VAN IJPEEEN EN HET ARRONDISSEMENT.
Politiek, Nieuws-, Handels- en Annoncenblad.
DE ONNOOZELE.
Achtste iaar.
Zaterdag 16" December 1893.
Nummer 51.
Een klein wonder.
Hard maar waar.
Abonnementsprijs voorop betaalbaar: 3 50 fr. per jaar voor de stad. 3 fr. voor den buiten. Per 6 maanden: i fir. 75. Annoncen: 15 cent. per drukregel. Rechte
lijke eerherstellingen: 1 fr. per regel. - Akkoord per jaar of per maand. 10 centiemen per nummer. Afzonderlijke nummers voor artikels, enz. 8 fr. per 100. Alle
berichten van verkoopingen of andere beke ndmakingen ten bureele dezer gedrukt worden eens gratis ingelijfd. De annoncen voor België, ter uitzondering der beide Vlaanceren, alsmede
die voor tiet buitenland worden ontvangen ioor den Office de Publicité, Magdalenastraat, Brussel. Men wordt verzocht alle hoegenaamde artikels uiterlijk tegen Vrijdag middag vrij en
onderteek end toe te zenden. Artikelen ongeteekend of personnaliteiten bevattende worden niet opgenomen.
Twee franschen, die over Belgie
schrijven zonder ons aan Duitsch-
land te verkoopen, dat mag wel een
wonder heeten
En toch 't is gebeurd,..,, maar
zonder de toestemming van Madam
Adam, wel te verstaan.
Die twee wonder-Franschen zijn
Charles de Mazade en Charles Malot.
De eerste in zijn werkje E Europe
et les neutralitésde tweede in eene
reeks artikels in le Journal des Dé-
batsover het kamp van Malmedy.
Beide studiën mogen ter lezing
met aandrang aanbevolen worden.
Daartoe halen wij ten bewijze uit
beide werken eene treffende zinsnede
aan. die hier niet zonder weerklank
zal blijven.
Charles de Mazade schrijft:
La première condition, pour les
Beiges, s'ils veulent être respectés,
est évidemment de se mèttre en
mesure de se faire respecter, et. ils
ne le peuvent que par un système
militaire suFFisANT pour sauvegar-
der l'inviolabilité de leur territoire,
pour déjouer les tentations de la
force et les suprises.
Zeer ernstige woorden aan 't adres
van onze onvaderlandsche antimili
taristen, die van geen persoonlijken
dienst of van geen legervermeedering
willen hooren.
Die mannen behooren tot dat slag
van Belgen, waarvan onlangs de
Berlijnsche briefberichter der Gazette
schreef, dat ze [dan eerst de nood
zakelijkheid van militaire opofferin
gen gewaar worden, als de vijand in
5<i« Vervolg.
Voor de eerste maal, sedert den dood van
haren echtgenoot, gevoelde Edith de gedachte
aan haar ongeluk wijken voor haren moed
en haar vertrouwen. Zij zag haren schoon,
vader met strakken blik aan, en zoo zij al
den trots, van mevrouw Archer niet bezat,
nam zij eene harer weerdige houding aan.
Ga, mijnheer, antwoord zijik volg
u niet, Ik wil geene getuige zijn van de ver
nietiging van al de hoop, die ik op mijnen
zoon gebouwd heb. Gij hebt echter te
haastig gehandeld, toen gij hem voor zijn
geheel leven veroordeeldet. Wie kan de
toekomst voorspellen? Mag men wanhoopen
aan Gods goedheid en ontferming jegens
hem
De toekomst, hervatte de heer Living
stone, voor mij is de toekomst de dag van
heden. Wanneer ik iets verrichten wil, moet
ik dit 's morgens doen, en kan ik niet ai-
wachten wat mij den avond zal aanbren
gen.
Doe dan, zooals gij hebt voorgenomen,
antwoordde Edith. Ik voor mij zal naar
't land is en het land verwoest en
geplunderd heeft. Zoo ging het her
haaldelijk in 't verleden. Dat het in
eene nakende toekomst weer zoo gaan
zal, voorspelt ons Charles de Mazade
zeer duidelijk als de ware vaderlan
ders hunne stemniet doen hooren
Oaze redding als volk is in den
persoonlijken dienst.
