Onze
Week-end
Reportage
Ontstaan en groes
II.
Verdere
ontwikkeling
III.
Buitenlandse
afzetgebieden
IV.
In een
modelfabriek
V.
Peperkoek
met wereldfaam
HET WEKELIJKS NIEUWS Zaterdag 31 Mei 1952 Bladz. 16.1
WWW\fWWWW\<W\jfV¥WWWVlAAAnftAft?WWWyWWAfWWWWWW ifWWVWWWWWWWWWWWVWtfWWVWWWW IMWtfVUWWWWWWVWMWWWVMJVWiJWWWVWWWWWWVWWVWUWWl
Bezoek bijDe Werkende Biete Poperinge,
de Peperkoek fabriek Maes-Rommens
i.
DE BANKETBAKKERIJ
Toen wij ons bij dhr Hector
Maes-Rommens, gevestigd in de
'ieperstraat 24-28-30, te Poperin
ge, aanboden om een reportage te
maken over zijn bedrijf, waren
Wij wel enigszins verwonderd dat
wij reeds om 8.30 uur in de voor
middag verwacht werden. De fa
briek draaide al op volle toeren
en wij troffen dhr Maes reeds
aan het werk op zijn bureel.
Dhr Maes is een stugge werker
die in en voor zijn zaak leeft en
daarin ligt zeker voor een grool
deel de réden waarom zijn bedrijf
zo flink produceert.
Met te vragen hoe en wanneer
de fabriek ontstond staken wij
van wal en we kregen een over
zicht over het onstaan en de groei
van De Werkende Bie
Sensationeel was de oorsprong
zeker niet toen dhr Henri Maes
werd ln het deeg verwerkt vol
gens de smaak van de bakker.
Het was hard labeur en met
moeite kon een productie van
20 kgr. daags bereikt worden.
Het banketbakkersbedrijf van
dhr Maes kende een grote omme
keer in het jaar 1921. Dhr Hector
Maes, die de leiding in handen
lad, specialiseerde zich in de fijne
jiscuiterie en bakte ook de zo ver
maarde Poperingse keikoppen
Op dat ogenblik was reeds een
stap gezet naar de groot-fabrica-
ie buiten het kader van het ge
wone banketbakkersbedrijf.
En zo werd reeds in 1925 de fa
bricatie van peperkoek op grote
schaal ter hand genomen.
De kneedmachines lieten toe aan
groter productie te doen en spoe
dig bleek dat de fabricatie van
Het is misscliien gewaagd van Westvlaamse Nijverheden te willen spreken, in een tijd dat men
op alle toonhoogten klaagt over een tekort aan nijverheid en gebrek aan tewerkstelling in onze streken.
Toch heeft onze gouw schone bedrijven binnen haar grenzen; het zijn er geen waar duizenden ar
beiders aanschuiven in de schaduw van zware fabrieksgebouwen want hier en daar vindt men een
bedrijf waar hoogstens enkele honderden te werk gesteld worden.
Maar wat de Westvlaamse nijverheid kenschetst is het zogenaamde familiebedrijfwaar het
naamloos kapitaal geen rol speelt, maar waar de grondslag gelegd werd met moeizaam verworven
spaarcenten. Onderzoek ze rustig, één voor één, de Westvlaamse familiebedrijven en wanneer ge twintig,
vijftig, misschien honderd jaren teruggekeerd zijt in het verleden dan zult ge daar een eenvoudige
stieldoener aantreffen die steen na steen zijn eigen levenswerk opbouwde. Ge zult er mensen vinden
die misschien niet eens wisten wat een naamloze vennootschap betekent en hoe men beurstransactie
verricht... maar die wel wisten wat het was... tc werken.
Zo groeide de doening; de kinderen leerden de stiel van vader, brachten misschien nieuwe gedach
ten in het bedrijf en voerden wellicht verbeteringen uit volgens de mogelijkheden der moderne tech
niek, want iedere jonge generatie is altijd, en terecht, een stukje revolutionnair en verlangt naar beter.
