Een Vlaams Priester die in Frankrijk zijn apostolaat uitoefent
vertelt over dit modern Missieveld
Onze
Week-end
Reportage
We kunnen er niet buiten
donkere tunnels moeten wedoor»
Nieuwe problemen,
nieuw apostolaat M Suhard)
HET WEKELIJKS NIEUWS Zaterdag 26 Aug. 1950. BIz 12.
(E. ti. Poppe)
Priesterleven in frankrijk
FRANKRIJK... MISSIELAND
Wanneer men vroeger over missio
narisleven sprak, dacht ik aan Chi
na en Kongo, aan de Ijsvelden van
het Noorden...
Mijn priesterleven bewijst me elke
dag dat er een Missieland bestaat op
een honderdtal km. van Vlaanderen,
waar ik pastoor ben. En wanneer
men een boek te lezen krijgt waar
van de titel luidt «Frankrijk-Missie
land dan voelt men dat die per
soonlijke indruk ten volle de ware
toestand weergeeft.
E. H. Godin, die dit boek schreef,
bewijst dat er een heidendom bestaat
to Frankrijk en wie zou het durven
loochenen wanneer hij leest dat de
Franse grootsteden op wat meer dan
12 millioen inwoners, praktisch tus
sen 8 en 9 millioen heidenen tellen;
wanneer hij leest dat er steden zijn
waar er pas één jonge arbeider op
300, kristen gebleven is aan de ouder
dom van twintig jaar... Ik heb per
soonlijk vastgesteld dat op 112 jon
gens die zich in 1943 tot de plech
tige Communie voorbereidden er nog
4 naar de Kerk kwamen in 1946.
Het zou niet moeilijk zijn de liist
van statistieken te vervolledigen;
maar het doel is bereikt. De groot
steden van Frankrijk mogen en moe
ten als een missieveld beschouwd
Frankrijk, dat fier gaat op de aloude titel van «oudste dochter der Kerk», roept bij ons de herinnering op aan roemrijke
genadeoorden als Lourdes en la Salette. Frankrijk, gaf heiligen aan die eeuwenoude Kerk en deed alzo zijn naam alle eer aan, wij
noemen slechts de H. Theresia van Lisieux, de H. Pastoor van Ars, de H. Bernadette, de H. Jeanne de Vaiois, de H. Jeanne d'Arc
en zoveel anderen... Datzelfde Frankrijk echter dat zoveel hoogtepunten heeft van hoogstaand godsdienstig leven kent diepten en
ravijnen waar de godsgedachte heden ten dage geen toegang meer heeft.
Het land met zoveel eretitels tegenover de Kerk en de kristelijke beschaving dreigt onder te gaan in een vloedgolf van
heidendom.
Zoals Vlaanderen de eeuwen door zijn zendelingen de wereld door rond stuurde, zo heeft het ook nu zijn taak begrepen
en trekken onze priesters naar dit moderne missieland. Daar vullen zij de rangen aan van de clerus die zelf over onvoldoende
krachten beschikt. Daar wordt gewerkt met de oude middelen van geloofsverspreiding zoals Sint Paulus dit deed... maar dóorover
verneemt de lezer hieronder meer bijzonderheden want een van die onvermoeide Priesters, een West-Vlaming van bij ons, geeft
U hieronder een zeer rake ontleding van de daar ginder heersende toestand en vertelt tevens over de manier waarop dit mo
derne missiewerk aangepakt wordt.
nen. van Paus en Bisschoppen, ten
volle de offergeest en de Liefde van
de Evangelie-Kristus beleven
En hier komt dan de vraag:
WAT DOEN
DE FRANSE PRIESTERS?
U kunt onmiddellijk begrijpen dat
het antwoord op die vraag noodzar
kelijk onvolledig zal zijn. Spreken we
AAN HET WERK OP HET VELD. Deze foto toont u twee groot-
semiTiaristen aan het werk. Wanneer zij terug op de hoeve kwamen,
konden zij met de mensen spreken over het toerk... en van tijd tot
tijd over hun ziel. Soms werd er een uur lang gepraat. Het werd een
soort studiekring. Heden zijn ze beiden priester. Zij leerden het volk
begrijpenhun werk, hun taal en hun leven.
worden en het apostolaat moet een
missie-apostolaat zijn.
