IN DEN STORM
2
Ten bureele dezer kan men de voor
gaande nummers met het mengelwerk
bekomen.
Mengelwerk van Het Ypersche» Nr 8
Roman door A. 8RULEZ
(Vervolg)
Hij zag dad« lijk dat weer neerslachtigheid
heerschle in de keuken, en lachend kwam hij
de handen drukken
Moed, vriend n, sprak hij, onze bel-
gische batterij die met de engelschen werkt,
heeft vandaag versterking gekregen. Zij schie
ten raak en 'k beloof u dat z i er e -nige ballen
zullen laten op los vliegen. Wij zullen allicht
verbetering zien, want overal wemelt het van
versche troepen die afkomen 1
God gave 't, nuar intusschen worden de
burgers vermoord als huipelooze dieren
zuchtte de Proost.
Ze zouden beter langs Poperinghe gaan
wonen, hernam de aalmoezenier. Ik kom er
vandaan daar is 't precies handelsfoor. 'c Is
herschapen in een klein Parijs het wemelt er
van volk, dat naar de markt komt, van solda
ten die er hunne kantonnementen hebben, van
parijsche tramcars en londensche autobussen
die nieuwe legers ainbrengen. Maar de kod-
digste tafereeltjes zijn langs de baan te zien
'k heb me haast zitk gelachen, toen ik aan 't
Rozelaar kasteeltje een engelsch schildwacht
zag de wapers bieden voor den veldwachter
van Vlamertinghe. dien hij, om wille van zijn
rooden band, nam voor een belgisch generaal!
Er ontstond een algemeen gelach en de
Proost loech mee, ditmaal
De sombere tafereclen waren weer eenigs-
zins vergeten en de kaart %verd opgehaald.
Maar, brak de aalmoezenier eensklaps
af, ik dacht dat we van avond 't genoegen zou
den hebben ons grzeischap te zien vermeer
deren.
Zoo, door wien vroeg André Terdam
nieuwsgierig.
Eene jonge freule, jonge man Dat is
iets voor U voegde hij er knipoogend bij.
Ik hoor ze komen bracht moeder Ber-
tyn er met den wijsvinger aan 't oor, in. Zij
wilde niet omkomen vooraleer al de gekwet
sten verzorgd waren I
De deur ging voorzichtig open en een slanke
meisjesgestalte, in lang zwart kleed en een
witten band om hot hootd, trad lachend te
voorschijn.
Bravo bravo klonk het rond terwijl
iedereen opstond oni de intredende te verwei
komen. Maar, met de grootste blijde ver
rassing in de oogen es een hoogen blos op 't
«elaat, zag de jufter maar één persoon, en
vloog met uitgestoken handen af op den ver
bluften André die zijne oogen niet kon geloo-
ven
Mijnher André wat ben ik blij u al mijn
dank te kunnen zeggen
Mejuffer Vidal was al wat hij kon
uitbrengen.
Wat beteekent dit al vroeg de aalmoe
zenier lachend.
Ik ben Mijnheer Terdam het leven schul
dig, gaf ze ten uifeg. Hij heeft me in volle
bombardement uit mijn akeligen toestand ge
red, en aan hem is 'took te danken dat ik hier
kwam en dat mijne dierbare ouders een eer
baar graf hebben, in plaats van nog bedolven
te liggen onder de puiaen van ons huis, voeg
de zij erbij, terwijl een glinsterende traan
langs hare wangen rolde.
Daarop werd de geschiedenis omstandig
verhaald, terwijl André, onder de hem toege
zwaaide loftuigingen, een uitvluchtsel zocht
om de aandacht van zich af te leiden.
De kaarten werden echter niet meer opge
nomen en André Terdam, na een aangenaam
avondpraatje, spondde zich naar huis om al
het nieuws aan zijn vader te vertellen.
Dien nacht werd zijn slaap niet gestoord
door het kanongebulder, daar alles kalm bleef,
maar door allerlei droomen waarin twee
meisjesbeelden, van Elza en Laura, de voor
naamste rol speelden
In zijne verwarring van den vorigen avond,
had hij vergeten brood mee te nemen. Dat was
dan ook een gelukkig uitvluchtsel om op den
morgen terugnaar 't Gestichtte gaan. Elzalag
hem zeer nauw aan 't hart, maar 'twas toch niet
zonder geheime voldoening dat hij wenschte
Laura terug te zien. De redding van dat mooie
meisje had hij bewerkt zonder er het minst aan
te denken dat zij schoon en lieftallig was. Maar
het onverwacht terug zien en hare zoo roeren
de dankbetuigingen hadden hem diep getrof
fen.
Daarbij schoten nog allerlei herinneringen
uit zijn kinderjaren op. Had hij haar niet
eens ontrukt aan den onbezonnen plaaggeest
van een paar schoolrakkers, die haar tergend
naliepen en aan de lange vlechten trokken.
Had hij haar niet gemoedelijk vergezeld tot
aan haar huis, waar zij hem uit dankbaarheid
een medalieken had geschonken, dat hij nog
immer bij zich droeg Met de jaren waren die
herinneringen vervlogen, maar thans wensch
te hij vurig haar nogmaals te ontmoeten en
zijn hart klopte hevig toen hij de groote poort
binnen stapte.
