VOOR POPERINSE EN IEPER
12
15
Dat is Vaderlandsliefde zonder...
Elf
Bij Gaston Duribreux
Onze Prinses Josephine-Charlotte verloofd
met Erfgroothertog Jan van Luxemburg
Vader van 5 kinderen uit Beseiare jammerlijk
om het leven gekomen bij Mijnongeval te
Frameries
1
Vroma Dodenherdenking
in de Krypte
de IJzertoren
van
Bankbediende door auto gedood
te Oostnieuwkerke
m
WÈtm.
11111
m
KATHOLIEK WEEKBLAD VOOR POPERINGE - IEPER - WERVIK EN OMSTREKEN
ONZE 3 UITGAVEN:
Bladzijden
PRIJS
3 Frank
ZATERDAG
NOVEMBER
1952
BUITENLANDS OVERZICHT
Wesivlaanderen en het Davidsfonds ter ere..
ll November 1952
Daer u/aren twee Conincksldnderen
Plechtige uitvaart midden een nog
nooit gezien© treurende menigte
Aanrijdende personenwagen door Stoplichten van
tegenligger verblind
Slachtoffer van de storm
BPy I
m
HOOFDBUREEL en REDACTIE:
Poperinge Gasthuisstr. 19.
Tel. 9. - Postcheckr. 47.63.60.
PLAATSELIJKE BURELEN:
Roeselare:
J. VERRIEST-DEZEURE,
St-Alfonsusstraat 12. - Tel. 1523.
leper:
P. BRAS-DEKLERCK,
de Stuerastraat 4. - Tel. 445.
Wervik:
ROGER PECTOR,
Leieatraat 11. - Tel. Komen 491.
Veurne:
M. D'HERT, Noordstraat 14.
Nieuwpoort:
Drukkerij DUMON, Marktstraat.
Aangesloten bij het Verbond der
Belgische Periodieke Pers.
HET WEKELIJKS
POPERINGE en IEPER (met Wervik en randgemeenten).
ROESELAR" (met Izegem-Menen en randgemeenten).
KUSTSTREEK (Veurne-Nieuwpoort-Diksmuide en randgemeenten)
48* JAAR.
N' 46.
POSTABONNEMENT 1952:
relglë (tot einde 1952) 23 fr.
Andere landen 4fr. p. week
Verantwoordelijke Uitgever:
J. Sansen, Gasthuisstraat 19, Poperinge
NOVEMBER, dan staat
het verleden voor ons.
15 November, dan
denken we aan het he
den en aan de toe
komst.
11 November Dan herdenken
we, bedenken we, wat de vrijheid
heeft gekost. Maar de vrijheid
kostte bloedzingen we in het
lied: «De Schelde».
15 NovemberDan vieren we
's Kon inga naamdag. Officieel
wordt die dag gevierd; mocht hij
het ook anders zijn! Zaterdag in
de steden en garnizoenplaatsen.
Zondag ln de gemeenten en te
lande, wordt het «Te Deum» ge
zongen. In de steden alleen maar
het Te DeumIk hoorde dat
er reeds steden zijn waar op 11
November ook nog slechts een «Te
Deum» gezongen wordt; het «Te
Deum» der bevrijding... Daar zijn
de doden voor goed vergeten... Zo
gaat het...
Bij ons wordt Zondag het «Te
Deum» gezongen na de Hoogmis.
Dat ls... oneindig beter. Daar ma
ken de officiëlen er zich niet van
al met tien minuten officiële de
votie die bestaat in rechtstaan en
om te kijken naar 't oksaal als de
koster de Brabangonne begint te
spelen. Ik heb een hekel aan dat
gedoe. Ieder Zondag wordt na de
Hoogmis het gebed voor de Koning
gezongen. Dan schieten er nog een
dozijn mensen en wat kinders
over, de anderen zijn al lang bui
ten. Maar op Zondag zullen er
van die weglopers zijn die zullen
inspectie houden om te weten of
die of gene wel aanwezig is bij dat
officieel Te Deum Het ras van
de Farizeeërs is bijlange nog niet
uitgestorven.
15 November mag niet enkel of
ficieel zijn.
Op die dag moeten we denken
aan het heden en aan de toekomst
van ons vaderland. De vrijheid
kostte bloed.
De vrijheid te bewaren, te be
vestigen, te vrijwaren, dat is va
derlandse plicht voor ieder van
ons. Wij, in Vlaanderen, zijn
geen... Hoerah-patriotten, we zin
gen niet bij alle gelegenheid (al
was 't een... vinkenzetting) de
Brabangonne maar we houden
van ons land, we houden van onze
Koning, we houden van onze vrij
heid. We lopen niet te koop met
die overtuiging. Ze zit zo diep, dat
we die maar in grote omstandig
heden naar buiten brengen.