Niet alleen de grootsteden maar
ook de dorpen zoeken de weg naar
een praktisch heidendom. Enkele
feiten. Ik herinner me nog een klein
verlaten dorpskerkje, omringd met
pinnekensdraad en met volgend op
schrift: «Danger de mort» (Doods
gevaar). In die drie Franse woorden
kunt U de meest pijnlijke verkla
ring lezen: Kerk en God worden
aanzien als een doodsgevaar en
meteen kunt U zich inbeelden welk
een leven dit dorp aanvaard heeft.
Een ander priester vertelde dat hij
sinds twaalf jaar geen enkel man in
de kerk gezien had. Nog een andere
priester (een Vlaming) verhaalt dat
de kinderen vanaf twaalf jaar regel
matig de Kerk verlaten om met hun
ouders van de Zondag een werkdag
te maken.
Die enkele statistieken en feiten
schetsen een somber beeld van het
godsdienstig leven in Frankrijk. En
toch moogt U niet denken indien
U juist oordelen wilt dat gans dit
land heidens geworden is. Er zijn
Goddank nog zielen die zich totaal
aan God en Kerk toewijden. Er zijn
streken waar de rol van de priester
dezelfde is als die van de priesters
to Vlaanderen, maar er zijn ook stre
ken waar een priester die zijn God
roeping wil beleven, missionaris moet
zijn.
Wat ons hier aanbelangt zijn de
inissionarismiddens uit Frankrijk
WAAROM IS FRANKRIJK
GEDEELTELIJK MISSIELAND
GEWORDEN
De oorzaken zijn talrijk. Geen en
kel godsdienstonderwijs in de leken
scholen, gebrek aan priesterroepin
gen. Naast die beide oorzaken komen
de grote stromingen van onze tijd,
die met een reuzensnelheid zelf
standig geworden zijn buiten de in
vloed van de Kerk om. Ik kom zo
pas terug uit een stad waar honder
den arbeiders de fabriek verlieten op
het ogenblik dat ik daar voorbij
kwam. Hun blik laat me de indruk
dat de priester voor hen nog een
minderjarige is, die niets begrijpen
kan van him levensrhythme. Ik
had de indruk dat zij meerderja
rig» geworden zijn omdat ze heden
Kerk en priester kunnen voorbij
stappen... met de zekerheid dat zij
in het leven staanterwijl Kerk
en priester buiten hunleven
staan. Zo denken ze. Hun opvoeding
en hun levensmidden hebben bijna
alle, zoniet alle godsdienstbekommer
nis gedood.
Het is onmogelijk in enkele lijnen
gans de historische gang naar het
heidendom uiteen te zetten, maar
wat er ons het meest bekommert, is
de huidige toestand en de toekomst.
Het verleden blijft een waarschu
wing en toont duidelijk aan dat de
Kerk totaal en durfvol Evangelisch
moet zijn. indien zij de Kerk van
Kristus wil blijven.
Ongetwijfeld hebben de leken een
geweldige en onmisbare rol te ver
vullen, en zij zullen dit. indien de
priesters, gesterkt door Kristus, ge
leid door de H. Geest en de richtlij
alleen over de priester die midden
het volk parochiedienst doet en dat
in mijn Bisdom.
Mijn Bisdom telt 813 parochies.
Het aantal priesters bedraagt 374
voor die 813 parochies. Ik houd geen
rekening met de priesters die met
een ander ministerie belast zijn. In
dien u een gedacht wil vormen van
hun taak, leest dan de volgende sta
tistieken: 38 priesters hebben elk vijf
parochies; 45 priesters ieder vier par
rochies; 75 priesters hebben drie pa
rochies en 82 priesters hebben elk
twee parochies. Denkt even na welk
een afstand een priester met vijf par
rochies af te leggen heeft enkel en
alleen voor de Zondagmis, het godsr
dienstonderwijs der kinderen en de
bezoeken aan zieken en ouderlingen.
In de steden van ons Bisdom komt
de moeilijkheid voort uit het groot
aantal inwoners en de te weinig
priesters. Een enkel voorbeeld: toen
ik onderpastoor was, stonden we met
twee priesters in een parochie van
14.000 inwoners.
