HET ARRONDISSEMENT.
Iste Jacrgang.
No 2.
Wy zyn in het strydperk getreden
daertoe hebben ons gewigtige redens be
wogen; valsche leeringen, onbegrypelyke
leugens, snoode laslertael worden onder
het volk verspreid, en lage driften worden
onder hetzelve opgehitst. Nooit wierden
heviger middelen gebruikt om de geesten
te verleiden endegevoelens te verbasteren;
nooit zag men de vyanden van Kerk en
Troon hunne trouwlooze aenvallen met
meerdere arglistigheid bereiden. In de
steden, tot op de kleinste dorpen toe, zyn
'er uilzendelingen van het valsche libera-
lismus te vindenwier goddelooze en
onrustwekkende tonghaer verderffelyk
vergift alom verspreidt. Door al deze po
gingen verhoopen de kopstukken der franc-
magonnery, op de puinhoopen onzer vry-
heden, hunne heersching, hunne dwing-
landy te konnen vestigen.
Hunne inzigten zyn voor niemand geen
mysterie meer, alhoewel zy dezelve we
derom trachten te verduiken. 'T is nog
geene vier maenden geleden dat het wilde
geroep weg de kloosters, weg de priesters,
weg de godsdienst, weg het leger, door de
francmagons tot in de Kamers opgehitst,
geschreeuwd en gehoord is geweest in de
straten van Brussel en van andere steden.
Dit gerucht is gestild, maer de werkingen
der francmagons zyn niet geëindigd. In
Mei Iestleden, is hun plan mislukt; maer
daerom hebben zy hunne voornemens niet
veranderd, noch verlaten.
Wat zal dan, de snoode samenzweering
van het kwaed tegen het goed te wege
brengen?
Zal BeIgie,ons duerbaer Vaderland, zich
onder het schandige jok der francmagons,
laten blindelings nederdrukken?
Zullen Belgie's zonen, altyd zoo vastge
kleefd aen den katholyken godsdienst, het
geloof hunner vaderen laten uitroeijen,
onteer en, in het modder sleepen en versmachten,
gelyk zyne vyanden het gezworen hebben?
Zullen zy hunne glorieryke Constitutie,
met al de kostelyke vryheden die zy ons
geeft, door een handvol revolutionnairen
laten verscheuren?
Zullen zy toelaten dat de onlusten en ge-
weldenaryen van Mei Iestleden, de voor
bode zou zyn geweest van treurige too-
neelen en rampen die onze vryheid en
Nationale onafhanglykheid zouden in ge-
vaer stellen?
Neen zeker! want alhoewel het onbe-
twisbaer zy, dat onze vryheden van den
kant der francmagons bedreigd worden,
wydurven verzekeren dat zooeene treurige
toekoomst voor ons Vaderland niet te vree
zen staet; want Belgie telt eene groote
menigte echte God en Vaderland minnende
burgers, wier getal dit hunner vyanden
verre overtreft; maer ten anderen durven
wy het ook luide op zeggen zy moeten
eendraglig zyn, zich door geene logens
laten verleiden, en kloekmoedig durven
toonenwieen watzyzyn; de moedloosheid,
de benauwdheid, de onverschilligheid der
weldenkende burgers, maekt de stoutheid,
de schaemteloosheid der francmagons en
hunner aenhangers, de valsche liberalen,
zoo veel te grooter.
Daerom is het dat wy op ons genomen
hebben aen onze medeburgers en landsge
noten,den staetvan zaken, hunnekrachten
en pligten voor oogen te stellen.
Met belgscheregtzinnigheid envlaemsche
rondborstigheid zullen wy spreken, om ze
te verlichten over hunne ware belangen,
hun te wapenen tegen de listen en trouw
looze poogingen der francmagons; met
moed en iever zullen wy bestryden alles
wat aen het algemeene welvaren kan na-
deelig zyn.
Om in onze onderneming te gelukken
beroepen wy ons op dekrachtdadige mede
werking onzer medeburgers, in wier ade
ren het zuivere belgsche bloed is blyven
vloeijen. Wy betrouwen 'er op; want 't is
klaerblykend genoeg, dat in de omstandig
heden waerin wy ons bevinden, het de
pligt is van iederen weidenkenden burger,
zich rond Troon en Altaer te scharen, en
hunne verdedigers te ondersteunen.
Zyn wy ééns, en toonen wy aen de vreem
de oproermakers die uit hun land gejaegd,
het onze koomen ontrusten, en een aental
van onze broeders verleiden, dat wy onzer
instellingen en vryheden weerdig zyn, dat
wy onze reglen kennen en gereed zyn de
zelve kloekmoedig te verdedigen; dan
zullen wy welhaest zien verdwynen alle
gevaer waerdoor ons duerbaer Vaderland
wordt bedreigd dan zullen wy voor het
zelve, door onze eenuragt en magt, eene
geruslige toekomst mogen verhoopen.
EEN OUD DICHTJE
DE KABOUTERMANNETJES.
GAZETTE VAN YPEREN
Dit blad verschyut den Zaterdag
van iedere week.
Prys van inschryving by jaer
Voor de Stad. Fr. tj-oo
Voor de Provinciën. Fr. 4"5o.
De Jaergang begint met den ien
September.
