DE DOLLE JACK
Onze Reportage
door HENK SMEDEMANS
Bijvoegsel aan HET YPER8CH NIEUWS 23-10-48
Millioenen mensen hebben genoten van de boeken van de Ameri
kaanse schrijver Jack London. Door hem mochten rij «en blik slaan
in het wilde en meedogenloze leven der Amerikaanse tramps en goud
zoekers-
Hoe velen weten echter, dat in al deze boeken Jack London stukken
vin zijn eigen leven beschreven heeft, dat hijzelf een leven leidde van
een weergaloze ruigheid en vol verbazingwekkende avonturen. Zijn
leven is zelf de prachtigste avonturenroman.
In onze reportage DE DOLLE JACKgeeft Henk Smedemans
een indruk van de fascinerende persoonlijkheid van Jack London.
Als zoon van een doodarme bfcer werd
de overmoedige avonturier en grote Ame
rikaanse schrijver Jack London geboren.
Zijn carrière is overweldigend men mag
gerust aannemen, dat zonder de schrijnen
de armoede in zijn jeugd hij nimmer «de
dolle Jack geworden zou zijn. wiens faam
reeds lang de Amerikaanse wereld bezig
hield voordat deze tot de oude wereld
was doorgedrongen.
In latere jaren, toen Jack een eigen farm
bezat en op een eigen wit jacht de ocea
nen der wereld bereisde, placht hij op de
nieuwsgierige vraag naar het eerste van
zijn talrijke avonturen te antwoorden
de ontstellende dronkenschap van een
vijfjarig jongetje. De kleine Jack moest
indertijd, in de grootste hitte, iedere mid
dag met een emmer vol bier naar de ak
ker. waar zijn ouders aan het werk wa
ren. Op een dag. toen hij weer over de
stoffige weg sjokte, kwam in hem de
wens op eens te onderzoeken, welk een
toverkracht eigenlijk in dit schuimende
goedje woonde, dat hij in de emmer sleep
te en dat de volwassenen met zulk een
welbehagen in hun keel goten. Dus dom
pelde hij zijn hoofd in het vochthet
goedje smaakte afgrijselijk... maar mis
schien lag het hem in de hoeveelheid
De jongen dronk en dronk. Nee. de afschu
welijke smaak bleef. Maar de emmer was
allang niet meer vol. de vijfjarige Jack
had een verbazingwekkende hoeveelheid
bier naar binnengewerkthij was echter
nog helder genoeg om met een stok in het
bier te roeren, zodat het weer begon te
schuimen en vader niet. zien kon hoe zeer
zijn middagdronk wel verminderd was.
Toen vader gedronken had ging hij met
het ploegen verder. Met slappe beentjes
wankelde Jack naast hem... en verloor
opeens zijn bewustzijn. Uren later kwam
hij weer met zijn eerste kater bij,
liggend in de schaduw van een boom. Zijn
vader vertelde hoe hij plotseling geval
len was en bijna onder de hoeven en de
vlijmscherpe messen geraakt was. Hij
staarde zijn spruit bedachtzaam aan en
constateerde toen vol verbazingwel
nog aan toe. je bent stomdronken ge
weest...