Zoals op morgen 's Konings
Naamdag!
Op die dag bekijken we het he
den en de toekomst.
Hij is ons sympathiek, die Jonge
Koning.
Kan het anders?
We hebben zo vele sprookjes en
legenden gehoord of gelezen over
prinsen en prinsessen, paradijs
historietjes vol zonneschijn en
feestmuziek.
Maar anders was het voor Ko
ning Boudewijn.
Koningin Astrid, moeder van het
land, even als zij de moeder was
van haar kinderen, ontviel ons en
hun;
Dan de ballingschap: die harde,
onmenselijke ballingschap van de
koning en de koningskinderen;
daarna de onbegrijpelijk zware
ballingschap in Zwitserland, bal
lingschap opgelegd niet door Duit
se onmensen, maar door... be
schaafde Belgische regeringen.
Daarna die haat-campagne tegen
Leopold III.
Daar hebt gij de... rozenpaden
die prins Boudewijn naar de troon
hebben geleid. Hoe moet dat alles
ingewerkt hebben op het gemoed
van een kind, op hét gemoed van
een jonge man? Vroeg heeft Bou
dewijn de... kruisweg leren kennen
en... gaan! En toch heeft hij het
koningschap aanvaard. Wie meer
dan hij kan weten en gisten wat
dat betekent.
Hij is ons sympathiek, om dat
alles.
Hij is ons, Vlamingen, sympa
thiek, geweldig sympathiek.
In zijn naam herleeft een stuk
historie van Vlaanderen. We had
den vele Boudewijns als graaf.
Maar hij greep ons naar de ziel
wanneer hij, de jonge koning, over
de radio tot ons, Vlamingen, sprak
in onze taal. In onze taal? We
luisterden verbaasd en... opgeto
gen. Hij sprak onze taal, scho
ner, beter dan wij zelf. En hij
mocht ons die koninklijke raad
geven onze taal te eerbiedigen en
beschaafd te spreken.
De raad van een jonge kening,
die weet dat ernst en plicht hem
ouder maken dan hij is. Woorden
van een jonge man die de taal
van zijn volk leerde spreken, waar
zovele politiekers en politieke
hansworsten in ons land willen
't land besturen en niet eens de
taal verstaan van de meerderheid
van het volk.
Die jonge Koning is voor ons een
jonge, maar grote belofte. Eet is
ons, Vlamingen, allen een grote en
zware plicht ons te scharen rond
Koning Boudewijn. Hij leerde ons
begrijpen, leerde vorstelijk met
ons te spreken. Wij leerden hem
begiijpen* pal staat het Vlaamse
volk naast hem. Uit de treurige
jaren van dat jong leven en uit
dat wederzijds begrijpen is die
sympathie gegroeid. Die sympathie
is een waarborg voor de vrede in
ons land, vandaag en morgen.
Heer, bewaar ons onze Koning.
Domine salvum fac regem...
Dat horen 's Zondags de weinigen
die... patiëntie genoeg hebben om
te bidden, met de Kerk, voor de
Koning.
Op 15 en 16 November zullen de
klaroenen kletteren, de vlaggen
wapperen, de regimenten opstap
pen, al wat officieel is willen deel
nemen aan het «Te Deum»... vol
le kerken!
Al de kosters en organisten zul
len de registers hun gang laten
gaan en de Brabangonnelaten
dreunen, voor 's Konings Naam
dag!
Acht dagen later zal de pastoor
na de Hoogmis wederom zingen
«Domine salvum me fac» en...
buiten de kerk zullen de mannen
die vooraan stonden bij het Te
Deumhun sigaret aan 't roken
zijn!
Heeft de jonge Koning, heeft het
land, heeft ons Vlaamse volk, heeft
het hele vaderland er geen baat
bij... Is het in enze troebele tijd
niet gewenst, niet nodig dat wij
precies zestig... seconden langer in
de Hoogmis blijven 's Zondags om
gemeend mee te bidden dat gebed
voor de Koning: «Heer, bewaar
onze Koning Boudewijn»... Dat is
vaderlandsliefde zonder klaroenen
en zonder... dekoraties.
PÉ VLAMYNCK.
DE WAGEN KRAAKT...
IKE OVERWINNAAR
Eisenhower heeft het dus ge
haald. 't \/as tijd dat het gedaan
was op de een of de ander manier
met die kiescampagne. In Bel
gië mag die, volgens de grondwet,
■nooit langer duren dan lfi dagen
en dat is al meer dan genoeg.
Welnu in de States duurt ze prar-
tisch 6 maand, en wanneer de
kiesstrijd dan ten einde is, dan is
er nog geen nieuwe regering.
