De
DRUKKERIJ DUMORTIER
beveelt zich aan
AVONDGLOED
door
PAMELA WYNNE
Leest en versDreidt
HET YPERSCH NIEUWS
HET V PK BSC H MEUKS BJi 15 ϻ12-1SS?
tau aannemer. Martina weigert, ze wij
gruesiine Kuczinsky blijven, omdat... er
altijd dat verschrikkelijke in haar leven
t». die grote angst-
Ze wil niet langer in de verbeterings-
■iehool blijven en ze vlucht naar het huis
van haar zuster, waar ze op Kerstavond
toekomt. Vrienden en kennissen zijn daar.
een chirurg, een kunstkriticus. en de jour
nalist Volker. Deze gelooft dat hij Irène
bemint, hij komt echter bij dit Kerst
feest nader tot Martina, en sluit met haar
*en sterke vriendschap. Na een ruzie met
Irène. zoekt Martina een toevlucht bij
Volker. en in zijn atelier, vertelt ze een
groot deel van haar vroeger leven. Zij
segt hem wie ze in werkelijkheid is.
Reeds voelen beiden hoe zij elkander
nun wederzijdse liefde zullen bekennen
sis plots Irène binnenvalt en Martina Is
getuige van het gesprek, waarin Irène
iegt Volker te beminnen. Hij echter be
kent zijn liefde tot Martina
Vertwijfeld over deze nieuwe verwik
keling. vlucht Martina. en keert vrijwil
lig weer naar de rerheteringsschool.
Na haar vrijlating uit de school zwerft
ze weer rond met haar angst, die haar
zo drukt.
Het noodlot vervolgt haarzij wordt
het slachtoffer bij een auto ongeluk, ze
wordt dodelijk gekwetst naar de kliniek
gedragen, waar de chirurg haar in het
bijzijn van Irène opereert
Tijdens de narcose wordt het raadsel
over het verschrikkelijke dat haar ver
volgde opgelost.
Welk geheim lag er op dit mooi jong
leven
Dit raadsel wordt opgelost in de film.
Hij toont ons ook hoe Martina weer een
geregeld bestaan vond aan de zijde van
Volker. die haar de eerste stappen in
haar nieuw leven begeleidt-
Irène. die haar innerlijke rust terug
gevonden heeft, wendt zich tot de dokter
om met hem een gelukkig leven te begin
nen
THSHiOl
voor het leveren van
Tro awbrievr*.
Spijskaarten.
Geboorteaa nk ondi gingen
Briefhoofden.
Briefomslagen.
Rekeningen (los of in boeken).
Alle handels- of reclame drukwerk
Rouwbrieven en Ronwgedachtenissen in minimum tijd
Kerstmis nadert met rasse schreden De
Kerstviering is een gewoonte, die tot de
folklore van alle volkeren behoort Wij
weten dat elk land Kerstmis op zijn ma
nier viert en zo is het niet te verwonde
ren dat ook in ons eigen land er bij
zondere en typische Kerstgebruiken zijn
ontstaan Over de Kerstviering in de huis-
kring alsmede die in de kerken zullen
wij vandaag niet lang uitweidenze is
aan iedereen bekend en ze heeft nog
steeds haar oude intimiteit en vroomheid
behouden Maar de moderne mens ver
langt ook eens wat te zien van de Kerst
viering buitenshuis. Deze heeft vooral
plaats in de vorm van prachtige illu
minaties. zoals wij het in een vorige kro
niek schreven. Bijna alle steden van enig
belang doen thans door een aangepaste
verlichting mee. al bereiken zij niet alle
het resultaat en het effect van de Brus
selse lichtfeërie. In andere steden is de
verlichting bescheidener en is zij meer
gericht op het wekken van een Kerst
stemming. zoals in de steden waar vooral
vellichte deainebomen worden gebruikt en
versierd worden met ontelbare lampjes
van alle kleur. Typisch nochtans blijven
de middernachtsmissen het is vooral in
de oude abdijen dat zij met grote Juister,
maar in een zeer gewijde sfeer worden
gezongen. Toch is daarom een midder
nachtsmis in een kleine dorpskerk niet
te verwaarlozen en wij zijn er van over
tuigd dat zij soms diepere indrukken te
weeg brengen dan sommige plechtigheden
met veel. soms te veel luister.
Een der oudste Kersttradities in ons
land is die van Luikde levende Kribben.