Eén doel bleef echter bij hen, de nieuwe bedrijfsleiders, altijd voorstaan en dat was op eigen kracht:
het ouderlijk bedrijf tot iets groots uit te bouwen.
Men kent de parabel van het mostaardzaadje, van het nietig dingentje dat groeide tot een reuze
boom. De familiebedrijven uit onze streken zijn er de trouwste weerspiegeling van. Misschien gaat een
geleerd economist hen met minachting voorbij omdat zij toch maar een dertigtal werklieden
te werk stellen maar hij verliest daarbij al te gemakkelijk uit het oog dat het juist deze bedrijven
zijn die op een regelmatige kadans werken. Sla maar eens de bladen na wanneer er melding ge
maakt wordt van eretekens die uitgereikt werden wegens 25 en meer jaren trouwe dienst, men vindt er
altijd onze familiebedrijven op de erelijst.
Dat waren de eerste bespiegelingen die ons in de kop schoten toen wij de gelegenheid kregen
«De Werkende Bie» te Poperinge te bezoeken: de Peperkoekfabriek vair dhr H. Maes-Rommens. Deze
fabriek is trouwens een typisch familiebedrijf. Voor de fijnproevers is deze naam geen onbekende en
wij kunnen er gerust aan toevoegen dat goede wijn geen krans behoeftwant goede waar prijst
zichzelfGeleerden en geneesheren wezen reeds op liet belang van de afwisseling in de gerechten.
Peperkoek, samengesteld uit rogge, honig en suiker, vormt een gunstige afwisseling voor biscuits en
andere producten die met tarwe bereid zijn. Beter dan een journalist het kan onder woorden bren
gen, zal de ontbijttafel de geschikte gelegenheid zijn om de uitgelezen producten van De Werkende
Bienaar waarde te doen schatten, toch kunt U in deze bijdrage nog wel een en ander vernemen
over het ontstaan en de ontwikkeling van deze nijverheid waar uw lievelingskost gefabriceerd wordt.
Een binnenzicht van het modern maalderijbedrijf der fabriek Maes-
Rommens. Dat alles er kraaknet is, hoeft geen verder betoog. De
kijkvenstertjes die men bemerkt in het midden der rechtopstaande
aanvoerbuizen, laten toe op ieder ogenblik na te gaan of de molen
zijn werk naar behoren verricht.
zich in 1878 in de Ieperstraat
vestigde als banketbakker. Vader
Maes zelf stamde reeds af uit een
bakkersfamilie en deed dus niets
anders dan gewetensvol een oude
familietraditie voortzetten.
Nu wil de aloude Vlaamse tradi
tie dat met Nieuwjaar aan ouders,
aan peter of meter of aan andere
verwanten die men op bijzondere
wijze zijn genegenheid wil beto
nen, een versnapering aanbiedt,
meestal onder vorm van een pe
perkoek in hartvorm gebakken.
Als banketbakker had dhr Henri
Maes zich gespecialiseerd in het
bakken van dit soort peperkoe
ken. Hij bakte er later het ganse
jaar door gewone rechthoekige en
werd aldus de grondlegger van
een bedrijf dat later hoog boven
de bescheiden banketbakkerij zou
uitgroeien.
MET DE KNEEDBOOM
Het was geen gemakkelijke kar
wei om het peperkoekdeeg te be
werken. Kneedmachines bestonden
er nog niet, en om het mengsel
van roggemeel, honig en suiker in
de kneedtoog de baas te kunnen
moest er toch iets op gevonden
worden.
De huisvrouwen die het zelf al
eens beproefden om deeg voor pe
perkoek gereed te maken weten
bij ondervinding dat roggebloem,
honig en suiker moeilijk te ver
mengen ingrediënten zijn. Het is
een kleverige massa die zeer las
tig om bewerken is.
