De DRUKKERIJ DUMORTIER beveelt zich aan AVONDGLOED door PAMELA WYNNE Leest en versDreidt HET YPERSCH NIEUWS HET V PK BSC H MEUKS BJi 15 Ï»12-1SS? tau aannemer. Martina weigert, ze wij gruesiine Kuczinsky blijven, omdat... er altijd dat verschrikkelijke in haar leven t». die grote angst- Ze wil niet langer in de verbeterings- ■iehool blijven en ze vlucht naar het huis van haar zuster, waar ze op Kerstavond toekomt. Vrienden en kennissen zijn daar. een chirurg, een kunstkriticus. en de jour nalist Volker. Deze gelooft dat hij Irène bemint, hij komt echter bij dit Kerst feest nader tot Martina, en sluit met haar *en sterke vriendschap. Na een ruzie met Irène. zoekt Martina een toevlucht bij Volker. en in zijn atelier, vertelt ze een groot deel van haar vroeger leven. Zij segt hem wie ze in werkelijkheid is. Reeds voelen beiden hoe zij elkander nun wederzijdse liefde zullen bekennen sis plots Irène binnenvalt en Martina Is getuige van het gesprek, waarin Irène iegt Volker te beminnen. Hij echter be kent zijn liefde tot Martina Vertwijfeld over deze nieuwe verwik keling. vlucht Martina. en keert vrijwil lig weer naar de rerheteringsschool. Na haar vrijlating uit de school zwerft ze weer rond met haar angst, die haar zo drukt. Het noodlot vervolgt haarzij wordt het slachtoffer bij een auto ongeluk, ze wordt dodelijk gekwetst naar de kliniek gedragen, waar de chirurg haar in het bijzijn van Irène opereert Tijdens de narcose wordt het raadsel over het verschrikkelijke dat haar ver volgde opgelost. Welk geheim lag er op dit mooi jong leven Dit raadsel wordt opgelost in de film. Hij toont ons ook hoe Martina weer een geregeld bestaan vond aan de zijde van Volker. die haar de eerste stappen in haar nieuw leven begeleidt- Irène. die haar innerlijke rust terug gevonden heeft, wendt zich tot de dokter om met hem een gelukkig leven te begin nen THSHiOl voor het leveren van Tro awbrievr*. Spijskaarten. Geboorteaa nk ondi gingen Briefhoofden. Briefomslagen. Rekeningen (los of in boeken). Alle handels- of reclame drukwerk Rouwbrieven en Ronwgedachtenissen in minimum tijd Kerstmis nadert met rasse schreden De Kerstviering is een gewoonte, die tot de folklore van alle volkeren behoort Wij weten dat elk land Kerstmis op zijn ma nier viert en zo is het niet te verwonde ren dat ook in ons eigen land er bij zondere en typische Kerstgebruiken zijn ontstaan Over de Kerstviering in de huis- kring alsmede die in de kerken zullen wij vandaag niet lang uitweidenze is aan iedereen bekend en ze heeft nog steeds haar oude intimiteit en vroomheid behouden Maar de moderne mens ver langt ook eens wat te zien van de Kerst viering buitenshuis. Deze heeft vooral plaats in de vorm van prachtige illu minaties. zoals wij het in een vorige kro niek schreven. Bijna alle steden van enig belang doen thans door een aangepaste verlichting mee. al bereiken zij niet alle het resultaat en het effect van de Brus selse lichtfeërie. In andere steden is de verlichting bescheidener en is zij meer gericht op het wekken van een Kerst stemming. zoals in de steden waar vooral vellichte deainebomen worden gebruikt en versierd worden met ontelbare lampjes van alle kleur. Typisch nochtans blijven de middernachtsmissen het is vooral in de oude abdijen dat zij met grote Juister, maar in een zeer gewijde sfeer worden gezongen. Toch is daarom een midder nachtsmis in een kleine dorpskerk niet te verwaarlozen en wij zijn er van over tuigd dat zij soms diepere indrukken te weeg brengen dan sommige plechtigheden met veel. soms te veel luister. Een der oudste Kersttradities in ons land is die van Luikde levende Kribben. Spelers stellen in levende lijve het tafe reel van de geboorte voor. Opgevoerd in open lucht, rond de kerken van het Quartier d'Outremeuseof in het hart van de stad. genieten deze voorstellingen, welke aan particulier initiatief te dan ken zijn. een verdiend succes. In enkele andere plaatsen roept men verschillende gebeurtenissen uit de Heilige Nacht voor de geest in taferelen die een levende na bootsing vormen van de schilderijen der j grote meesters, dit alles opgeluisterd door een keuze van de vermaarde Kerstlie deren. Zo geschiedt het b.v. te Saint Sé- j verin in de Condroz. alsmede te Vosse- laar bij Turnhout, in het hartje der Kem pen. In dit laatste plaatsje hebben dit jaar opnieuw een heje reeks vertoningen plaats en wel op 23. 