6
DE HAARD VRIEND
vrouw, ze niettegenstaande dat nog bij U te hebben
vervolgde hij tot mevrouw Nozières.
Eigenlijk hoop ik, dat Pierrette spoedig zal trou
wen. Natuurlijk wordt ze fel opgemerkt ze kan zich
permitteeren te kiezen. Als ze eenmaal gehuwd is, dan
zal 't haar vergaan zooals alle andere jonge vrouwen en
dan blijft er van al dat gedweep met de wetenschap net
zooveel over als ze noodig heeft om flinke kinderen groot
te brengen. Deze overweging heeft me in heel wat doen
toestemmen, waarmêe ik in geweten niet akkoord kan
gaan. Is dat ook niet uw opvatting
O mevrouw, weersprak Daniël levendig, het zou me
waarlijk leed doen als mejuffrouw Pierrette moest mee-
nen, dat in mijn oogen haar vrouwelijke bekoorlijkheid
onder haar studiën geleden heeft. Wees gerust, juffrouw,
ik. loop niet over naar den vijand
Aan dit soort van bedekte verwijten was Pierrette van
wege haar moeder wel gewend. Maar het deed haar goed
te zien, hoe levendig Daniël tegen de verdenking opkwam,
dat ook hij afkeurend over haar zou denken, en ze was er
hem dankbaar om.
Ik ben heelemaal niet ongerust over het oordeel van
mijn ouden vriend te mijnen opzichte, antwoordde ze.
Slaap op beide ooren, Daniël, dokter Nozières vergeet
niet, dat ze ook vrouw is, al houdt ze zich ook bezig
met een wetenschap, welke u niet aantrekt maar die haar
veel waard is.
Ze vermeed het, zich vooral tegenover haar moeder
nader uit te spreken over haar toekomstplannen. En
aldus kwam Daniël niet te weten, of ze al dan niet in
stemde met het vooruitzicht van een spoedig huwelijk,
dat alle omstandigheden grondig zou wijzigen. Toch was
Mr d'Armyngt er van verzekerd, dat de kranige en bekoor
lijke jonge vrouw enkel dan haar vrijheid zou prijsgeven,
wanneer zoowel haar geest als haar hart er haar toe dre
ven. Alle gewenschte voorwaarden zouden moeten ver
vuld zijn, eer zij tot dien stap besloot.
Zou haar hart daarbij meespreken Elke gevoels
reden scheen zoo vreemd aan Pierrette's handelingen.
Maar wie kon weten Kalme, oppervlakkige redenee
ring was zoo moeilijk overeen te brengen met haar soms
zonderling aandoende spontaneïteit en haar neiging voor
al wat schoon was. Haarzelven te geven... zou de fiere
Pierrette daar wel ooit toe komen
Daniël voelde, hoe plots een angstige siddering hem
langs den rug liep, alleen bij deze gedachte, 't Was hem,
of hem eensklaps het hart werd blootgelegd dit hart,
waarin hij, van niemand geweten, de herinnering aan de
vriendin van vroeger en nu wilde bewaren.
Haar stem riep hem met een schok tot de werkelijk
heid terug.
Daniël, lust je thee
En Pierrette bood hem, vrouwelijk gracieus, den geu-
rigen drank aan.
O wat er ook mocht gebeuren, die gracie zou haar
wel altijd bijblijven
Hij was rechtgesprongen en aanvaardde uit baar hand
de aangeboden verfrissching. Pierrette bediende ook haar
moeder en maakte daarna een plaatsje voor Josée klaar,
dicht bij den schotel met gebakjes. Dan, de kleine verder
overlatend aan mevrouw Nozières, die niet beter verlang
de, richtte zij zich weer tot Daniël.
Deze, nog onder den indruk van het te voren gehouden
gesprek, waagde het haar zachtjes te vragen
Zou je graag getrouwd zijn, Pierrette
De grootmoeder, geheel in beslag genomen door haar
kleindochter, scheen hun aanwezigheid vergeten.
