DE DOLLE JACK Onze Reportage door HENK SMEDEMANS Bijvoegsel aan HET YPER8CH NIEUWS 23-10-48 Millioenen mensen hebben genoten van de boeken van de Ameri kaanse schrijver Jack London. Door hem mochten rij «en blik slaan in het wilde en meedogenloze leven der Amerikaanse tramps en goud zoekers- Hoe velen weten echter, dat in al deze boeken Jack London stukken vin zijn eigen leven beschreven heeft, dat hijzelf een leven leidde van een weergaloze ruigheid en vol verbazingwekkende avonturen. Zijn leven is zelf de prachtigste avonturenroman. In onze reportage DE DOLLE JACKgeeft Henk Smedemans een indruk van de fascinerende persoonlijkheid van Jack London. Als zoon van een doodarme bfcer werd de overmoedige avonturier en grote Ame rikaanse schrijver Jack London geboren. Zijn carrière is overweldigend men mag gerust aannemen, dat zonder de schrijnen de armoede in zijn jeugd hij nimmer «de dolle Jack geworden zou zijn. wiens faam reeds lang de Amerikaanse wereld bezig hield voordat deze tot de oude wereld was doorgedrongen. In latere jaren, toen Jack een eigen farm bezat en op een eigen wit jacht de ocea nen der wereld bereisde, placht hij op de nieuwsgierige vraag naar het eerste van zijn talrijke avonturen te antwoorden de ontstellende dronkenschap van een vijfjarig jongetje. De kleine Jack moest indertijd, in de grootste hitte, iedere mid dag met een emmer vol bier naar de ak ker. waar zijn ouders aan het werk wa ren. Op een dag. toen hij weer over de stoffige weg sjokte, kwam in hem de wens op eens te onderzoeken, welk een toverkracht eigenlijk in dit schuimende goedje woonde, dat hij in de emmer sleep te en dat de volwassenen met zulk een welbehagen in hun keel goten. Dus dom pelde hij zijn hoofd in het vochthet goedje smaakte afgrijselijk... maar mis schien lag het hem in de hoeveelheid De jongen dronk en dronk. Nee. de afschu welijke smaak bleef. Maar de emmer was allang niet meer vol. de vijfjarige Jack had een verbazingwekkende hoeveelheid bier naar binnengewerkthij was echter nog helder genoeg om met een stok in het bier te roeren, zodat het weer begon te schuimen en vader niet. zien kon hoe zeer zijn middagdronk wel verminderd was. Toen vader gedronken had ging hij met het ploegen verder. Met slappe beentjes wankelde Jack naast hem... en verloor opeens zijn bewustzijn. Uren later kwam hij weer met zijn eerste kater bij, liggend in de schaduw van een boom. Zijn vader vertelde hoe hij plotseling geval len was en bijna onder de hoeven en de vlijmscherpe messen geraakt was. Hij staarde zijn spruit bedachtzaam aan en constateerde toen vol verbazingwel nog aan toe. je bent stomdronken ge weest... Sedert dien speelde Koning Alcohol een belangrijke rol in Jack's leven. Hijzelf hee't dit herhaaldelijk erkend Zelfs als jongen bedronk hij zich vaak in gezel schap van ruwe volwassenen. Maar eerst begon zijn schooltijd en daarvan 'vertelde hij eensIk was acht jaar toen ik mijn eerste gekochte onderhemdje kreeg. Toen ik tien jaar was verkocht ik kranten Iedere cent gaf ik thuis af; op school schaamde ik mij voor de hoeden, schoe nen en pakken, die ik droeg. Sedertdien had ik geen jeugd meer. Om 3 uur 's och tends stond ik op teneinde kranten te gaan bezorgen. Wanneer ik daarmee klaar was ging ik niet naar huis, maar naar school. Na school kwamen weer de kran ten aan de beurt, 's Zaterdags werkte ik op een ijswagen. Op Zondag ging ik naar een kegelbaan, waar ik voor dronken man nen de kegels opzette. En voortdurend gaf ik thuis alles af en ging gekleed als een vogelverschrikker Dat was mijn jeugd Toen hij dertien jaar was ging hij van school en was hij baas over zijn lot. Hij zwierf langs de baai van San Francisco of in de kroegen aan de haven. In de baai lag e-;u sloep, die door de havenautori teiten in beslag was genomen, omdat er opium mee gesmokkeld werd. Luilak