost en West
nog niet volledig zijn opgeblazen
en dat dus het instrument voor de
verstandhouding nog blijft be
staan.
Hoe broos dit bestaan ook is,
toch heeft het naar onze mening
nog een grote waarde, juist om
dat het de passerelle blijft die
over het nomansland loopt en dat
een verstandhouding in dit kader
theoretisch steeds mogelijk blijft.
Het ware dan ook niei te ver
antwoorden de Uno volledig af te
breken en het organisme op te
doeken.
Al is het natuurlijk duidelijk
dat de echte internationale poli
tiek buiten de Uno om gevoerd
wordt en dat een gebeurlijke ver
standhouding dan ook eerst bui
ten de Uno zou moeten groeien.
se volk er door zijn jarenlange
arbeid recht op heeft en omdat
het met zijn bevolkingsoverschot
toch ergens naartoe moet. Maar
zij allen aarzelen omdat zij zich
afvragen of er reeds voldoende
waarborgen voorhanden zijn dat
de Italiaanse Koloniën niet op
nieuw een aanvalsbasis tegen het
Westen zullen ivorden. Dat wil dus
zeggenis het politiek regime in
Italië thans gestabiliseerd of moet
men nog steeds voor een commu
nistische of fascistische dictatuur
beducht zijn?
Dat argument, die beschouwin
gen hebben natuurlijk hun ivaar-
de. Maar mpn vraagt zich, naar
ons oordeel, te iceinig af -welke de
invloed van het al of niet terug
krijgen van de koloniën -juist in
dat opzicht zal zijn.
Ontneemt men Italië zijn ko
loniën dan hebben de communis
ten en de fascisten (die lang niet
uitgestorven zijn) weer een prach
tige aanleiding tot agitatie en
werving.
Geeft men het integendeel zijn
Afrikaanse bezittingen terug, dan
is dat een pluimpje dat het hui
dig regime op zijn hoed kan ste
ken, en dan is het meteen beice-
zen dat én het democratisch re
gime, én de huidige regering best
bekwaam zijn om. de Italiaanse
nationale belangen integraal te
verdedigen.
Dat zou dus een grote troef zijn
en een zeer sterk element voor de
stabilisatie van de politieke toe
stand.
Over 't algemeen menen wij dat
men nog al te iveinig een werke
lijk West-Europese geest heeft en.
dat men de zaken nog al te zeer
van eng-nationaal standpunt uit
bekijkt.
2.500 toeschouwers van de nokvolle
zaal rezen allen recht en minuten
lang bleven ze juichen; het leek of de
vertoning er wel niet zou kunnen
doorgaan. Van poos en einde werd
dan telkens gebruik gemaakt om de
Prinses geestdriftig met handgeklap
en geestdriftige uitroepen te begroe
ten en de naam Leopold te scan
deren.
Na het laatste applaus begon dan,
bij Haar vertrek uit het Paleis der
Schone Kunsten, opnieuw het gewoel
buiten, waar weerom duizenden de
Prinses aan het afwachten stonden,
en opnieuw, met veel moeite, kon de
koninklijke auto met zijn inzittenden
door het volk weggeraken.
TALRIJKE HULDEBLIJKEN
Ter gelegenheid van het bezoek van
de Prinses Josephine-Charlotte werd
Haar van vele zijden hulde gebracht.
In Kamer en Senaat gebeurde dit.
Door de Christelijke Volkspartij werd
haar ook een telegram van hulde en
loyalisme toegestuurd, alsmede van
meerdere andere organisaties, o.m.
van de Boerinnebond, de K.A.J., de
Gemeente Koksijde, de C.V.P.-groep
van de Senaat, en zoveel andere groe
peringen nog, te lang om te vermel
den.
r wr
't u
LANGS VLAAMSE WEGEN
Toen de Vlaamse bevolking Dins
dag vernam dat Prinses Josephine-
Charlotte ook langs de Vlaamse we
gen een tocht maken zou naar De
Panne om er het A. E. P.-home te
bezoeken, en dat de tocht aiover Ni-
riove, Oudenaarde, Tielt, Dlksmuide
en Veurne gaan zou, en dat Zij langs
Roeselare zou terugkeren, werden op
slag grootse voorbereidingen getrof
fen om de lieve bezoekster overal een
geestdriftig onthaal te bezorgen.