Op denzelfden vertrouwelijken toon, zonder in het
minst verrast of gehinderd te schijnen door deze recht-
streeksche vraag, antwoordde de jonge vrouw dan ook
In den grond ben ik natuurlijk niet tegen 'n huwe
lijk 't is de gewone gang van zaken. Dat belet niet, dat
ik erg veeleischend zal zijn. Ik zal misschien vroeg of
laat de genoegens van het huwelijk beseffen, al vind ik
de zaal: niet zoo dringend, als mama schijnt te doen. Voor
het oogenblik zie ik nog enkel den ernst van de te aan
vaarden plichten en de inkorting van m'n vrijheid. Wel
nu, 't is precies deze inkorting, waarvan ik thans nog
niet wil weten.
Onwillekeurig glimlachte Daniël instemmend.
Ik mag wel zeggen, dat ik na harden strijd het
recht heb verworven, ten minste gedurende enkele jaren
in vrede de vruchten van mijn studiën te genieten. Het
is pas nu, dat ik werkelijk in aanraking ga komen met het
interessante van m'n vak. En je kan me gelooven, Daniël,
dat neemt me heelemaal in beslag. Wat m'n moeder zoo
misprijzend een ambacht noemt, zal voor mij altijd
iets hoogers zijn. Wel ben ik het met haar eens, dat het
voor 'n vrouw altijd moeilijk zal zijn, deze heerlijke we
tenschap, die de heelkunde is, ook practisch te beoefenen.
Maar er de vorderingen van nagaan, de uitvindingen, zelf
nieuwe methodes en behandelingen ontdekken en ze doen
toepassen, en aldus gunstige uitslagen bekomen waar an
deren niet geslaagd zijn, dat is één en al schoonheid en
poëzie, dat is de triomf van de gedachte en van de ver
beelding, die haar wil opdringen en de hand van den
practicus leiden. Al blijft de practijk me dan ook ont
zegd, ik voel me bij machte haar te beïnvloeden.
Welk een weelde voor Pierrette, zich vrij te kunnen uit
spreken tegen haar eenigen vriend uit vroeger tijd
Juist in die hoedanigheid genoot hij haar vertrouwen.
Daarbij, nu zij elkaar gingen verlaten, was het niet ge-
wenscht dat hij door haar zelve vernam, waarom zij deze
richting had ingeslagen
Zal 't je niet vervelen, Daniël, als ik je uiteenzet hoe
en waarom ik er toe gekomen ben tot je groote ver
rassing. geloof ik dezen weg te kiezen
Met oprechtheid teekende hij verzet aan.
Me vervelen Ik ben integendeel gelukkig je op
nieuw te leeren kennen en heelemaal verblind...
Hou me maar niet voor 't malletje 't Is heelemaal
niet m'n bedoeling je te verblinden, maar wel je naar
waarheid in te lichten. Als ik oud genoeg geworden was
om zelfstandig te gaan der ken. geleek ik al heel weinig
op de meisjes van mijn leeftijd ik besefte, dat mijn ge-
dachtengang sterk van den haren afweek. Mijn beperkte
bekendheid met menschen en dingen stelde me buiten
den kring, waarin zich andere jonge meisjes bewogen. Ik
heb dan m'n studiën volledig willen doormaken, omdat ik
een afkeer had van dit verouderd en misdadig soort
opvoeding, dat als eenig doel de voorbereiding tot het
huwelijk erkent.
Laat ik me nader verklaren misdadig omdat, als
het einddoel niet bereikt wordt, alles ineenstort en het
heele leven een mislukking is. De vrouw wordt een weer
loos schepsel, verminkt, overgeleverd aan al de bitterhe
den des levens. Verouderd omdat, wat goed was voor
de voorgaande geslachten, thans geen reden van bestaan
meer heeft. De oorlog heeft onze jongelingschap gedund
en dus het huwelijk twijfelachtiger gemaakt de keus is
beperkter, terwijl het zoo noodig zou zijn goed te kie
zen Ziedaar Daniël, waarom ik me heb willen bekwa
men in een wetenschap, die overeenstemt met m'n nei-
DE HAARD VRIEND
S
telle, maar precies evenveel van de roode wonden in de
operatie-kamer.
