Een Vlaams Priester die in Frankrijk zijn apostolaat uitoefent vertelt over dit modern Missieveld Onze Week-end Reportage We kunnen er niet buiten donkere tunnels moeten wedoor» Nieuwe problemen, nieuw apostolaat M Suhard) HET WEKELIJKS NIEUWS Zaterdag 26 Aug. 1950. BIz 12. (E. ti. Poppe) Priesterleven in frankrijk FRANKRIJK... MISSIELAND Wanneer men vroeger over missio narisleven sprak, dacht ik aan Chi na en Kongo, aan de Ijsvelden van het Noorden... Mijn priesterleven bewijst me elke dag dat er een Missieland bestaat op een honderdtal km. van Vlaanderen, waar ik pastoor ben. En wanneer men een boek te lezen krijgt waar van de titel luidt «Frankrijk-Missie land dan voelt men dat die per soonlijke indruk ten volle de ware toestand weergeeft. E. H. Godin, die dit boek schreef, bewijst dat er een heidendom bestaat to Frankrijk en wie zou het durven loochenen wanneer hij leest dat de Franse grootsteden op wat meer dan 12 millioen inwoners, praktisch tus sen 8 en 9 millioen heidenen tellen; wanneer hij leest dat er steden zijn waar er pas één jonge arbeider op 300, kristen gebleven is aan de ouder dom van twintig jaar... Ik heb per soonlijk vastgesteld dat op 112 jon gens die zich in 1943 tot de plech tige Communie voorbereidden er nog 4 naar de Kerk kwamen in 1946. Het zou niet moeilijk zijn de liist van statistieken te vervolledigen; maar het doel is bereikt. De groot steden van Frankrijk mogen en moe ten als een missieveld beschouwd Frankrijk, dat fier gaat op de aloude titel van «oudste dochter der Kerk», roept bij ons de herinnering op aan roemrijke genadeoorden als Lourdes en la Salette. Frankrijk, gaf heiligen aan die eeuwenoude Kerk en deed alzo zijn naam alle eer aan, wij noemen slechts de H. Theresia van Lisieux, de H. Pastoor van Ars, de H. Bernadette, de H. Jeanne de Vaiois, de H. Jeanne d'Arc en zoveel anderen... Datzelfde Frankrijk echter dat zoveel hoogtepunten heeft van hoogstaand godsdienstig leven kent diepten en ravijnen waar de godsgedachte heden ten dage geen toegang meer heeft. Het land met zoveel eretitels tegenover de Kerk en de kristelijke beschaving dreigt onder te gaan in een vloedgolf van heidendom. Zoals Vlaanderen de eeuwen door zijn zendelingen de wereld door rond stuurde, zo heeft het ook nu zijn taak begrepen en trekken onze priesters naar dit moderne missieland. Daar vullen zij de rangen aan van de clerus die zelf over onvoldoende krachten beschikt. Daar wordt gewerkt met de oude middelen van geloofsverspreiding zoals Sint Paulus dit deed... maar dóorover verneemt de lezer hieronder meer bijzonderheden want een van die onvermoeide Priesters, een West-Vlaming van bij ons, geeft U hieronder een zeer rake ontleding van de daar ginder heersende toestand en vertelt tevens over de manier waarop dit mo derne missiewerk aangepakt wordt. nen. van Paus en Bisschoppen, ten volle de offergeest en de Liefde van de Evangelie-Kristus beleven En hier komt dan de vraag: WAT DOEN DE FRANSE PRIESTERS? U kunt onmiddellijk begrijpen dat het antwoord op die vraag noodzar kelijk onvolledig zal zijn. Spreken we AAN HET WERK OP HET VELD. Deze foto toont u twee groot- semiTiaristen aan het werk. Wanneer zij terug op de hoeve kwamen, konden zij met de mensen spreken over het toerk... en van tijd tot tijd over hun ziel. Soms werd er een uur lang gepraat. Het werd een soort studiekring. Heden zijn ze beiden priester. Zij leerden het volk begrijpenhun werk, hun taal en hun leven. worden en het apostolaat moet een missie-apostolaat zijn. Niet alleen de grootsteden maar ook de dorpen zoeken de weg naar een praktisch heidendom. Enkele feiten. Ik herinner me nog een klein