Het zijn nu alleen de grote
kiezers die verkozen werden. En
die moeten nu eigenlijk op 15 De
Tijdens de gebeden der overledenen in de Krypte: v. 1. n. r. Itemer
ken wij o.m, op de eerste rij kun stschilder Sam. De Vriendt; de hr
Clottcns; Prof. Franssen; Z. E. II. Cnudde en de twee Paters Min
derbroeders die hen bijstonden.
De 11 Novemberherdenking aan
de IJzer te Kaaskerke is dit jaar
niet doorgegaan in de schaduw
van het witte kruisje dat eens
tussen de puinen van de IJzer
toren oprees. De storm, die Vrij
dagmorgen van verleden week
over de streek raasde als een
wildeman, heeft lget kruisje om
vergeworpen en alleen e.cn klein
restje laten staan met het versje
Hoop op de oogst, O Vlaandcr-
iand Het puin is weer volledig
puin geworden en door de Pax-
poorl, heen heeft men een nog
schrijnender beeld van verwoes
ting nu de twee betonnen stom
pen weer alleen oprijzen boven
de Krypte.
In dit kader hebben zich Dins
dag 11 November een paar hon-
Ja, in de huidige tijdsomstandig
heden. is er nog plaats voor een
wondermooi sprookje. Gans het
land heeft Vrijdagavond met
vreugde de mare beluisterd die
over de radio verspreid werd:
Z. M. Koning Leopold III heeft
toestemming verleend tot het hu
welijk van zijn beminde dochter,
H. K. Hoogheid Prinses Joséphine-
Charlotte van België, met Z. K.
Hoogheid de Erfgroothertog Jan
van Luxemburg
DE PRINSELIJKE VERLOOFDEN
Er is blijdschap in het land om
dit verheugend nieuws, en iedereen
haalt bij dergelijke gelegenheden
graag herinneringen boven uit het
verleden.
Prinses Joséphine - Charlotte,
oudste dochter van Koning Leo
pold III en de betreurde Koningin
Astrid, werd geboren te Brussel op
li October 1927.
Reeds heel jong verscheen zij ln
Gezin, op het kasteel te Laken, tot
allen in Juni 1944 naar Duitsland
gedeporteerd werden.
Na de wereldramp was Prinses
Joséphine-Charlotte de eerste om
voor een kort verblijf naar België
terug te keren op 11 April 1949.
Het was of de zon eindelijk terug
door de wolken heenbrak. Van
Aarlen tot De Panne trok de Prin
ses door het land, geestdriftig be
groet door gans de bevolking.
Op 10 Maart 1950 keerde de
Prinses definitief terug in ons land
en sedertdien ziet men haar regel
matig bij allerhande plechtigheden
en feestelijkheden in het publiek
verschijnen.
De Prinses toont veel belangstel
ling voor sociale werken en voor
de muziekkunst. Zij brengt vaak
bezoeken aan kindertuinen en va-
cantiehuizen voor kinderen en
woont regelmatig kunstvoorstellin
gen bij.
Prins Jan, prins van Nassau en
het publiek samen met Koningin Bourbon-Parma, is op 5 Januari
Astrid. Haar lieve verschijning
werd altijd met geestdrift begroet.
Nauwelijks 8 jaar oud, verloor de
Prinses haar Moeder en van dan
af zag men haar als oudste van
het gezin haar jongere broertjes
vergezellen, wanneer de Prinsen op
openbare plechtigheden moesten
aanwezig zijn.
Van bij het uitbreken van de
oorlog, verblijft de Prinses onder
bewaking van de bezetter, met de
andere leden van het Koninklijk
1921 geboren op het kasteel te Berg
in Luxemburg, aks oudste zoon van
Prins Felix van Bourbon-Parma en
de thans regerende Groothertogin
Charlotte.
Op 5 Januari 1939, toen hij 18
jaar oud werd, ontving de Prins
officieel de titel van Erfgroother
tog. Hij is de oudste van zes kin
deren en heeft 1 broer en 4 zusters.
Zijn zuster, Prinses Alix, is gehuwd
met Prins Antoine de Ligne. en
zijn zuster Prinses Marie Gabrielle
met de Deense Graaf Knud Holl-
sten Ledreborg.
De Prins moest in 1940 zijn stu
diën in Luxemburg onderbreken en
volgde zijn ouders in ballingschap,
eerst in Frankrijk en daarna in
Engeland en dè Verenigde Staten.
Tijdens de oorlog voltooide hij zijn
studies in Canada om in 1942 naar
Engeland terug te keren, waar hij
dienst nam bij de Irish Guards.
Hij maakte deel uit van de troepen
die in 1944 België bevrijdden. Op
10 September kwam hij met de
eerste bevrijders in Luxemburg toe.