Woensdag werd het dan langs on
ze Vlaamse wegen een nieuwe zege
tocht voor Prinses Josephine-Char
lotte, haar gebracht door een jui
chend. Vlaanderen.
Pas had de Prinses en haar ge
volg, o.m. een sliert van auto s van
journalisten, het koninklijk Paleis
van Laken verlaten, of het gejuich
werd ingezet. Te Anderlecht reeds
had het volk zich samengedromd en
wilde steeds al wuivend en roepend
Leve de Prinses en Leve de Ko
nmg de prinselijke auto tot staan
brengen. Er was echter een veel druk
kere ordedienst dan daags voordien,
onze overheden hadden nu immers
gezien dat het volk de Prinses be
geesterd had verwelkomd, en weldra
kon de karavaan door.
Van dan af, langs de weg, in elke
stad, gemeente of wijk, massa's volk,
wuivend en roepend, beladen met
bloemen, rijk bevlagde huizen, op elk
gemeentehuis de Burgemeester met
(Zie vervolg 2® blad).
Vóór het betreden van het Tehuis Prins Boudcwijn werd te De Panne
door een jong meisje aan de Prinses bloemen aangeboden. Van links
naar recht op de foto zien we Ilr O. Gevaert, burgemeester te De Panne,
Hr Yaneislander, arrondissementskommissaris uit Veurne, de Prinses, en
nevens haar Luitenant-Colonei Jacques de Dixmuda.
DE ZAKEN AAN DE DAGORDE.
Over de zaak van Kardinaal
Mindszenty weet men vanzelf
sprekend hoe het scenario ver
loopt. Ze wordt op de dagorde
gebracht door de vrije volkeren.
De Sovjet-satellieten verzetten er
zich tegen en vinden het een on
dragelijke inmenging in de bin
nenlandse aangelegenheden van
Hongarije.
Aangezien de meerderheid hei
wil, wordt de zaak toch behandeld
en we wonen het klassiek debat
bij tussen Oost en West, tussen
vrijheid en despotisme, gezien
door het prisma van het politieke
vonnis tegen de Hongaarse pri
maat.
Het scenario staat bij voorbaat
vast en het resultaat is nul.
Van meer belang is de kwestie
van de Italiaanse Koloniën. Daar
zijn de opinies inderdaad niet zo
sterk bepaald en de standpunten
niet zo streng vastgelegd.
De Sovjets hebben daarin geen
absolute vaste lijn. Zij zullen al
leen maar kijken wat de Angel-
saksers willen om dan een stelling
te verdedigen die gunstiger zal
zijn voor Italië. Kwestie van in
Italië een beetje van de verloren
gegane aanhang voor de partij
van Togliatti terug te winnen.
Bij de vrije volkeren daarente
gen is er evenmin een vaste lijn.
Men wil Italië niet volledig ont
stemmen, maar men wenst het
ook niet zo maar terug in 't bezit
te stellen van zijn kolonies. Daar
in spelen dan meerdere motieven.
Enerzijds zijn er de Amerikanen
die absoluut anti-koloniaal zijn
en dus liever een internationale
voogdij zouden zien in afwach
ting van een spoedige onafhan
kelijkheid en zelfregering. (Met
Amerikaanse experten als raadge
vers voor de jonge staten, zo
denkt men in zijn achterhoofd)
Daar zijn de Engelsen die het
verlies van Egypte zouden willen
compenseren door een nieuw stuk
je van Noord-Afrika in het Oos
ten van de Middellandse Zee vast
in handen te krijgen.
Daar zijn ook de Fransen die,
niettegenstaande hun nauwe ver
standhouding met de Italianen,
toch nog altijd rivalen blijven in
Noord-Afrika.