Ge kunt begrijpen dat dergelijk
apostolaatsmidden de priester dag-to
•dag-uit naar de zielen jaagt. Maar
indien dit de enige moeilijkheid was,
mochten we wellicht op een herle
vend kristendom rekenen. Toewijding
en offergeest, gesterkt door Gods ge
nade, zouden volstaan. En, wat men
ook schrijven kon over enkele uit
zonderlijke gevallen, ik geloof dat
die toewijding en die offergeest to
de priesters van Frankrijk leeft. Ik
denk aan enkele van mijn vrienden
priesters die na weinige jaren uitge
put zijn en aan de vele andere die
ik niet ken en die met een stalen
wil, tot het einde toe in dienst van
God en de zielen doorwerken.
DE GROTE MOEILIJKHEID
Een deel van het Franse volk is
zover van de Kerk verwijderd dat de
voornaamste moeilijkheid voortkomt
uit het feit dat er weinig of geen
kontakt bestaat tussen volk en Kerk,
tussen volk en priester.
Nu de priester die werkelijkheid
aanvoelt, zoekt hij naar toenadering.
Ongetwijfeld blijft de Katholieke Ak-
tie het grote middel om de weg naar
de ziel van het volk te vinden en
om de Liefde- en Verlossingsbood
schap in de voor de priester geslo
ten middens aan te kondigen en te
beleven. De Katholieke Aktie in
Frankrijk is een onweerlegbare ge
tuigenis van de levenskracht van een
totale en bewustvolle evangelische
houding. Ik denk aan de A. C. O.
(l'Action Catholique Ouvrière - de
Katholieke Aktie der volwassene ar
beiders), aan de vrouwen- en man
nen-K.A„ aan de K.A. van de Jeugd.
In elke vertakking voelt men een
Pinkstergeest die kampt met de
moeilijkheden en die spijts alles zijn
getuigenis doorleeft, zelfs in de
schijnbaar ondoordringbare mensen
massa.
Maar hoewel de rol van de leken
onmisbaar is en hun verantwoorde
lijke zending onvervangbaar blijft,
kan de huidige toestand niet alleen
door hen gered worden. De leken
apostels hangen af van de voorop-
stappende priester en kerkezendtog.
HET ANTWOORD
VAN DE PRIESTERS
De priester weet dat hij in de ont
kerstende middens een ongekende
en dikwijls een slecht gekende is.
De mensen vertellen zoveel ongeloof
bare feitjes en houden die voor on
feilbaar, zodat vele gedoopten tot
het besluit gekomen zijn de priester
als priester uit hun leven te verwij
deren... buiten voor enkele gevallen
zoals het doopsel, de plechtige kom-
munie, het huwelijk en de begrafe
nis. (Ik verneem zojuist dat er een
grote mistevredenheid bestaat in. een
parochie, die ik zeer goed ken, om
dat de priester de begrafenisplech
tigheid weigert aan de mensen die
het bezoek van de priester vóór hun
dood niet aanvaard hebben...) Die
godsdienstige onverschilligheid be
staat in de grote centra als in de
kleine dorpen.
DE PRIESTER
GAAT NAAR DE MENSEN
Deze houding vol durf en vol be
lofte, bracht ons de Katholieke Ak
tie. In 1943 kregen we het eerste
S.O.S. «France Pays de Mission»
.(Frankrijk, Missieland). En dat ter
wijl de Franse priesters-krijgsgevan
genen midden hun kameraden leef
den en werkten, om tot hetzelfde
besluit te komen: de priester moet
opnieuw de Godsmens midden de
mensen zijn. En reeds vóór hun te
rugkomst begonnen we die aposto-
laatsweg te volgen.
We begrepen de invloed van een
Sint Paulus op de zielen van zijn
tijd, die tentenwever bleef. We be
grepen de heiligen van de eerste
kerketijden die midden het volk ge
tuigden en verkondigers waren van
de Kristus-boodschap. We begrepen
de Akten der Apostelen. Het Evan
gelie werd ons een nieuwe lichtba
ken. Zoals Kristus, luistert de pries
ter naar het volk. Kristus sprak over
de «Goede Herder» met een her
dervolk, over het visserswerk met de
mannen van het meer, over het
huiswerk van de vrouw, over de ver
loren zoon to een wereld van genot
en weelde.
Om die taal te kunnen spreken,
zien we priesters en zelfs groot-semi
naristen in de fabriek werken. Een
van mijn vrienden is aardewerker,
een andere werkt in de metaalfabrie-
ken, een derde daalt neder to de
steenkoolmijnen. Ik ken een pries
ter die met een verlamde arm
gevolg van oorlogswonden midden
de steenkoolkappers werkt.