heette de sloep, 's Nachts huisden er twee zeerotten. Jack sloot zich bij hen aan en deed dapper mee aan hun drinkgelagen. an hier was het slechts een korte weg naar de sloep razzle-dazzle en de oes terroverij. Voorlopig vond de jongen een baantje bij een conservenfabriek. een met a''e sanitaire begrippen spottende stal. «Een keer werkte ik onafgebroken acht tien en later zelfs twintig uureen an dere keer stond ik zesendertig uur achter mijn machine Wekenlang kon ik pas om uur eindigen, lag om half een in mijn en werd weer om halfzes gewekt. Kleedde mij aan. at en trok naar mijn ers. i Jack gaf dit baantje op en her vatte weer zijn schooiersleven in de baai van San Francisco. «Ik wilde daar zijn waar de wind van ri» avontuur blies. En deze wind wiegde lt*i epen der oesterrovers in de baai. edere plundering van een oesterbank was n misdaad. Als straf stond er op ge vangenis. gestreepte kleding en ganzen- ?rs Maar wat kon mij dat indertijd it-fa'6" De marmen in hun gestreepte ^adden een kortere werkdag dan achter mijn machine. En aan de oester- erij was meer romantiek verbonden, n ik bij het machineslaven bestaan kon vr.tdekken En juist het avontuur, de ro- -antiek oefende een onweerstaanbare a™ekkingskracht op mij uit. jonge Jack kwam in aanraking met boekende oesterrover Franse Frank ze had een boot te koop. de sloep razzle-dazzleDriehonderd dollar be- roeg de prijs, driehonderd dollar... Jack -eeg het geld bij elkaar; nu was hij -v^fraar van een boot en werd hij een. dolste boeven, die zichzelf oesterro- noemden. Hij ondernam rooftochten stormachtige nachten met ongure in- divid Joe Jen als Whisky-BobGanzen- 1 Harmonica-Joeen dronk en braste met gespuis als Vos-Nelson Soep Kennedy en Griekse-Nicky Hij verdiende indertijd goed. dolle Jack. maar hij gaf nog meer uit. -In een enkele nacht verbraste hij. vijftien jaar oud. met zijn makkers 180 dollars, die hij met le vensgevaar verdiend had en voelde zich een vrije vorst onder de vorsten van het wilde leven. Hij werd uit instinct de dol ste en overmoedigste van alle avonturiers Totdat in het aangezicht van de dood de verandering intrad. Toch was levensge vaar niets, nieuws voor hem. Al vaak ge noeg was hij in woeste kloppartijen en bloedige messengevechten betrokken ge weest. Op een avond had hij met Vos- Nelson weer eens wild gebrast en hoe wel stom dronken trachtte hij nog de ka juit te bereiken teneinde zijn roes uit te slapen. Misleid door de duisternis stapte hij mis en sloeg overboord. Het water maakte hem enigszins nuch ter hij slaakte echter geen kreet, maakte nauwelijks zwembewegingen en liet zich door de stroming naar open zee mee sleuren. Jack legde zich op zijn rug en staarde naar de sterreneen grenzeloos bitter gevoel van de nietigheid van zijn bestaan overviel hem. Heel het nutteloze van zijn leven werd hem duidelijkhet leek hem heerlijk zich geheel aan de gol ven over te geven en dit bestaan te ont vluchten. Tot de ochtendschemering liet hij zich drijven, pas toen hij zich voort durend zwakker voelde worden keerde de wil tot het leven weer terug en begon hij om zijn leven te worstelen. Het werd een wanhopige strijd tegen de golven en juist toen hij de strijd wilde opgeven passeerde een Griekse vissersboot, die hem aan boord nam. Jack maakte nu een einde aan de oes terroverij, maar zijn hart behoorde de zee en de scheepsvaart. Zeventien jaar oud monsterde hij als 'sloeproeier op een rob- benvangerschip. Man onder mannen zeil de hij op de driemastschoener Sophie Sutherland naar Japan en de Beringzee. Wel moest de jonge kerel zijn kamera den eerst bewijzen, dat hij een man was. In het begin had hij veel onder het gesar te lijden. Vooral Rode John had het op hem voorzien. Jack zag in. dat alleen ra dicale middelen hier konden helpen. Toen Rode John hem wederom wilde sarren stond Jack op en sloeg