26. 28 en 30 Decem ber. Gans de regie van het spel staat on der de leiding van de E. H Remi Lens hekend kunstschilder, die ook heel het stuk en de decors er voor ontwierp, nu reeds enkele jaren geleden. En dat deze opvoeringen succes hebben blijkt uit het feit dat telken jare het aantal vertonin gen aangroeit. In vroeger jaren was het voor de jon geren al een hele zaak met de flets een tocht door eigen land te doen. Nu is het. ik zou haast zeggen een gewone zaak ge worden. om naar het buitenland te trek ken. niet alleen maar naar de omliggen de landen, maar zelfs tot in het hoogste Noorden of tot in het diepste Zuiden Hieraan hebben in grote mate medege- holpen de talrijke jeugdherbergen welke sedert een 20 tal jaren werden ingericht Weer bereikt thans uit Italië, het land van het toerisme, het bericht dat door de AIG (Italiaanse Jeugdherbergen) een nieuwe poging werd gedaan ten gunste van de jongeren, die steeds in groter ge tal naar het Zuiden willen. Het aantal ostellidat verleden jaar slechts 26 bedroeg is gestegen tot 35. Onder de stre ken in Italië met het grootste aantal jeugdherbergen moeten we Ligurië ver melden. waar de kortste afstand bestaat tussen twee ostellien eveneens de omgeving van Napels waar 5 J.H. be schikbaar zijn. Als we nu weten dat tal- I rijke J.H in België. Duitsland Frankrijk. Zwitserland de weg naar Italië afbakeoien dan moet het voor de jeugd niet meer zo moeilijk en duur zijn om ook eens naar het land van de zon te trekken Dat het zeeserpent nog niet dood is. blijkt uit een nieuwsje dat de Italiaanse bladen deze zomer hebben gepubliceertl. Het zeeserpent schreven zij. was nog steeds fris levend, want in de watere» van het eiland Ischia werd een reuze- inktvis met acht armen, van een waar schijnlijk gewicht van 200 kg. gezien. Kt nieuws volgde enkele tijd op een ander berichtje waarin werd verteld dat het eiland Capri was overvallen geworde» door legioenen van reuze-mieren. Bij na dere informatie bleek het echter dat bei de verschijnselen niets met de werkelijk heid te zien hadden en dat zij alleea episodes waren uit de koude (toeristi sche) oorlog welke de twee rivalen va* de Golf van Napels voerden, nl Capri en Ischia Wie zich aan bromfietsen interesseert, of zelfs gewoon aan het rijwieltoerisme. zal er heel wat voordeel aan hebben met zich te abonneren op een tijdschriftje dat zich met deze zaken bezighoudt. Wij bedoelen Cyclotouringen Rijwiel- motoren Wij vernemen thans dat deze beide tijdschriften welke door de Belgi sche Wielrijdersbond werden uitgegeven, van 1 Januari af zullen versmelten tot één tijdschrift. Adres van deze groepering luidtMartelarenplein 8. te Brussel, waar alle inlichtingen en proefnummers kunnen verkregen worden. Van onze stadsgenoot P. Tamborijn ver scheen in het Decembernummer van het tijdschrift van de t Touring Club van Belgiëeen artikel over Onze weste lijke Grensgouw De schrijver vertelt lii zeer gemoedelijke taal een tochtje van Poperinge naar de Moeren, en pauseert telkens in plaatsjes waar hij tijdens de oorlog als soldaat wasWaaienburfc Roesbrugge. Beveren. Houtem. Het arti kel dat met een vijftal foto's is geïllus treerd roept een zeer duidelijk beeld op van de streek, waarvan de schrijver te recht getuigtDe Moeren, een streek om