IN DEN STORM 2 Ten bureele dezer kan men de voor gaande nummers met het mengelwerk bekomen. Mengelwerk van Het Ypersche» Nr 8 Roman door A. 8RULEZ (Vervolg) Hij zag dad« lijk dat weer neerslachtigheid heerschle in de keuken, en lachend kwam hij de handen drukken Moed, vriend n, sprak hij, onze bel- gische batterij die met de engelschen werkt, heeft vandaag versterking gekregen. Zij schie ten raak en 'k beloof u dat z i er e -nige ballen zullen laten op los vliegen. Wij zullen allicht verbetering zien, want overal wemelt het van versche troepen die afkomen 1 God gave 't, nuar intusschen worden de burgers vermoord als huipelooze dieren zuchtte de Proost. Ze zouden beter langs Poperinghe gaan wonen, hernam de aalmoezenier. Ik kom er vandaan daar is 't precies handelsfoor. 'c Is herschapen in een klein Parijs het wemelt er van volk, dat naar de markt komt, van solda ten die er hunne kantonnementen hebben, van parijsche tramcars en londensche autobussen die nieuwe legers ainbrengen. Maar de kod- digste tafereeltjes zijn langs de baan te zien 'k heb me haast zitk gelachen, toen ik aan 't Rozelaar kasteeltje een engelsch schildwacht zag de wapers bieden voor den veldwachter van Vlamertinghe. dien hij, om wille van zijn rooden band, nam voor een belgisch generaal! Er ontstond een algemeen gelach en de Proost loech mee, ditmaal De sombere tafereclen waren weer eenigs- zins vergeten en de kaart %verd opgehaald. Maar, brak de aalmoezenier eensklaps af, ik dacht dat we van avond 't genoegen zou den hebben ons grzeischap te zien vermeer deren. Zoo, door wien vroeg André Terdam nieuwsgierig. Eene jonge freule, jonge man Dat is iets voor U voegde hij er knipoogend bij. Ik hoor ze komen bracht moeder Ber- tyn er met den wijsvinger aan 't oor, in. Zij wilde niet omkomen vooraleer al de gekwet sten verzorgd waren I De deur ging voorzichtig open en een slanke meisjesgestalte, in lang zwart kleed en een witten band om hot hootd, trad lachend te voorschijn. Bravo bravo klonk het rond terwijl iedereen opstond oni de intredende te verwei komen. Maar, met de grootste blijde ver rassing in de oogen es een hoogen blos op 't «elaat, zag de jufter maar één persoon, en vloog met uitgestoken handen af op den ver bluften André die zijne oogen niet kon geloo- ven Mijnher André wat ben ik blij u al mijn dank te kunnen zeggen Mejuffer Vidal was al wat hij kon uitbrengen. Wat beteekent dit al vroeg de aalmoe zenier lachend. Ik ben Mijnheer Terdam het leven schul dig, gaf ze ten uifeg. Hij heeft me in volle bombardement uit mijn akeligen toestand ge red, en aan hem is 'took te danken dat ik hier kwam en dat mijne dierbare ouders een eer baar graf hebben, in plaats van nog bedolven te liggen onder de puiaen van ons huis, voeg de zij erbij, terwijl een glinsterende traan langs hare wangen rolde. Daarop werd de geschiedenis omstandig verhaald, terwijl André, onder de hem toege zwaaide loftuigingen, een uitvluchtsel zocht om de aandacht van zich af te leiden. De kaarten werden echter niet meer opge nomen en André Terdam, na een aangenaam avondpraatje, spondde zich naar huis om al het nieuws aan zijn vader te vertellen. Dien nacht werd zijn slaap niet gestoord door het kanongebulder, daar alles kalm bleef, maar door allerlei droomen waarin twee meisjesbeelden, van Elza en Laura, de voor naamste rol speelden In zijne verwarring van den vorigen avond, had hij vergeten brood mee te nemen. Dat was dan ook een gelukkig uitvluchtsel om op den morgen terugnaar 't Gestichtte gaan. Elzalag hem zeer nauw aan 't hart, maar 'twas toch niet zonder geheime voldoening dat hij wenschte Laura terug te zien. De redding van dat mooie meisje had hij bewerkt zonder er het minst aan te denken dat zij schoon en lieftallig was. Maar het onverwacht terug zien en hare zoo roeren de dankbetuigingen hadden hem diep getrof fen. Daarbij schoten nog allerlei herinneringen uit zijn kinderjaren op. Had hij haar niet eens ontrukt aan den onbezonnen plaaggeest van een paar schoolrakkers, die haar tergend naliepen en aan de lange vlechten trokken. Had hij haar niet gemoedelijk vergezeld tot aan haar huis, waar zij hem uit dankbaarheid een medalieken had geschonken, dat hij nog immer bij zich droeg Met de jaren waren die herinneringen vervlogen, maar thans wensch te hij vurig haar nogmaals te ontmoeten en zijn hart klopte hevig toen hij de groote poort binnen stapte. Laura, van haren kant, was niet minder aangedaan dan haar redder, door dat onver wacht terugzien. Zij wist niet dat er vei stand houding bestond tusschen André en Elza Verdonck. Zeer dikwijls