D 1 T I S EN CMMELANDS, Bericht S5 seW». Op Zaterdag 2n December 1905, 5 eentimen 't blad. 403te jaar. Talmerk 2083 De Bouw Eigenhandig Testament De öeilige CECILi Weg met de priesters Werken STADSNIEUWS Sle-Cecilia Ste-Ba,rbara Turkijen Rusland TELEFOON 52 1 e. trekken hij dm UitgeverTh 36, in de Boterstrate, te Yper, en bij 's land hoodschajp we zen ofte posttegen 3 frank 's jaars 't Nieuwsblad van Yper verschijnt's Vrijdags, en 's Zaterdags na de markt, tegen 3 f. 's jaars; 3 f. en den vrachtloon buiten Belgenland. Het blad en is niet min te trekken dan voor een geheel jaar en 't wordt op voorhand betaald. /.lies moet vrachtvrij ingezonden worden naar de Boterstrate, Tk 36, te Yper. Echt en recht, 't oud Volk indachtig; Kinderlijk, niet kinderachtig; Ypersch, Vlaamsch en, bovenal, God getrouwe ik wezen zal De bekendmakingen kosten 0,fr.l5 de reke binnen 't blad is't 0,f.3Q van 's Rechters wegen f. 1overdruk, 5 fr. 't honderd. Ieder boek, waarvan ons twee afdruksels zijn gezonden, wordt besproken. De Keeren van de Agence Havas. Ie Brussel, Tk 34, in de Zilver- strate, en te Parijs, n° 8, Place du la Bourse, ontvangen bekendma kingen voor 't Nieuwsblad van Yper, van al die buiten Oost- Westvlaanderen wonen. De nieuwe inschrijvers op hel Nieuwsblad voor 1906 krijgen do gazette voor nieten van nu tot Nieuw- jaai lu vrankrijk zijn 't woorden. In Belgie z(ju 't oorden Do fransche Senaat is nog altijd aan 't bespreken d«jr wet op de scheiding vau Kerk en Staat. Alle pogingen door ie gematigden aangewend om de wet te verbeteren o( min slecht, te naken, wordeu onmeê loogend verworpen. eltjk wtj het zegden de verleden weke de logien hebben gezworen de christen Godsdienst uit Vrammjk te bannen en, zoo mogelijk te verdelgen. De mogendheden hebben dezen keer soorgekaart.» zou men te Yper zeggen. Bunne oorlogschepen hebben de de louanen bezet, eu zich meester maakt, van geheel de doening. De turk zit daarmeê le-lijk in nes ten, want de mogendheden en will-m et geen beloften meer gepaaid zijn, iets waarin de Turk een meester is. Een nieuwe werkstaking is in Rus land losgebroken ditmaai zijn he de bedienden v n den telegraafdienst !:e weigeren hun werk te verrichten. Geen enkele draad 1 nare en wordt nog /erzonden. Daarbij znn nieuwe onlus ten te vreezen onder de boeren, en de werklieden van St Petersburg eischen lat 100.0t 0 hunner makkers die afgë- iaukt waren, zou len opnieuw aan leer d worden. Om in Rusland naar de mole te u, moet elk ambacht, zijne werk ikiug hebben. B ustdatde telegraal- bediemien hunne werkstaking vie- en,» zijn 'tde tafelknechten der Hótels tie zich gereed m iken om grè e te spelen eu onlangs warysn 't de stal knechten van den Keizer zelve, die niet langer meer wilden aanzien wor- ien ais verachterde slaven, hi nne het paleis van Morghese door de wapen-1 peerden zonder haver, hooi of zorge knechten van Sparadozzi overvallen en naarLvdden ]afen. Gelukkig konden de 't gevang overgebracht. Fiametto ontmoet L e beambten Van het hof die Werk- hier nogmaals Speranza en wil hem redden. I -:i i„„ gers ook gaau stakeu; ze'n weten nog wel niet waarom, maar hunne man nen zijn bezig met de re iamaiien op e siellen om ze dan aan t bestier voren te leggen. De gazetten van Vrijdag nuchtend r kort spel mrê gemaakt en rap den pstand overmeesterd. De aanvoerder der muiters, luite nant Schmidt, werd doodelijk ge kwetst, en eens de hoofdmau van kante, de andere mannen onderwier- Prnpp<l Pen In plaats van de helft der stad ver- /Yflensdag werd het dossier van t proces 1 nje[d ;g er een scbjp jn brand