Ik zelf stond midden de werklie
den, ik was aardewerker en schilder,
tuinman en steenkapper, ik was op
het veld en midden de landbouwar-
beiders. Iedermaal stellen we vast
dat er een toenadering gebeurt, dat
de priester opnieuw een mens wordt
midden de andere mensen... met een
speciale zending, dat hij spreken
kan in hun taal en met hun woor
den over hun zieleleven en over hun
Godsroeping.
ik hun na het doopsel zegde: «Nu
zijt ge Godskinderen
Vele andere contactnamen blijven
zonder uitslag.
U kunt wel denken dat dit soort
priesterleven inspanning en gebed
veronderstelt. Spijt de zielenarmoe-
de moet de priester die mensen be
minnen... dikwijls zonder hoop op
redding... en toch geloven dat Gods
genade hen redden kan en wil.
Zo leven vele priesters in Frank
rijk. Hun troost en hun moed komt
uit de zekerheid dat zij het evan
gelieklimaat teruggevonden hebben...
met zijn beide hoogtepunten: de
Kruisarmoede en de Verrijzenisvreug-
de.
DE KRUISARMOEDE
VAN DE FRANSE PRIESTERS
De meest kruisigende armoede
komt ongetwijfeld uit het feit dat
de priesters met de volkskultuur
moeten rekening houden, die soms
ontbreekt of dikwijls zonder waarde
ls. Ik herinner me een zin van een
priester die in de fabriek werkt
waarin hij zegt: dat hij nooit zal
klaar komen met die armoede die
een diepe nederigheid én eenvoud
veronderstelt. Die twee deugden zijn
noodzakelijk zo hij de arbeiders be
grijpen wil en zo hij niet eens de
indruk wil geven dat hij van op een
zekere hoogte naar hen luistert. Een
zin van een Franse Kajotter komt
me te binnen: «Het is zo lastig ne
der te dalen tot de massa... en toch
uw zielehoogte bewarenDat heeft
Kristus ten volle en op wondere
wijze vervuld.
Daarbij komt de stoffelijke armoe
de die praktisch tot gevolg heeft dat
de priester op de aalmoezen van zijn
volk moet rekenen. U kunt zelf oor
delen. Elk jaar wordt er een omha
ling gedaan in de huizen die in het
onderhoud van de priesters moet
voorzien. Dit jaar ontvangen we
voor de eerste maal 550 Belgische
frank per maand. Alswanneer u
daarbij de misintentiën voegt... die
soms ontbreken... dan kan de pries
ter ongeveer over 1150 frank beschik
ken per maand.
En toch denk ik dat die stoffelijke
armoede gering zal zijn en met
vreugde zal aanvaard worden wan
neer we de zielen terug de weg naar
God kunnen aantonen. Ten andere
die armoede plaatst ons in het volle
licht van het Evangelie: «Gelukkig
de armen.Zij brengt ons nader tot
Kristus die niet eens het geld had
om zijn belastingen te betalen en
die geen steen had om zijn hoofd
te laten rusten.
HUN EENZAAMHEID
Naast die armoede, die een zegen
en een kruis ls, komt de eenzaam
heid. In hun parochie is er soms
geen mens die hen begrijpen kan.
Hun kerk is een verlaten huis. In
hun pastorij zijn velen alleen. Ze
hebben de middelen niet om een
dienstbode te betalen. Meer dan hon
derd priesters uit mijn Bisdom zijn
DE BIJEENKOMST IN OPEN LUCHT. Zoeven kwam deze toto toe
die genomen werd na het feest op dé verlaten wijk en waaraan de
priester deelnam. Hij slaagde er in enkele mensen te groeperen... «.Ik
beleefde uw vreugden, zegde hij, maar er is een andere vreugde, die
langer duurt dan alle aardse vreugden... deze die Kristus u brengen
zal wanneer u samen zijn Evangelie zult volgen...Het antwoord:
Bouwt ons een kerkje.
DE BARAK. Midden die nieuwe huizen, maar verborgen achter een
gebouw, staat de barakhet enige plaatsje waar de priester de kinde
ren kan vergaderen. Welk een tegenstelling met die nieuwe huizen.
Wanneer zal de priester ook daar een woning kunnen bouwen voor...
Kristus
Denkt maar niet dat die houding
alles redt. De priester blijft een
werktuig in Gods handen en de ge
nade ls ten slotte de laatste zielen
redster. Vele mensen blijven op af
stand met een zeker mistrouwen;
zoeken zelfs de gelegenheid om te
gen Kristus en de Kerk te werken.