verlaten dorpskerkje, omringd met pinnekensdraad en met volgend op schrift: «Danger de mort» (Doods gevaar). In die drie Franse woorden kunt U de meest pijnlijke verkla ring lezen: Kerk en God worden aanzien als een doodsgevaar en meteen kunt U zich inbeelden welk een leven dit dorp aanvaard heeft. Een ander priester vertelde dat hij sinds twaalf jaar geen enkel man in de kerk gezien had. Nog een andere priester (een Vlaming) verhaalt dat de kinderen vanaf twaalf jaar regel matig de Kerk verlaten om met hun ouders van de Zondag een werkdag te maken. Die enkele statistieken en feiten schetsen een somber beeld van het godsdienstig leven in Frankrijk. En toch moogt U niet denken indien U juist oordelen wilt dat gans dit land heidens geworden is. Er zijn Goddank nog zielen die zich totaal aan God en Kerk toewijden. Er zijn streken waar de rol van de priester dezelfde is als die van de priesters to Vlaanderen, maar er zijn ook stre ken waar een priester die zijn God roeping wil beleven, missionaris moet zijn. Wat ons hier aanbelangt zijn de inissionarismiddens uit Frankrijk WAAROM IS FRANKRIJK GEDEELTELIJK MISSIELAND GEWORDEN De oorzaken zijn talrijk. Geen en kel godsdienstonderwijs in de leken scholen, gebrek aan priesterroepin gen. Naast die beide oorzaken komen de grote stromingen van onze tijd, die met een reuzensnelheid zelf standig geworden zijn buiten de in vloed van de Kerk om. Ik kom zo pas terug uit een stad waar honder den arbeiders de fabriek verlieten op het ogenblik dat ik daar voorbij kwam. Hun blik laat me de indruk dat de priester voor hen nog een minderjarige is, die niets begrijpen kan van him levensrhythme. Ik had de indruk dat zij meerderja rig» geworden zijn omdat ze heden Kerk en priester kunnen voorbij stappen... met de zekerheid dat zij in het leven staanterwijl Kerk en priester buiten hunleven staan. Zo denken ze. Hun opvoeding en hun levensmidden hebben bijna alle, zoniet alle godsdienstbekommer nis gedood. Het is onmogelijk in enkele lijnen gans de historische gang naar het heidendom uiteen te zetten, maar wat er ons het meest bekommert, is de huidige toestand en de toekomst. Het verleden blijft een waarschu wing en toont duidelijk aan dat de Kerk totaal en durfvol Evangelisch moet zijn. indien zij de Kerk van Kristus wil blijven. Ongetwijfeld hebben de leken een geweldige en onmisbare rol te ver vullen, en zij zullen dit. indien de priesters, gesterkt door Kristus, ge leid door de H. Geest en de richtlij alleen over de priester die midden het volk parochiedienst doet en dat in mijn Bisdom. Mijn Bisdom telt 813 parochies. Het aantal priesters bedraagt 374 voor die 813 parochies. Ik houd geen rekening met de priesters die met een ander ministerie belast zijn. In dien u een gedacht wil vormen van hun taak, leest dan de volgende sta tistieken: 38 priesters hebben elk vijf parochies; 45 priesters ieder vier par rochies; 75 priesters hebben drie pa rochies en 82 priesters hebben elk twee parochies. Denkt even na welk een afstand een priester met vijf par rochies af te leggen heeft enkel en alleen voor de Zondagmis, het godsr dienstonderwijs der kinderen en de bezoeken aan zieken en ouderlingen. In de steden van ons Bisdom komt de moeilijkheid voort uit het groot aantal inwoners en de te weinig priesters. Een enkel voorbeeld: toen ik onderpastoor was, stonden we met twee priesters in een parochie van 14.000 inwoners. Ge kunt begrijpen dat dergelijk apostolaatsmidden de priester dag-to •dag-uit naar de zielen jaagt. Maar indien dit de enige moeilijkheid was, mochten we wellicht op een herle vend kristendom rekenen. Toewijding en offergeest, gesterkt door Gods