De andere Franschman, Charles
Malot, is wel zoo goed te willen be
kennen dat het groote legerkamp dat
de Duitschers bezig zijn met maken
op onze grenzen, niet in samenzwee
ring met ons is ontworpen om Frank
rijk, dóór Belgie, aan te vallen.
Hij vindt het eenvoudig dat. wan
neer Frankrijk, van Rijsel tot Mau-
buege, eenen heelen gordel forten
maakt, waaruit het in één oogknip
pen geheel Belgie kan overslroomen,
de Duitschers hunne voorzorgen ne
men, ten minste op één punt, en hij
besluit heel verstandig een
Franschmanmet deze woorden
Si, actuellement, l'Allemagne,
appuyée sur l'Autriche et l'Italie,
se considère comme en mesure de
tenir tête a la France et a la Russie
reünies, soit quelle prenne l'offensi-
ve sur ses deux frontières, soit
quelle ne la prenne que sur l'une,
en observant provisoirement la dé-
tensive sur l'autre, il peut se
présenter tel cas oü, réduite a ses
r propres forces, elle soit forcée de se
fenir sur la defensive des deux cö-
tés la fois. II n'en faut pas davan-
tage pour expliquer, a notre sens,
une mesure qui' outre la précieuse
liberté de manoeuvres, peut leur
de woning terugkeeren. waar ik vei blijf
hield voor ik u kende. Ik zal daar weder
heengaan met uwen kleinzoon, mijnheer
Livingstone met het kind dat uwen naam
zijn eenig erfdeel draagt, waarvan, ten
minste geene aardsche machten hem kunnen
berooven.
Eene week later vertrok Edith uit het
prachtige hotel met haar zoontje op den
arm, even als op den dag dat zij dit rijke
verblijf was binnen getreden. Mevrouw Ar
cher leidde haar tot aan de deur uit. Een
gevoel van belangstelling in het leed van an
deren, overschaduwde op dit oogenblik het
heimelijke genoegen, waarmede zij de me
dedingster van haar zelve en van haar kind
zag vertrekken. Uit het treurige gelaat
der bedienden bij haar vertrek bleek, hoe
spoedig en hoe zeer Edith zich bij hen be
mind had gemaakt.
IV.
Edith had nu het huis verlaten, waarin de
eenige wezens woonden, op wier belang-
slellings zij aanspraak kon maken. De wereld
lag thans voor haar als eene woestenij.
Weinig tijds na haar vertrek keerde de
heer Livingstone naar Liverpool terug.
Het is onmogelijk zich een denkbeeld te
permettre de parer, le cas échéant,
aux... accidents qui peuvent tou-
jours arriver.
Wat er nu ook van zij, al dat ge
schrijf over den toekomenden oorlog
is verre van geruststellend voor ons.
Men zal er zoo lang en zoo veel van
spreken tot hij komen zal.... gelijk
Paschen
Wij vinden dat het hoog tijd is
onze oogen te openen en wat minder
met vaderlandsliefde te spotten of in
werkelooze onverschilligheid de ge
beurtenissen af te wachten.
Genoeg burgerlijk egoïsme. Han
nibal is voor de poorten
Wie zich leiden laat in zijn oordeel
over Frankrijk door onze belgisch-
fransche pers, moet er niet van af te
brengen zijn dat het Fransche volk
het eerste volk der wereld is; zijne
taal de meest verspreide; zijn gebied
het uitgestrekste; zijn karakter bo
ven allen blaam en faam verheven.
De keerzijde van dat oordeel is, dat
al de andere volkeren van Europa, te
beginnen met ons eigen volk, nauwe
lijks in tel komen, met Frankrijk
vergeleken.
Daar hebt ge nu de Flandre libé
rale, die zich een fransche correspon
dent geeft; geen Belg, die te Parijs
wonachtig, de zaken en denkbeelden
kan nagaan van een belgisch stand
punt af, maar een zuivere Fransch
man uitstort en ons al zijne chauvi
nistische zienswijzen opdreunt. Vol
gens dien heer, is het fransche volk,
sedert het bezoek der Russen, een
vormen van een gemoedelijker leven dan
hetgeen Edith Livingstone leidde, sedert zij
naar hare kleine woning en tot 't penseel
was teruggekeerd.