gescho- "r -*»""• schade aao T NIEUWSBLAD VAN YPER De rouw is bij alle volkeren en in alle tijden gebruikelijk geweest, maar was en is overal niet dezelfde. De Egyptenaren kleedden zich gedurende den rouw in het geel, de Authiopiërs in het grauw. In Rome en Sparta was de rouwdracht der mannen zwart en die der vrouwen wit. In China en Siam is nog tegenwoordig wit de rouwkleur. In Turkije draagt men blauw of violet. In bijna geheel Europa en een deel van Amerika zwart. Deze verscheidenheid van kleuren is niet enkel grillig, willekeurig. Elk volk, ïsdere eeuw verbindt een bijzon der begrip met de kleur, die het tot getuige zijner smartelijke aandoeningen koos. De eenen zagen in het geel der vallende bladen de verwelking des lichaams, de andere in het blauw een beeld der hemelsche woningen die zich voor de zielen der rcchtveerdigen zouden openen. Het grauw herrinnerde dezen aan het stof, waaruit de mensch gevormd is en waar toe hij terugkeeren moet, het violet een tus- schenkleur van blauw en zwart, drukte bij genen hunne hoop en hunne droefenis uit. Het wit bij de Chineezen, die de zielen der afgestorven in beschermgeesten der leven den wanen, is eene zinnebeeld van reinheid en onsterfelijkheid bij de vrouwen van Griekenland en Rome was wit het teeken der betwijfeling, terwijl bij de mannen het zwart aan het neerdalen in een eeuwigen nacht moest herrinneren. Het zien van ieder dezer genoemde kleuren kan dus in eene sombere stemming brengen; maar het zwart is toch wel het best tot rouw geschikt, ja 't is rouw zelf De Oosterlingen sneden zich tot betooging hunner droefheid ook nog de haren af welk gebruik ook bij de Grieken plaats vond. De eerste blijk der kinderlijke liefde van Orestes na zijn terugkeer te Argos, was dat hij zich op het giaf van Agamemnon zich de haren afsneed. Het verschil in deze gebruiken bewijst dat elk volk zijn diepen rouw door een tegen zijne gewoonten inloopend gedrag zoekt aan den dag te leggen. De Grieken toch droegen gewoonlijk haar en baard zeer lang en de Romeinen zeer kortde meesten schoren zich bestendig den baard. Bij de Israëlieten liepen de rouwbetoogin gen nog veel meer in het oog. Stierf een hunner verwanten, dan trokken zij zich niet alleen het haar uit, maar krapten zich ook het aangezicht open, scheurden de kleederen van boven tot beneden en vertoonden zich gedwongen den bij deze gelegenheid voorge schreven vasten af te breken, dan gebruikten zij hun eetmaal op den grond en sliepen ook daarop. Zij liepen barvoets, vermeden het vuur, verwaarloosden baard en haar, wasch- ten zich niet en lieten de nagels groeien. De gewone rouwtijd was zeven weken lang. De Romeinen droegen tien maanden lang rouw gedurende dezen tijd mocht eene weduwe niet hertrouwen, zonder voor eer loos te worden aanzien. Over een kind van beneden drie jaar werd niet gerouwd maar van dezen leeftijd tot 't tiende jaar werd zooveel maanden rouw gedragen als t kind jaren geleefd had. Menigmaal werd de duur van den rouw door een senaatsbestuur ver kort, en na den slag van Cannes werd die op dertig dagen vastgesteld. De republiek wilde daardoor de herinnering aan hare neerlaag schierlijk vernietigen. Bij de volkeren van den nieuwen tijd duurt de rouw nog langer dan bij de Romeinen. In Frankrijk rouwt de vrouw slechts zes maanden. In Duitschland duurt de rouw een jaar bij ons in den regel een jaar en zes weken. Het olographisch testament of de eigen schriftelijke uiterste wil, is een recht dat aan den mensch toegekend is om over zijne goe deren te beschikken voor den tijd waarop hij niet meer zal