ge nade, zouden volstaan. En, wat men ook schrijven kon over enkele uit zonderlijke gevallen, ik geloof dat die toewijding en die offergeest to de priesters van Frankrijk leeft. Ik denk aan enkele van mijn vrienden priesters die na weinige jaren uitge put zijn en aan de vele andere die ik niet ken en die met een stalen wil, tot het einde toe in dienst van God en de zielen doorwerken. DE GROTE MOEILIJKHEID Een deel van het Franse volk is zover van de Kerk verwijderd dat de voornaamste moeilijkheid voortkomt uit het feit dat er weinig of geen kontakt bestaat tussen volk en Kerk, tussen volk en priester. Nu de priester die werkelijkheid aanvoelt, zoekt hij naar toenadering. Ongetwijfeld blijft de Katholieke Ak- tie het grote middel om de weg naar de ziel van het volk te vinden en om de Liefde- en Verlossingsbood schap in de voor de priester geslo ten middens aan te kondigen en te beleven. De Katholieke Aktie in Frankrijk is een onweerlegbare ge tuigenis van de levenskracht van een totale en bewustvolle evangelische houding. Ik denk aan de A. C. O. (l'Action Catholique Ouvrière - de Katholieke Aktie der volwassene ar beiders), aan de vrouwen- en man nen-K.A„ aan de K.A. van de Jeugd. In elke vertakking voelt men een Pinkstergeest die kampt met de moeilijkheden en die spijts alles zijn getuigenis doorleeft, zelfs in de schijnbaar ondoordringbare mensen massa. Maar hoewel de rol van de leken onmisbaar is en hun verantwoorde lijke zending onvervangbaar blijft, kan de huidige toestand niet alleen door hen gered worden. De leken apostels hangen af van de voorop- stappende priester en kerkezendtog. HET ANTWOORD VAN DE PRIESTERS De priester weet dat hij in de ont kerstende middens een ongekende en dikwijls een slecht gekende is. De mensen vertellen zoveel ongeloof bare feitjes en houden die voor on feilbaar, zodat vele gedoopten tot het besluit gekomen zijn de priester als priester uit hun leven te verwij deren... buiten voor enkele gevallen zoals het doopsel, de plechtige kom- munie, het huwelijk en de begrafe nis. (Ik verneem zojuist dat er een grote mistevredenheid bestaat in. een parochie, die ik zeer goed ken, om dat de priester de begrafenisplech tigheid weigert aan de mensen die het bezoek van de priester vóór hun dood niet aanvaard hebben...) Die godsdienstige onverschilligheid be staat in de grote centra als in de kleine dorpen. DE PRIESTER GAAT NAAR DE MENSEN Deze houding vol durf en vol be lofte, bracht ons de Katholieke Ak tie. In 1943 kregen we het eerste S.O.S. «France Pays de Mission» .(Frankrijk, Missieland). En dat ter wijl de Franse priesters-krijgsgevan genen midden hun kameraden leef den en werkten, om tot hetzelfde besluit te komen: de priester moet opnieuw de Godsmens midden de mensen zijn. En reeds vóór hun te rugkomst begonnen we die aposto- laatsweg te volgen. We begrepen de invloed van een Sint Paulus op de zielen van zijn tijd, die tentenwever bleef. We be grepen de heiligen van de eerste kerketijden die midden het volk ge tuigden en verkondigers waren van de Kristus-boodschap. We begrepen de Akten der Apostelen. Het Evan gelie werd ons een nieuwe lichtba ken. Zoals Kristus, luistert de pries ter naar het volk. Kristus sprak over de «Goede Herder» met een her dervolk, over het visserswerk met de mannen van het meer, over het huiswerk van de vrouw, over de ver loren zoon to een wereld van genot en weelde. Om die taal te kunnen spreken, zien we priesters en zelfs groot-semi naristen in de fabriek werken. Een van mijn vrienden is aardewerker, een andere werkt in de metaalfabrie- ken, een derde daalt neder to de steenkoolmijnen. Ik ken een pries ter die met