Sedert dien speelde Koning Alcohol een
belangrijke rol in Jack's leven. Hijzelf
hee't dit herhaaldelijk erkend Zelfs als
jongen bedronk hij zich vaak in gezel
schap van ruwe volwassenen. Maar eerst
begon zijn schooltijd en daarvan 'vertelde
hij eensIk was acht jaar toen ik mijn
eerste gekochte onderhemdje kreeg. Toen
ik tien jaar was verkocht ik kranten
Iedere cent gaf ik thuis af; op school
schaamde ik mij voor de hoeden, schoe
nen en pakken, die ik droeg. Sedertdien
had ik geen jeugd meer. Om 3 uur 's och
tends stond ik op teneinde kranten te
gaan bezorgen. Wanneer ik daarmee klaar
was ging ik niet naar huis, maar naar
school. Na school kwamen weer de kran
ten aan de beurt, 's Zaterdags werkte ik
op een ijswagen. Op Zondag ging ik naar
een kegelbaan, waar ik voor dronken man
nen de kegels opzette. En voortdurend gaf
ik thuis alles af en ging gekleed als een
vogelverschrikker Dat was mijn jeugd
Toen hij dertien jaar was ging hij van
school en was hij baas over zijn lot. Hij
zwierf langs de baai van San Francisco
of in de kroegen aan de haven. In de baai
lag e-;u sloep, die door de havenautori
teiten in beslag was genomen, omdat er
opium mee gesmokkeld werd. Luilak
heette de sloep, 's Nachts huisden er twee
zeerotten. Jack sloot zich bij hen aan en
deed dapper mee aan hun drinkgelagen.
an hier was het slechts een korte weg
naar de sloep razzle-dazzle en de oes
terroverij. Voorlopig vond de jongen een
baantje bij een conservenfabriek. een met
a''e sanitaire begrippen spottende stal.
«Een keer werkte ik onafgebroken acht
tien en later zelfs twintig uureen an
dere keer stond ik zesendertig uur achter
mijn machine Wekenlang kon ik pas om
uur eindigen, lag om half een in mijn
en werd weer om halfzes gewekt.
Kleedde mij aan. at en trok naar mijn
ers. i Jack gaf dit baantje op en her
vatte weer zijn schooiersleven in de baai
van San Francisco.
«Ik wilde daar zijn waar de wind van
ri» avontuur blies. En deze wind wiegde
lt*i epen der oesterrovers in de baai.
edere plundering van een oesterbank was
n misdaad. Als straf stond er op ge
vangenis. gestreepte kleding en ganzen-
?rs Maar wat kon mij dat indertijd
it-fa'6" De marmen in hun gestreepte
^adden een kortere werkdag dan
achter mijn machine. En aan de oester-
erij was meer romantiek verbonden,
n ik bij het machineslaven bestaan kon
vr.tdekken En juist het avontuur, de ro-
-antiek oefende een onweerstaanbare
a™ekkingskracht op mij uit.
jonge Jack kwam in aanraking met
boekende oesterrover Franse Frank
ze had een boot te koop. de sloep
razzle-dazzleDriehonderd dollar be-
roeg de prijs, driehonderd dollar... Jack
-eeg het geld bij elkaar; nu was hij
-v^fraar van een boot en werd hij een.
dolste boeven, die zichzelf oesterro-
noemden. Hij ondernam rooftochten
stormachtige nachten met ongure in-
divid
Joe
Jen als Whisky-BobGanzen-
1 Harmonica-Joeen dronk en
braste met gespuis als Vos-Nelson
Soep Kennedy en Griekse-Nicky
Hij verdiende indertijd goed. dolle Jack.
maar hij gaf nog meer uit. -In een enkele
nacht verbraste hij. vijftien jaar oud. met
zijn makkers 180 dollars, die hij met le
vensgevaar verdiend had en voelde zich
een vrije vorst onder de vorsten van het
wilde leven. Hij werd uit instinct de dol
ste en overmoedigste van alle avonturiers
Totdat in het aangezicht van de dood de
verandering intrad. Toch was levensge
vaar niets, nieuws voor hem. Al vaak ge
noeg was hij in woeste kloppartijen en
bloedige messengevechten betrokken ge
weest. Op een avond had hij met Vos-
Nelson weer eens wild gebrast en hoe
wel stom dronken trachtte hij nog de ka
juit te bereiken teneinde zijn roes uit te
slapen. Misleid door de duisternis stapte
hij mis en sloeg overboord.