bestaan. Deze regeling van uitersten wil, wordtin het algemeen als gemakkelijk en eenvoudig aanzien. Eenige algemeene regels nopens den vorm van dezen uitersten wil, zullen toonen dat er zekere behendigheid noodig is Er dient nochtans opgemerkt te worden, dat dit testament moet verkozen worden boven de andere, daar het zekere voordeden aanbiedt, namelijk: f het is het gemakke lijkste middel, die ten allen tijde en op a e plaatsen kan gebezigd worden 2° het laat den erflater toe zijne schikkingen rijpelijk te overwegen, ze te doen in volle vrijheid, ze geheim te houden, ze te veranderen wanneer het hem belieft, ze te onttrekken aan de navorschingen van belanghebbende perso nen. De eigenschriftelijke uiterste wil moet geheel en gansch met de hand van den erfla ter geschreven, gedagteekend en ondertee kend zijn op straf van ongeldigheid. (Burger lijk Wetboek art. 970.) Deze drie formaliteiten moeten streng uitgevoerd worden en hebben voor doel te verzekeren dat het testament enkel en alleen den wil des erflaters bevat. Een enkel woord door eene vreemde hand geschreven, ware voldoende om den uitersten wil nietig te maken. Het testament is insgelijks nietig indien eene vreemde hand die van den erflater geholpen heeft. Woorden die geen deel maken van het testament en die door den erflater niet goed gekeurd zijn, door eene vreemde hand bijge voegd, hinderen geenszins de geldigheid van het testament. Anderszins zou het te gemak kelijk zijn de testamenten te vernietigen, met er eenige woorden bij te voegen. Het testament mag in inkt of in potlood geschreven worden, op gezegeld of ongeze geld papier, of op alle andere voorwerpen, zelts op eenen muur. Vrucuteloos doet men in dit laatste geval opmerken, dat de formaliteit van het art 1007, B W., dat vercischt dat alle eigen schriftelijke uiterste wil, alvorens ten uitvoer te worden gebracht, zal worden aangeboden aan den voorzitter der rechtbank van eersten aanleg, die, na er proces-verbaal van opge maakt te hebben, er de bewaargeving in handen van den door hem aangesteiden notaris van beveelt, niet kan gevolgd wor den immers, is het niet eenvoudig een gedeelte van den muur te nemen, op zulk danige wijze dat het testament ongehinderd biijve? Nog andere middels zouden kunnen aangewend worden, tot dat het testament door de wettige erfgenamen aanvaard of betwist worde. De dagteekening van het olographisch tes tament is van gioot belang! Zij bestaat in de aanwijzing van het jaar, de maand en den dag, waarop de akte gemaakt is Zij is noodig om te weten i° of de erflater op dit tijdstip de noodige bevoegdheid bezatof hij zich in de vereischte noodwendigheden bevond van plaats, gezondheid en andere zelfstandighe den, die eenigen twijfel nopens de echtheid van den akt zouden kunnen doen inroepen 3° om te bestatigen, in 't geval er verschillige testamenten bestaan die schikkingen bevat ten, die met de nieuwe onuitvoerbaar of zelfs tegenstrijdig zouden kunnen zijn als bij voorbeeld wanneer er bij eenen vroegeren uitersten wil, aan iemand een huis wordt gelegateerd, hetwelk bij eenen latëren uiter sten wil aan eenen anderen persoon gelega teerd wordtof, wanneer bij een eerste testament de volle eigendom en bij een tweede de tocht of bijleve wordt gelegateerd aan eenen en zelfden persoon. De date mag in cijfers worden gesteld en hare plaats is onverschillig, maar het is geraadzaam, dat zij voor het handteeken gezet worde. De aanduiding der plaats waar het testament gemaakt geweest is, wordt door de wet niet bevolen. Een valsche aan duiding van plaats is dus zonder invloed. De