We moeten rekenen met mislukking
of tegenslag die Kristus ten slotte
beloofd heeft.
EEN FEIT
Na maanden vriendschap met een
man, die een kommunistisch voor
vechter was, had hij me beloofd alle
aktie stop te zetten. Enkele dagen
daarna werd er een manifest uitge
zonden dat het godsdienstonderwijs
bespottelijk maakte. Hij vroeg me
of hij het mocht uitdelen. Ik raadde
het af. (De gevolgen konden zwaar
zijn.) Allés werd tenslotte verbrand.
Enkele dagen nadien droeg hij van
huis tot huis een dagblad waarin
een ingebeeld priesterschandaal te
lezen stond. En zo was het een wis
selspel van overwinning en neder
laag gedurende enkele jaren, tot hij
eindelijk vroeg om in een kristen
kwartiergroep opgenomen te worden.
Hij was door de genade gewonnen...
en die weg U&d hij voor het eerst
gevonden toen we samen aan een
zaagmachine werkten. Van die dag
af werd ik in de familie toegelaten.
Het godsdienstonderwijs begon. Ik
zie nog de ganse familie rond de
tafel, luisterend naar het Evangelie.
Lang nadien kreeg ik de volgende
vraag na een onderricht: «Wanneer
worden we gedoopt?Gans de fa
milie stond rond de doopvont: va
der, moeder en de drie kinderen.
Allen waren stralend gelukkig toen
verplicht zelf in hun huishouden te
voorzien. Beeldt u in hoe lastig het
moet zijn wanneer die priesters te
rug op de pastorij komen de Zondag
middag, nu hun drie H. Missen in
drie verschillende parochies... en dat
zij verplicht rijn alles zelf klaar te
maken vooraleer iets te kunnen eten.
Denkt aan de wintertijd wanneer zij
terugkomen na uren fietsen in hun
verschillende parochies, van de ene
zieke naar de andere, van de ene
katechismusles na de andere, door
regen en wind, door sneeuw en
vorst... hun studeerkamer, hun keu
ken, gans het huis ls ijskoud Er is
niemand om wat vuur aan te ma
ken. Zij leven in de eenzaamheid
van een verlaten pastorij...
Zij zijn gelukkig het kruisbeeld
van hun studeerkamer terug te vin
den... en te spreken met Onze Lieve
Heer... Zij zijn gelukkig hun verla
ten kerk binnen te gaan... Onze Lie
ve Heer wacht op hen. Dit bezoek
zal wellicht het eerste en het laatste
van de dag zijn.
Wil een priester een andere pries
ter ontmoeten, dan ls hij soms ver
plicht tussen 20 en 30 km. weg af
te leggen. Alleen met God... hoe dik
wijls komt die gedachte terug. Hij
begrijpt ten volle de zielendorst van
Kristus... het «Sitio».
VERRIJZENISVREUGDE
Midden die armoede en die een
zaamheid komen de weergalmen van
een herlevend kristendom. Men hoort
de stem van de priester-arbeider, de
stem van de priesters in volle missie-
aktie, de stem van de keurbenden.
We lezen feiten die u de indruk ge
ven te leven in een genadetijd. Wat
een steun wanneer we de Herderlijke
Brief van een Cardinaal Suhard le
zen: «Zult ge bevreesd of wanhopig
blijven nu ge voor een zo schone
taak staat?... Wanneer men de ogen
opslaat naar de Kerk, is het de twij
fel niet en nog min de schaamte die
ons aangrijpt maar de fierheid en
de vreugde... We beleven de eeuwige
jeugd- en lenteperiode van de Kerk.»
(Essor ou déclin de l'Eglise 1947).
We hebben de zekerheid dat volk
en Kerk een hernieuwde Paas- en
Pinkster-periode voorbereiden.
EEN VLAAMS PRIESTER
IN FRANKRIJK VERTELT
OVER ZIJN PAROCHIE
Ik was onderpastoor. Een brief
van het Bisdom benoemde mij tot
pastoor. Dat is normaal. Een zeker
verlangen om mijn nieuw aposto
laatsmidden te verkennen, bracht me
enkele dagen nadien in een oude ver
vallen pastorij, waar een zeer oud
pastoor mij ontving. Hij was sinds
29 jaar op de parochie. Hij had veel
last om de trappen van de kerk
boven te komen. Hij was gelukkig
dat een jonge priester hem vervan
gen zou.