Men vertelt nu nog hoe vroeger
tijd, dat is zeker meer dan 100
jaar geleden, peperkoekdeeg met
de voeten getrapt werd. Of het
historisch ls durven wij niet stel
lig beweren, maar het is zeker een
vaststaand historisch feit dat een
eeuw geleden gebruik gemaakt
werd van de zogenaamde kneed-
boom.
Deze kneedboom, met vierkan
tig oog en haak aan de muur
vastgemaakt ter hoogte van de
kneedtafel, werd door de bakkers-
gast heen en weer bewogen door
het weerbarstige deeg. Later kreeg
deze kneedboom een gebogen vorm
waardoor het verwerken van sui
ker in het deeg vergemakkelijkt
werd. Lange tijd werd dergelijke
kneedboom als aandenken be
waard bij dhr Maes-Rommens om,
spijtig genoeg, te verdwijnen tij
dens de oorlog '14-18.
Van productie in het groot kon
bij dergelijke manier van werken
zeker nog geen spraak zijn en de
banketbakker kon op deze wijze
alleen de vraag der plaatselijke
kliënteel voldoen. Het potje met
honig stond altijd op de kneed
tafel en de smakelijke zoetigheid
peperkoek grote toekomstmoge
lijkheden bood in de richting van
de buitenlandse handel. Deze fa
bricatie nam dermate toe dat in
1930 nog alleen peperkoek gefra-
briceerd werd.
Aan concurrentie ontbrak het
nochtans niet, want reeds in die
jaren telde België een honderdtal
peperkoekf abrieken.
Gemakkelijk was het nochtans
niet om stand te houden, want in
1940 waren er 115 en thans zijn
er nog slechts 43 peperkoekfabri
kanten in ons land.
Alhoewel publiciteit en prijzen-
concurrentie zeer machtige wa
pens zijn toch greep dhr Maes
naar een ander middel om een
vaste kliënteel te veroveren: dit
enige wapen was de kwaliteit
Bij het zoeken van buitenlandse
afzetgebieden nam dhr Maes als
regel de kwaliteit tot het uiterste
te verzorgen. Daarbij dient gezegd
dat reeds heel vroeg naar deze af
zetgebieden gestreefd werd, name
lijk vanaf de jaren '30, toen de
uitvoer minder moeilijkheden ken
de dan nu.
Naar Amerika werd geëxpor
teerd van 1934 af. Ook andere
landen kwamen in aanmerking;
Frankrijk werd een der grootste
afnemers, evenals Belgisch Kongo.
Alhoewel de producten van De
Werkende Bie in Frankrijk zeer
gevraagd zijn kwam bij wijlen
een sterk protectionisme de ver
gunningen beknotten.
Voor bijna alle peperkoekfabri
kanten dreigde de uitvoer naar
Amerika in 1946 totaal te verval
len door de hoge hygiënische eisen
die in Amerika gesteld werden
omtrent producten die met bloem
vervaardigd worden.
Van de fabrikanten werd inder
daad geëist dat zij voor hun pro
ducten een Filth-Test met ne
gatief resultaat konden voorleg
den. Dit Filth-Testis niets an
ders dan een getuigschrift waarbij
het vaststaat dat, bij microscopisch
onderzoek, geen enkel overblijfsel
van insecten, noch haren of uit
werpselen van knaagdieren in het
onderzochte voedingsproduct wer
den aangetroffen.
Wanneer wij dat lezen zullen wij
misschien wel geneigd zijn om
Tot het einde toe wordt bij de fabricatie van peperkoek het aan
raken met de handen zoveel mogelijk vermeden. Daarom deze mo
derne inpakmachine, die in snel tempo de verpakte stukken peper
koek aflevert. Op de achtergrond links bemerkt men de houten kis
ten die voor de verdere verpakking en verzending gebezigd worden.
Met een opzichtige publiciteit en
met het verkrachten der prijzen
kan zeker een tijdelijk resultaat
behaald worden, doch het publiek
zal alleen een blijvend vertrouwen
schenken aan kwaliteitsproducten.
Indien dit als regel geldt op de
binnenlandse markt dan geldt dit
nog met veel meer als reden bit
le verovering van buitenlandse
fzetgebieden.