Spelers stellen in levende lijve het tafe
reel van de geboorte voor. Opgevoerd in
open lucht, rond de kerken van het
Quartier d'Outremeuseof in het hart
van de stad. genieten deze voorstellingen,
welke aan particulier initiatief te dan
ken zijn. een verdiend succes. In enkele
andere plaatsen roept men verschillende
gebeurtenissen uit de Heilige Nacht voor
de geest in taferelen die een levende na
bootsing vormen van de schilderijen der
j grote meesters, dit alles opgeluisterd door
een keuze van de vermaarde Kerstlie
deren. Zo geschiedt het b.v. te Saint Sé-
j verin in de Condroz. alsmede te Vosse-
laar bij Turnhout, in het hartje der Kem
pen. In dit laatste plaatsje hebben dit
jaar opnieuw een heje reeks vertoningen
plaats en wel op 23. 26. 28 en 30 Decem
ber. Gans de regie van het spel staat on
der de leiding van de E. H Remi Lens
hekend kunstschilder, die ook heel het
stuk en de decors er voor ontwierp, nu
reeds enkele jaren geleden. En dat deze
opvoeringen succes hebben blijkt uit het
feit dat telken jare het aantal vertonin
gen aangroeit.
In vroeger jaren was het voor de jon
geren al een hele zaak met de flets een
tocht door eigen land te doen. Nu is het.
ik zou haast zeggen een gewone zaak ge
worden. om naar het buitenland te trek
ken. niet alleen maar naar de omliggen
de landen, maar zelfs tot in het hoogste
Noorden of tot in het diepste Zuiden
Hieraan hebben in grote mate medege-
holpen de talrijke jeugdherbergen welke
sedert een 20 tal jaren werden ingericht
Weer bereikt thans uit Italië, het land
van het toerisme, het bericht dat door
de AIG (Italiaanse Jeugdherbergen) een
nieuwe poging werd gedaan ten gunste
van de jongeren, die steeds in groter ge
tal naar het Zuiden willen. Het aantal
ostellidat verleden jaar slechts 26
bedroeg is gestegen tot 35. Onder de stre
ken in Italië met het grootste aantal
jeugdherbergen moeten we Ligurië ver
melden. waar de kortste afstand bestaat
tussen twee ostellien eveneens de
omgeving van Napels waar 5 J.H. be
schikbaar zijn. Als we nu weten dat tal- I
rijke J.H in België. Duitsland Frankrijk.
Zwitserland de weg naar Italië afbakeoien
dan moet het voor de jeugd niet meer zo
moeilijk en duur zijn om ook eens naar
het land van de zon te trekken
Dat het zeeserpent nog niet dood is.
blijkt uit een nieuwsje dat de Italiaanse
bladen deze zomer hebben gepubliceertl.
Het zeeserpent schreven zij. was nog
steeds fris levend, want in de watere»
van het eiland Ischia werd een reuze-
inktvis met acht armen, van een waar
schijnlijk gewicht van 200 kg. gezien. Kt
nieuws volgde enkele tijd op een ander
berichtje waarin werd verteld dat het
eiland Capri was overvallen geworde»
door legioenen van reuze-mieren. Bij na
dere informatie bleek het echter dat bei
de verschijnselen niets met de werkelijk
heid te zien hadden en dat zij alleea
episodes waren uit de koude (toeristi
sche) oorlog welke de twee rivalen va*
de Golf van Napels voerden, nl Capri
en Ischia
Wie zich aan bromfietsen interesseert,
of zelfs gewoon aan het rijwieltoerisme.
zal er heel wat voordeel aan hebben met
zich te abonneren op een tijdschriftje
dat zich met deze zaken bezighoudt. Wij
bedoelen Cyclotouringen Rijwiel-
motoren Wij vernemen thans dat deze
beide tijdschriften welke door de Belgi
sche Wielrijdersbond werden uitgegeven,
van 1 Januari af zullen versmelten tot
één tijdschrift. Adres van deze groepering
luidtMartelarenplein 8. te Brussel,
waar alle inlichtingen en proefnummers
kunnen verkregen worden.
Van onze stadsgenoot P. Tamborijn ver
scheen in het Decembernummer van het
tijdschrift van de t Touring Club van
Belgiëeen artikel over Onze weste
lijke Grensgouw De schrijver vertelt lii
zeer gemoedelijke taal een tochtje van
Poperinge naar de Moeren, en pauseert
telkens in plaatsjes waar hij tijdens de
oorlog als soldaat wasWaaienburfc
Roesbrugge. Beveren. Houtem. Het arti
kel dat met een vijftal foto's is geïllus
treerd roept een zeer duidelijk beeld op
van de streek, waarvan de schrijver te
recht getuigtDe Moeren, een streek
om van weg te lopen, voor wie het gemak
zoekt en bang is voor water en wind.
