6 DE HAARD VRIEND vrouw, ze niettegenstaande dat nog bij U te hebben vervolgde hij tot mevrouw Nozières. Eigenlijk hoop ik, dat Pierrette spoedig zal trou wen. Natuurlijk wordt ze fel opgemerkt ze kan zich permitteeren te kiezen. Als ze eenmaal gehuwd is, dan zal 't haar vergaan zooals alle andere jonge vrouwen en dan blijft er van al dat gedweep met de wetenschap net zooveel over als ze noodig heeft om flinke kinderen groot te brengen. Deze overweging heeft me in heel wat doen toestemmen, waarmêe ik in geweten niet akkoord kan gaan. Is dat ook niet uw opvatting O mevrouw, weersprak Daniël levendig, het zou me waarlijk leed doen als mejuffrouw Pierrette moest mee- nen, dat in mijn oogen haar vrouwelijke bekoorlijkheid onder haar studiën geleden heeft. Wees gerust, juffrouw, ik. loop niet over naar den vijand Aan dit soort van bedekte verwijten was Pierrette van wege haar moeder wel gewend. Maar het deed haar goed te zien, hoe levendig Daniël tegen de verdenking opkwam, dat ook hij afkeurend over haar zou denken, en ze was er hem dankbaar om. Ik ben heelemaal niet ongerust over het oordeel van mijn ouden vriend te mijnen opzichte, antwoordde ze. Slaap op beide ooren, Daniël, dokter Nozières vergeet niet, dat ze ook vrouw is, al houdt ze zich ook bezig met een wetenschap, welke u niet aantrekt maar die haar veel waard is. Ze vermeed het, zich vooral tegenover haar moeder nader uit te spreken over haar toekomstplannen. En aldus kwam Daniël niet te weten, of ze al dan niet in stemde met het vooruitzicht van een spoedig huwelijk, dat alle omstandigheden grondig zou wijzigen. Toch was Mr d'Armyngt er van verzekerd, dat de kranige en bekoor lijke jonge vrouw enkel dan haar vrijheid zou prijsgeven, wanneer zoowel haar geest als haar hart er haar toe dre ven. Alle gewenschte voorwaarden zouden moeten ver vuld zijn, eer zij tot dien stap besloot. Zou haar hart daarbij meespreken Elke gevoels reden scheen zoo vreemd aan Pierrette's handelingen. Maar wie kon weten Kalme, oppervlakkige redenee ring was zoo moeilijk overeen te brengen met haar soms zonderling aandoende spontaneïteit en haar neiging voor al wat schoon was. Haarzelven te geven... zou de fiere Pierrette daar wel ooit toe komen Daniël voelde, hoe plots een angstige siddering hem langs den rug liep, alleen bij deze gedachte, 't Was hem, of hem eensklaps het hart werd blootgelegd dit hart, waarin hij, van niemand geweten, de herinnering aan de vriendin van vroeger en nu wilde bewaren. Haar stem riep hem met een schok tot de werkelijk heid terug. Daniël, lust je thee En Pierrette bood hem, vrouwelijk gracieus, den geu- rigen drank aan. O wat er ook mocht gebeuren, die gracie zou haar wel altijd bijblijven Hij was rechtgesprongen en aanvaardde uit baar hand de aangeboden verfrissching. Pierrette bediende ook haar moeder en maakte daarna een plaatsje voor Josée klaar, dicht bij den schotel met gebakjes. Dan, de kleine verder overlatend aan mevrouw Nozières, die niet beter verlang de, richtte zij zich weer tot Daniël. Deze, nog onder den indruk van het te voren gehouden gesprek, waagde het haar zachtjes te vragen Zou je graag getrouwd zijn, Pierrette De grootmoeder, geheel in beslag genomen door haar kleindochter, scheen hun aanwezigheid vergeten. Op denzelfden vertrouwelijken toon, zonder in het minst verrast of gehinderd te schijnen door deze recht- streeksche vraag, antwoordde de jonge vrouw dan ook In den grond ben ik natuurlijk niet tegen 'n huwe lijk 't is de gewone gang van zaken. Dat belet niet, dat ik erg veeleischend zal zijn. Ik zal misschien vroeg of laat de genoegens van het huwelijk beseffen, al vind ik de zaal: niet zoo dringend, als mama schijnt te doen. Voor het oogenblik zie ik nog enkel den ernst van de te aan vaarden plichten en de inkorting van m'n vrijheid. Wel nu, 't is precies deze inkorting, waarvan ik thans nog niet wil weten. Onwillekeurig glimlachte Daniël instemmend. Ik mag wel zeggen, dat ik na harden strijd het recht heb verworven, ten minste gedurende enkele jaren in vrede de vruchten van mijn studiën te genieten. Het is pas nu, dat ik werkelijk in aanraking ga komen met het interessante van m'n vak. En je kan me gelooven, Daniël, dat neemt me heelemaal in beslag. Wat m'n moeder zoo misprijzend een ambacht noemt, zal voor mij altijd iets hoogers zijn. Wel