een verlamde arm gevolg van oorlogswonden midden de steenkoolkappers werkt. Ik zelf stond midden de werklie den, ik was aardewerker en schilder, tuinman en steenkapper, ik was op het veld en midden de landbouwar- beiders. Iedermaal stellen we vast dat er een toenadering gebeurt, dat de priester opnieuw een mens wordt midden de andere mensen... met een speciale zending, dat hij spreken kan in hun taal en met hun woor den over hun zieleleven en over hun Godsroeping. ik hun na het doopsel zegde: «Nu zijt ge Godskinderen Vele andere contactnamen blijven zonder uitslag. U kunt wel denken dat dit soort priesterleven inspanning en gebed veronderstelt. Spijt de zielenarmoe- de moet de priester die mensen be minnen... dikwijls zonder hoop op redding... en toch geloven dat Gods genade hen redden kan en wil. Zo leven vele priesters in Frank rijk. Hun troost en hun moed komt uit de zekerheid dat zij het evan gelieklimaat teruggevonden hebben... met zijn beide hoogtepunten: de Kruisarmoede en de Verrijzenisvreug- de. DE KRUISARMOEDE VAN DE FRANSE PRIESTERS De meest kruisigende armoede komt ongetwijfeld uit het feit dat de priesters met de volkskultuur moeten rekening houden, die soms ontbreekt of dikwijls zonder waarde ls. Ik herinner me een zin van een priester die in de fabriek werkt waarin hij zegt: dat hij nooit zal klaar komen met die armoede die een diepe nederigheid én eenvoud veronderstelt. Die twee deugden zijn noodzakelijk zo hij de arbeiders be grijpen wil en zo hij niet eens de indruk wil geven dat hij van op een zekere hoogte naar hen luistert. Een zin van een Franse Kajotter komt me te binnen: «Het is zo lastig ne der te dalen tot de massa... en toch uw zielehoogte bewarenDat heeft Kristus ten volle en op wondere wijze vervuld. Daarbij komt de stoffelijke armoe de die praktisch tot gevolg heeft dat de priester op de aalmoezen van zijn volk moet rekenen. U kunt zelf oor delen. Elk jaar wordt er een omha ling gedaan in de huizen die in het onderhoud van de priesters moet voorzien. Dit jaar ontvangen we voor de eerste maal 550 Belgische frank per maand. Alswanneer u daarbij de misintentiën voegt... die soms ontbreken... dan kan de pries ter ongeveer over 1150 frank beschik ken per maand. En toch denk ik dat die stoffelijke armoede gering zal zijn en met vreugde zal aanvaard worden wan neer we de zielen terug de weg naar God kunnen aantonen. Ten andere die armoede plaatst ons in het volle licht van het Evangelie: «Gelukkig de armen.Zij brengt ons nader tot Kristus die niet eens het geld had om zijn belastingen te betalen en die geen steen had om zijn hoofd te laten rusten. HUN EENZAAMHEID Naast die armoede, die een zegen en een kruis ls, komt de eenzaam heid. In hun parochie is er soms geen mens die hen begrijpen kan. Hun kerk is een verlaten huis. In hun pastorij zijn velen alleen. Ze hebben de middelen niet om een dienstbode te betalen. Meer dan hon derd priesters uit mijn Bisdom zijn DE BIJEENKOMST IN OPEN LUCHT. Zoeven kwam deze toto toe die genomen werd na het feest op dé verlaten wijk en waaraan de priester deelnam. Hij slaagde er in enkele mensen te groeperen... «.Ik beleefde uw vreugden, zegde hij, maar er is een andere vreugde, die langer duurt dan alle aardse vreugden... deze die Kristus u brengen zal wanneer u samen zijn Evangelie zult volgen...Het antwoord: Bouwt ons een kerkje. DE BARAK. Midden die nieuwe huizen, maar verborgen achter een gebouw, staat de barakhet enige plaatsje waar de priester de kinde ren kan vergaderen. Welk een tegenstelling met die nieuwe huizen. Wanneer zal de priester ook daar een woning kunnen bouwen voor... Kristus Denkt maar niet dat die