De Moeren, een gezegende streek, vooe
wie houdt van eenzaamheid, van snerpen
de wind. van geweldige luchten en van.
de volheid en de macht der seizoenen
Een alleszins lezenswaardig artikel.
VIATOR
Feuilleton Het Ypersch Nieuws4
Mevrouw Latimer staarde haar man
aan met haar donkere ogen, waarin
een grote hunkering lag. Die vrolijke
warme huislijkheid. Niet iets dat je
zeggen kon. maar je voelde het. De
dingen die je voelde waren eigenlijk
de enige dingen waar het opaan
kwam. dacht mevrouw Latimer, haar
ogen richtend op de mond van haar
man. Bij het zien van zijn mond wist
je wat hij dacht en ook heel dikwijls
wat hij zeggen zou, dacht mevrouw
Latimer naar hem kijkend en afwach-
tend-
«Je bedoelt toch niet, dat je het
koud hebt Meneer Latimer glim
lachte even.
O, nee niet bepaald koud. Alleen
maar een beetje miserabel, hele
maal. Mevrouw Latimer dacht de
woorden en hield ze toen binnen.
Nee, ik ben warm,loog zij toen
kordaat. Alles ter wille van de vrede
zelfs na drie jaren van huwelijks
leven was haar enige wensvrede.
«Prachtig, het bewijst, dat je flin
ker wordt. Dat voortdurend hunke
ren naar kunstmatige warmte is on
natuurlijk voor iemand zo jong als
jij.Meneer Latimer was in zijn hu
meur en strekte zijn hand uit naar
de boter. Ieder teken, dat zijn vrouw
normaler werd, vervulde hem met
een gevoel van opluchting. Dikwijls
was hij eerlijk angstig om wat hij
beschouwde als abnormaal, vooral
als zij verzonken was in een neer
drukkende stemming, waarvoor geen
reden bestond. Hij had slechts een
aanmerking te maken, zoals zo juist
bijvoorbeeld op de toast. Wel. als het
een man niet veroorloofd was om
aanmerkingen te maken in zijn eigen
huis, waar kon hij dat dan wel doen
Hoe konden de dingen verbeterd
worden, als het verkeerde ervan niet
ogenblikkelijk werd aangewezen
Hens had zij iets heel dwaas gezegd,
namelijk dat zij juist op dat ogenblik
niet had kunnen velen, dat er een
aanmerking werd gemaakt. Juist op
dat ogenblik was geweest toen zij
in hun wagentje wilden stappen om
ie gaan kijken naar de in volle bloei
staande kastanjes in Bushey Park. Zo,
°P dat ogenblik niet en wanneer
<ian wel Meneer Latimer had het
Bevraagd met bewonderenswaardige
zelfbeheersing. Hij had juist ontdekt
dat er een aardig laagje stof lag on
der de gebeeldhouwde eikenhouten
kast in de hall, en nu moest natuur
lijk haar aandacht er dadelijk op
worden gevestigd. Is dat soms niet
zo?» had hij gevraagd, zijn vinger
speels onder haar puntige kin.
Nee,zei mevrouw Latimer en
net als bij een kind had haar puntige
kin getrild. Zo iets bederft al mijn
vrolijke verwachting. Dat gevoel van
een vacantiedag. Het is weg, zeg ik
je. Voor goed. Ik heb geen lust meer
om te gaan. Laten we 't opgeven.
En mevrouw Latimer was weggelo
pen, de trap op naar haar slaapkamer
en daar was zij gebleven, snikkend,
totdat meneer Latimer, die nu in een
razend humeur was, naar boven was
gegaan om haar te halen.
Maar bij het voortgaan der jaren
werden zulke scènes zeldzamer. Me
vrouw Latimer nam haar pretjes te
genwoordig kalmer op. Zij veroor
loofde zichzelf niet de weelde van een
zalige voorpret. Dan liep het toch
faliekant uit en je bleef ziek van te
leurstelling achter. Als zij wist, dat
zij iets erg zou voelen, liet zij als het
ware een gordijn over haar gezicht
zakkeneen masker, dat onbewogen
bleef, ofschoon zij er achter een heel
andgr gevoel had. Het werd een ge
woonte van haar en 'n zeer succesvolle
gewoonte bovendien. Meneer Latimer
was verruktzijn vrouw begon ver
standiger te worden. Prachtig,
prachtigzei hij geestdriftig en hij
was zijn ergernis over de toast vol
komen vergeten.