Door het tekort aan grondstof
fen speelt ons land een rol van
verwerker. Het is dus alleen de
kwaliteit die onze producten in
het buitenland kan doen ingang
vinden.
Voor het bakken van de peperkoek volstaat natuurlijk één enkele
oven niet. Hier een binnenzicht der bakkerij, waar men vier mo
derne ovens bemerkt, die voor liet bakken gebruikt worden.
eens even de schouders op te ha
len bij dergelijke al te kieskeu
rige voorwaarden die practisch on
uitvoerbaar bleken te zijn. Maar
vermits de Amerikaanse produ
centen aan dezelfde strenge regle
mentering onderworpen zijn is het
al even duidelijk dat buitenlandse
firma's, die in Amerika willen in
voeren, met evenwaardige produc
ten moeten kunnen op de markt
komen.
Een der enige firma's in ons
land die het negatief «Filth-Test>>-
certificaat bekwam is precies de
peperkoekfabriek Maes-Rommens.
Dank zij dit getuigschrift, dat
tot nog toe bij ieder onder
zoek bekomen werd, geldt het
merk De Werkende Bie als een
degelijkheidscertificaat in Ame
rika.
Ook in eigen land bekwam de
fabriek Maes-Rommens de hoog
ste onderscheidingen op dit ge
bied. Op 1 December 1951 betuig
de het Westvlaams Comité, inge
steld met het doel te streven naar
het bevorderen van de veiligheid*
hygiëne en verfraaiing in de nii-
verheidsinstellingen, met lof over
de verwezenlijkingen tot stand ge
bracht door de Peperkoekfabriek
Maes-Rommens.
Dat resultaat werd natuurlijk
niet bekomen met alles maar zijn
gang te laten gaan. Hoe goed de
binnenlandse maalderijen ook uit
gerust zijn inzake materiaal toch
kon geen enkele van hen bloem
leveren die met goed resultaat het
Filth-Test zou doorslaan. Wil
de dhr Maes dus blijven leveren
op de Amerikaanse markten dan
was het geboden dat hij over alles
de strengste controle had en dit
reeds vanaf de productie van
bloem.
DE MAALDERIJ
Wie al eens een maalderij be
zocht heeft die in volle werking
is, heeft dit zeker niet gedaan met
zijn Zondagse kleren aan. Bekijkt
men een molenaar aan 't werk,
dan is het doorgaans een wit be
stoven man.
Wij bezochten in de fabriek
Maes-Rommens zowel de graan
silo's als de maalderij en de bak
kerij, dit terwijl gans de fabriek
volop draaide, en nergens hebben
wij het minste stofje meel be
merkt. Geen stofje op de vloer,
geen stofje op de machines en
het geleek wel of we in een of
andere grote tentoonstellingszaal
rondwandelden waar al de machi
nes draaiden voor een demonstra
tie.
Het nieuwe gebouwencomplex
zelf, waarvan de eerste steen ge
legd werd op 30 Maart 1939 door
de jongeheer Paul Maes, is prach
tig van opvatting. Naar de plannen
van dhr Architect Carpentier uit
Poperinge, werd het geheel opge
trokken in beton. Het gedeelte
v"n dit gebouw, dat met zijn har
monische gevel uitgeeft op de
Paardenmarkt, is gelijkvloers en
bijzonder bestemd voor magazij
nen van verpakking en verzen
ding.
Reeds bij het binnenkomen van
de molen stelt men vast dat al de
behandelingen der grondstoffen
machinaal gebeuren. Het belang
op hygiënisch gebied van deze
werkwijze, mag niet onderschat
worden.
Om te beginnen wordt het graan
bij het binnenkomen der fabriek
automatisch opgezogen en terzelf-
dertijd wordt het op nauwkeurige
wiize gewogen.
Alvorens het naar de silo's over
gebracht wordt, ondergaat het
graan reeds een eerste schifting
waardoor de meeste onreinheden
er uit verwijderd worden.