ben ik het met haar eens, dat het voor 'n vrouw altijd moeilijk zal zijn, deze heerlijke we tenschap, die de heelkunde is, ook practisch te beoefenen. Maar er de vorderingen van nagaan, de uitvindingen, zelf nieuwe methodes en behandelingen ontdekken en ze doen toepassen, en aldus gunstige uitslagen bekomen waar an deren niet geslaagd zijn, dat is één en al schoonheid en poëzie, dat is de triomf van de gedachte en van de ver beelding, die haar wil opdringen en de hand van den practicus leiden. Al blijft de practijk me dan ook ont zegd, ik voel me bij machte haar te beïnvloeden. Welk een weelde voor Pierrette, zich vrij te kunnen uit spreken tegen haar eenigen vriend uit vroeger tijd Juist in die hoedanigheid genoot hij haar vertrouwen. Daarbij, nu zij elkaar gingen verlaten, was het niet ge- wenscht dat hij door haar zelve vernam, waarom zij deze richting had ingeslagen Zal 't je niet vervelen, Daniël, als ik je uiteenzet hoe en waarom ik er toe gekomen ben tot je groote ver rassing. geloof ik dezen weg te kiezen Met oprechtheid teekende hij verzet aan. Me vervelen Ik ben integendeel gelukkig je op nieuw te leeren kennen en heelemaal verblind... Hou me maar niet voor 't malletje 't Is heelemaal niet m'n bedoeling je te verblinden, maar wel je naar waarheid in te lichten. Als ik oud genoeg geworden was om zelfstandig te gaan der ken. geleek ik al heel weinig op de meisjes van mijn leeftijd ik besefte, dat mijn ge- dachtengang sterk van den haren afweek. Mijn beperkte bekendheid met menschen en dingen stelde me buiten den kring, waarin zich andere jonge meisjes bewogen. Ik heb dan m'n studiën volledig willen doormaken, omdat ik een afkeer had van dit verouderd en misdadig soort opvoeding, dat als eenig doel de voorbereiding tot het huwelijk erkent. Laat ik me nader verklaren misdadig omdat, als het einddoel niet bereikt wordt, alles ineenstort en het heele leven een mislukking is. De vrouw wordt een weer loos schepsel, verminkt, overgeleverd aan al de bitterhe den des levens. Verouderd omdat, wat goed was voor de voorgaande geslachten, thans geen reden van bestaan meer heeft. De oorlog heeft onze jongelingschap gedund en dus het huwelijk twijfelachtiger gemaakt de keus is beperkter, terwijl het zoo noodig zou zijn goed te kie zen Ziedaar Daniël, waarom ik me heb willen bekwa men in een wetenschap, die overeenstemt met m'n nei- DE HAARD VRIEND S telle, maar precies evenveel van de roode wonden in de operatie-kamer. Zeker, m'n liefde voor bloemen staat de liefde voor m'n vak niet in den weg, lachte ze. De eene leeft naast de andere, zonder dat ze mekaar schaden. Juist, maar precies dat is ongewoon. Je bent ver fijnd en realistisch, methodisch en positief aangelegd, en toch hou je van droomen. Het delicate van de vrouw en van de tip-top Paris;enne, naast de bekwaamheden van den volleerden kerver-in-menschenlijven. Je legt het er te dik op, Daniël, maar ik neem graag aan dat je eenigszins van de wijs wordt gebracht door m'n dubbele persoonlijkheid Ik ben een mysterie, ouwe jongen. Kom, tracht maar niet wijs uit me te worden en neem me zooals ik ben Hij stemde met haar lach in. En nu is 't uw beuri voor 'n gewetensonderzoek, want ik van mijn kant stel ook belang in uw persoontje Hoe zit het met de stemming, ga je zonder al te veel tegenzin naar het buitenland En wat voor een werk kring wacht je daar ginder te New-York Het gelaat van Mr d'Armyngt was terug in een ern stige plooi gekomen. Ik ben aangesteld als technisch ingenieur bij een vliegtuigenfabriek. 'n Hooge bezoldiging, wat niet te ver smaden is. En dan, toekomst, 'n heel vlugge carrière zelfs. Mijn lange leertijd komt me nu prachtig te pas. 't Is trouwens Farman zelf, die deze betrekking voor mij ontdekt heeft en me warm heeft aanbevolen. Ik word ge last met het nazicht der machines en met de proefvluch ten vóór de aflevering. Alleszins 'n interressante bezig heid. En nu wou je ook nog weten, nieuwsgierig wijs neusje, hoe ik me bij dit alles voel Wel, dat is zeer eenvoudig ik sta alleen op de wereld en dus vind ik het gepast me een bestaansreden te verschaffen, of althans een bezigheid welke me voldoende in beslag neemt, bij gebrek aan een welbepaald levensdoel. Als je voor nie mand te zorgen hebt, waarom dan trachten je toekomst te verzekeren Hierin heb je ongelijk, onderbrak