Prins Jan, die staathuishoudkun
de, rechten en wijsbegeerte heeft
gestudeerd, is lid van de groother
togelijke raad van State. Hij is
eveneens kolonel en adjunctinspec
teur van het Luxemburgse leger,
waarvan zijn vader, Prins Felix,
inspecteur-generaal is. Hij is dra
ger van verschillende hoge onder
scheidingen, waaronder het groot
kruis der Souvereine Orde van
Malta.
De veel bereisde Prins, die tevens
bekendstaat als een uitstekend
causeur, is een zeer sympathiek
man.
Zowel in ons land als in het
Groothertogdom, heerst grote
vreugde bij de bekendmaking dezer
verloving. Met weemoed zal België
zijn Sprookjesprinses zien heen
gaan, die zo sterk in zich de her
innering draagt van onze betreur
de Koningin Astrid.
derd getrouwen rond de Krypte
der gesneuvelden geschaard om
te bidden voor hen die streden
en vielen en om er zichzelf aan
te herinneren dat 11 November
een dag van overwinning en
vrede moest zijn.
DE ZIELEDIENST
Ta 10.30 uur werd in de stem-
misre kerk van Kaaskerke een
plechtige Zieledienst opgedragen
door Z. E. H. Pastoor Cnudde aan
het altaar bijgestaan door twee
EE. PP. Minderbroeders. Toon
dichter Renaat Veremans bespeel
de met. zachte hand het harmo
nium. Eenvoudig en schoon in een
rustige dorpskerk waar het pre
cies geleek of de laatste oorlogs
wonden pas geheeld waren, want
de nieuw-aangebrachte muurschil
deringen, waar een prachtige Lieve
Vrouw van Vlaanderen in voor
komt omringd door frontsoldaten
en middeleeuwse ridders, herinne
ren zo sterk aan al het doorstane
oorlogsleed.
Vooraan hebben de leden van
het Bedevaarteomité plaats geno
men. Wij bemerken de Heren Prof.
Fransseft, E. Clottens, Brouckaert,
Lebeer, Aertsens, Gaby Vandeput.-
te, E. Clauw, De Raedt. Pol Daels,
kunstschilder Sam. De Vriendt,
Karei Van Cauwelaert,, Clement De
Landt.sheer, L. Vande Kerckhove,
Senator Feryn, Van Hoeck, pro
vincieraadslid, Mter Van Dieren,
Flor. Grammens en meerdere an
dere vooraanstaanden.
Z. E. H. Cnudde hield na het
Evangelie een korte toespraak tot
de gelovigen en vroeg hen met
aandrang te bidden voor de ziele-
lafenis der gesneuvelden en voor
(Zie vervolg blz. 2)
gember bijeenkomen om de pre
sident te kiezen. En dan duurt het
nog tot ZO Januari vooraleer die
nieuwe president in functie treedt.
De politiek schijnt dus in Ame
rika iets te zijn waarop men de
leuze van de tijd steeds vlugger
niet heeft weten toe te passen.
Ware Amerika nu een kleine re
publiek van Centraal Amerikq, dan
zou dat nog zoveel belang niet
hebben, maar de States zijn nu
eenmaal de leidende mogendheid
van de vrije wereld en bijgevolg
ook het land dat, naast de Sovjet
unie, het meeste gewicht in de
internationale balans gooit.
Men kan dan ook niet anders
dan betreuren dat die ouderwetse
verkiezingsprocedure de gehele we
reld doei stil staan.
En indien Eisenhower maar in
de praktijk zijn regering wou in
zetten en bv. zijn persoonlijke af
gevaardigden zetten naast elke mi
nister van Truman en zelf met de
huidige president wou besprekin
gen houden over de grote beslis
singen die moeten genomen, dan
zou de wereld toch weten waaraan
zich te houden.
In sommige kringen neemt men
hem dan ook kwalijk dat hij dat
niet doet. En toch is dat begrij
pelijk en aannemelijk, aangezien
het pas op 15 December is dat hij
eigenlijk door de grote kiezers
moet verkozen voorden. Tot op dat
ogenblik mag hij dus niets doen
dat hem enigszins bij die grote
kiezers zou kunnen in opspraak
brengen en het is pas nadien dat
hij de handen vrij zal krijgen.
Wanneer Ike pas op 17 Novem
ber een onderhoud heeft met Tru
man dan is het daarom. Wanneer
hij verder spreekt van tijdens de
eerste week van December naar
Korea te gaan, dan zal1 dit ook
wel gedeeltelijk zijn om te vermij
den dat hij vóór 15 December
standpunt zou moeten kiezen in
gewichtige aangelegenheden.