de kerel kortbe- raden midden in zijn gezicht. Rode John wankelde, herstelde zich dan echter en stormde, tot ontzetting der matrozen, met getrokken mes op zijn tegenstander af. Rustig wachtte Jack hem af, want der gelijke gevechten had hij onder de oes terrovers meer bij de hand gehad. Hij verdedigde zich met handen en voeten, met zijn gehele, lenige body. kreeg wel een paar sneden in zijn gezicht, maar slaagde er tenslotte in zijn vijand het mes te ontrukken en hem op de schou ders springend te wurgen tot hij nauwe lijks meer adem kon halenzal je me met rust laten Zal je met dat gesar op houden Zal je Zal je En Rode John kon nog slechts hijgen: «Ja... Ja...» Toen liet Jack hem los. Hij had be- wezen, dat hij een man onder mannen was en had zich een positie op het schip ver- veroverd. Rode John werd na deze knok partij zijn beste vriend op het schip. HET AVONTUUR VAN JOKOHAMA Het gebeurde op de terugreis van de Sophie Sutherland en het stond weer eens in het teken van koning Alcohol. Men landde. Jack trilde van verlangen Japan te leren kennen en ging met zijn kameraden Victor en Attel aan land. Hier ontmoetten ze al spoedig een paar zee lieden, die geweldig dronken, geweldig zongen en geweldig dansten, alles midden op straat. Het was onmogelijk dit kluwen te ontgaan en in een oogwenk zag Jack zich met zijn kameraden in een woeste zeemansorgie gewikkeld. Later kon hij zich nog vaag herinneren hoe de dingen zich in de daarop volgende uren afge speeld hadden. In ieder geval dronken Jack. Attel en Victor, hadden ze in een danshuis ver loren, enige kopjes Saké gedronken, eerst alleen, later met scheepskameraden. die de een na de andere binnenkwamen. Toen ze zich juist aangenaam geïnstalleerd hadden, om van de nieuwe prikkeling van muzikale prestaties op Samizens en taiko's. die ze besteld hadden te genieten klonk van de straten een wild gebrul op. Alles wat deur heette verachtend, brak de ka meraad Victor, met bloed doorlopen ogen. gespierde armen wild om zich heen zwaai end letterlijk door de dunne wanden heen. Zoals later bleek, dat hij gedroomd dat een mooi Japans meisje, die hij in de ochtend had leren kennen, door Jack in gepalmd was en zo had de Amokrazernij hem bevangen Het orkest vluchtte en hier bij alle gasten, ook Jack Ze liepen deels door de deur. deels door de papieren mu ren. om maar weg te komen. Eerst de volgende dag keerden zij terug om het geheel vergulde lokaal te vergoeden De rest van het avontuur speelde zich op de hoofdstraat af. Deze geleek veel op een gekkenhuis- Niet alleen Victor raasde, maar een paar honderd blanke matrozen deden met hem mee. De politie stond er machteloos tegenover. De hoofd commissaris verzocht dus de kapitein de manschappen aan boord terug te com manderen en dat was het signaal tot het hoogtepunt der uitspattingen. De matrozen raasden als duivels door de straten en no digden de beambten uit het maar eens te proberen hen aan boord terug te bren gen. Jack lawaaide mee en vond de hele grap geweldig. Het kwam hem voor, alsof de oude dagen der oude zeeheerschappij teruggekeerd waren- Dat was vrijheid, dat was avontuurEn hij nam eV deel aan. Een echte zeerover tussen de Japanse papieren huizen, zoals hij zichzelf later in de herinnering aan dit dolle gebeu ren genoemd heeft- In ieder geval werd het niets met het leren kennen van dit vreemde land en van het verre Oosten. Tien dagen lang ging het zo in dit waanzinnig tempo van genoegen verder. En alles, wat Jack en zijn kameraden van Joko- hama en heel Japan te zien kregen, waren de havensteden. EEN ZEEMAN ZONDER BETREKKING De Sophie Sutherland keerde naar de vaderlandse haven terug. Jack monsterde af en hing nu de werkloze zeeman uit. Hij.ging als noodhulp op een jutespinne- rij werken en schepte kolendaartussen door ontwikkelde hij zich verderz'n dorst naar kennis was