Enkele dagen later kwam ik toe
in mijn parochie... De eerste morgen
zag ik niemand In de Kerk... ik was
alleen voor de eerste Heilige Mis.
Andere priesters hadden me dikwijls
gezegd dat het zo was... op de bui
tenparochies. Na de H. Mis ging ik
terug naar de pastorij om alles in
orde te krijgen voor de volgende
Zondag.
MIJN EERSTE ZONDAG
IN DE PAROCHIE
Zondagmorgen... de eerste H. Mis
is om 8 uur. Rond 6,30 u. was ik
in de Kerk... Niemand. Ik ging de
klok luiden om 7,45 u.... Nog nie
mand. Toen ik de sakristij binnenging
even voor 8 uur... nog niemand... Na
het Evangelie van de H. Mis zag ik
zes mensen... Wellicht zal het beter
zijn in de Hogmis. Om 10 uur luid
den de klokken met geweld... enkele
minuten later begon dit opnieuw, en
zo tot 10,30 u. Ik was klaar, begon
de H. Mis en zag enkele kinderen en
24 volwassenen... Toen ik naar het
bevolkingsgetai zocht, zag ik zwart
op wit dat mijn parochie 1400 in
woners telde. Misschien was dat een
louter toeval... Maar de enige man
die to de H. Mis was verklaarde
gewoonweg dat er toch een beetje
volk was in de Zondagsmis... Het
was geen toeval, het was normaal
geworden sinds het einde van de
Oorlog, sinds 1945. We waren in de
maand Oktober 1948.
De eerste weken was ik zo verloren,
{Jat ik niet wist hoe beginnen. Met
Allerheiligen was er een beetje meer
volk. Dat is normaal in Frankrijk.
Dan was het opnieuw de grote kalm
te tot Kerstmis. Er was een Midder-
nachtmis. De Kerk was vol. Voor
te eerste "maal had ik de Indruk tot
e parochie te spreken.
1949
Januari bracht weinig verandering.
Ik begon de huisbezoeken en trachtte
Wat te spreken over hun Geloofs
leven. Zij hadden wel een zeker ver
langen een beetje te veranderen,
maar hoe?
Op het- einde van de maand Fe
bruari, liet ik in de straten van het
dorp een vergadering aankondigen
voor alle mannen, die zou plaats
hebben in de feestzaal van het ge
meentehuis (niet gemakkelijk om
daar toegang te krijgen voor een
pastoor). Ik had aan Onze Lieve
Vrouw gevraagd de mannen samen
te krijgen... En toen lk om 8 u. de
feestzaal binnenging met een man
van de katholieke persaktle, zag lk
tot mijn grote verwondering meer
dan honderd mannen. Zij waren met
116...
De weg is open, vooruit. Na de
vergadering dankte ik hen voor hun
aandacht (ik kon toch niet veel meer
zeggen) en deelde mede dat lk de
volgende week de Kerk zou in orde
brengen (die was vuil en zwart, er
was zelfs een opening ln het gewelf,
een oorlogsgesohenk 1950).
De eerste dag was ik alleen, de
volgende dag kwamen er enkele man
nen. Hun aantal werd groter en gro
ter. Drie weken later was de Kerk
hersteld en geschilderd en de beel
den waren klaar en net. Want meer
dan dertig mannen hadden geholpen
na hun dagwerk of hadden zelfs een
dag verlof gevraagd om ook hun
steentje bij te dragen.
De weg bleef open. Vooruit...
Een Zondag werd aangekondigd
onder de beide H. Missen dat er
studiekringen zouden gehouden wor
den voor mannen en vrouwen. Ge
durende de ganse week werd er over
gesproken... Toen de eerste studie
kring voor de mannen plaats had,
waren zij met twaalf. De studiekring
voor vrouwen telde er achttien. De
jeugd bleef een vraagteken. De jon
gelingen waren zo zielsarm dat er
geen oplossing te vinden was. De
vrouwelijke jeugd lukte er in een
kring te vormen met vier leden. De
kinderen kwamen bijna allen naar
het godsdienstonderwijs.