van weg te lopen, voor wie het gemak zoekt en bang is voor water en wind. De Moeren, een gezegende streek, vooe wie houdt van eenzaamheid, van snerpen de wind. van geweldige luchten en van. de volheid en de macht der seizoenen Een alleszins lezenswaardig artikel. VIATOR Feuilleton Het Ypersch Nieuws4 Mevrouw Latimer staarde haar man aan met haar donkere ogen, waarin een grote hunkering lag. Die vrolijke warme huislijkheid. Niet iets dat je zeggen kon. maar je voelde het. De dingen die je voelde waren eigenlijk de enige dingen waar het opaan kwam. dacht mevrouw Latimer, haar ogen richtend op de mond van haar man. Bij het zien van zijn mond wist je wat hij dacht en ook heel dikwijls wat hij zeggen zou, dacht mevrouw Latimer naar hem kijkend en afwach- tend- «Je bedoelt toch niet, dat je het koud hebt Meneer Latimer glim lachte even. O, nee niet bepaald koud. Alleen maar een beetje miserabel, hele maal. Mevrouw Latimer dacht de woorden en hield ze toen binnen. Nee, ik ben warm,loog zij toen kordaat. Alles ter wille van de vrede zelfs na drie jaren van huwelijks leven was haar enige wensvrede. «Prachtig, het bewijst, dat je flin ker wordt. Dat voortdurend hunke ren naar kunstmatige warmte is on natuurlijk voor iemand zo jong als jij.Meneer Latimer was in zijn hu meur en strekte zijn hand uit naar de boter. Ieder teken, dat zijn vrouw normaler werd, vervulde hem met een gevoel van opluchting. Dikwijls was hij eerlijk angstig om wat hij beschouwde als abnormaal, vooral als zij verzonken was in een neer drukkende stemming, waarvoor geen reden bestond. Hij had slechts een aanmerking te maken, zoals zo juist bijvoorbeeld op de toast. Wel. als het een man niet veroorloofd was om aanmerkingen te maken in zijn eigen huis, waar kon hij dat dan wel doen Hoe konden de dingen verbeterd worden, als het verkeerde ervan niet ogenblikkelijk werd aangewezen Hens had zij iets heel dwaas gezegd, namelijk dat zij juist op dat ogenblik niet had kunnen velen, dat er een aanmerking werd gemaakt. Juist op dat ogenblik was geweest toen zij in hun wagentje wilden stappen om ie gaan kijken naar de in volle bloei staande kastanjes in Bushey Park. Zo, °P dat ogenblik niet en wanneer <ian wel Meneer Latimer had het Bevraagd met bewonderenswaardige zelfbeheersing. Hij had juist ontdekt dat er een aardig laagje stof lag on der de gebeeldhouwde eikenhouten kast in de hall, en nu moest natuur lijk haar aandacht er dadelijk op worden gevestigd. Is dat soms niet zo?» had hij gevraagd, zijn vinger speels onder haar puntige kin. Nee,zei mevrouw Latimer en net als bij een kind had haar puntige kin getrild. Zo iets bederft al mijn vrolijke verwachting. Dat gevoel van een vacantiedag. Het is weg, zeg ik je. Voor goed. Ik heb geen lust meer om te gaan. Laten we 't opgeven. En mevrouw Latimer was weggelo pen, de trap op naar haar slaapkamer en daar was zij gebleven, snikkend, totdat meneer Latimer, die nu in een razend humeur was, naar boven was gegaan om haar te halen. Maar bij het voortgaan der jaren werden zulke scènes zeldzamer. Me vrouw Latimer nam haar pretjes te genwoordig kalmer op. Zij veroor loofde zichzelf niet de weelde van een zalige voorpret. Dan liep het toch faliekant uit en je bleef ziek van te leurstelling achter. Als zij wist, dat zij iets erg zou voelen, liet zij als het ware een gordijn over haar gezicht zakkeneen masker, dat onbewogen bleef, ofschoon zij er achter een heel andgr gevoel had. Het werd een ge woonte van haar en 'n zeer succesvolle gewoonte bovendien. Meneer Latimer was verruktzijn vrouw begon ver standiger te worden. Prachtig, prachtigzei hij geestdriftig en hij was zijn ergernis over de toast vol komen vergeten. «Wat is prachtig?» Mevrouw La- timer was de draad kwijt. Zij was te rug in de bouwvallige pastorie, be zig met hete sneden brood te door steken