En intussen kan Truman ook
niet veel ernstigs verrichten, want
hij weet niet of Eisenhower mor
gen niet alles onderste boven zal
keren. De andere landen bouwen
trouwens ook niet meer op beslis
singen van de huidige regering,
omdat ze niet weten voor hoelang
die beslissingen nog zullen gelden.
Op de algemene vergadering van
de U.N.O. bv., die thans te New-
York bijeen is, voelt men dat zeer
goed.
De wagen van de wereldpolitiek
kraakt dus, omdat de Verenigde
Staten nog steeds hun verkiezin
gen houden zoals in de tijd van
de krakende wagens, in plaats van
dit aan te passen aan het rhythme
van de atoomvliegtuigen.
HET ONTSLAG VAN
TRYGVE LIE
De grote wereldkranten versche
nen Maandag en Dinsdag met
grote koptitels over de breedte
van een gehele bladzijde en met
slagzinnen als deze: «Een bom
ontploft in de U.N.O. - Trygve Lie
neemt ontslag.
Alleman doet alsof dit ontslag
het laatste was dat men verwacht
te. Wij hebben het nochtans se
dert. drie weken aangekondigd.
Het lag in de lijn van de feiten.
Waarom f Wel heel eenvoudig om
dat Trygve Lie van alle kanten
verdacht en uitgemaakt wordt. De
communisten verwijten hem dat
hij 'n propaganda- en werkinstru
ment is in de handen van de Ver
enigde Staten, en in de Verenigde
Staten werpt men hem naar het
hoofd dat zijn secretariaat te New-
York een spionnage- en propagan-
danest geworden is voor de landen
achter het ijzeren gordijn.
In die omstandigheden is het
dan toch niet zo zonderling dat
de man zou zeggen: ik heb er ge
noeg van.
Maar nu moeten ivij er toch ook
dit aan toevoegen: zeggen: ik
neem ontslag, en het werkelijk
aftrappen zijn twee dingen.
Inderdaad. In de tijd dat Lie
aangesteld werd als algemeen
U.N.O.-secretaris boterde het nog
enigszins tussen het communistisch
blok en de vrije wereld. Thans is
dat absoluut het geval niet meer.
In die omstandigheden ziet men
dan ook moeilijk in wie er als op
volger van Lie zou kunnen aan
geduid worden. De candidaat die
de goedkeuring van Rusland zou
wegdragen zou waarschijnlijk door
de vrije landen worden afgewe
zen, en omgekeerd.
Het is dan ook niet zo onmoge
lijk dat de gehele U.N.O. ten slotte
Trygve Lie zou smeken te willen
aanblijven. Want als hii het wer
kelijk moest aftrappen en men
vindt neen opvolger bij gebrek aan
onderling akkoord, dan zou de
U.N.O., ook uiterlijk en structu
reel, lelijk ziek geworden zijn.
Vraagt men He aan te blijven,
dan kan hij echter ook zijn voor
waarden stellen en heel de troe
bele atsmosfeer een beetje helpen
opklaren.
Wat er ook van zij, het feit al
leen dat Lie met zijn ontslag moet
zwaaien, is een hoorbaar bewijs
dat de wagen van de U.N.O. hard
aan 't kraken is.
NOORD-AFRIKA
EN HET KOLONIALISME
Wij trokken vóór enkele weken
hier de aandacht op het feit dat
de huidige zitting van de U.N.O.
vermoedelijk vooral op twee pun
ten zou hameren: Korea en Afrika.
Dit is inderdaad zo geworden.
En de Afrikaanse gesprekken en
discussies zijn zodanig dat ze in
feite ook een luid gekraak van de
U.N.O.-wagen laten horen.
Hoofdschotel is: de inschrijving
op klacht van de Arabische volke
ren, van de Franse politiek in Al-
gerie en Tunis.
Welnu de Fransen houden vol
dat de U.N.O. daar niets mee te
zien heeft, want dat dit binnen
landse aangelegenheden zijn. En
inderdaad: krachtens de Franse
instellingen zijn die beide Noord-
Afrikaanse gebieden niet alleen
stukken van het Franse imperium,
maar echte departementen zo goed
als de Pas de Calais, Seine et Oise,
enzovoort.
(Zie vervolg blz. 2)
Op de ellendigste boemel van
België, met wagons uit het oud
stenen tijdperk, met een kwartier
vertraging, met een beregende
snoet... en bij elk station twee
maal gekarnd - stilvallen en star
ten zo reizen we van Brugge
naar Kortrijk, een reis die een half
uur langer duurt dan Brugge-
Brussel...
Doch vóór Radio Kortrijk heb
ben we de eer het woord te voe
ren met Gaston Duribreux, een
even dooreengeschud man, doch
een gelaten en beheerst mens, die
we zalige en zalvende woorden
hoorden spreken vóór de Radio.