Het water maakte hem enigszins nuch
ter hij slaakte echter geen kreet, maakte
nauwelijks zwembewegingen en liet zich
door de stroming naar open zee mee
sleuren. Jack legde zich op zijn rug en
staarde naar de sterreneen grenzeloos
bitter gevoel van de nietigheid van zijn
bestaan overviel hem. Heel het nutteloze
van zijn leven werd hem duidelijkhet
leek hem heerlijk zich geheel aan de gol
ven over te geven en dit bestaan te ont
vluchten. Tot de ochtendschemering liet
hij zich drijven, pas toen hij zich voort
durend zwakker voelde worden keerde de
wil tot het leven weer terug en begon hij
om zijn leven te worstelen. Het werd een
wanhopige strijd tegen de golven en juist
toen hij de strijd wilde opgeven passeerde
een Griekse vissersboot, die hem aan
boord nam.
Jack maakte nu een einde aan de oes
terroverij, maar zijn hart behoorde de zee
en de scheepsvaart. Zeventien jaar oud
monsterde hij als 'sloeproeier op een rob-
benvangerschip. Man onder mannen zeil
de hij op de driemastschoener Sophie
Sutherland naar Japan en de Beringzee.
Wel moest de jonge kerel zijn kamera
den eerst bewijzen, dat hij een man was.
In het begin had hij veel onder het gesar
te lijden. Vooral Rode John had het op
hem voorzien. Jack zag in. dat alleen ra
dicale middelen hier konden helpen. Toen
Rode John hem wederom wilde sarren
stond Jack op en sloeg de kerel kortbe-
raden midden in zijn gezicht. Rode John
wankelde, herstelde zich dan echter en
stormde, tot ontzetting der matrozen, met
getrokken mes op zijn tegenstander af.
Rustig wachtte Jack hem af, want der
gelijke gevechten had hij onder de oes
terrovers meer bij de hand gehad. Hij
verdedigde zich met handen en voeten,
met zijn gehele, lenige body. kreeg wel
een paar sneden in zijn gezicht, maar
slaagde er tenslotte in zijn vijand het
mes te ontrukken en hem op de schou
ders springend te wurgen tot hij nauwe
lijks meer adem kon halenzal je me
met rust laten Zal je met dat gesar op
houden Zal je Zal je En Rode John
kon nog slechts hijgen: «Ja... Ja...»
Toen liet Jack hem los. Hij had be-
wezen, dat hij een man onder mannen was
en had zich een positie op het schip ver-
veroverd. Rode John werd na deze knok
partij zijn beste vriend op het schip.
HET AVONTUUR VAN JOKOHAMA
Het gebeurde op de terugreis van de
Sophie Sutherland en het stond weer
eens in het teken van koning Alcohol.
Men landde. Jack trilde van verlangen
Japan te leren kennen en ging met zijn
kameraden Victor en Attel aan land. Hier
ontmoetten ze al spoedig een paar zee
lieden, die geweldig dronken, geweldig
zongen en geweldig dansten, alles midden
op straat. Het was onmogelijk dit kluwen
te ontgaan en in een oogwenk zag Jack
zich met zijn kameraden in een woeste
zeemansorgie gewikkeld. Later kon hij
zich nog vaag herinneren hoe de dingen
zich in de daarop volgende uren afge
speeld hadden.
In ieder geval dronken Jack. Attel en
Victor, hadden ze in een danshuis ver
loren, enige kopjes Saké gedronken, eerst
alleen, later met scheepskameraden. die
de een na de andere binnenkwamen. Toen
ze zich juist aangenaam geïnstalleerd
hadden, om van de nieuwe prikkeling van
muzikale prestaties op Samizens en taiko's.
die ze besteld hadden te genieten klonk
van de straten een wild gebrul op. Alles
wat deur heette verachtend, brak de ka
meraad Victor, met bloed doorlopen ogen.
gespierde armen wild om zich heen zwaai
end letterlijk door de dunne wanden heen.