onderteekening moet op het einde der akte worden gesteld al wat er achter staat is van geenen tel. Het handteeken is het slot van het testament. Een feest dat alle geloovige zielen tot reugde stemt, is voorzeker het feest der H Cecilia. Welk dichter of kunstenaar, met geloof bezield, voelt, bij 't kooren van den naam dezer heilige, de fijnste snaar zijns harten niet trillen Cecilia was eene jonkvrouw, wier ge hoorteen afkomst een dichter aldus bezingt Waar Tibers blonde golven stroomen. En vroeger stond het oude Romen, Daar groeide op Gods gena Nog ODder and're vrome maagden, Die 's Heereu hert en oog behaagden, De vrome maagd Cecilia. Zij was uit adeldom gesproten, Het pronkbeeld van tieur tijdgenoten, Zoo ook. verheft zich in een tuin, Ver boven andere fnssche bloemen, Die op haar schoonheid mogen roemen, De leliebloem liaar blanke kroon. Vrij algemeen houdt meu dat deze heilige den marteldood onderging omstreeks het jaar 230, onder de regeering van keizer Alexis Severus. Van ouds werd de II. Cecilia door de muzikanten als beschermheilige vereerd en ontelbaar zijn de muziekgenootschappen die onder haren standaard de kunst beoefe nen en geen wonder, uit al de akten dezer heilige weten wij dat zij hare engelachtige lofzangen met muziek begeleidde, immers - De kunst vereêlde zooveel gunsten Want in de schoonste kunst di-r kunsten. In toon- en zangkunst blonk zij uit 't Was of der Eng'len vlugge handen Haar harp en gulden snaren spanden, Of luist'ren kwamen naar 't geluid. Mochten allen, die de toonkunst beoefe nen, met onze heilige tot den oppersten Kunstenaar kunnen zeggen Ik heb ja, om de ooren te. streelen met zangen, De godlijke harp uit uw handen ontvangen. (k Heb aan uwe loutere goedneid te danken, Mijne liedren, harpslagen, god'ljjke klanken Verrukking,welluidendheid, in spraak en klem. Weg met de priesters 1 zoo schreeuwen overluid onze huidige godsdiensthaters liberalen, socialisten en andere dergelijken. Weg met dat gespuis 1 zeggen zij, waartoe toch dient dat volkje. Weg daarmee l! En de daad bij het woord voegende, heb ben zij reeds in Frankrijk, de kloosterlingen en kloosterzusters uit het land gedreven en zijn luidruchtig toegejuicht geworden door onze blauwe en roode grootsprekers. Want 1 hier ook droomen liberalen en socialis ten van eens de geestelijken over de grenzen van het land te zetten, indien zij slechts kunnen aan 't bewind komen in 1906. O 1 wat zouden zij in de handen wrijven, moch ten zij eens het geluk smaken al de pastoors auiten te walsen en van dat clerikaal gebroed verlost te zijn. Dat is hun droom 1 Hun droom alleen Goddank 1 Ten tijde der Republiek werden al de priesters verjaagd, verdronken of onthoofd. De zoon vermoorde zijn eigen vader omdat deze geen republikein wilde worden. Hij ging zegevierend zijne heldendaad aan de kopstukken bekend maken. En zij klapten in hunne handen en juichten den bloedhond toe Dat werd de wereld zonder priester. En wat deed Napoleon in die akelige tijdsomstandigheden Zette hij een machtig leger te been om rust in het land te brengen Neen 1 één man bracht hij meê van Rome, de Paus, dio te Parijs Bonaparte kwam tot keizer kronen. De Paus ontsloeg de kerken, en de verminkte priesters die nog overbleven, hieven een machtig «Te Deum aan om God te bedanken, opdat den ijselij- ken eeesel die Frankrijk teisterde nu een einde nam. Wij moeten werken omdat het onze plicht s, en de rijke lieden die de ledigheid schuwen handelen zeer wel, wanneer zij met al hunne ijkdommen, ook hunne werkkracht op het een of ander gebied aanwenden voor het