En de boemelbommel-terug wordt
een plezierreis. Daar we nu de ge
legenheid krijgen om nader met
Duribreux kennis te maken. Om
hem aan onze goede lezers van
Het Wekelijks Nieuws voor te
stellen.
Iets wat hij verdient. Want in
hem begroeten we hier een der
beste onder de levende roman
schrijvers uit ons gezegend West-
Vlaanderen. Bewijzen? Eenvoudig:
drie jaar naeen valt hem een schit
terende bekroning te beurt.
"Vóór drie jaar: de grote prijs
der Scriptoria Catholic te Brus
sel, met zijn krachtige roman De
Grote Hemme
Verleden jaar: de grote roman
prijs der provincie Westvlaanderen
met zijn nieuwe roman De Zure
Druiven
En thans verovert hij pas een
goeie week geleden de Em. Vlie-
bergh-prijs van het Davidsfonds
1952, met zijn roman: Tussen
Duivel en Diepzee
Laten we hier kort doch harte
lijk herhalen, en deze keer uit
naam der tienduizenden lezers van
«Het Wekeljks Nieuws»: Gaston
Duribreux, proficiat!
Want onder deze tienduizenden
zitten er duizenden leden van ons
groeiende en bloeiende Davids
fonds. Zij zijn de bevoorrechten,
die deze nieuwe, meesterlijke ro
man van Duribreux, als eerste
nummer der boekenreeks 1953 zul
len bekomen. In deze Em. Vlie-
beri'h-prijskamp hebben 27 roman
schrijvers medegedongen. Zo krijgt
het Davidsfonds kans werk van
eerste gehalte aan zijn publiek
voor te leggen.
Dank zij dergelijke prijskan
die van het Davidsfonds een he
inspanning vergt, kan het alle;
beste worden verkozen. Want dez
27 zijn geen der minsten. Alleei
schrijvers die werkelijk iets aan
kunnen, durven in deze prijskam]
mededingen.
We hebben een beetje met Du
ribreux over dit nieuwe boek ge
praat.
Zeg er eens een woord over!
Het boek speelt zich hoofd
zakelijk af op een lichtschip. Een
moord, het zoeken naar de ophel
dering, en de diepere morele ge
volgen voor de zoeker, die tot lou
tering en bezinning komt, samen
met een kameraad, op de eenzaam
heid van die zeekluis...
Nee, we kunnen noch mogen
niet alles vertellen wat Duribreux
ons verklapte: de nieuwigheid zou
er af zijn. Doch onze vreugde wil
len wij hier uitspreken over het
feit, dat dit boek er een is met
een verheven uitkomst, met idea
listische inslag. In deze neerhalen
de en materialistische tijd doet
het deugd aan 't hart telkens we
van een boek kunnen zeggen: Het
is niet alleen een hoogstaand lite
rair werk, het is ook een goed
boek.
Ja, vertelt Duribreux, ik heb
destijds in het Davidsfonds (reeks
1940) mijn roman gepubliceerd:
De Laatste Vissers
Dit boek bracht ons destijds de
openbaring van de romancier Du
ribreux, en tevens zijn bekendheid
op grotere schaal. Het is de eerste
niet van onze grote schrijvers, die
een nader toetreden tot het. 'grote
publiek aan het Davidsfgnds te
danken hebben.
Gaston Duribreux is te naaste
Meie 50 jaar oud. Hij werd, te
Oostende geboren,verbleef een
eind in 't buitenland, doch kwam
naar de zee terug, om er hotelier
te worden te Mariakerke. Terug
naar de zee! Een gevoel dat zijn
leven bepaalde, een gevoel dat zijn
werk bepaalt. Dit werk speelt zich
vooral af aan zee, onder het vis
sersvolk. We hebben allemaal
Bruungelezen, De Laatste
VissersHet Gouden Zeil
Karoen De Roeschaard en
(Zie vervolg blz. 2)
Het was Zaterdagnamiddag,
rond 14.30 uur, toen men in de
Wervikstraat enkele mensen ge
jaagd zag over de straat lopen.
Fluisterend vernam men men
durfde het haast niet uitspreken
dat David Roger in de mijn
verongelukt was. In ieders mond
lag dat zelfde woord: «Maar dat
is verschrikkelijk, dan blijft
de vrouw daar alieen met haar
vijf kleine mannekensWij
hoorden ontelbare mensen zeg
gen dat dit zeker het pijnlijkste
verlies was dat ze in hun leven
hadden gekend. Een jonge man,
blij en opgeruimd, nederig en
beminnelijk die er nog zo brood
nodig was voor zijn vrouw en
kindereu. Roger David was pas
dertig jaar sedert 20 Juli, hij
leefde alleen om te werken voor
zijn gezin en hij is ook gevallen
als slachtoffer in zijn werk.