«Wat is prachtig?» Mevrouw La-
timer was de draad kwijt. Zij was te
rug in de bouwvallige pastorie, be
zig met hete sneden brood te door
steken met een versleten broodvork.
Maar gelukkig hoorde meneer Lati
mer het niet. Hij was bezig een brief
te lezen, die hij gezet had tussen zijn
bord en de zilveren jampot. «Ik zal
weg moeten.zei hij plotseling.
Ja Waarom Mevrouw Lati
mer keek over de tafel en toen naar
het buffet want ze wilde graag een
sinaasappel hebben. Maar als zij het
zei. zou haar man vragen waarom zij
op dit uur een sinaasappel wilde. En
als zij de reden ervan had op te ge
ven, zou zij hem niet meer wensen.
En zelfs als zij het niet hoefde te
zeggen, maar in het zilveren mandje
naar een mes zocht, zou hij zijn hoofd
ongeduldig opheffen en naar haar kij
ken. Zij zou niet zien dat hij dat
deed. want zij zou met haar rug naar
hem toestaan, maar zij zou het voe
len. En dat op zichzelf zou haar al
de vreugde over het eten van een
sinaasappel benemen, dacht mevrouw
Latimer, de gedachte opgevend.
«Waarom Wel omdat het zal moe
ten. Dat is waarom. antwoordde hij,
met de voldane glimlach van iemand
die een grapje maakt.
Mevrouw Latimer was de echo op
die glimlach. Dat was ook een ge
woonte geworden. Eerst had zich
steeds een wonderlijk gevoel van
haar meester gemaakt, dat een man,
die hersens had zo flauw kon zijn.
Toen besefte zij nog niet dat hij zo
praatte om haar. Vrouwen waren
wezens tot wie men in zijn spreken
moest afdalenhun minderwaardige
hersens konden de grote dingen van
het leven niet begrijpen. Dat merkte
meneer Latimer maar al te pijnlijk.
Ik zal voor zaken weg moeten
voor een dag of veertienhet zou
beter zijn als je in die tijd naar je
ouders ging,zei meneer Latimer, al
Z'jr brieven zorgvuldig bijeengarend
en ze stuk voor stuk in de envelop
pen stekend.
Naar mijn thuis riep mevrouw
Latimer, niet langer op haar hoede
en zeer rood.
Ja,antwoordde meneer Latimer.
Alleen zou het mij liever zijn als je
je herinnerde, dat het nu je thuis
niet meer is. Dit is je thuis. Ook zou
i ik willen, dat je daar wat meer aan
l dacht,zei hij uit zijn humeur. Iets
in zijn vrouws ogen verontrustte hem
vaag. Het herinnerde hem op onaan-
I gename wijze aan een bonte lijster,
die hij de vorige dag had gevonde*
in het grote net, dat de frambozen
Ien aalbessen hoedde tegen de roof
zucht der vogels. Het dier had zich
met uitgespreide vleugels neergezet
i od een struik en staarde hem met
schuwe, doodsbange ogen aan. Alsof
hij van plan was om het pijn te doen,
I dacht meneer Latimer boos. toen hij
terugliep door de dichte struiken
naar de deur, die hij met zijn voet
onen schopte, want de deur had de
el'endige gewoonte om van onder te
klemmen. Alsof hij iets. zo hulpeloos
I en stom als een lijster pijnigen zou.
Waarom was het in het net gevlogen,
als het hem niet beviel Onbewust,
terwijl hij tegen de houten lijst van
de gazen deur schopte, had hij aan
zijn vrouw moeten denken, in ver
band rnet die lijster. Zij had zichzelf
in het verrukkelijk zijden weefsel
van het huwelijk geworpenhij had
er haar niet neergezet. Waarom keek
zij soms alsof zij er liever weer uit
wilde dacht meneer Latimer onge
duldig naar de lijster toelopend en
zijn door de vruchten bevlekte han
den naar het dier uitstekend, kwaad
omdat het zo stom was en het niet
eens de geopende deur van zijn ge
vangenis zag, maar er nog naar toe
moest worden gejaagd.
Wanneer ga je De blos was
van haar gezicht verdwenen en het
leek zeer bleek.