Zoals later bleek, dat hij gedroomd dat
een mooi Japans meisje, die hij in de
ochtend had leren kennen, door Jack in
gepalmd was en zo had de Amokrazernij
hem bevangen Het orkest vluchtte en hier
bij alle gasten, ook Jack Ze liepen deels
door de deur. deels door de papieren mu
ren. om maar weg te komen. Eerst de
volgende dag keerden zij terug om het
geheel vergulde lokaal te vergoeden
De rest van het avontuur speelde zich
op de hoofdstraat af. Deze geleek veel
op een gekkenhuis- Niet alleen Victor
raasde, maar een paar honderd blanke
matrozen deden met hem mee. De politie
stond er machteloos tegenover. De hoofd
commissaris verzocht dus de kapitein de
manschappen aan boord terug te com
manderen en dat was het signaal tot het
hoogtepunt der uitspattingen. De matrozen
raasden als duivels door de straten en no
digden de beambten uit het maar eens te
proberen hen aan boord terug te bren
gen. Jack lawaaide mee en vond de hele
grap geweldig. Het kwam hem voor, alsof
de oude dagen der oude zeeheerschappij
teruggekeerd waren- Dat was vrijheid,
dat was avontuurEn hij nam eV deel
aan.
Een echte zeerover tussen de Japanse
papieren huizen, zoals hij zichzelf later
in de herinnering aan dit dolle gebeu
ren genoemd heeft- In ieder geval werd
het niets met het leren kennen van dit
vreemde land en van het verre Oosten. Tien
dagen lang ging het zo in dit waanzinnig
tempo van genoegen verder. En alles,
wat Jack en zijn kameraden van Joko-
hama en heel Japan te zien kregen,
waren de havensteden.
EEN ZEEMAN ZONDER BETREKKING
De Sophie Sutherland keerde naar de
vaderlandse haven terug. Jack monsterde
af en hing nu de werkloze zeeman uit.
Hij.ging als noodhulp op een jutespinne-
rij werken en schepte kolendaartussen
door ontwikkelde hij zich verderz'n
dorst naar kennis was even sterk als zijn
zucht naar avontuur. In deze tijd zonder
bezigheid kwam hem een prijsvraag van
een New-Yorkse courant voor de span
nendste belevenissen in de vingers. Uit
verveling ging hij er voor zitten en
schreef een geschiedenisTyphoon op
de Japanse kustHet was zijn eerste
literaire prestatie en tot zijn verbluffing
werd hem de eerste prijs uitgereikt. Van
toen af was hij bezeten door de schrijf-
en dichtduivel.
Jack London had zijn ware beroep ont
dekt. Maar hier interesseert ons allen
minder de grote auteur, die wij kennen
en liefhebben, als wel de dolle avontu
rier. En over hem valt nog veel te be
richten.
Als werkloos zeeman en opkomend au
teur lanterfantte Jack verveeld en op zoek
naar daden en avonturen langs de kus
ten en overlegde wat hij de eerst vol
gende tijd met zichzelf zou beginnen. Er
vormde zich toendertijd kort voor Pasen
van het jaar 1898. in het achttiende le
vensjaar van Jack, in California deze
groteske legermassa van twee duizend
vagebonden, die niet het laatste, dank zij
Jack's schildering als generaal Kelly's
leger in de avonturengeschiedenis der
Verenigde Staten getreden is. Temidden
van dit leger heeft Jack een van zijn
prachtigste avonturen beleefd. Het glo
rieuze leger bestond uit twee duizend
werklozen, industriearbeiders, farmers
knechten, bedelaars en nietsnutten, die ge
noemde Mr. Kelly militair georganiseerd
had, en wier generaal hij zich noemde.
Deze horde brandschatte het land en was
van plan gladweg tot Washington door te
dringen en daar te- demonstreren.
Jack hoorde van deze geweldige Ana
basis der twee duizend en onmiddellijk
nam hij het besluit zich bij deze wilde
tijgerschaar aan te sluiten. Geld had hij
niet. dus hij moest wel als tramprij
den als blinde passagier, die buiten de
stad de passerende trein opsprong, zich
op de treeplank of buffer zette en wacht
te totdat hij onbeschadigd het einddoel
zou bereiken of wel dat de conducteur
hem gedurende de rit er af gooien zou en
ergens aan de kant zijn naar avontuur-
dorstende schedel verpletterd zou worden.