Zeker, m'n liefde voor bloemen staat de liefde voor
m'n vak niet in den weg, lachte ze. De eene leeft naast
de andere, zonder dat ze mekaar schaden.
Juist, maar precies dat is ongewoon. Je bent ver
fijnd en realistisch, methodisch en positief aangelegd, en
toch hou je van droomen. Het delicate van de vrouw en
van de tip-top Paris;enne, naast de bekwaamheden van
den volleerden kerver-in-menschenlijven.
Je legt het er te dik op, Daniël, maar ik neem graag
aan dat je eenigszins van de wijs wordt gebracht door
m'n dubbele persoonlijkheid Ik ben een mysterie, ouwe
jongen. Kom, tracht maar niet wijs uit me te worden en
neem me zooals ik ben
Hij stemde met haar lach in.
En nu is 't uw beuri voor 'n gewetensonderzoek,
want ik van mijn kant stel ook belang in uw persoontje
Hoe zit het met de stemming, ga je zonder al te veel
tegenzin naar het buitenland En wat voor een werk
kring wacht je daar ginder te New-York
Het gelaat van Mr d'Armyngt was terug in een ern
stige plooi gekomen.
Ik ben aangesteld als technisch ingenieur bij een
vliegtuigenfabriek. 'n Hooge bezoldiging, wat niet te ver
smaden is. En dan, toekomst, 'n heel vlugge carrière
zelfs. Mijn lange leertijd komt me nu prachtig te pas.
't Is trouwens Farman zelf, die deze betrekking voor mij
ontdekt heeft en me warm heeft aanbevolen. Ik word ge
last met het nazicht der machines en met de proefvluch
ten vóór de aflevering. Alleszins 'n interressante bezig
heid. En nu wou je ook nog weten, nieuwsgierig wijs
neusje, hoe ik me bij dit alles voel Wel, dat is zeer
eenvoudig ik sta alleen op de wereld en dus vind ik het
gepast me een bestaansreden te verschaffen, of althans
een bezigheid welke me voldoende in beslag neemt, bij
gebrek aan een welbepaald levensdoel. Als je voor nie
mand te zorgen hebt, waarom dan trachten je toekomst
te verzekeren
Hierin heb je ongelijk, onderbrak Pierrette hem.
Het is beslist noodig een doel na te streven, gelijk welk.
anders wordt de taak je weldra tot een last. Tracht je
zoo'n doel te vinden en vertrek niet in die pessimistische
stemming je staat niet alleen op de wereld als je vrien
den hebt. En je liefhebberil voor de schilderkunst, hoe
staat het daar mêe Afgedaan Dat zou ik jammer vin
den, je hadt het al 'n heel eind gebracht.
Dank je voor je welwillend oordeel, dat ik zeer op
prijs stel, maar om dat amateurs-talent te ontwikkelen
zijn geld en vrije tijd van ooode. Dat laatste zal er gin
der wel niet op overschieten, en het eerste moet ik nog
verdienen.
Nou, wijze man, ik vind het mooi van je, dat je
't nuttige den voorrang geeft op het aangename, hoor
zei ze lachend. In elk geval doet het me genoegen je zoo
vastbesloten te weten.
Daniël maakte een protesteerend gebaar.
Vastbesloten Nood breekt wet Ik wil geen onnut
mensch zijn. M'n jeugdvriendin, vergeet den balling niet
heelemaal. Denk even aan hem nu en dan, tusschen het
aanleggen van één verband en het volgende. Wanneer je,
in je lange witte jas, over het bed van een lijder buigt,
denk dan aan de geestelijke verminkingen, welke nie
mand verzorgt... Heelmeester der zielen ik bad eer ver
wacht je aldus weer te vinden dan wel in een kliniek.