Bij dit moderne missiewerk is ook de financiële steun on
ontbeerlijk. Wij vragen graag aan onze lezers dat zij
Z.E.H. Jos Huyghe in zijn edelmoedig doch zwaar werk
zouden heipen. Geldelijke steun kan overgemaakt worden
aan de broer van Z.E.H. J09 Huyghe, namelijk dhr Antoon
Huyghe, Onderwijzer te Zonnebeke, p. ch. rekening 28.91.37.
DE KINDEREN. Ook de kinderen zijn volop aan het werk. De
grote brengen stenen bij, de andere bereiden de stenen. Elke dag ko
men ze vragen of ze kunnen werken aan hun zaal
PASEN 1949
Geen 10 per honderd antwoordden
aan de oproep hun Paasplicht te
vervullen, zelfs wanneer de kinderen
erbij gevoegd werden. Ik dacht aan
het Evangelie. De eerste belofte van
de H. Hostie had tot gevolg dat de
5.000 mensen Kristus verlieten en dat
na een mirakel. Volhouden en door
werken. Na Pasen kenden de studie
kringen veel bijval. Het zaaltje (een
kamer van de pastorij) was vol...
wat later was het bordevol tot het
tenslotte stampvol werd. Er waren
soms 45 tot 50 mannen en 55 tot 60
vrouwen in een plaats die normaal
een dertigtal personen kan bevatten.
Wij badën samen en we zochten sa
men hoe we het Evangelie zouden
beleven, hoe we het Evangelie zou
den naar de zielen brengen.
Een zekere dag... het was in de
maand September, verschillende man
nen en vrouwen drukten de wens
uit een grotere zaal te hebben, want
ook de andere moeten aan onze
kringen deelnemenHet was de
enige oplossing indien we niemand
wilden uitsluiten.
Ongeveer rond dezelfde tijd brak
de vrouwelijke jeugd door. De kring-
werd ernstig en nieuwe leden kwa
men bij. De jongelingen bleven zon
der verandering. De Zondagmis was
de gemeenschapsontmoeting gewor
den met God en Kristus. Er werd
gezongen en gebeden. Enkele man
nen leidden de zang en het volks
gebed. De parochie herleefde.
HET GROOT ONTWERP
Met Oktober begonnen de eerste
peilingen voor een parochiezaal. Er
werd gezocht naar een stuk land, er
werd gewerkt aan een plan. Terwijl
het godsdienstig leven een hoogte
punt bereikte met Kerstmis, kwamen
de eerste voorstellen voor de zaal.
Begin 1950. De toelating om te bou
wen kwam niet. Die vertraging liet
ons toe met hart en ziel te werken
aan de vorming van de zielen. Met
Pasen was het een grote zege. Onze
Lieve Vrouw had ons gehoipen. En
na Pasen gingen we elke avond met
tien tot twintig mannen spitten en
graven om de grondvesten van de
zaal klaar te maken. En nu wordt
er gebouwd...
EEN OPROEP
Mag ik u vragen ons te helpen in
de opbouw van die zaal...? Waarom
zou Vlaanderen de Vlaamse priesters
in Frankrijk niet helpen om hun
missie-werk dat wij met hart en ziel
beminnen, te verwezenlijken?
Ik dank u op voorhand en uit
ganser harte.
DEZELFDE PRIESTER ONTDEKT
EEN NIEUW PROBLEEM
Een probleem bleef zonder oplos
sing. Op enkele km. van het dorp
vond ik een wijk volledig afgezonderd
van alle andere parochies. Ik zag
de fabriekschoorstenen. De eerste
fabriek telt 650 arbeiders; de tweede
telt er wat meer dan 150. Naast de
fabrieken worden er huizen gebouwd
voor de arbeiders. Een nieuwe wijk
is in opbouw. Er is een school, een
lekenschool, waar tachtig kinderen
een neutrale vorming ontvangen.
(Dit onderwijs is zo neutraal, dat
het wel meer gebeurt dat al de kin
deren die naar het godsdienstonder
richt komen, juist op de dagen van
het onderricht gestraft worden en
alzo de godsdienstles missen). Mid
den die wijk staat er een kruis. Maar
geen enkele plaats is voorzien voor
de dienst van God. Daar is noch
kapel, noch zaal, niets... De eerste
malen gaf ik er godsdienstonderwijs
aan enkele kinderen in open lucht.