houding alles redt. De priester blijft een werktuig in Gods handen en de ge nade ls ten slotte de laatste zielen redster. Vele mensen blijven op af stand met een zeker mistrouwen; zoeken zelfs de gelegenheid om te gen Kristus en de Kerk te werken. We moeten rekenen met mislukking of tegenslag die Kristus ten slotte beloofd heeft. EEN FEIT Na maanden vriendschap met een man, die een kommunistisch voor vechter was, had hij me beloofd alle aktie stop te zetten. Enkele dagen daarna werd er een manifest uitge zonden dat het godsdienstonderwijs bespottelijk maakte. Hij vroeg me of hij het mocht uitdelen. Ik raadde het af. (De gevolgen konden zwaar zijn.) Allés werd tenslotte verbrand. Enkele dagen nadien droeg hij van huis tot huis een dagblad waarin een ingebeeld priesterschandaal te lezen stond. En zo was het een wis selspel van overwinning en neder laag gedurende enkele jaren, tot hij eindelijk vroeg om in een kristen kwartiergroep opgenomen te worden. Hij was door de genade gewonnen... en die weg U&d hij voor het eerst gevonden toen we samen aan een zaagmachine werkten. Van die dag af werd ik in de familie toegelaten. Het godsdienstonderwijs begon. Ik zie nog de ganse familie rond de tafel, luisterend naar het Evangelie. Lang nadien kreeg ik de volgende vraag na een onderricht: «Wanneer worden we gedoopt?Gans de fa milie stond rond de doopvont: va der, moeder en de drie kinderen. Allen waren stralend gelukkig toen verplicht zelf in hun huishouden te voorzien. Beeldt u in hoe lastig het moet zijn wanneer die priesters te rug op de pastorij komen de Zondag middag, nu hun drie H. Missen in drie verschillende parochies... en dat zij verplicht rijn alles zelf klaar te maken vooraleer iets te kunnen eten. Denkt aan de wintertijd wanneer zij terugkomen na uren fietsen in hun verschillende parochies, van de ene zieke naar de andere, van de ene katechismusles na de andere, door regen en wind, door sneeuw en vorst... hun studeerkamer, hun keu ken, gans het huis ls ijskoud Er is niemand om wat vuur aan te ma ken. Zij leven in de eenzaamheid van een verlaten pastorij... Zij zijn gelukkig het kruisbeeld van hun studeerkamer terug te vin den... en te spreken met Onze Lieve Heer... Zij zijn gelukkig hun verla ten kerk binnen te gaan... Onze Lie ve Heer wacht op hen. Dit bezoek zal wellicht het eerste en het laatste van de dag zijn. Wil een priester een andere pries ter ontmoeten, dan ls hij soms ver plicht tussen 20 en 30 km. weg af te leggen. Alleen met God... hoe dik wijls komt die gedachte terug. Hij begrijpt ten volle de zielendorst van Kristus... het «Sitio». VERRIJZENISVREUGDE Midden die armoede en die een zaamheid komen de weergalmen van een herlevend kristendom. Men hoort de stem van de priester-arbeider, de stem van de priesters in volle missie- aktie, de stem van de keurbenden. We lezen feiten die u de indruk ge ven te leven in een genadetijd. Wat een steun wanneer we de Herderlijke Brief van een Cardinaal Suhard le zen: «Zult ge bevreesd of wanhopig blijven nu ge voor een zo schone taak staat?... Wanneer men de ogen opslaat naar de Kerk, is het de twij fel niet en nog min de schaamte die ons aangrijpt maar de fierheid en de vreugde... We beleven de eeuwige jeugd- en lenteperiode van de Kerk.» (Essor ou déclin de l'Eglise 1947). We hebben de zekerheid dat volk en Kerk een hernieuwde Paas- en Pinkster-periode voorbereiden. EEN VLAAMS PRIESTER IN FRANKRIJK VERTELT OVER ZIJN PAROCHIE Ik was onderpastoor. Een brief van het Bisdom benoemde mij tot pastoor. Dat is normaal. Een zeker verlangen om mijn nieuw aposto laatsmidden te verkennen, bracht me enkele dagen nadien in een oude ver