even sterk als zijn zucht naar avontuur. In deze tijd zonder bezigheid kwam hem een prijsvraag van een New-Yorkse courant voor de span nendste belevenissen in de vingers. Uit verveling ging hij er voor zitten en schreef een geschiedenisTyphoon op de Japanse kustHet was zijn eerste literaire prestatie en tot zijn verbluffing werd hem de eerste prijs uitgereikt. Van toen af was hij bezeten door de schrijf- en dichtduivel. Jack London had zijn ware beroep ont dekt. Maar hier interesseert ons allen minder de grote auteur, die wij kennen en liefhebben, als wel de dolle avontu rier. En over hem valt nog veel te be richten. Als werkloos zeeman en opkomend au teur lanterfantte Jack verveeld en op zoek naar daden en avonturen langs de kus ten en overlegde wat hij de eerst vol gende tijd met zichzelf zou beginnen. Er vormde zich toendertijd kort voor Pasen van het jaar 1898. in het achttiende le vensjaar van Jack, in California deze groteske legermassa van twee duizend vagebonden, die niet het laatste, dank zij Jack's schildering als generaal Kelly's leger in de avonturengeschiedenis der Verenigde Staten getreden is. Temidden van dit leger heeft Jack een van zijn prachtigste avonturen beleefd. Het glo rieuze leger bestond uit twee duizend werklozen, industriearbeiders, farmers knechten, bedelaars en nietsnutten, die ge noemde Mr. Kelly militair georganiseerd had, en wier generaal hij zich noemde. Deze horde brandschatte het land en was van plan gladweg tot Washington door te dringen en daar te- demonstreren. Jack hoorde van deze geweldige Ana basis der twee duizend en onmiddellijk nam hij het besluit zich bij deze wilde tijgerschaar aan te sluiten. Geld had hij niet. dus hij moest wel als tramprij den als blinde passagier, die buiten de stad de passerende trein opsprong, zich op de treeplank of buffer zette en wacht te totdat hij onbeschadigd het einddoel zou bereiken of wel dat de conducteur hem gedurende de rit er af gooien zou en ergens aan de kant zijn naar avontuur- dorstende schedel verpletterd zou worden. Welnu, deze goedgeorganiseerde schedel werd niet verpletterd. Jack bereikte het leger van generaal Kelly bij Council Blupp, waar het juist bezig was een trein tè beroven. Dit kunststukje hadden deze lieden in het Wilde Westen, in California dagelijks uitgehaald, maar in het Oosten ging dat niet meer De spoorwegmaatschappij verdedigde zich. Zo was de toestand toen Jack zijn entree in het leger maakte. DE LAATSTE RECRUUT IN HET LAATSTE REGIMENT Het was, zo vertelt Jack London zelf, in weemoedig prettige herinnering aan die dolle dagen een imposant gezicht. Gene raal Kelly zat op een schitterend zwart cavaleriepaard en bij wapperende vaan dels en strijdlustig gedreun van trommels en fluiten traden twee duizend vagebon den. de ene compagnie naast de andere, in twee divisies voor hem aan en mar cheerden daarop zeven mijl op de rijweg naar het stadje Weston. Hier sloeg het leger zijn tenten naast de rails op. er liepen twee lijnen door Weston. Wij hadden het plan. ons van de eer ste trein, die het station uitreed, meester te maken, maar het spoorwegpersoneel verijdelde dit en triomfeerde. Er kwam geen eerste trein men versperde een voudig de beide spoorlijnen en liet geen enkele trein meer passeren. Het leger mar cheerde daarop kort besloten op Des Moines toe. een weg van honderd veertig mijlen. Hoe levendig zucht Jack later, herinner ik mij nog alle plaatsen, die wij schooiers voorbijkwamen. ODie gast vrije bevolkingZij kwamen met hun wa gens en transporteerden onze bagage zij hielden een warm ontbijt langs de weg gereed de burgemeesters van de welva rende stadjes begroetten ons spitsboeven met toespraken en deden alles, om onze reis zo vlot mogelijk te doen verlopen- Een deputatie van kinderen en jonge meis jes kwam ons onderweg tegemoet en de goede burgers