De volgende week, op Donder
dag. Het is het beste, dat je vandaag
nog aan je moeder schrijft en dan kan
ik je aan Liverpool Street Station
afzetten op mijn weg naar Victoria
Station. En ik zal je schrijven wanneer
ik terugkom en pik je daar dan weer
op, als ik naar huis kom. Het haalt
kosten en moeite uit,zei meneer
Latimer, zijn brieven in zijn hand en
op het punt van heen te gaan. En
I toen de zware palissander houten
deur achter hem dichtsloeg Glou
cester House was een dier soliede ge-
bouwde huizen die rondom in een
tuin liggen, en die Clapham Park tot
de verrukkelijke voorstad maken, die
ze is staarde mevrouw Latimer
hem achterna en zij voelde zich als
of iemand haar plotseling een harde
slag op zij tegen haar hoofd had ge
geven. Zij ging naar huisnaar de
drukte, de vrolijkheid, de atmosfeer
van liefde, die haar kinder- en meis
jesjaren tot een eeuwige herinnering
hadden gemaakt. God was goed voor
haar, dacht mevrouw Latimer haar
handen met een plotselinge ingeving
van dankbaarheid ineenslaand.
HOOFDSTUK VI
Maar drie jaar is een heel lange
tijd om weg te zijn van je thuis,
vooral als je in die tijd getrouwd
l was. Mevrouw Latimer was in 1903
getrouwd en nu was het 1906. In 1906
begon de wereld al heel wat te ver
anderen. De auto's begonnen talrij
ker te worden, en de vrouwen liepen
niet langer rond met in haar ene
hand een parasol en in de andere
haar lange rokken. Evenmin waren
haar lichamen langer gevangen in
een regiment van sterke baleinen en
hun zachte halzen in lastige hoge
boorden. Haar lichamen begonnen
zich uit te rekken en zo ook haar
geest. En misschien ligt er wel meer
gevaar in dat rekken, dan wij ooit
zullen weten. Eens maakte iemand
een formidabele opmerking over de
vrouwen als een klasse, dat zij in
haar hart allen... maar neen, ik wil
niet in bizonderheden treden In alle
geval heeft die vooruitgang irt mode
en denkbeelden de afgelegen pastorie
in de buurt van Yarmouth nog niet
bereikt. En onbewust voelde me
vrouw Latimer dat. toen zij er aan
kwam. Haar moeder stond op het
verlaten perron van het kleine dorps
station. Nog dezelfde dierbare moe
der, natuurlijk, maar met een ge
zicht dat gerimpelder was geworden,
en met een ietsje ingevallen mond,
en boven op de top van haar hoofd
stond een mal klein hoedje.
Mijn lieve kind Mevrouw War
ren liep op een drafje langs de trein,
zij hield haar rok omhoog en liet
haar parasol vallen.
Hallo, moeder, lieveling Me
vrouw Latimer zette haar strooien
hoed recht, nadat zij haar moeder
had gekust. Plotseling kreeg zij het
gevoel, dat zij overdreven gekleed
was. Meneer Latimer gaf haar steeds,
in het redelijke, wat zij aan kleren
nodig had. Kleedgeld gaf hij haar
niet, want dat denkbeeld lokte hem
niet aan. Een vrouw moest in alles
afhankelijk zijn van haar echtgenoot,
had hij haar gezegd, toen zij heel
verlegen, nadat zij zes maanden ge
trouwd was, het gewaagd had hem
voor te stellen, haar een sommetje
geld te geven voor haar eigen ge
bruik. «Iets, waarvan ik voel, dat
het echt van mij is,verklaarde me
vrouw Latimer, zich afvragend, waar
om het zo vreselijk moeilijk was om
haar wens behoorlijk onder woorden
te brengen.
En waarvoor dan vroeg me
neer Latimer, die juist een chèque
had getekend voor de lonen en de
maandboekjes en zich in genen dele
geneigd voelde om juist op dat ogen
blik van nog meer geld te scheiden.
Omdat het me een gevoel geeft
van vrij te zijn,stamelde mevrouw
Latimer. Gedurende de laatste maan
den had zij tijd te over gehad om
na te denken. En zij had begrepen,
dat zij in deze bloeiende voorstad,
Clapham Park geweldig dicht was
bij de dingen, die ze graag zou wil
len. Londen, die geheimzinnige stad
vol gloed en romantiekAls je
's avonds uit de bovenste achterra
men van Gloucester House keek, dan
zag je de weerschijn van de gloed
tegen de lucht aan. Van uit Streat-
ham Hill station kon je er heel mak
kelijk komen en het kostte maar
veertig cent heen en terug. Met vijf
shillings op zak kon je naar Londen
gaan, daar een eenvoudige lunch ne
men in een A.B.C. lunchroom, en
daar wachten om naar de een of an
dere voorstelling te gaan dan weer
een maal. thee ditmaalen dat hoef
de niet meer dan een kwartje te
kosten en dan ging je weer naar huis
en al die romantiek was va a jezelf
geweest. (Vervolgt)