vallen pastorij, waar een zeer oud pastoor mij ontving. Hij was sinds 29 jaar op de parochie. Hij had veel last om de trappen van de kerk boven te komen. Hij was gelukkig dat een jonge priester hem vervan gen zou. Enkele dagen later kwam ik toe in mijn parochie... De eerste morgen zag ik niemand In de Kerk... ik was alleen voor de eerste Heilige Mis. Andere priesters hadden me dikwijls gezegd dat het zo was... op de bui tenparochies. Na de H. Mis ging ik terug naar de pastorij om alles in orde te krijgen voor de volgende Zondag. MIJN EERSTE ZONDAG IN DE PAROCHIE Zondagmorgen... de eerste H. Mis is om 8 uur. Rond 6,30 u. was ik in de Kerk... Niemand. Ik ging de klok luiden om 7,45 u.... Nog nie mand. Toen ik de sakristij binnenging even voor 8 uur... nog niemand... Na het Evangelie van de H. Mis zag ik zes mensen... Wellicht zal het beter zijn in de Hogmis. Om 10 uur luid den de klokken met geweld... enkele minuten later begon dit opnieuw, en zo tot 10,30 u. Ik was klaar, begon de H. Mis en zag enkele kinderen en 24 volwassenen... Toen ik naar het bevolkingsgetai zocht, zag ik zwart op wit dat mijn parochie 1400 in woners telde. Misschien was dat een louter toeval... Maar de enige man die to de H. Mis was verklaarde gewoonweg dat er toch een beetje volk was in de Zondagsmis... Het was geen toeval, het was normaal geworden sinds het einde van de Oorlog, sinds 1945. We waren in de maand Oktober 1948. De eerste weken was ik zo verloren, {Jat ik niet wist hoe beginnen. Met Allerheiligen was er een beetje meer volk. Dat is normaal in Frankrijk. Dan was het opnieuw de grote kalm te tot Kerstmis. Er was een Midder- nachtmis. De Kerk was vol. Voor te eerste "maal had ik de Indruk tot e parochie te spreken. 1949 Januari bracht weinig verandering. Ik begon de huisbezoeken en trachtte Wat te spreken over hun Geloofs leven. Zij hadden wel een zeker ver langen een beetje te veranderen, maar hoe? Op het- einde van de maand Fe bruari, liet ik in de straten van het dorp een vergadering aankondigen voor alle mannen, die zou plaats hebben in de feestzaal van het ge meentehuis (niet gemakkelijk om daar toegang te krijgen voor een pastoor). Ik had aan Onze Lieve Vrouw gevraagd de mannen samen te krijgen... En toen lk om 8 u. de feestzaal binnenging met een man van de katholieke persaktle, zag lk tot mijn grote verwondering meer dan honderd mannen. Zij waren met 116... De weg is open, vooruit. Na de vergadering dankte ik hen voor hun aandacht (ik kon toch niet veel meer zeggen) en deelde mede dat lk de volgende week de Kerk zou in orde brengen (die was vuil en zwart, er was zelfs een opening ln het gewelf, een oorlogsgesohenk 1950). De eerste dag was ik alleen, de volgende dag kwamen er enkele man nen. Hun aantal werd groter en gro ter. Drie weken later was de Kerk hersteld en geschilderd en de beel den waren klaar en net. Want meer dan dertig mannen hadden geholpen na hun dagwerk of hadden zelfs een dag verlof gevraagd om ook hun steentje bij te dragen. De weg bleef open. Vooruit... Een Zondag werd aangekondigd onder de beide H. Missen dat er studiekringen zouden gehouden wor den voor mannen en vrouwen. Ge durende de ganse week werd er over gesproken... Toen de eerste studie kring voor de mannen plaats had, waren zij met twaalf. De studiekring voor vrouwen telde er achttien. De jeugd bleef een vraagteken. De jon gelingen waren zo zielsarm dat er geen oplossing te vinden was. De vrouwelijke jeugd lukte er in een kring te vormen met vier leden. De kinderen kwamen bijna allen naar het godsdienstonderwijs. Bij dit moderne missiewerk is ook de financiële steun on ontbeerlijk. Wij vragen graag aan