met een versleten broodvork. Maar gelukkig hoorde meneer Lati mer het niet. Hij was bezig een brief te lezen, die hij gezet had tussen zijn bord en de zilveren jampot. «Ik zal weg moeten.zei hij plotseling. Ja Waarom Mevrouw Lati mer keek over de tafel en toen naar het buffet want ze wilde graag een sinaasappel hebben. Maar als zij het zei. zou haar man vragen waarom zij op dit uur een sinaasappel wilde. En als zij de reden ervan had op te ge ven, zou zij hem niet meer wensen. En zelfs als zij het niet hoefde te zeggen, maar in het zilveren mandje naar een mes zocht, zou hij zijn hoofd ongeduldig opheffen en naar haar kij ken. Zij zou niet zien dat hij dat deed. want zij zou met haar rug naar hem toestaan, maar zij zou het voe len. En dat op zichzelf zou haar al de vreugde over het eten van een sinaasappel benemen, dacht mevrouw Latimer, de gedachte opgevend. «Waarom Wel omdat het zal moe ten. Dat is waarom. antwoordde hij, met de voldane glimlach van iemand die een grapje maakt. Mevrouw Latimer was de echo op die glimlach. Dat was ook een ge woonte geworden. Eerst had zich steeds een wonderlijk gevoel van haar meester gemaakt, dat een man, die hersens had zo flauw kon zijn. Toen besefte zij nog niet dat hij zo praatte om haar. Vrouwen waren wezens tot wie men in zijn spreken moest afdalenhun minderwaardige hersens konden de grote dingen van het leven niet begrijpen. Dat merkte meneer Latimer maar al te pijnlijk. Ik zal voor zaken weg moeten voor een dag of veertienhet zou beter zijn als je in die tijd naar je ouders ging,zei meneer Latimer, al Z'jr brieven zorgvuldig bijeengarend en ze stuk voor stuk in de envelop pen stekend. Naar mijn thuis riep mevrouw Latimer, niet langer op haar hoede en zeer rood. Ja,antwoordde meneer Latimer. Alleen zou het mij liever zijn als je je herinnerde, dat het nu je thuis niet meer is. Dit is je thuis. Ook zou i ik willen, dat je daar wat meer aan l dacht,zei hij uit zijn humeur. Iets in zijn vrouws ogen verontrustte hem vaag. Het herinnerde hem op onaan- I gename wijze aan een bonte lijster, die hij de vorige dag had gevonde* in het grote net, dat de frambozen Ien aalbessen hoedde tegen de roof zucht der vogels. Het dier had zich met uitgespreide vleugels neergezet i od een struik en staarde hem met schuwe, doodsbange ogen aan. Alsof hij van plan was om het pijn te doen, I dacht meneer Latimer boos. toen hij terugliep door de dichte struiken naar de deur, die hij met zijn voet onen schopte, want de deur had de el'endige gewoonte om van onder te klemmen. Alsof hij iets. zo hulpeloos I en stom als een lijster pijnigen zou. Waarom was het in het net gevlogen, als het hem niet beviel Onbewust, terwijl hij tegen de houten lijst van de gazen deur schopte, had hij aan zijn vrouw moeten denken, in ver band rnet die lijster. Zij had zichzelf in het verrukkelijk zijden weefsel van het huwelijk geworpenhij had er haar niet neergezet. Waarom keek zij soms alsof zij er liever weer uit wilde dacht meneer Latimer onge duldig naar de lijster toelopend en zijn door de vruchten bevlekte han den naar het dier uitstekend, kwaad omdat het zo stom was en het niet eens de geopende deur van zijn ge vangenis zag, maar er nog naar toe moest worden gejaagd. Wanneer ga je De blos was van haar gezicht verdwenen en het leek zeer bleek. De volgende week, op Donder dag. Het is het beste, dat je vandaag nog aan je moeder schrijft en dan kan ik je aan Liverpool Street Station afzetten op mijn weg naar Victoria Station. En ik zal je schrijven wanneer ik terugkom en pik je daar dan weer op, als ik naar huis kom. Het haalt kosten en moeite uit,zei meneer Latimer, zijn brieven in zijn hand en op het punt van heen te gaan. En I toen de zware palissander houten deur achter hem dichtsloeg Glou cester House was een dier soliede ge- bouwde huizen