HET TRAGISCH ONGEVAL
Zaterdagmorgen was Roger, op
geruimd zoals altijd, naar de mijn
in Frameries vertrokken. Zijn laat
ste woorden waren: «Moeder, ik
verlang tegen dat ik vanavond
thuis kom om Dirkske terug te
zien Dirkske, die pas één jaar is
sedert Mei, was enkele dagen in
ERÏGHOOTHLRXOG JAN
rrinses JOSÉrHLNE CIIARLClTL
Vrijdagavond 7 dezer, was de
grote baan Roeselare - Diksmuide,
ongeveer op de scheidingslijn van
Hooglede en Oostnieuwerke en nog
op het grondgebied dezer laatste
gemeente, het toneel van een tra
gisch verkeersongeval waarbij de
door iedereen in de streek gekende
en zeer geachte kasloper en verze
keringsagent, dhr Maurits Vanden-
bussche uit Oostnieuwkerke, op on
gelukkige wijze om 't leven kwam.
Rond 20.30 uur was dhr Vanden-
bussche, woonachtig te Oostnieuw
kerke, Roeselarestraat 128, per fiets
op weg naar huis. Blijkbaar wilde
hij de moeilijke doortocht vermij
den op de rechtstreekse baan Roe
selare - Oostnieuwkerke waar een
nieuwe weg in aanleg is en verkoos
hij daarom voorzichtigheidshalve
de baan Roeselare - Diksmuide te
gebruiken om dan aan Sleyhaeghe
links af te slaan en aldus zijn
woonplaats te bereiken.
Daar deze grote baan geen fiets-
lad heeft reed dhr Vandenbussche
üterst rechts.
Plots werd hij met geweld langs
chter aangereden door een perso-
\enwagen Citroën komende uit
le richting Roeselare. De ongeluk
kige wielrijder werd, over de gras
berm heen, in de gracht geslingerd
terwijl zijn fiets, schier onbescha-
iigd op het wegdek bleef liggen.
Precies op het ogenblik dat de on
gelukkige aanrijding gebeurd was,
kwam dhr Marcel Verpoort uit
Oostnieuwkerke uit een aldaar ge
legen woning. Toen deze persoon
op straat kwam. bemerkte hij nog
net een auto die rechts van de
baan wegreed en een paar meter
verder met het rechtervoorwiel in
de gracht terecht kwam.
In de duisternis was er verder
niets te onderscheiden en toen de
hr Marcel Verpoort tot bij de per
sonenwagen ging om te informe
ren wat er haperde en om even
tueel hulp te bieden, stapte de ge
leider van de wagen, dhr Vande-
walle handelaar in bouwstoffen te
Veurne, uit zijn voertuig en zegde
gans ontdaan: «Ga toch eens mee
om te kijken wat er gebeurd is, ik
geloof dat ik iemand heb aange
beden
Het slachtoffer
dhr Maurits Vandenbussche.
In een naburige woning werd een
lantaarn gehaald om bij te lichten
en na enkele ogenblikken vond
men in de gracht dhr Vandenbus
sche, bewusteloos en bloedend uit
mond, neus en oren. Dokter en
priester werden verwittigd en men
droeg de stervende in een woning
binnen. E. H. Dewitte, onderpastoor
te Oostnieuwkerke, diende het
slachtoffer in extremis het H. Olie
sel toe. Zonder tot het bewustzijn
terug te keren gaf dhr Vandenbus
sche enkele ogenblikken later de
geest aan de gevolgen van een
schedelbreuk.
VERBLIND
DOOR TEGENLIGGER
Diep onder de indruk van het
tragisch gebeuren, gaf dhr Vande-
walle het relaas van het ongeval.
Een andere auto komende uit de
richting Diksmuide en die tot nog
toe niet kon vereenzelvigd worden,
naar getuigen staande houden, een
zware vrachtwagen met beten, ver
blindde de voerder van de perso
nenwagen door zijn sterke kop
lampen, zodat dhr Vandewalle op
de baan niets meer kon onder
scheiden. Hij voelde alleen de
schok der aanrijding en remde
dadelijk met het gevolg dat zijn
wagen rechts van de baan afweek
en gedeeltelijk in de gracht te
recht kwam.
Het ongeval is des te onbegrij
pelijker, daar men na het ongeval
vastgesteld heeft dat het achter
licht van de eerder weinig bescha
digde fiets, nog normaal werkte.
Nog dezelfde avond stelde de
Rijkswacht van Roeselare een on
derzoek in, terwijl ook het parket
ter plaatse kwam.