Welnu, deze goedgeorganiseerde schedel
werd niet verpletterd. Jack bereikte het
leger van generaal Kelly bij Council
Blupp, waar het juist bezig was een trein
tè beroven.
Dit kunststukje hadden deze lieden in
het Wilde Westen, in California dagelijks
uitgehaald, maar in het Oosten ging dat
niet meer
De spoorwegmaatschappij verdedigde
zich. Zo was de toestand toen Jack zijn
entree in het leger maakte.
DE LAATSTE RECRUUT
IN HET LAATSTE REGIMENT
Het was, zo vertelt Jack London zelf,
in weemoedig prettige herinnering aan die
dolle dagen een imposant gezicht. Gene
raal Kelly zat op een schitterend zwart
cavaleriepaard en bij wapperende vaan
dels en strijdlustig gedreun van trommels
en fluiten traden twee duizend vagebon
den. de ene compagnie naast de andere,
in twee divisies voor hem aan en mar
cheerden daarop zeven mijl op de rijweg
naar het stadje Weston. Hier sloeg het
leger zijn tenten naast de rails op. er
liepen twee lijnen door Weston.
Wij hadden het plan. ons van de eer
ste trein, die het station uitreed, meester
te maken, maar het spoorwegpersoneel
verijdelde dit en triomfeerde. Er kwam
geen eerste trein men versperde een
voudig de beide spoorlijnen en liet geen
enkele trein meer passeren. Het leger mar
cheerde daarop kort besloten op Des
Moines toe. een weg van honderd veertig
mijlen. Hoe levendig zucht Jack later,
herinner ik mij nog alle plaatsen, die wij
schooiers voorbijkwamen. ODie gast
vrije bevolkingZij kwamen met hun wa
gens en transporteerden onze bagage zij
hielden een warm ontbijt langs de weg
gereed de burgemeesters van de welva
rende stadjes begroetten ons spitsboeven
met toespraken en deden alles, om onze
reis zo vlot mogelijk te doen verlopen-
Een deputatie van kinderen en jonge meis
jes kwam ons onderweg tegemoet en de
goede burgers stonden bij honderden voor
hun deuren en liepen gearmd met ons
door de hoofdstraten Bij de oude ijzer
gieterij van Des Moines sloegen wij ten
slotte onze tenten op Wij zwoeren een
geweldige eed dat we niet verder zouden
marcheren-
Wij konden op de rivier vervoerd wor
den. zei het lokale genie en wanneer we
eenmaal met drijvend materiaal uitge
rust waren konden we ons zelf best de
Missisippi af naar Ohio en vandaar af
de Ohio op helpen totdat we tenslotte na
een wandeling over de bergen Washing
ton zouden bereiken. En waarachtigDes
Moines organiseerde een inschrijving om
ons schooiers kwijt te raken
Burgers, wie het wel en wee hunner
stad na aan het hart lag namen deel voor
enige duizende dollars, planken, touw
werk, spijkers en kist om te kalefateren.
Het werd in grote massa's aangekocht en
aan de oevers van de Des Moinesrivier
werd een nieuw tijdperk in de geschie
denis van de scheepsbouw ingeluid.
Daarna braken we in talloze boten de
9e Mei 1894 op. In mijn boot bevonden
zich 10 man en zij vormden de bloem
van de compagnie. Wij. met z'n tienen
vergaten de overige 401 man die met ons
samen de compagnie gevormd hadden, en
toen we eens een maaltijd moesten ont
beren vergaten we ook ons z.g.n. ambt van
intendantook zoiets bestond in het leger
van Kelly. We werden onafhankelijk en
voeren op eigen rekening stroomafwaarts,
verschaften ons ons eigen eten. haalden
iedere boot van de vloot stuk voor stuk
in en namen eenvoudig de voorraden in
beslag, die de boeren voor het leger ver
zameld hadden.