Maar de grote kuis is daarmee
nog niet gedaan. Ieder stofje is
immers volgens de fabrikant een
verlies, het schaadt de kwaliteit
van ziin product.
De hoger vermelde silo's dienen
slechts als voorlopige stapelplaat
sen, zij zijn niets anders dan
de voorraadzolders vanwaar het
graan naar de rustsilo's moet wor
den overgebracht en waar het in
gepaste droogtetoestand zal komen
om op de meest renderende wijze
gemalen te worden.
Vooraleer het graan naar de
rustsilo's overgaat, ondergaat het
zijn definitieve kuising die in
drie achtereenvolgende bewerkin
gen wordt uitgevoerd.
Het loont de moeite van gedu
rende enkele minuten stil te staan
bij deze kuismachines. Als het
waar is dat het, niet al goud is
dat blinkt dan is het even waar
dat het niet alles zuiver is wat in
graanzakken terecht komt.
Dat er maïskorrels tussen zitten
is normaal en die vreemde eenden
worden er gemakkelijk tussen uit
gehaald, maar men moet niet ver
wonderd zijn er vreemde munten,
knopen of andere kleine voorwer
pen tussen aan te treffen. Tijdens
deze grote kuis wordt ook alle
stof en tot het minste pluisje of
haartje toe uit het graan verwij
derd zodat men er absoluut zeker
van is dat hetgeen naar de rust
silo's gaat zuiver graan is.
Voor de maalderij is er aldus
altijd een voorraad graan beschik
baar waarvan naar believen kan
gebruikt worden.
De eigenlijke maalderij zelf is
van hel: meest geperfectionneerde
type. Men ziet er de machines
rustig draaien en hier en daar
kan men langs controlevenstertjes
de bloem zien neervallen. Van
graan tot bloem gaat het niet in
één keer want het malen gebeurt
in verschillende stadia, altijd fij
ner en fijner. Dit laat een zorg
vuldige schifting van afvalproduc
ten toe en biedt ook de gelegen
heid dat precies die kwaliteit van
bloem bekomen wordt welke voor
het bakken het beste resultaat
geeft:.
Wat. het meest opvallend is in
deze maalderij is wel het feit dat
gans de installatie, die nochtans
reusachtig is in omvang, door één
enkel arbeider bediend wordt.
Neen, die man heeft zo helemaal
niets over zich van hetgeen men
van een molenaar kan verwach
ten. Zijn werkkledij is eerder deze
van een kantoorbediende. Er is
trouwens, zoals wij reeds deden
opmerken, geen gevaar voor dat
hij onder bloem- of stofwolken be
dolven wordt.
Al de bewerkingen, door vernuf
tige machines uitgevoerd, zoals wij
ze hoger beschreven, worden van
op één enkel schakelbord bevolen,
's Morgens worden de schakelaars
ingezet en de maalderij draait op
volle toeren. De machine zal het
werk wel secuur verrichten en er
voor zorgen dat de bakkers, die
beneden aan het werk zijn, eerste
klas bloem te verwerken krijgen.
DE HONIG
Men gebruikt doorgaans het
woordje «peperkoek», en dat moet
zijn oorsprong vinden in het feit
dat de fabrikant sommige spece
rijen toevoegt aan het deeg om
een bepaald aroma te bekomen.
Nu weet men ook dat peper als
het type van specerij geldt en
vandaar dat het zijn naam leen
de aan hetgeen men in het Frans
pain d'épicesof specerijkoek,
noemt.
Het woord honigkoek brengt
ons al heel wat dichter bij de sa
menstelling van hetgeen men ge
woonlijk peperkoek noemt. Ho
nig is immers verreweg het voor
naamste bestanddeel van deze lek
kere koek.
Sprekend van De Werkende
Biedan hebben wij meteen de
voortbrengster, de grote leveran
cierster als men wil, genoemd van
de kostbare grondstof die aan de
basis ligt van de peperkoek.