stonden bij honderden voor hun deuren en liepen gearmd met ons door de hoofdstraten Bij de oude ijzer gieterij van Des Moines sloegen wij ten slotte onze tenten op Wij zwoeren een geweldige eed dat we niet verder zouden marcheren- Wij konden op de rivier vervoerd wor den. zei het lokale genie en wanneer we eenmaal met drijvend materiaal uitge rust waren konden we ons zelf best de Missisippi af naar Ohio en vandaar af de Ohio op helpen totdat we tenslotte na een wandeling over de bergen Washing ton zouden bereiken. En waarachtigDes Moines organiseerde een inschrijving om ons schooiers kwijt te raken Burgers, wie het wel en wee hunner stad na aan het hart lag namen deel voor enige duizende dollars, planken, touw werk, spijkers en kist om te kalefateren. Het werd in grote massa's aangekocht en aan de oevers van de Des Moinesrivier werd een nieuw tijdperk in de geschie denis van de scheepsbouw ingeluid. Daarna braken we in talloze boten de 9e Mei 1894 op. In mijn boot bevonden zich 10 man en zij vormden de bloem van de compagnie. Wij. met z'n tienen vergaten de overige 401 man die met ons samen de compagnie gevormd hadden, en toen we eens een maaltijd moesten ont beren vergaten we ook ons z.g.n. ambt van intendantook zoiets bestond in het leger van Kelly. We werden onafhankelijk en voeren op eigen rekening stroomafwaarts, verschaften ons ons eigen eten. haalden iedere boot van de vloot stuk voor stuk in en namen eenvoudig de voorraden in beslag, die de boeren voor het leger ver zameld hadden. Gedurende het grootste deel van de 300 mijlen lange afstand waren wij het ove rige leger gemiddeld een halve tot een hele dag voor. Wij hadden een paar Amerikaanse vlaggen ergens opgescharreld, en wanneer wij een stadje of een troep farmers op de oever verzameld zagen, hesen wij deze vlaggen en zeiden dat wij de voorposten van het glorieuze vage bonden leger waren en informeerden wat zij voor levensmiddelen voor dit leger ter beschikking hadden. Vanzelfsprekend vertegenwoordigden wij het leger en de voorraden werden ons overhandigd. Mijn hemel, hoe hebben wij geleefd We namen mee wat we krijgen en slepen konden, de rest bleef voor het overige leger achter. Het waren godendagen Generaal Kelly schuimbekte van woede over deze voorpost. Hij probeerde ons te gen te houden. Hij zond manschappen in boten uit om aan onze zeeroversdaden een eind te maken. Het gelukte hem echter niet. We leefden intussen op grote voet. Wij waren er niet eens mee tevreden onze koffie met water te zetten, maar bereid den haar met melk. Deze heerlijke drank noemden wij Wenen-mélange Terwijl wij op deze manier verder trok ken en het overige deel van onze inten danten ver achter ons ronddwaalde, leed het hoofdleger honger. Het was erg. zeer zeker, maar wij waren tien individualis ten. Wij waren even energiek als onder nemend en waren de gloeiende overtui ging toegedaan dat de proviand voor hem die het eerst kwam en de lichte We nen voor de sterksten was. DAN VOLGDE DE DOLLE DAG VAN RED ROCK. Het leger was reeds twee dagen zonder eten gebleven, toen we bij het dorpje landden. Het telde 300 inwoners en had, gelijk alle plaatsen die het leger passeer de, een soort plaatselijk weldadigheids comité benoemd. Na de berekening dat iedere familie uit 5 leden bestond telde de bevolking 60 families. Het weldadig heidscomité verstarde gewoon van schrik toen er tweeduizend hongerige landlopers binnen vielen en met hun boten in twee tot drie rijen langs de oever meerden. De brave lieden verloren hun verstand volkomen. Die indringers niet bemoedi gen luidde hun programma en toen Ge neraal Kelly voedingsmiddelen wilde ko pen sloegen zij dit af. Daarop verzamelde generaal Kelly zijn leger. De hoorns loeiden. Het leger ver liet de boten en stelde zich in slagorde op, aan de wallekant.. Het comité kon niets anders doen dan