Gedurende het grootste deel van de 300
mijlen lange afstand waren wij het ove
rige leger gemiddeld een halve tot een
hele dag voor. Wij hadden een paar
Amerikaanse vlaggen ergens opgescharreld,
en wanneer wij een stadje of een troep
farmers op de oever verzameld zagen,
hesen wij deze vlaggen en zeiden dat wij
de voorposten van het glorieuze vage
bonden leger waren en informeerden wat
zij voor levensmiddelen voor dit leger
ter beschikking hadden. Vanzelfsprekend
vertegenwoordigden wij het leger en de
voorraden werden ons overhandigd.
Mijn hemel, hoe hebben wij geleefd
We namen mee wat we krijgen en slepen
konden, de rest bleef voor het overige
leger achter. Het waren godendagen
Generaal Kelly schuimbekte van woede
over deze voorpost. Hij probeerde ons te
gen te houden. Hij zond manschappen in
boten uit om aan onze zeeroversdaden een
eind te maken. Het gelukte hem echter
niet.
We leefden intussen op grote voet. Wij
waren er niet eens mee tevreden onze
koffie met water te zetten, maar bereid
den haar met melk. Deze heerlijke drank
noemden wij Wenen-mélange
Terwijl wij op deze manier verder trok
ken en het overige deel van onze inten
danten ver achter ons ronddwaalde, leed
het hoofdleger honger. Het was erg. zeer
zeker, maar wij waren tien individualis
ten. Wij waren even energiek als onder
nemend en waren de gloeiende overtui
ging toegedaan dat de proviand voor hem
die het eerst kwam en de lichte We
nen voor de sterksten was.
DAN VOLGDE DE DOLLE DAG
VAN RED ROCK.
Het leger was reeds twee dagen zonder
eten gebleven, toen we bij het dorpje
landden. Het telde 300 inwoners en had,
gelijk alle plaatsen die het leger passeer
de, een soort plaatselijk weldadigheids
comité benoemd. Na de berekening dat
iedere familie uit 5 leden bestond telde
de bevolking 60 families. Het weldadig
heidscomité verstarde gewoon van schrik
toen er tweeduizend hongerige landlopers
binnen vielen en met hun boten in twee
tot drie rijen langs de oever meerden.
De brave lieden verloren hun verstand
volkomen. Die indringers niet bemoedi
gen luidde hun programma en toen Ge
neraal Kelly voedingsmiddelen wilde ko
pen sloegen zij dit af.
Daarop verzamelde generaal Kelly zijn
leger. De hoorns loeiden. Het leger ver
liet de boten en stelde zich in slagorde
op, aan de wallekant.. Het comité kon
niets anders doen dan toezien. En de rede
van de generaal was kort en bondig.
Wanneer u niets wilt verkopen, dan
moet het maar anders. Nu eis ik eten. Ik
geef 5 minuten tijd om uw besluit te ne
men. Of u slacht 6 ossen en geeft ons 4000
porties of ik laat deze hongerige wolven
op u los. Vijf minuten, mijne heren
De verbouwereerde weldadigheidsman
nen zagen de uitgehongerde schooiers aan
en gaven zich volkomen over. Ze wachtten
niet eens de vijf minuten af. Het verza
melen en slachten van het vee begon on
middellijk en het legef kon gaan eten. En
steeds nog voeren de tien individualisten
voorop en verzamelden. We namen alles
wat we maar te pakken konden krijgen
Maar tenslotte rekende Kelly toch met
ons af. Hij stuurde ruiters langs de oevers
om de boeren en steden van de komst van
ons. zeerovers, op de hoogte te stellen.