EN VAN
GODSDIENST EI VADERLAID.
BEKENDMAKINGEN:
zeventien centiemen den drukregel
Brieven, Bekendmakingen en Geld
moeten aen den uitgever Vrachtvrij
toegezonden worden.
De bekendmakingen moeten den
Donderdag, toegezonden worden.
VAN
Toen gy nog in uw kindschheid waert,
Zeg my, heeft men u nooit vervaerd
Van zekere kaboutermantjes,
Die diepe woonden ouder de aerd'
O lezer! aerdige kalantjes,
Met de and're menschen niet gemeen
(Want 't waren menschtjes; neem 't iu achte
Als wy, ja menschtjes met twee been'.)
Met de anderen, zeg ik, niet gemeen,
Ten zy om soms by donker uachte,
Als kleine spookjeszwart en uaer,
Een poets te bakken hier en daer.
S nachts: want zy waegden 't van hun leven
By klaren dag 't licht doet hen beven.
Een waeghals, zegt men, vol van moed,
Wilde eens dat onderaerdsch gebroed
In zyne douk're woon bezoeken.
Hy liet zich zinken in een mand
Maer nam met zich naer 't vreemde laud
Wat snoeperijen, en wat koeken,
Om dat gespuisjen in zyn bol
Te paeijen, met een koek of met een suikerbol.
Want schoot dat volksken in zyn kwaden,
Er was voor d'arme geen gena
Hy wierdt er levende gevladen,
En dan gekapt iu marmela.
De man werd dan in 't hol gezonken
Doch nauwlyks was de stoute neer
Daer kwamen vyflig, en nog meer,
Dier ventjes, aen zyn mand geklonken,
Met priem en dolk en gift en ander spokery
Maer straks smeet hy wat lekkerny;
Wat koekjes en wat suikerbollen
En zie, dat volkje was zoo bly
Dat 't aenstonds ophield van te grollen.
Ja zelfs, ons gast deed 't daer zoo wel,
Dat al 't gepeupellje te samen
Den braven suikerman kwam pramen
Te blyven voor hun meegezel.
Maer ei! dat kon onz' gast niet schikken
Ja, lezer, zoo men denken kan,
Hy had geen goest, de brave man,
In hun verpestend hol te stikken,
Versmacht door vuilen rook en doom,
Waerin hy toortslicht, mat en loom,
Als schimmen hier en daer zag blikken
Eu doodsgebeenten langs den wand
Zag scheem'ren, in dien fakkelbrand.
Doch graeg had hy iu zyne mande
Wat van die mantjes raêegedaen
Maer hoe hy ook zyn kracht inspande,
Hy kreeg het volkje daer niet aen.
'T was al vergeefs aen hen gesproken
Van onzen held'ren zonneschyn,
Van goede beetjes, lekk'ren wyn;
Elkeen van hen begint te spoken
Met dezen blóononnoos'len guit;
En lachtdat 't hem in de ooren tuit.
Slechts een der bende wilde 't wagen,
Op onzes reizers wedervaert,
Zich mede omhoog te laten dragen,
Om eens toch al dat schoons te aenblikken op ons' aerd1.
Dojh 't ventje wilt hem niet betrouwen,
Dien man, noch 't zonlicht van zyn land;
Dus klampt het slechts aen 't gat der mand
En om te beter de aerd' te aenscbouwen
Draegt het een keerslicht iu zyn band.
Zy wier den t' saem zoo opgetogen
Met eene lange lange koord;
Maer 't was nauw boven aen den boord,
Of 't mantje krygt de zon in de oogen,
En blind geslagen als een mol,
Straks stuift het neder uit den hoogen,
En rammelt weder iu zyu hol.
Elkeen kwarn 't freertje toegeschoten
Dat daer gebeukt lag op zyn knoten,
Eu spart'iend, schreeuwend aei eu ach
Geen steke voor zyne oogen zag.
O De domme menschen die daer boven
Hun schoone wooning zouden loven!
Raest het kaboutermannen uit;
De snoode, onnoosle, dwaze guit,
v Die met zyne aerde ons hier kwam plagen!
Hun licht is erger als de nacht
Aei hemel! 't heeft my blind geslagen,
Hoewel ik nog een keers mêebragt!
Hoe kan men, duivelsch! ginder leven!
Zoo kermt het, en nog wat gewreven,
Zyne oogen wierden weer gezond
En 't zag allengskens 't zwart verdwynen,
En weer de broederschaer verschynen,
Die daer rond bem te lachen stond.
Die ventjes, sedert dien, zyu allen van gevoelen,
En houden dat hardnekkig staen
Dat wy hier in het donker woelen
Ons nooit geen. licht is opgegaen.
Wat wilt gy van die rare mantjes?
Zy slechts zien klaer, in hun gedacht;
Laet hen in vrêedie vieze kwantjes
Wy zyn te vrêe met onzen nacht.
'T is nooh niet al men zegt', (men mag 't of niet gelooven),
Dat dit kaboutermantjes ras
Het eerste Fiaucmatjonsbroed was.
Ja men beweert nog daerenboven,
Dat dezen hedcndaegs nog van ons licht vervaerd,
In hollen woon eu ouder de aerd
Ver van ons maetschappy gevloden;
Waer 't stinkt en walgt ten allen kant