De honig die hier gebruikt wordt
is inderdaad een zuiver natuur
product. Het koude Europa, dat
wel stralende zomers heeft maar
ook ijzige herfst- en wintermaan
den telt, kan onmogelijk een vol
doende hoeveelheid honig voort
brengen om de peperkoekfabrie-
ken van deze grondstof te voor
zien. Gedurende slechts enkele
maanden kunnen de bijen in onze
streken honig verzamelen. Voor
hen is het een wintervoorraad en
de imker, die zich het kostbaar
natuurproduct wil toeëigenen moet
stipt de regels van de ruilhandel
volgen en aan de bijen een gelijk
gewicht aan suiker in de plaats
geven.
In sommige warme landen, zo
als bv. in Argentinië, waar de
bloemenkrans het jaar door bloei
en en de bijen dus geen winter-
rust kennen, is de honigproductie
vanzelfsprekend overvloediger dan
in Europa. De fabrikanten van
peperkoek zijn dus aangewezen op
buitenlandse honig indien zij een
zuiver natuurproduct willen bezi
gen dat steeds in voldoende hoe
veelheid voorhanden is.
Deze honig, Cubaanse, Califor-
nische, enz. komt hier in grote
vaten toe. Ook hier moet aan het
Filth-Testgedacht worden. De
vaste massa wordt daarom vloei
baar gemaakt, en door een filter
geleid die tot de minste veront
reiniging achterhoudt.
De aldus gefilterde honig dient
niet alleen bij de bereiding van
peperkoek maar wordt ook in na
tuurlijke toestand op de markt
gebracht, netjes verpakt in glazen
potjes.
Van de honig zelf van De Wer
kende Biemoet zeker de faam
niet meer gemaakt worden, want
ieder huisvrouw kent zijn voeden
de en zelfs geneeskrachtige eigen
schappen.
Hoe net en ordelijk het er ook
aan toegaat in de fabriek Maes-
Rommens en hoeveel voorzorgen
men ook treft om op hygiënisch
oogpunt alle mogelijke waarbor
gen te hebben, toch moet men nog
altijd voorzichtig zijn opdat, de
bijen zich geen toegang zouden
verschaffen tot de fabriek en tot
de honigvaten. Speciale plastieko
deksels sluiten daarom de vaten
om er de gevleugelde snoepers
van af te houden.
DE BAKKERIJ
Vooraleer in de eigenlijke bak
kerij bij de ovens aan te landen,
brachten wij, in gezelschap van
dhr Maes, een bezoek aan de
werkplaats waar het, deeg bereid
wordt. Rogge, honig en suiker vor
men de drie basisgrondstoffen van
de peperkoek. Teder huisvrouw
met. bakkerstalenten heeft het
misschien zelf al eens beproefd
om peperkoek te bakken, maar
moest dan toch weer telkens tot
het besluit, komen dat het nog zo
gemakkelijk niet is en dat. er ze
ker wel beroepsgeheimen aan ver
bonden zitten. Begrijpelijkerwijze
zal geen enkel fabrikant de ver
houdingen zijner samenstellingen
prijs geven die het resultaat, zijn
van verschillende jaren opzoekin
gen.
De tijd van de kneedboom is
lang voorbij en moderne mechani
sche kneedtroggen, waarvan de
grootste zo maar eventjes 3.000
kgr. deeg per uur kan gereed ma
ken, doen het kneedwerk zonder
dat er mensenhanden bij te pas
komen tenzij om de machines te
regelen.
Het aldus bekomen deeg wordt
in een vergaarbak opgevangen
vanwaar de bakkers hun bakpla
ten met het nodige deeg voorzien.
In de bakkerij troffen wij weer
dezelfde netheid en kraakzinde
lijkheid aan die wij in gans de
fabriek vaststelden. Door een auto
matische stookinrichting, die de
toevoer van kolen langs buiten re
gelt, werd het mogelijk gemaakt
alle stof angstvallig te weren.
Deze stookwijze heeft ook het
voordeel steeds een regelmatige
temperatuur in de ovens te onder
houden.