welzijn van de samenleving. Daarbij mogen wij werken, en schoone nuttige leerrijke gewrochten voortbrengen tot onze eigen voldoening tot tevredenheid van ons hart dat feller kloppen zal bij het gedacht dat wij wel doen. Het verrichten van nuttig eu prijsbaar werk zal ons eene edele fierheid schenken, vrij van dwazen hoog moed. Het bewustzijn dat wij onze bekwaamheid te hebben aangewend tot oordeel, tot onderwijs en beschaving onzer broeders zal ons immer geluk en vreugde in de ziel doen smaken. En om dit te erlangen moeten wij zorgvul dig vermijden enkel om eene dwaze eerzucht te werken. Wij hoeven ons wel te wachten van hetgeen wij kennen en kunnen alleenlijk aan te wenden om voor de andere lieden geprezen en uitbundigen lof toegezwaaid te worden. Hoe dwaas, en onverstandig bleek het niet reeds menigmaal te zien, wat groote verstan den nochtans verrichtten Zij wendden alle pogingen aan om roem en eerbewijs te bekomen binst hun leven en eens door hun tijdgenooten op een verheven voetstuk te worden geplaatst, en zij stierven echter, diep gegriefd en misnoegdom de onverschilligheid waarmede het volk hen bejegende, om de ondankbaarheid waarmede het volk hen beloonde. Oh 1 buiten de uitzonderingen die den algemeenen regel bevestigen, kan de mensch binst zijn leven niet verheven worden. De roem is veelal enkel ijdelheid en komt den kunstenaar slechts dan maar toe, wanneer hij ten grave is gedaald en van het aardsch tooneel verdwenen. Wij werken dus niet om roem en groote faam te verwerven, maar indien wij iets nut tig en voordeelig kennen of kunnen gebrui ken wij het alleen om onze plicht tot weldoen te vullen en om er mede het noodige tot levensonderhoud te verdienen. En werken wij ook onverpoosd, om tevre den te mogen leven en eens, wanneer wij tot eeuwig heengaan zullen zijn verplicht, tevre den en gelukkig te mogen sterven. De Koninklijke Fanfare en de Si^shar monie hebben Zondag en Maandag Ru feestdag gevierd in den rouwe, ter o zake van het afsterven van den Graaf Vlaanderen. Zondag avond had in de Iweinszaal hetl feestmaal plaats voor de Fanfare en Maan-| ROND DE WERELD dag noene, ten stadhuize voor de Harmonie. I Morgen Zondag, vooravond van Sintel Vr&nKriJli Barbara, is »t de beurt aan de pompiers. jQ de fransche Kamer is mea deze weke eenige ongenblikkeu bezig ge- I ooneel I weest met de pensioenen «ter oude Morgen avond zal Willen is Kunnen werklieden. Als 't rap gaat, zullen bij in 't Volkshuis het beroemd drama spelen I eenige jaren misschien de franschen De gondelier der dood. I eene pensioen wet bezitten, terwijl de Opdat de lezers van 't Nieuwsblad datI Begleu reeds gewend zijn hun pen- ingewikkeld drama zouden kunnen volgenl joentje te trekken en dat er, dank geven wij hieronder den verkorten inhoud j ud tusscheQ koms, vfm het van het stuk, waarvan de handelingen plaats I hebben te Venetie, in Italië. Staatsbestier, bij eenige jaren om Een erfelijke twist was ontstaan tusschen zeggens niemand meer en zal zijn,die twee der oudste patriciërs-familiën van 'tlui Zijll ouden dag geen pensioen'n gemeenebest; vertegenwoordigd door Iegol>r.pkf_ Sparadozzi, hoofd van den raad der X, van den eenen kant en Andrea Morghese, lid van den hoogen rechtersraad en tegenstrever der dwingelandij, van den anderen kant. Spara dozzi, om eene politieke misdaad tot 20 jaar ballingschap veroordeeld door den raad waarin Morghese zetelde, zwoer op zijnen vijand wraak te zullen nemen. Den avond vóór zijn vertrek deed de wraakzuchtige Sparadozzi door zekeren Micaelo, eenen booswicht, het kind van Andrea Moghese