Laura, van haren kant, was niet minder
aangedaan dan haar redder, door dat onver
wacht terugzien. Zij wist niet dat er vei stand
houding bestond tusschen André en Elza
Verdonck. Zeer dikwijls reeds had zij den
knappen, jongen man met welgevallen aan
schouwd. Zonder dat André er 't minste aan
dacht of acht opgegeven had, kreeg zij een
lichte kleur telkenmale hij haar groette. Reeds
zeer lang had zij een toovermiddel gewenscht
om zijne aandacht te wekken. Maar, helaas,
zulk mirakel had zich niet voorgedaan, tot op
den dag dat juist hij, toevallig, geroepen was
om haar te redden. Maar, nogmaals helaas,
was zij dadelijk in bezwijming gevallen, met
zijn beeld in hare oogen en toen zij weder
ontwaakte, lag zij in een hospitaal, wie weet
hoever van hem verwijderd. Was hij zelf nog
in de stad, of was hij ook reeds honderden
mijlen af, in 't verre Frankrijk
De dagen waren snel vervlogen sedert zij
gekwtiat werdhare oude s waren reeds
lang begraven en zij had met andere bekom
meringen bez eld.aflengskens opgehouden aan
hem te denken. En al met eens, was hij gezond
en altijd even flink, voor haar verschenen-
Spontaan vloog zij naar hem toe.... en 'r
scheen haar, o vreugde, alsof zij eene even
groote blijdschap als de hare, in zijne oogen
mocht lezen.
Sedert zij beter was, had zij de gekwetsten
helpen verzorgen en daar zij daaitoe een
natuurlijken aanleg had, werd zij in den klei
nen kring van 't Gesticht opgenomen en, hid
zich spontaan aan 't werk gezet als ziekenver
pleegster.
André had genoeg stof aan de hand om met
vrouw Bertyn en hare dochter een lang praat
je aan te houden, in de hoop dat Laura zou
verschijnen. Deze van haren kant, door een
geheimzinnigen stroom gedreven om naar de
keuken te gaan, werd tienmaal, toen zij op 't
punt stond de zaal te verlaten, door een klacht
of een gekreun der gekwetsten weeihouden, tot
zij ten slotte kon gaan. Maar André Terdam,
die 't huis opgewacht werd, trok juist de poort
uit, toen Laura de keuken binnentrad. Haar
blik werd weemoedig toen zij van moeder
Bertyn vernam dat zij zooeven het bezoek
gehad hadden van haar redder. En daar zij
eigenlijk niet wist waarom zij opgekomen was,
ging zij onverrichter zake weer heen.
Nu, dat André van de bakkerin vernomen
had dat er in de kelders van 't Gesticht mis
gelezen werd, had hij besloten er 's anderen
daags heen te gaan. Vader Terdam trok mee
en daar had zijn zoon het geluk Mejuffer
Vidal aan te treffen. Zij zat echter op de eerste
rij stoelen en bad zoo vurig voor hare overle
dene ouders en 'i verwezenlijken harer gehei
me verlangens, dat zij niet eens 't hoofd op
hief. Na den dienst, toen iedereen aftrok, bleef
zij de laat6te en Andié, door zijn vader mee
getrokken, had nogmaals de plaats verlaten
eer zij de kapel verliet, om tot hare zieken
terug ie gaan.
Die tegenvaller deed hem nadenken
Waarom ook, dacht hij, moet ik haar
zoeken terug te zien Elza is mijn verloofde
en wat zoek ik aan Laura Daarmee trachtte
hij zijne zinnen af te leiden.
Den volgenden nacht moest echter een
onvoorzien voorvaldejongelieden weer samen
brengen. Rond middernacht sprong André
Terdam uit zijn bed, opgeschrikt door eene
geweldige ontplofftig. Daarop volgde een
hevig geweervuur en de knallen van menig
vuldige openspiingende shrapnells.
Hij wtkte zijn vader en beiden liepen naar
buiten zien wat er gaande was. Het zilveren
penseel van een zoeklicht wees hun een ont
zaglijk zwait geraamte dat noordwaarts ste
vende een zeppelin
't Was waarlijk een indrukwekkend schouw
spel in den stillen nachteen reusachtige
vledermuis.die de gesrernde lucht met eentonig
gebrom doorkliefde, omringd door roode spat
ten van openspringende shrapnells en begeleid
door een steeds aangroeiend geweervuur. Er
stond reeds een heel troepje nieuwsgierigen
bijeen voor de groote poort van 't Gesticht.
Zelf benieuwd, trokken M. Terdam en OTjn
zoon er insgelijks op af.
Zoo, M. Terdam, zei de Proost dien zij
eerst vervoegden, hebben zij u ook uit het
bed getrommeld
Ja, Eerwaarde, wie zou er niet opsprin
gen bij zulk helsch gerucht.
Inderdaad Dat is een monster, hé I
Zeker, maar 't moeten ook monsterbom-
men zijn die het uitwerpt. Langswaar zijn ze
gevallen
't Moet langs Reninghelst en Vlamer
tinghe geweest zijn. Wie weet wat ongelukken
weer gebeurd zijn
Na een oogenblik toegeluisterd te hebben,
had André zich stilaan van vader en Proost
verwijderd in de heimlijke hoop Laura te
ontmoetei
Zij, van haren kant, scheen met dezelfde
gedachte bezield, want al met eens stonden
zij bijeen.
Jufter Laura, zei hij als verrast, zijt gij
ook durven uitkomen
Ja, die tweede lorsbarsting scheen me zeo
kort bij, en ik wilde weten... of 't niet bij uw
huisje gevallen was
Vervolg te naaste week).