Precies op het ogenblik dat een
bakte uit de oven kwam, traden
wij in de bakkerij binnen. Het zijn
reusachtige platte koeken die van
de platen komen en op de snijta
fels geschoven worden. Bij mid
del van een cylinderzaag wordt
alles in gelijke blokken op het ge
wenste formaat en gewicht ge
sneden.
VERPAKKING
EN VERZENDING
Verpakking van peperkoek vraagt
veel voorzorgen, want een voe
dingsproduct, waaraan zoveel zor
gen besteed werden bij de fabri
catie, mag niets van zijn waarde
verloren hebben wanneer het bij
de kliënt komt.
Een automatische inpakmachi
ne weert ook hier de aanraking
met de handen en levert netjes
de stapeltjes peperkoek af, sierlijk
verpakt, met natuurlijk binnen in
het pak het onontbeerlijk prentje
over de Jacht of over de ongeloof
lijke avonturen die Baron van
Munkhausen beleefde.
Deze verpakking is niet alleen
keurig voor wat haar uitzicht be
treft, maar het doorzichtig blaadje
plastiek, dat er bij aangewend
wordt, geeft de verbruiker alle
waarborgen dat de smakelijke pe
perkoek even vers bij hem aan
huis komt zoals hij de fabriek
verliet.
Aldus verpakt verdwijnen de
stapeltjes peperkoek in speciaal
daartoe vervaardigde kisten die
gemakkelijk verhandelbaar zijn.
Van de verpakkingszaal gaat het
naar de opslagplaats waar altijd
de nodige voorraad moet beschik
baar zijn zowel voor de markt van
het binnenland als van het bui
tenland.
De grote vrachtwagens van «De
Werkende Bie» komen hier iedere
dag hun vracht peperkoek afha
len voor verschillende bestemmin
gen.
Over het verbruik van peper
koek kan men zich een klein ge
dacht vormen wanneer men weet
dat de fabriek Maes-Rommens da
gelijks van 7 tot 9 ton peperkoek
produceert.
Deze productie beperkt zich niet
alleen tot een standaardartikel,
zoals de goedgekende Couque de
Dinant Moelleuse want ieder fijn
proever kan in de peperkoek van
deze fabriek iets vinden waar hij
nu eens speciaal trek in heeft. Wie
liever van deze smakelijke koek
heeft met geconfijt fruit of sui
kerklompjes in moet maar zijn
keuze doen in een rijke afwisse
ling die de fabriek ter beschikking
van haar kliënteel stelt.
De fabriek De Werkende Bie
heeft zich tot een niet te onder
schatten nijverheidstak ontwik
keld en wist haar faam over gans
de wereld te vestigen.
Vanaf 1921 brak deze faam reeds
door en werd zij bevestigd in de
talrijke onderscheidingen die op
verschillende tentoonstellingen be
haald werden.
Op de tentoonstelling te Gent in
1921 bekwam De Werkende Bie
de Grote Prijs, het Eremerk van
Z. M. Koning Albert. In 1922 was
het te Brussel de Ereprijs met de
gelukwensen van de Jury. Te Roe-
selare in 1923 laureaat der ten
toonstelling. Te Luik in 1924 de
Eerste Ereprijs; in hetzelfde jaar
de Ereprijs te 's Hertogenbosch,
en zo gaat de indrukwekkende
reeks verder. Achtereenvolgens
werden de hoogste onderscheidin
gen bekomen te Parijs, Londen,
Lausanne, New-York, 's Graven-
hage, Luzern, Stockholm en Rij-
Dhr Henri Maes, banketbakker tc
Poperinge, die reeds in 1878 de
grondslag legde van het bedrijf,
dat eens zou uitgroeien tot de voor
naamste peperkoekfabriek van het
land.
sel. Te New-York nam dhr Maes-
Rommens deel aan de tentoonstel
ling in 1940 als Ondervoorzitter
va,n het Groepscomité der Belgi
sche Voedingsnijverheid.