die rondom in een tuin liggen, en die Clapham Park tot de verrukkelijke voorstad maken, die ze is staarde mevrouw Latimer hem achterna en zij voelde zich als of iemand haar plotseling een harde slag op zij tegen haar hoofd had ge geven. Zij ging naar huisnaar de drukte, de vrolijkheid, de atmosfeer van liefde, die haar kinder- en meis jesjaren tot een eeuwige herinnering hadden gemaakt. God was goed voor haar, dacht mevrouw Latimer haar handen met een plotselinge ingeving van dankbaarheid ineenslaand. HOOFDSTUK VI Maar drie jaar is een heel lange tijd om weg te zijn van je thuis, vooral als je in die tijd getrouwd l was. Mevrouw Latimer was in 1903 getrouwd en nu was het 1906. In 1906 begon de wereld al heel wat te ver anderen. De auto's begonnen talrij ker te worden, en de vrouwen liepen niet langer rond met in haar ene hand een parasol en in de andere haar lange rokken. Evenmin waren haar lichamen langer gevangen in een regiment van sterke baleinen en hun zachte halzen in lastige hoge boorden. Haar lichamen begonnen zich uit te rekken en zo ook haar geest. En misschien ligt er wel meer gevaar in dat rekken, dan wij ooit zullen weten. Eens maakte iemand een formidabele opmerking over de vrouwen als een klasse, dat zij in haar hart allen... maar neen, ik wil niet in bizonderheden treden In alle geval heeft die vooruitgang irt mode en denkbeelden de afgelegen pastorie in de buurt van Yarmouth nog niet bereikt. En onbewust voelde me vrouw Latimer dat. toen zij er aan kwam. Haar moeder stond op het verlaten perron van het kleine dorps station. Nog dezelfde dierbare moe der, natuurlijk, maar met een ge zicht dat gerimpelder was geworden, en met een ietsje ingevallen mond, en boven op de top van haar hoofd stond een mal klein hoedje. Mijn lieve kind Mevrouw War ren liep op een drafje langs de trein, zij hield haar rok omhoog en liet haar parasol vallen. Hallo, moeder, lieveling Me vrouw Latimer zette haar strooien hoed recht, nadat zij haar moeder had gekust. Plotseling kreeg zij het gevoel, dat zij overdreven gekleed was. Meneer Latimer gaf haar steeds, in het redelijke, wat zij aan kleren nodig had. Kleedgeld gaf hij haar niet, want dat denkbeeld lokte hem niet aan. Een vrouw moest in alles afhankelijk zijn van haar echtgenoot, had hij haar gezegd, toen zij heel verlegen, nadat zij zes maanden ge trouwd was, het gewaagd had hem voor te stellen, haar een sommetje geld te geven voor haar eigen ge bruik. «Iets, waarvan ik voel, dat het echt van mij is,verklaarde me vrouw Latimer, zich afvragend, waar om het zo vreselijk moeilijk was om haar wens behoorlijk onder woorden te brengen. En waarvoor dan vroeg me neer Latimer, die juist een chèque had getekend voor de lonen en de maandboekjes en zich in genen dele geneigd voelde om juist op dat ogen blik van nog meer geld te scheiden. Omdat het me een gevoel geeft van vrij te zijn,stamelde mevrouw Latimer. Gedurende de laatste maan den had zij tijd te over gehad om na te denken. En zij had begrepen, dat zij in deze bloeiende voorstad, Clapham Park geweldig dicht was bij de dingen, die ze graag zou wil len. Londen, die geheimzinnige stad vol gloed en romantiekAls je 's avonds uit de bovenste achterra men van Gloucester House keek, dan zag je de weerschijn van de gloed tegen de lucht aan. Van uit Streat- ham Hill station kon je er heel mak kelijk komen en het kostte maar veertig cent heen en terug. Met vijf shillings op zak kon je naar Londen gaan, daar een eenvoudige lunch ne men in een A.B.C. lunchroom, en daar wachten om naar de een of an dere voorstelling te gaan dan weer een maal. thee ditmaalen dat hoef de niet meer dan een kwartje te kosten en dan ging je weer naar huis en al die romantiek was va a jezelf geweest. (Vervolgt)

HISTORISCHE KRANTEN

Het Ypersch nieuws (1929-1971) | 1952 | | pagina 15