Later vond ik een huiskamer, die
tot onze beschikking stond, in af
wachting dat ik iets anders zou vin
den. Tenslotte werd er een barak
gebouwd die veel te klein geworden
is. Tot op heden moet ik me tevre
den stellen met de kindersn een
weinig te onderwijzen. Ik doe huis
bezoeken... en alswanneer ze uitge
nodigd worden om e.n godsdienstig»
plechtigheid bij te wonen, vinden ze
dat het te ver is.
Die toestand is nog pijnlijker, al»
men weet dat we in een diepb;proef-
de wijk zijn. Inderdaad, toen de
Duitse legers in 1945 achteruit trok
ken, werden 36 mannen in die wijk
neergeschoten. Die beproeving heeft
een diepe wonde gelaten. Er is een
familie die vader en twee broeder»
verloren heeft. Andere families ver
tellen die pijnlijke avond en beslui
ten: «Waarom heeft God dat toe
gelaten?... Het is zo moeilijk een
antwoord te geven aan die mensen.
Bijna allen geloven dat er maar
twee dingen bestaan: werken en
eten. Al de rest is zo ver... Velen
weten niet eens wat de zonde is...
ze weten nog min waarin de uitboe
ting van de zonden bestaat. Ze her
inneren zich nog wel dat Kristus op
het kruis gestorven is in volle levens-
jeugd, maar (een hard woord) Wij
zijn Kristus niet». En, (antwoord
dat nog pijnlijker is) Als hij wilde
op het kruis sterven, dat is zijn zaak-
Wij vragen met rust gelaten te wor
den Ga uw gang met uw God
en met uw Kerk Voor wat dient
al die pastoorspraat»... En zo gaan
de zinnen, vol treurige werkelijkheid,
dat volk steeds verder van God ver
wijderen...
Ik kom dikwijls terug uit die wijk,
dromend en denkend over alles wat
ik zag en hoorde... Al die pijnlijke,
wellicht onbewuste woorden komen
me te binnen. Maar naast de woor
den komen de daden... die zo on
verbiddelijk de mensen naar beneden
halen. Ik herinner me al die lichte
en zedeloze Franse liederen die ge
zongen worden zodra ik de verschil
lende wijken betreed... Enkele kin
deren roepen ai wat ze kunnen...
Enkele arbeiders lachen grimmig toe,
of kijken met een zekere nijd...
Vrouwen komen op de drempel van
de deur...
En wanneer ik dan de fabrieken
binnen ga, voor een of andere reden,
dan voelt ge bijna dat ge een zonde
bodem betreedt... Daar zijn ze thui»,
en daar heeft de pastoor niets te
zeggen.
EEN LICHTSTRAAL
Ik stel toch vast dat enkelen toe
nadering zoeken. Er zijn toch nog
enkele gedoopten die zich herinneren
dat ze kristen zijn. Ik zag ze allen
reeds met een zekere bekommernis...
En sinds enkele dagen wordt er ge
sproken over de eerste bijeenkomst
van enkele kristenen. Waar? In een
huis. Waarom? Om samen te... bid
den... «We voelen ons zo afgezonderd
en zo alleen... Het fabrieksleven i»
een grote hinderlaag en een grote
beproeving voor ons geloof en onze
trouw aan God»...Dat hoorde ik voor
enkele dagen.
Ze hebben noch kerk noch kapel,
ze hebben een huis. Het zal een
Cenakel worden... een huis van ge
bed... Diezelfde avond las ik de eer
ste bladzijden van de Akten der
Apostelen... Daar vond ik iets dat
zo goed die wijk teruggeeft. Ik wat
gelukkig. Het laatste woord van een
dezer kristenen: «Wanneer mogen
we beginnen, alles is klaar... Het zal
lastig zijn, maar we -zullen volhou
den.
Binnen enkele dagen moet daar
een kern gevormd worden, die echt
missiewerk te vervullen zal hebben...
Die kern zal gevormd worden aan
de voet van het Kruis... Wanneer
zullen ze het geluk hebben samen
te bidden in hun... kerk? Wanneer
zullen zij het geluk hebben te leven
rond een Tabernakel, van waaruit
Kristus hen volgen zal in hun Apot-
telwerk?
ZICHT OP DE WIJK. Een machtige schoorsteen... een fabriek...
nieuwe wijken. Een dorp is in opbouw. De priester kent de huizen
en hun bewoners. Hij kent hun leven en voelt hoe pijnlijk de afwe
zigheid van de herk op die huizen weegt. Nieuw gebouwde huizen, val
licht en zon... maar zonder God.