De faam der fabriek werd een
wereldfaam.
Vorsten en staatslieden wensten
bij gelegenheid van tentoonstellin
gen dhr Maes geluk om zijn zeer
merkwaardige fabricage. Toen
H. M. Koningin Elisabeth op 17
Juli 1932 een bezoek bracht aan
het Sanatorium De Loviete
Poperinge, mocht zij een reus
achtige peperkoek als geschenk in
ontvangst nemen.
Voor de tentoonstellingen werd
er altijd iets origineels bedacht en
waren het niet alleen de rechthoe
kige stukken peperkoek die te
voorschijn kwamen maar ook al
lerhande figuren, landschappen of
gebouwen die op de allerfijnste
koek werden uitgebeeld. Te Rijsel
en te New-York prijkte in 1939
en '40 een prachtige hut op de
tentoonstelling, alles was er pe
perkoek en de figuren die het ge
heel bevolkten waren uit suiker
vervaardigd. Ook Sneeuwwitje met
de Zeven Dwergen werden aldus
uitgebeeld.
Een rijke fotodocumentatie, die
dhr Maes ons voorlegde, bewees
ons voldoende dat de Poperingse
peperkoekfabriek de wereld door
bekend is. De Werkende Bie is
in de volle zin van het woord een
wereldreiziger geworden.
Hoe bescheiden deze nijverheid
ook is in haar oorsprong en alhoe
wel de grote industrie er mis
schien met een medelijdende blik
naar kijkt, dan dient het toch ge
zegd dat hier met kwaliteitspro
ductie werd goed gemaakt wat
aan omvang ontbrak.
Alleen de kwaliteit wist voor een
voedingsproduct de wereld te ver
overen. Daarin alleen ligt reeds
een antwoord en een oplossing
voor de moeilijkheden waarmede
tegenwoordig tal van nijverheden
te kampen hebben.
Gans het apparaat van onze
Westvlaamse nijverheden kan ten
slotte op de wereldmarkt gemist
worden en wie toch wil stand hou
den, zo op binnen- als op buiten
landse markt, heeft maar één mid
del bij de hand om daarin te sla
gen en dat is de kwaliteitspro-
ductie.
Het betere zal vanzelf het min
der goede van de markt verdrin
gen, want het is ten slotte toch
de verbruiker die de wet dicteert
en die de voorkeur geeft aan het
beste product.
De laatste tijd hebben wij veel
vergaderingen en besprekingen bij
gewoond waar gehandeld werd
over het prangende vraagstuk van
de werkloosheid, over het oprich
ten van nieuwe nijverheden, enz...
Bij ons bezoek aan de fabriek van
dhr Maes-Rommens kregen wij
voor het eerst een positieve aan
wijzing in deze zin getoetst aan
de werkelijkheid. Het familiebe
drijf biedt inderdaad een uitkomst
en schenkt de mogelijkheid van
regelmatige tewerkstelling, op één
voorwaarde slechts, en wel dat de
bedrijfsleiders de traditie van de
gelijk werk in ere houden.
Voor Poperinge ls het stellig
een eer z'n naam aan De Wer
kende Bievereend te zien tot
zelfs op de meeste markten van
het buitenland.
GEMO
Tijdens de tentoonstelling «De beste Werklieden van Frankrijk», die
op 29 Maart 1952 te Parijs doorging in het «Palais de New York»
met deelname van België en Luxemburg, wénste dhr Vincent Auriol,
President der Franse Republiek, dhr Hector Macs geluk met het ten
toongestelde werk. Wij bemerken hier op de foto van links naar
rechts: dhr Masson, Frans Minister van Nationale Opvoeding: dhr
J. Van Caeneghem, Adjunct Commissaris-Generaal voor bevordering
van de Arbeid; dhr Hector Maes-Rommens: dhr Baron Van Acker.
Voorzitter der Nationale Arbeidsten'oonstcllingen. en dhr Vincent
Auriol, Voorzitter der Franse Republiek.