Zij werkte ieverig en met goeden uitslag;
doch vergat niet herhaalde en vurige gebe
den op te zenden tot Hem, die haar zoo
zwaar en op eeue zoo onbegrijpelijke wijze
in haar kind beproefd had. Terwijl zij. aldus
bad, wierp zij een blik vol vertrouwen op het
gelaat van haren zoon, alsof zij verwachtte
het licht in zijne ziel te zien opgaan, dat
daarin uitgedoofd scheen en dat alleen door
hoogere macht weder kon opflikkeren.
Onbeschrijfelijk waren de pogingen die zij
aanwendde om de dichte wolken te verdrij
ven, die Robert's verstand benevelden. Zij
beproefde alles om zijne sluimerende geest
vermogens op te wekken. Zij las hem voor,
speelde met hem, liet hem platen zien doch
vruchteloos. Als een echo herhaalde hij al
leen de laatste woorden welke men tot hem
sprak. Zij verhaalde hem van God, beproefde
om hem te leeren bidden, doch hij vouwde
alleen de handjes en wierp den blik zelfs niet
omhoog.
Zekeren dag wendde zij eene uiterste en
voor haar zoo smertelijke poging aanzij
gansch ander volk geworden. Nu,
zegt die Franschman, dat het niet
meer vreezen moet door Duitechland
aangevallen te worden, is het volk
van Frankrijk vol vertrouwen in
zich zeiven engereed vooreene groote
toekomst.
Te beter! Maar wij, en de En-
gelschen en de Hollanders, en de
Duitschers, en iedereen, buiten de
Franschen, we dachten altijd dat
van Duitschland geen gevaar van
aanval dreigde, als Frankrijk zich
wilde gedragen en niet eeuwig van
revanche en herovering van het vroe
ger Duitsche en thans weer Duitsch
geworden Elzas-Lotharingen droo-
men.
Wij denken nu dat de vrede veel
meer bedreigd is als Frankrijk weet
dat het op Rusland rekenen mag,
dan gedurende de 23 jaar dat het al
leen stond in Europa,
Als nu Frankrijk eene groote toe
komst te gemoet wil, in alle vreed
zaamheid en rechtzinnigheid, wij
herhalen het te beterDaarmee
heeft Frankrijk werk genoeg, te
oordeelen naar het tafereeltje, dat
een Franschman zelve, de heer Emile
Blémont, in de Revue du Nord voor
onze oogen ophangt.
Men leze
Notre peuple a-t-il done dégénéré? A-t-il
perdu ses qualités si caractéristiques? S'est-il
abandonné, trahi lui-mème? On serait ten té
de le croire, en voyant partout aujourd'hui,
sur les deux continents, le reeul d'une race
qui, en ses printemps sacrés, d'un élan cou-
vrit l'univers
Nous avons perdu l'Asie et l'Amérique.
l'Indus et le Gange, le Mississipi et le Saint-
verhaalde Robert de dood van zijnen vader
daar zij vertrouwde dan dit ten minste een
traan uit zijn oogen zou persen. Doch het
kind viel in slaap, teewijl zij sprak. Er wer
den, wel is waar tranen vergoten maar zij
vloeiden uit de oogen van Edith.
Het kind groeide nochtans voordeelig op,
en naarmate hij grooter werd, nam hij in
schoonheid toe. Wanneer men hem slechts
korten tijd beschouwde, zou men de onbe
weeglijkheid zijner trekken kalmte genoemd
hebbea doch, zij die hem kenden, zagen in
den onwillekeurigen glimlach, die onafge
broken op zijn gelaat versprei lag, het tee-
ken dat hij inderdaad was gelijk zij hein
noemden; een arme idioot. Moeders denken
er weinig aan welk geluk zij ondervinden,
wanneer zij hare kinderen zien weenen. In
elk t: aan ligt eene gedachte, een wensch of
kreet opgeslotenhet is een teeken dat de
kinderen het bewustzijn van 't leven hebben
gekregen. Eilaas! Robert was altijd stil. Zoo
hij geruimen tijl van zijne m ieder was
gescheiden, legde hij zekeren angst en ruste
loosheid aau den dagmaar was hij weder
aan hare zijde, dan liet hij niet de minste
vreugde blijken, maar werd slechts rustiger.
Wordt voortgezet).
mrnaummimmi in
HET WEEKBLAD