toezien. En de rede van de generaal was kort en bondig. Wanneer u niets wilt verkopen, dan moet het maar anders. Nu eis ik eten. Ik geef 5 minuten tijd om uw besluit te ne men. Of u slacht 6 ossen en geeft ons 4000 porties of ik laat deze hongerige wolven op u los. Vijf minuten, mijne heren De verbouwereerde weldadigheidsman nen zagen de uitgehongerde schooiers aan en gaven zich volkomen over. Ze wachtten niet eens de vijf minuten af. Het verza melen en slachten van het vee begon on middellijk en het legef kon gaan eten. En steeds nog voeren de tien individualisten voorop en verzamelden. We namen alles wat we maar te pakken konden krijgen Maar tenslotte rekende Kelly toch met ons af. Hij stuurde ruiters langs de oevers om de boeren en steden van de komst van ons. zeerovers, op de hoogte te stellen. En ze deden hun werk nauwkeurigde eerst zo gastvrije boeren behandelden ons nu met ijzige kalmteze waarschuwden de politie, lieten honden op ons los. Wij zagen al spoedig dat wij ons brood niet meer 'op eerlijkewijze konden ver dienen. en keerden berouwvol tot het leger terug. Maar toch waren wij de eersten die Keokuk aan de Missisippi bereikten. Hier werden alle boten tot één reusachtig vlot samengekoppeld zo nam een stoomboot ons op sleeptouw en bracht ons de Mis sisippi af tot Quincy (Illinois), waar we op Goos-eiland aan de andere kant van de rivier onze tenten opsloegen. Daar ver telde iemand mij dat Quincy, naar ver houding van haar grootte de rijkste stad der Verenigde Staten was. Toen ik dat hoor'e werd ik onmiddellijk door een onweerstaanbare macht gedrongen hier mijn geluk eens te beproeven. Geeneen echte vagebond kon er ook maar aan denken een dergelijke veel be lovende stad met rust te laten, dus zette ik mijzelf met een kano over naar Quincy. kwam echter met een grote rivierboot terug, die bijna tot aan de railing in het water lag. zo beladen was ze met alles wat ik «verdiend» had. Vanzelfsprekend behield ik zelf al het geld. dat ik gekregen had. want ik be taalde ook de huur van de boot. en eigen de mij buitendien nog toe alles wat ik van ondergoed sokken, gedragen kleren, hemden, petten en hoeden gebruiken kon. En nadat mijn compagnie ook alles ge nomen had waaraan zij behoefte gevoel de, bleef altijd nog een zeer aanzienlijke hoeveelheid over. die aan het leger werd overgelaten. En dan had ik plotseling van dit wilde trekken met het leger genoeg. In 't kort gezegd. Jack deserteerdein een don kere nacht. Als blinde passagier belandde hij. na vele wisselvalligheden eerst in Jacksonville, daarna in Chicago en daarna in Washington, in de hoofdstad des lands. Hier vond hij eerst werk als portier van een manege, waar hij ook sliep. En hier vond hij gelegenheid onder andere zijn speelzucht te bevredigen, en niet zelden zat hij. zoals later zijn vrienden en twee de vrouw Charmian London de wereld verteld hebben, met zwarte rijknechten en hun vrienden in het droevige lamp licht bij het uiterst opwindende en ver boden geldspel Daarvan kregen de autoriteiten de wind, goed voorbereide razias der politie, die hen op een avond, waaraan Jack. omdat het geluk tegen hem was. nu als bank roetier meedeed, verraste, was de reden die Jack noodzaakte zijn betrekking op te geven. Hij gebruikte daartoe een wen ster, nadat hij met zijn katachtige lenig heid. die sneller was dan alle overleg, tussen de benen van een agent doorgeslipt was. Alleen aan de omstandigheid dat hij harder kon lopen dan de diendermet de ster op de borst, was het te danken dat hij niet in de gevangenis terecht kwam. Hoe dan ook. Jack kwam die nacht niet tot slapen, omdat de agenten achter hem aanzaten daarom sloop hij langs zijpaad jes naar de spoorwegrails en slingerde zich moedig op de Pensylvania-express. In Baltimore greep een stationspolitie agent hem. voordat hij zich nog op het perron had