reeds had zij den knappen, jongen man met welgevallen aan schouwd. Zonder dat André er 't minste aan dacht of acht opgegeven had, kreeg zij een lichte kleur telkenmale hij haar groette. Reeds zeer lang had zij een toovermiddel gewenscht om zijne aandacht te wekken. Maar, helaas, zulk mirakel had zich niet voorgedaan, tot op den dag dat juist hij, toevallig, geroepen was om haar te redden. Maar, nogmaals helaas, was zij dadelijk in bezwijming gevallen, met zijn beeld in hare oogen en toen zij weder ontwaakte, lag zij in een hospitaal, wie weet hoever van hem verwijderd. Was hij zelf nog in de stad, of was hij ook reeds honderden mijlen af, in 't verre Frankrijk De dagen waren snel vervlogen sedert zij gekwtiat werdhare oude s waren reeds lang begraven en zij had met andere bekom meringen bez eld.aflengskens opgehouden aan hem te denken. En al met eens, was hij gezond en altijd even flink, voor haar verschenen- Spontaan vloog zij naar hem toe.... en 'r scheen haar, o vreugde, alsof zij eene even groote blijdschap als de hare, in zijne oogen mocht lezen. Sedert zij beter was, had zij de gekwetsten helpen verzorgen en daar zij daaitoe een natuurlijken aanleg had, werd zij in den klei nen kring van 't Gesticht opgenomen en, hid zich spontaan aan 't werk gezet als ziekenver pleegster. André had genoeg stof aan de hand om met vrouw Bertyn en hare dochter een lang praat je aan te houden, in de hoop dat Laura zou verschijnen. Deze van haren kant, door een geheimzinnigen stroom gedreven om naar de keuken te gaan, werd tienmaal, toen zij op 't punt stond de zaal te verlaten, door een klacht of een gekreun der gekwetsten weeihouden, tot zij ten slotte kon gaan. Maar André Terdam, die 't huis opgewacht werd, trok juist de poort uit, toen Laura de keuken binnentrad. Haar blik werd weemoedig toen zij van moeder Bertyn vernam dat zij zooeven het bezoek gehad hadden van haar redder. En daar zij eigenlijk niet wist waarom zij opgekomen was, ging zij onverrichter zake weer heen. Nu, dat André van de bakkerin vernomen had dat er in de kelders van 't Gesticht mis gelezen werd, had hij besloten er 's anderen daags heen te gaan. Vader Terdam trok mee en daar had zijn zoon het geluk Mejuffer Vidal aan te treffen. Zij zat echter op de eerste rij stoelen en bad zoo vurig voor hare overle dene ouders en 'i verwezenlijken harer gehei me verlangens, dat zij niet eens 't hoofd op hief. Na den dienst, toen iedereen aftrok, bleef zij de laat6te en Andié, door zijn vader mee getrokken, had nogmaals de plaats verlaten eer zij de kapel verliet, om tot hare zieken terug ie gaan. Die tegenvaller deed hem nadenken Waarom ook, dacht hij, moet ik haar zoeken terug te zien Elza is mijn verloofde en wat zoek ik aan Laura Daarmee trachtte hij zijne zinnen af te leiden. Den volgenden nacht moest echter een onvoorzien voorvaldejongelieden weer samen brengen. Rond middernacht sprong André Terdam uit zijn bed, opgeschrikt door eene geweldige ontplofftig. Daarop volgde een hevig geweervuur en de knallen van menig vuldige openspiingende shrapnells. Hij wtkte zijn vader en beiden liepen naar buiten zien wat er gaande was. Het zilveren penseel van een zoeklicht wees hun een ont zaglijk zwait geraamte dat noordwaarts ste vende een zeppelin 't Was waarlijk een indrukwekkend schouw spel in den stillen nachteen reusachtige vledermuis.die de gesrernde lucht met eentonig gebrom doorkliefde, omringd door roode spat ten van openspringende shrapnells en begeleid door een steeds aangroeiend geweervuur. Er stond reeds een heel troepje nieuwsgierigen bijeen voor de groote poort van 't Gesticht. Zelf benieuwd, trokken M. Terdam en OTjn zoon er insgelijks op af. Zoo, M. Terdam, zei de Proost dien zij eerst vervoegden, hebben zij u ook uit het bed getrommeld Ja, Eerwaarde, wie zou er niet opsprin gen bij zulk helsch gerucht. Inderdaad Dat is een monster, hé I Zeker, maar 't moeten ook monsterbom- men zijn die het uitwerpt. Langswaar zijn ze gevallen 't Moet langs Reninghelst en Vlamer tinghe geweest zijn. Wie weet wat ongelukken weer gebeurd zijn Na een oogenblik toegeluisterd te hebben, had André zich stilaan van vader en Proost verwijderd in de heimlijke hoop Laura te ontmoetei Zij, van haren kant, scheen met dezelfde gedachte bezield, want al met eens stonden zij bijeen. Jufter Laura, zei hij als verrast, zijt gij ook durven uitkomen Ja, die tweede lorsbarsting scheen me zeo kort bij, en ik wilde weten... of 't niet bij uw huisje gevallen was Vervolg te naaste week).

HISTORISCHE KRANTEN

Het Ypersch nieuws (1929-1971) | 1932 | | pagina 10