Maar kom, vermits je d'r zin in hadt...
Dat is geen gril van me, Daniël, maar m'n roe
ping. Je schijnt dat niet te gelooven en dat spijt me. Ik
verzeker je, dat ik er niet toe gedreven werd door eer
zucht of verwaandheid. Altijd heb ik me gelukkig ge
woeld, de lijdenden te kunnen helpen en verplegen. Erken
dus, dat het wel degelijk uit medelijden is, dat ik dien
weg ben opgegaan. In elk geval kan ik me niets inden
ken, waarvoor ik grooter belangstelling zou gevoelen.
Daniël zuchtte, berustend
Nu dan, als ik ooit ziek word, kom je me dan ver
zorgen
Ernstig sloeg ze de oogen tot hem op
Misschien wel, wie weet Als ik heel handig ge
worden ben en je hebt geneeskundige hulp noodig, zend
dan om dokter Nozières, ik zal komen.
Is dat 'n belofte vroeg hij, heftiger dan dit on
waarschijnlijke vooruitzicht wel meebracht.
Voorzeker, wedervoer ze, steeds even ernstig. Is het
geen doktersplicht zich naar den zieke te spoeden, die
hem roept
Dus alleen uit plichtbesef zou je komen vroeg
hij, heimelijk ontgoocheld.
Welk ander gevoel voert iemand zonder aarzelen
naar de sponde van hen die lijden
Welnu, afgesproken besloot hij, zich hervattend,
't Was maar best. deze twijfelachtige belofte als 'n grap
te beschouwen.
Hij stond recht, om afscheid te nemen. Ook Pierrette
rees op.
Vergezel me tot aan de auto. Of wil ik je meene
men tot aan je hotel of ergens anders
Neen, dat zou heex lief van je wezen, maar niet
zooals 't hoort. Mevrouw Nozières zou 't me terecht kwa
lijk kunnen nemen.
't Is waar, we moeten ze ontzien, die arme mama,
die zoo beducht is voor praatjes. Maar jou zal je verblijf
in Amerika wel over al die gewetensbezwaren heenhel
pen Wat voor kwaad zou er in liggen als we samen
huiswaarts keerden, onder het oog van den chauffeur,
onzen ouden en bezadigden Jean
Na een laatsten blik op den rozentuin, werd de terug
tocht aanvaard. Het koeltje voerde hun heerlijke geuren
toe. Het zand van de lanen schitterde in de zonnestralen.
In 't voorbijgaan boog Pierrette zich over een heerlijke,
dieproode roos en snoof haar geur op. Zoo aanlokkelijk
was de bloem, dat het jonge meisje, na een vluchtigen
blik in 't rond of men haar ook gadesloeg, ze vlug
kustte.
Hoezeer ben je toch, niettegenstaande alles, de klei
ne Pierrette van vroeger lachte Daniël.
Ik ben dol op rozen. Je hebt zelf de opmerking te
pas gebracht in je karakterstudie. En dit is m'n afscheid
aan deze eene voor al de andere.
Daniël overwoog, hoe gelukkig hij zou zijn als ze op
die wijze van hèm afscheid nam. Maar, tot op het laatste
oogenblik correct, sprak hij deze gedachte niet uit. In
haar oogen was hij immers de groote broer, die wegging,
ver weg... misschien voor altijd. Chi lo sa Ze
drukten mekaar lang de hand.
Hij hielp haar in de auto en ging zijns weegs
Zóó zou ook elk z'n weg gaan, uiteenloopende wegen
naar ver uit elkaar gelegen doelpunten. Is niet aldus het
leven
Terwijl de auto zich snel een weg baande door het
wriemelend verkeer, verzonk Pierrette in gedroom en