kunnen laten, en zo begon de tweede marathonloop van deze nacht, die veel hindernissen ondervond. Zijn oriën tatievermogen waar hij zeer trots op was hielp hem tenslotte de rails terug te vin den. Zonder dat agenten hem te pakken konden krijgen, wist hij zich door en door nat. op het platform van een goede renwagen te verstoppen Maar de trots op zijn oriëntatievermogen werd zeer be schaamd, toen hij zich na een rit van 40 mijlen weer op het verlichte perron van Washington bevond. Hij had de gehele nacht verknoeid op een zinloze rondreis, maar toch was hij in de vroege morgen weer te Baltimore, waar hij om voedsel bedelde. Daarna zette hij zijn avontuur lijke tocht voort met eeuwig vernieuwde moed en avonturenlust. Hij gebruikte ie dere vervoergelegenheid met het hem eigen geluk en was daarbij nog zó durvend dat politiemannen die aan hun eigen jeugd dachten en zonen hadden, zich ge dwongen voelden hem te waarschuwen op die manierzelfmoord te plegen. Want. meenden zij, dat kon niet uitblijven, wan neer hij volhield op twee ijlgoederenwa gens tegelijk te rijden, zoals een circus- rijder zich tussen twee en meer paarden in de manege verdeelt. DE MILDE POLITIEAGENT Deze leerde hij in Boston kennen na dat hij lang aan zijn bestaan getwijfeld had. Men moet het mij vergeven, glim lacht Jack in zijn herinneringen, wan neer ik van Boston slechts de oppervlakte zag. Ik had immers geen aanbevelings brieven en alleen het politiebureau had voor mij een open deur. Daar ik mijn eigen idee over hygiëne heb. zal men zich wel niet verwonderen dat ik deze inrich ting vermeed en inplaats hiervan op een bank overnachtte. Ik doorkruiste de stad. totdat ik de openbare parken vond Hier zocht ik met opgeslagen jaskraag in de rauwe herfstwind en de vagebondenpet scheef getrokken tevergeefs de slaap, tot dat een politieagent mij op mijn schou der klopte. Ik probeerde met het mij aan geboren talent comedie te spelen en te doen alsof ik in mijn slaap sprak. Wat vroeg de agent. Ik antwoordde verder niets, ik was nog niet helemaal nuchter en droomde van het Henopark. Waar is dat dan Japan.En al spoedig boeide ik twee uren lang het interesse van de agent, voerde hem bergopwaarts naar Yokohama en Tokio op de Fuyiyama. door theehuizen en tempels, dingen die ik zelf niet gezien had. door bazars en marktplaatsen, totdat de toehoorder de magistraat die .hij diende vergat en de misdadiger die hem vreesde. Tot slot merkte hij dat mijn tanden klaj perdei en hij zei dat het hem speet geen whisky bij zich te hebben -Maar hij gaf me een kwart dollar, wenste me goe de dorst en aangename nachtrust en schreed even bescheiden als tevreden ver der. Ik echter laafde me met een sappige steak en dronk een aardig aantal borrels op het wpl van de milde politieagent- De reit van de nacht bracht ik vol goede moed door in de windige Bostonse straten. In de zomer ging het nog. Toen Jack in Canada in de herfst was. konden nog de grandioze landschappen noch de sneeuw vreemde steden de dungeklede. naar huis verlangende tramp ervan weerhouden, zo vlug mogelijk naar het Westen terug te keren. In Vancouver kroop Jack onder een kolenwagen uit en liet zich als stoker op de Munatilla aanmonsteren en voer terug naar San Francisco. Thuisgekomen begon hij eindelijk eens aan de toekomst te denken. Heviger dan de zucht naar avonturen ooit in hem was ge weest ontwaakte in hem de drang naar ontwikkeling. Hij begon een gymnasium te bezoeken, dat ging hem niet vlug ge noeg, hij leerde zelf verder En in zijn derde schooljaar werkte hij zo verwoed en verbeten, dat hij zich in die tijd die mate van kennis veroverde die in de Verenigde Staten vereist was voor het bezoek aan de Universiteit. Jack werd met 21 jaar stu dent. (Vervolgt,) Copyright by Omnium-Press.

HISTORISCHE KRANTEN

Het Ypersch nieuws (1929-1971) | 1948 | | pagina 9