En ze deden hun werk nauwkeurigde
eerst zo gastvrije boeren behandelden ons
nu met ijzige kalmteze waarschuwden
de politie, lieten honden op ons los. Wij
zagen al spoedig dat wij ons brood niet
meer 'op eerlijkewijze konden ver
dienen. en keerden berouwvol tot het
leger terug.
Maar toch waren wij de eersten die
Keokuk aan de Missisippi bereikten. Hier
werden alle boten tot één reusachtig vlot
samengekoppeld zo nam een stoomboot
ons op sleeptouw en bracht ons de Mis
sisippi af tot Quincy (Illinois), waar we
op Goos-eiland aan de andere kant van
de rivier onze tenten opsloegen. Daar ver
telde iemand mij dat Quincy, naar ver
houding van haar grootte de rijkste stad
der Verenigde Staten was. Toen ik dat
hoor'e werd ik onmiddellijk door een
onweerstaanbare macht gedrongen hier
mijn geluk eens te beproeven.
Geeneen echte vagebond kon er ook
maar aan denken een dergelijke veel be
lovende stad met rust te laten, dus zette
ik mijzelf met een kano over naar Quincy.
kwam echter met een grote rivierboot
terug, die bijna tot aan de railing in het
water lag. zo beladen was ze met alles
wat ik «verdiend» had.
Vanzelfsprekend behield ik zelf al het
geld. dat ik gekregen had. want ik be
taalde ook de huur van de boot. en eigen
de mij buitendien nog toe alles wat ik
van ondergoed sokken, gedragen kleren,
hemden, petten en hoeden gebruiken kon.
En nadat mijn compagnie ook alles ge
nomen had waaraan zij behoefte gevoel
de, bleef altijd nog een zeer aanzienlijke
hoeveelheid over. die aan het leger werd
overgelaten.
En dan had ik plotseling van dit wilde
trekken met het leger genoeg. In 't kort
gezegd. Jack deserteerdein een don
kere nacht. Als blinde passagier belandde
hij. na vele wisselvalligheden eerst in
Jacksonville, daarna in Chicago en daarna
in Washington, in de hoofdstad des lands.
Hier vond hij eerst werk als portier van
een manege, waar hij ook sliep. En hier
vond hij gelegenheid onder andere zijn
speelzucht te bevredigen, en niet zelden
zat hij. zoals later zijn vrienden en twee
de vrouw Charmian London de wereld
verteld hebben, met zwarte rijknechten
en hun vrienden in het droevige lamp
licht bij het uiterst opwindende en ver
boden geldspel
Daarvan kregen de autoriteiten de wind,
goed voorbereide razias der politie, die
hen op een avond, waaraan Jack. omdat
het geluk tegen hem was. nu als bank
roetier meedeed, verraste, was de reden
die Jack noodzaakte zijn betrekking op
te geven. Hij gebruikte daartoe een wen
ster, nadat hij met zijn katachtige lenig
heid. die sneller was dan alle overleg,
tussen de benen van een agent doorgeslipt
was. Alleen aan de omstandigheid dat hij
harder kon lopen dan de diendermet
de ster op de borst, was het te danken
dat hij niet in de gevangenis terecht
kwam.
Hoe dan ook. Jack kwam die nacht niet
tot slapen, omdat de agenten achter hem
aanzaten daarom sloop hij langs zijpaad
jes naar de spoorwegrails en slingerde
zich moedig op de Pensylvania-express.