ntstelen,en na Micaelo voor dood te hebben laten liggen naast de wieg van 't kind van Morghese, in eene zaal van dezes paleis, stak hij dit paleis in brand. Zijn eigen kind had hij reeds toevertrouwd aan Luigi Maria, eenen schipper der Brenta, te Padua, eertijds dienaar zijner familie. Micaelo, enkel ge kwetst,ontvluchtte met 't kind van Morghese Bij toeval zijn de twee kinders eertijds lang. samen opgegroeid als twee broeders. Vijftien jaren later lukte Sparadozzi er in zijne straf! te doen intrekken en hij keerde naar Venetie terug. Op dien gogenblik was 't kind van Morghese aan den gouverneur van Padua lfjVen vafl Melylene ingenomen, toevertrouwd en Micaelo gaf aan Sparadozzi zijnen eigen zoon weder, leugenachtig be werende dat het de zoon van Morghese was. Sparadozzi stiet Micaelo in 't water om alleen] dit geheim te bewaren. Doch Micaelo ontsnapte een tweede maal aan de dood. Sparadozzi vatte nu uit wraakzucht, een helsch gedacht op. Hij bracht den jongeling, dien hij meende het kind van Morghese te zijn, als een moordenaar op. Ondertusschen gerocht hij aan 't hoofd van] den Raad der X en wierd een ware dwing land voor Venetie. Die jongeling was zijn bespieder, 't werktuig van al zijne misdaden en heette bij 't volk Fiametto en bij de patriciërs Mario Mariolli. Overal voerde hij de wraak van Sparadozzi uit en waar hij moord bedreef liet hij een perkament met die] woorden De Gondelier der dood. I BEDRIJF Ter herberg San Cristofora op de Markt te Venetie. 't Volk van Venetie, moe van die dwinge-j landij, wil 't juk van Sparadozzi afschudden. De kloekmoedige en edelmoedige Andrea Morghese stelt zich aan 't hoofd der samen zweerders. De Gouverneur van Padua belooft zijne hulp en zendt zijnen kapitein Speranza. Die kapitein was de zoon van Morghese. Speranza en Fiametto ontmoetten en erken nen elkander als broeders van vroeger dagen. Sparadozzi. die de sanienzweering ontdekt had, doet Speranza gevangen nemen, doch, dank aan Fiametto, Speranza ontsnapt. II Bedrijf In 't paleis van Morghese 's Nachts worden de samenzweerders in Doch Speranza vernemend dat Fiametto delinking j Gondelier der dood is. vlucht wee. I t Laatste Ilieil WS 1S dat «ie bri 'ttra- Gondelier der dood is, vlucht weg III BEDRIJF; Op de Markt te Venetie Dank aan Micaelo, die nu in Venetië rondzwerft onder den naam van Zaccaria. vindt de edelmoedige Speranza eene schuil plaats in de herberg San Cristofora. Sparadozzi die Sperranza vervolgde,botste hier op Micaelo Zaccaria, die hem zijne dubbele moordpoging van vroeger herinnert I geven allerhande vreeslijke bijzonder- en zegt dat hij een perkament bezit, een I neden over den opstand der zeelieden geheim behelzend.Sparadozzi vergiftigd hem I Q so|haten te Sebaslopol. Volgens en wil het perkament nemen. Fametto die I j zouden er S0ü0 dooien op stervendehet'stuk om ^TK^Uet slagveld zijn gebleven want er is overhandigen. Sparadozzi wil het hebben, I sprake van een waieu zeeslag. Fiametto weigert en stelt zich zelf aan t Dat alles is fel overdreven. Er heeft hoofd van't volk, verlost Morghese en zijne |een opstand plaats gehad, maar de vrienden, doet den Raad der X afzetten en I tusschenkomst van de trouw vermoorden, overhandigt de eerste aan Morghese t perkament waardoor het voor iedereen blijkt dat Fiametto de zoon is van Sparadozzi en Speranza de zoon van Mor ghese. Zoo wierd Sparadozzi van God gestraft. rijdag aanstaande zijn gedacht zal I andere schepen, gen. 't Begint ten 10 ure. I

HISTORISCHE KRANTEN

Nieuwsblad van Yperen en van het Arrondissement (1872-1912) | 1905 | | pagina 1