onze lezers dat zij Z.E.H. Jos Huyghe in zijn edelmoedig doch zwaar werk zouden heipen. Geldelijke steun kan overgemaakt worden aan de broer van Z.E.H. J09 Huyghe, namelijk dhr Antoon Huyghe, Onderwijzer te Zonnebeke, p. ch. rekening 28.91.37. DE KINDEREN. Ook de kinderen zijn volop aan het werk. De grote brengen stenen bij, de andere bereiden de stenen. Elke dag ko men ze vragen of ze kunnen werken aan hun zaal PASEN 1949 Geen 10 per honderd antwoordden aan de oproep hun Paasplicht te vervullen, zelfs wanneer de kinderen erbij gevoegd werden. Ik dacht aan het Evangelie. De eerste belofte van de H. Hostie had tot gevolg dat de 5.000 mensen Kristus verlieten en dat na een mirakel. Volhouden en door werken. Na Pasen kenden de studie kringen veel bijval. Het zaaltje (een kamer van de pastorij) was vol... wat later was het bordevol tot het tenslotte stampvol werd. Er waren soms 45 tot 50 mannen en 55 tot 60 vrouwen in een plaats die normaal een dertigtal personen kan bevatten. Wij badën samen en we zochten sa men hoe we het Evangelie zouden beleven, hoe we het Evangelie zou den naar de zielen brengen. Een zekere dag... het was in de maand September, verschillende man nen en vrouwen drukten de wens uit een grotere zaal te hebben, want ook de andere moeten aan onze kringen deelnemenHet was de enige oplossing indien we niemand wilden uitsluiten. Ongeveer rond dezelfde tijd brak de vrouwelijke jeugd door. De kring- werd ernstig en nieuwe leden kwa men bij. De jongelingen bleven zon der verandering. De Zondagmis was de gemeenschapsontmoeting gewor den met God en Kristus. Er werd gezongen en gebeden. Enkele man nen leidden de zang en het volks gebed. De parochie herleefde. HET GROOT ONTWERP Met Oktober begonnen de eerste peilingen voor een parochiezaal. Er werd gezocht naar een stuk land, er werd gewerkt aan een plan. Terwijl het godsdienstig leven een hoogte punt bereikte met Kerstmis, kwamen de eerste voorstellen voor de zaal. Begin 1950. De toelating om te bou wen kwam niet. Die vertraging liet ons toe met hart en ziel te werken aan de vorming van de zielen. Met Pasen was het een grote zege. Onze Lieve Vrouw had ons gehoipen. En na Pasen gingen we elke avond met tien tot twintig mannen spitten en graven om de grondvesten van de zaal klaar te maken. En nu wordt er gebouwd... EEN OPROEP Mag ik u vragen ons te helpen in de opbouw van die zaal...? Waarom zou Vlaanderen de Vlaamse priesters in Frankrijk niet helpen om hun missie-werk dat wij met hart en ziel beminnen, te verwezenlijken? Ik dank u op voorhand en uit ganser harte. DEZELFDE PRIESTER ONTDEKT EEN NIEUW PROBLEEM Een probleem bleef zonder oplos sing. Op enkele km. van het dorp vond ik een wijk volledig afgezonderd van alle andere parochies. Ik zag de fabriekschoorstenen. De eerste fabriek telt 650 arbeiders; de tweede telt er wat meer dan 150. Naast de fabrieken worden er huizen gebouwd voor de arbeiders. Een nieuwe wijk is in opbouw. Er is een school, een lekenschool, waar tachtig kinderen een neutrale vorming ontvangen. (Dit onderwijs is zo neutraal, dat het wel meer gebeurt dat al de kin deren die naar het godsdienstonder richt komen, juist op de dagen van het onderricht gestraft worden en alzo de godsdienstles missen). Mid den die wijk staat er een kruis. Maar geen enkele plaats is voorzien voor de dienst van God. Daar is noch kapel, noch zaal, niets... De eerste malen gaf ik er godsdienstonderwijs aan enkele kinderen in open lucht. Later vond ik een huiskamer, die tot onze beschikking stond, in af wachting dat ik iets anders zou vin den. Tenslotte werd er een barak gebouwd die veel te klein geworden is. Tot op heden