Tenslotte zijn er al de andere
vrije volkeren die in die zone geen
enkel rechtstreeks belang te ver
dedigen hebben of geen vierkante
centimeter grondgebied begeren.
Zij allen zouden misschien wel
wensen Italië zijn oude koloniën
terug te geven, al ware het maar
omdat ze inzien dat het Italiaan-
NOG DE
DUITSE GRENSCORRECTIES.
Ook in dit geval schijnen de
Beneluxlanden nog niet zeer,
West-Europees te denken.
We hebben onze mening dien
aangaande in deze kronien reeds
uiteengezet. Onze lezers weien aat
wij geen enkele ernstige reuen
konden ontdekken waarom men
die grenscorrecties wel zou doen.
Intussen heeft dhr Arnold, pre-,
sident van de Staat Noord-H-.yn—
Westfalen, een requisicorium ge
houden tegen de grenscorrecties
dat moeilijk te weerleggen is, en
dat onze regeringen in een psy
chologisch lastig par,eet brengt.
Presiaent Arnold neemt in de
grond onze argumenten over en
nij voegt er positieve voorstellen
aan toe die aan Nederlafld en
België dezelfde voordelen kunnen
verzekeren als de annexatie die
ze nu nastreven. En men vraagt
zich inderdaad, af ivaarom onze
landen over dergelijke voorstel
len niet zouden onderhandelen.
Neemt b.v. Nederland. Dat wil in
de grond nieuw grondgebied om
dat het met zijn bevolkingsaan-
groei geen blijf meer weet. Maar
Nederland weet toch ook dat
West-Duitsland zelf geen are
grond te veel heeft voor zijn
eigen bevolking. Waarom dan niet
onderhandelen over het voorstel
Arnold dat hierop neerkomt Duit
se arbeidskracht en Duitse ma
chines af te staan voor het droog
leggen van nieuwe gebieden van
de Zuiderzee. Zo zou Nederland,
ook op Duitse kosten, nieuw
grondgebied verwerven, zonder
dat het die echter van Duitsland
zou moeten afnemen. Nederland
zou dus voldoening hebben en
West-Europa zou grondgebied bij-
winnen.
Is het niet het gezond verstanS,
zelf dat in die richting wijst? v
Wij hopen dan ook dat onze re
geringen wijs genoeg zullen zijn
om niet bij hun eerste standpunt,
te blijven.
Maar anderzijds moeten wif
nogmaals onderlijnen dat de
West-Duitsers dwaas zijn daar
zo'n publiek kabaal van te maken.
Ze moesten die onderhandelin
gen in stilte gevoerd hebben.
Kwamen ze tot een bevredigend
resultaat des te beter. Kwamen
ze tot dit resultaat niet, dan had
den zij er alle voordeel bij het
toch als een overwinning voor te
stellen. En dat konden ze zeer
gemakkelijk door een parallel te
trekken tussen de Westerse grpns-i
correcties en de ontzaglijke ge-tl
bieden die de Sovjets hen in het
Oosten ontstolen hebben zonder,
de minste vorm van proces. Z$
konden een vergelijking gemaakt
hebben tussen de gematigdheid
der Westerse overwinnaars en de
schandalige landhonger der Sov
jets. En ze konden een vergelij
king maken tussen de communis
tische bazen in Oost-Duitsland
die niets van het Kremlin gedaan
krijgen en de democratische lei
ders uit het Westen die de gevol
gen van de nederlaag tot een mi
nimum ivisten te beperken.
Zoals ze nu bezig zijn iagen zij
Duitsland tegen het Westen, in
het harnas en brengen zij d.us ko
ren op de molen van de commu
nisten.
Het is noch verreziende, nocK
helderziende.
Spijtig voor Duitsland en spij
tig voor Europa.
13-4-49. V. WESTERLINCK.
VWtfUWWWtiVrtVWtiWUWWVVVVVWWVWIWWWIW
WfVS