In Baltimore greep een stationspolitie
agent hem. voordat hij zich nog op het
perron had kunnen laten, en zo begon de
tweede marathonloop van deze nacht, die
veel hindernissen ondervond. Zijn oriën
tatievermogen waar hij zeer trots op was
hielp hem tenslotte de rails terug te vin
den. Zonder dat agenten hem te pakken
konden krijgen, wist hij zich door en
door nat. op het platform van een goede
renwagen te verstoppen Maar de trots
op zijn oriëntatievermogen werd zeer be
schaamd, toen hij zich na een rit van 40
mijlen weer op het verlichte perron van
Washington bevond. Hij had de gehele
nacht verknoeid op een zinloze rondreis,
maar toch was hij in de vroege morgen
weer te Baltimore, waar hij om voedsel
bedelde. Daarna zette hij zijn avontuur
lijke tocht voort met eeuwig vernieuwde
moed en avonturenlust. Hij gebruikte ie
dere vervoergelegenheid met het hem eigen
geluk en was daarbij nog zó durvend
dat politiemannen die aan hun eigen
jeugd dachten en zonen hadden, zich ge
dwongen voelden hem te waarschuwen op
die manierzelfmoord te plegen. Want.
meenden zij, dat kon niet uitblijven, wan
neer hij volhield op twee ijlgoederenwa
gens tegelijk te rijden, zoals een circus-
rijder zich tussen twee en meer paarden
in de manege verdeelt.
DE MILDE POLITIEAGENT
Deze leerde hij in Boston kennen na
dat hij lang aan zijn bestaan getwijfeld
had. Men moet het mij vergeven, glim
lacht Jack in zijn herinneringen, wan
neer ik van Boston slechts de oppervlakte
zag. Ik had immers geen aanbevelings
brieven en alleen het politiebureau had
voor mij een open deur. Daar ik mijn
eigen idee over hygiëne heb. zal men zich
wel niet verwonderen dat ik deze inrich
ting vermeed en inplaats hiervan op een
bank overnachtte. Ik doorkruiste de stad.
totdat ik de openbare parken vond Hier
zocht ik met opgeslagen jaskraag in de
rauwe herfstwind en de vagebondenpet
scheef getrokken tevergeefs de slaap, tot
dat een politieagent mij op mijn schou
der klopte. Ik probeerde met het mij aan
geboren talent comedie te spelen en te
doen alsof ik in mijn slaap sprak. Wat
vroeg de agent. Ik antwoordde verder
niets, ik was nog niet helemaal nuchter
en droomde van het Henopark. Waar
is dat dan Japan.En al spoedig
boeide ik twee uren lang het interesse
van de agent, voerde hem bergopwaarts
naar Yokohama en Tokio op de Fuyiyama.
door theehuizen en tempels, dingen die ik
zelf niet gezien had. door bazars en
marktplaatsen, totdat de toehoorder de
magistraat die .hij diende vergat en de
misdadiger die hem vreesde.
Tot slot merkte hij dat mijn tanden
klaj perdei en hij zei dat het hem speet
geen whisky bij zich te hebben -Maar hij
gaf me een kwart dollar, wenste me goe
de dorst en aangename nachtrust en
schreed even bescheiden als tevreden ver
der. Ik echter laafde me met een sappige
steak en dronk een aardig aantal borrels
op het wpl van de milde politieagent- De
reit van de nacht bracht ik vol goede
moed door in de windige Bostonse straten.
In de zomer ging het nog. Toen Jack in
Canada in de herfst was. konden nog de
grandioze landschappen noch de sneeuw
vreemde steden de dungeklede. naar huis
verlangende tramp ervan weerhouden, zo
vlug mogelijk naar het Westen terug te
keren. In Vancouver kroop Jack onder
een kolenwagen uit en liet zich als stoker
op de Munatilla aanmonsteren en voer
terug naar San Francisco.
Thuisgekomen begon hij eindelijk eens
aan de toekomst te denken. Heviger dan de
zucht naar avonturen ooit in hem was ge
weest ontwaakte in hem de drang naar
ontwikkeling. Hij begon een gymnasium
te bezoeken, dat ging hem niet vlug ge
noeg, hij leerde zelf verder En in zijn
derde schooljaar werkte hij zo verwoed en
verbeten, dat hij zich in die tijd die mate
van kennis veroverde die in de Verenigde
Staten vereist was voor het bezoek aan de
Universiteit. Jack werd met 21 jaar stu
dent.
(Vervolgt,)
Copyright by Omnium-Press.