EEN GRAAG GEZIEN MAN
GING HEEN
Het is met verslagenheid dat men
te Oostnieuwkerke, waar dhr Van
denbussche woonachtig was samen
met zijn beide zusters, het droevig
gebeuren vernam. Dhr Maurice
Vandenbussche, geboren te Oost
nieuwkerke op 19 Juli 1896. Kas
loper bij de Bank Société Générale
en tevens Verzekeringsagent, was
in het Roeselaarse en tot ver in
de Provincie een graag gezien man.
Hij was een voorbeeld als onver
moeibaar en eerlijk werker die door
iedereen geacht werd. Van hem ge
tuigt menigeen dat hij de voor
zichtigheid zelve, die altijd z'n ver
zekeringscliënten aanmaande voor
zichtig te zijn met hun voertuigen.
Oud-Strijder 1914-18 was hij
houder van verschillende oorlogs
onderscheidingen. Enkele maanden
geleden hadden vrienden en ken
nissen hem gehuldigd toen hij om
zijn 30 jaren trouwe dienst nog
vereremerkt werd met het Nijver
heidsteken eerste klas.
Een talrijke menigte woonde
Donderdag te 9.30 uur de plechtige
begrafenisdienst bij om aldus een
laatste hulde te brengen aan een
plichtgetrouw man die al te vroeg
heen ging.
Aan de achtbare familie biedl
«Het Wekelijks Nieuws» zijn
christelijk rouwbeklag aan.
Het slachtoffer Roger David.
verlof geweest bij zijn zuster en
zou Zaterdagnamiddag terug thuis
komen.
Hoe het ongeluk juiste gebeurde,
heeft niemand zo precies gezien.
Roger was slechts met één mak
ker aan het werk in de gang waar
de instorting plaats vond. Ver
moedelijk moet door het wegslaan
van een stut de instorting veroor
zaakt geweest zijn waaronder hij
bedolven werd. Zijn makker kon
zich aan de neerstortende massa
onttrekken terwijl Roger bij een
zelfde poging om te ontwijken ge
struikeld of gehaperd moet hebben
met de voet, zodat hij niet bij
tijds weg was en door de instorten
de stenen gekwetst werd en uit
eindelijk versmacht is geworden.
Tragisch is zeker dit ongeval,
daar alleen juist Roger werd ge
troffen en dat het eigenlijk werke
lijk een toeval kan genoemd wor
den dat juist op die plaats, waar
men het minst te vrezen heeft,
zich het ongeluk heeft voorgedaan.
Van zijn medemakkers mochten
wij vernemen dat Roger reeds veel
gevaarlijker werken had uitge
voerd, dat hij steeds bereid was
ieder werk te aanvaarden dat men
hem opdroeg of waarvoor men
mannen vroeg. Van een zijner me-
demakkers een vader van drie
kinderen mochten wij deze heer
lijke woorden horenIk heb Ro
ger drie jaar gekend in de mijn.
Dat was de beste jongen en er was
eens niemand die iets tegen hem
kon hebben of tegen wie hij iets
had. Vlamingen. Walen en Italia
nen, hij was voor allen de goede
maat. Hoe dikwijls hebben wij ge-
lachen op de autobus toen hij ver-
telde over zijn kinderen. En hij
j Teefde maar voor zijn kinderen.
Dat mocht niet gebeurd zijn»,
j Zo spreken zijn makkers.
I Zo spreken allen die hem ken-
i nen. Hij laat een weduwe na die
eveneens dertig jaar oud is en vijf
kinderen, waarvan het oudste 7
jaar zal zijn in Maart en het
jongste pas in Augustus geboren is.
Hij werd op Dinsdag 11 Novem
ber onder overgrote vclkstoeloop
ter aarde besteld.
Op het kerkhof werd door de Hr
L. Masschelein een lijkrede uitge
sproken.
Toen onmiddellijk daarna de
echtgenote aan de hand van Ro
ger's moeder een laatste kruiske
maakte op de lijkkist van haar
dierbare man zeeg ze bijna in el
kaar onder het jammerlijk en
hartverscheurende gekreun «Papa,
papa. Oh papa toch...». Op dit
ogenblik was er zelfs onder de
honderd aanwezige mannen niet
één die zijn tranen kon bedwingen.
Gans Beseiare rouwt mede met
de zo zwaar getroffen familie en
wij bieden dan ook namens Het
Wekelijks Nieuws» onze christelij
ke deelneming aan.
I
- -
-
WBmÊËmMÊMif,
•7\
:-.v
W,, -
Het sierlijk kruisje, in baksteen opgetrokken en versierd met \laan-
derens fiere leuze: A.V.V. - V.V.K.; bezweek Vrijdagmorgen onder de
ruwe stoten van de storm. Op de foto ziet men het puin van de
IJzertoren met in liet midden nog een klein restje van 't muurtje
waarop nog alleen de versregel leesbaar is
Hoop op de oogst, O Vlaanderland