moet ik me tevre den stellen met de kindersn een weinig te onderwijzen. Ik doe huis bezoeken... en alswanneer ze uitge nodigd worden om e.n godsdienstig» plechtigheid bij te wonen, vinden ze dat het te ver is. Die toestand is nog pijnlijker, al» men weet dat we in een diepb;proef- de wijk zijn. Inderdaad, toen de Duitse legers in 1945 achteruit trok ken, werden 36 mannen in die wijk neergeschoten. Die beproeving heeft een diepe wonde gelaten. Er is een familie die vader en twee broeder» verloren heeft. Andere families ver tellen die pijnlijke avond en beslui ten: «Waarom heeft God dat toe gelaten?... Het is zo moeilijk een antwoord te geven aan die mensen. Bijna allen geloven dat er maar twee dingen bestaan: werken en eten. Al de rest is zo ver... Velen weten niet eens wat de zonde is... ze weten nog min waarin de uitboe ting van de zonden bestaat. Ze her inneren zich nog wel dat Kristus op het kruis gestorven is in volle levens- jeugd, maar (een hard woord) Wij zijn Kristus niet». En, (antwoord dat nog pijnlijker is) Als hij wilde op het kruis sterven, dat is zijn zaak- Wij vragen met rust gelaten te wor den Ga uw gang met uw God en met uw Kerk Voor wat dient al die pastoorspraat»... En zo gaan de zinnen, vol treurige werkelijkheid, dat volk steeds verder van God ver wijderen... Ik kom dikwijls terug uit die wijk, dromend en denkend over alles wat ik zag en hoorde... Al die pijnlijke, wellicht onbewuste woorden komen me te binnen. Maar naast de woor den komen de daden... die zo on verbiddelijk de mensen naar beneden halen. Ik herinner me al die lichte en zedeloze Franse liederen die ge zongen worden zodra ik de verschil lende wijken betreed... Enkele kin deren roepen ai wat ze kunnen... Enkele arbeiders lachen grimmig toe, of kijken met een zekere nijd... Vrouwen komen op de drempel van de deur... En wanneer ik dan de fabrieken binnen ga, voor een of andere reden, dan voelt ge bijna dat ge een zonde bodem betreedt... Daar zijn ze thui», en daar heeft de pastoor niets te zeggen. EEN LICHTSTRAAL Ik stel toch vast dat enkelen toe nadering zoeken. Er zijn toch nog enkele gedoopten die zich herinneren dat ze kristen zijn. Ik zag ze allen reeds met een zekere bekommernis... En sinds enkele dagen wordt er ge sproken over de eerste bijeenkomst van enkele kristenen. Waar? In een huis. Waarom? Om samen te... bid den... «We voelen ons zo afgezonderd en zo alleen... Het fabrieksleven i» een grote hinderlaag en een grote beproeving voor ons geloof en onze trouw aan God»...Dat hoorde ik voor enkele dagen. Ze hebben noch kerk noch kapel, ze hebben een huis. Het zal een Cenakel worden... een huis van ge bed... Diezelfde avond las ik de eer ste bladzijden van de Akten der Apostelen... Daar vond ik iets dat zo goed die wijk teruggeeft. Ik wat gelukkig. Het laatste woord van een dezer kristenen: «Wanneer mogen we beginnen, alles is klaar... Het zal lastig zijn, maar we -zullen volhou den. Binnen enkele dagen moet daar een kern gevormd worden, die echt missiewerk te vervullen zal hebben... Die kern zal gevormd worden aan de voet van het Kruis... Wanneer zullen ze het geluk hebben samen te bidden in hun... kerk? Wanneer zullen zij het geluk hebben te leven rond een Tabernakel, van waaruit Kristus hen volgen zal in hun Apot- telwerk? ZICHT OP DE WIJK. Een machtige schoorsteen... een fabriek... nieuwe wijken. Een dorp is in opbouw. De priester kent de huizen en hun bewoners. Hij kent hun leven en voelt hoe pijnlijk de afwe zigheid van de herk op die huizen weegt. Nieuw gebouwde huizen, val licht en zon... maar zonder God.

HISTORISCHE KRANTEN

Het Wekelijks Nieuws (1946-1990) | 1950 | | pagina 12