Pierrette hem. Het is beslist noodig een doel na te streven, gelijk welk. anders wordt de taak je weldra tot een last. Tracht je zoo'n doel te vinden en vertrek niet in die pessimistische stemming je staat niet alleen op de wereld als je vrien den hebt. En je liefhebberil voor de schilderkunst, hoe staat het daar mêe Afgedaan Dat zou ik jammer vin den, je hadt het al 'n heel eind gebracht. Dank je voor je welwillend oordeel, dat ik zeer op prijs stel, maar om dat amateurs-talent te ontwikkelen zijn geld en vrije tijd van ooode. Dat laatste zal er gin der wel niet op overschieten, en het eerste moet ik nog verdienen. Nou, wijze man, ik vind het mooi van je, dat je 't nuttige den voorrang geeft op het aangename, hoor zei ze lachend. In elk geval doet het me genoegen je zoo vastbesloten te weten. Daniël maakte een protesteerend gebaar. Vastbesloten Nood breekt wet Ik wil geen onnut mensch zijn. M'n jeugdvriendin, vergeet den balling niet heelemaal. Denk even aan hem nu en dan, tusschen het aanleggen van één verband en het volgende. Wanneer je, in je lange witte jas, over het bed van een lijder buigt, denk dan aan de geestelijke verminkingen, welke nie mand verzorgt... Heelmeester der zielen ik bad eer ver wacht je aldus weer te vinden dan wel in een kliniek. Maar kom, vermits je d'r zin in hadt... Dat is geen gril van me, Daniël, maar m'n roe ping. Je schijnt dat niet te gelooven en dat spijt me. Ik verzeker je, dat ik er niet toe gedreven werd door eer zucht of verwaandheid. Altijd heb ik me gelukkig ge woeld, de lijdenden te kunnen helpen en verplegen. Erken dus, dat het wel degelijk uit medelijden is, dat ik dien weg ben opgegaan. In elk geval kan ik me niets inden ken, waarvoor ik grooter belangstelling zou gevoelen. Daniël zuchtte, berustend Nu dan, als ik ooit ziek word, kom je me dan ver zorgen Ernstig sloeg ze de oogen tot hem op Misschien wel, wie weet Als ik heel handig ge worden ben en je hebt geneeskundige hulp noodig, zend dan om dokter Nozières, ik zal komen. Is dat 'n belofte vroeg hij, heftiger dan dit on waarschijnlijke vooruitzicht wel meebracht. Voorzeker, wedervoer ze, steeds even ernstig. Is het geen doktersplicht zich naar den zieke te spoeden, die hem roept Dus alleen uit plichtbesef zou je komen vroeg hij, heimelijk ontgoocheld. Welk ander gevoel voert iemand zonder aarzelen naar de sponde van hen die lijden Welnu, afgesproken besloot hij, zich hervattend, 't Was maar best. deze twijfelachtige belofte als 'n grap te beschouwen. Hij stond recht, om afscheid te nemen. Ook Pierrette rees op. Vergezel me tot aan de auto. Of wil ik je meene men tot aan je hotel of ergens anders Neen, dat zou heex lief van je wezen, maar niet zooals 't hoort. Mevrouw Nozières zou 't me terecht kwa lijk kunnen nemen. 't Is waar, we moeten ze ontzien, die arme mama, die zoo beducht is voor praatjes. Maar jou zal je verblijf in Amerika wel over al die gewetensbezwaren heenhel pen Wat voor kwaad zou er in liggen als we samen huiswaarts keerden, onder het oog van den chauffeur, onzen ouden en bezadigden Jean Na een laatsten blik op den rozentuin, werd de terug tocht aanvaard. Het koeltje voerde hun heerlijke geuren toe. Het zand van de lanen schitterde in de zonnestralen. In 't voorbijgaan boog Pierrette zich over een heerlijke, dieproode roos en snoof haar geur op. Zoo aanlokkelijk was de bloem, dat het jonge meisje, na een vluchtigen blik in 't rond of men haar ook gadesloeg, ze vlug kustte. Hoezeer ben je toch, niettegenstaande alles, de klei ne Pierrette van vroeger lachte Daniël. Ik ben dol op rozen. Je hebt zelf de opmerking te pas gebracht in je karakterstudie. En dit is m'n afscheid aan deze eene voor al de andere. Daniël overwoog, hoe gelukkig hij zou zijn als ze op die wijze van hèm afscheid nam. Maar, tot op het laatste oogenblik correct, sprak hij deze gedachte niet uit. In haar oogen was hij immers de groote broer, die wegging, ver weg... misschien voor altijd. Chi lo sa Ze drukten mekaar lang de hand. Hij hielp haar in de auto en ging zijns weegs Zóó zou ook elk z'n weg gaan, uiteenloopende wegen naar ver uit elkaar gelegen doelpunten. Is niet aldus het leven Terwijl de auto zich snel een weg baande door het wriemelend verkeer, verzonk Pierrette in gedroom en

HISTORISCHE KRANTEN

De Poperinghenaar (1904-1944) | 1934 | | pagina 8