D 1 T I S
EN CMMELANDS,
Bericht
S5 seW».
Op Zaterdag 2n December 1905,
5 eentimen 't blad.
403te jaar. Talmerk 2083
De Bouw
Eigenhandig Testament
De öeilige CECILi
Weg met de priesters
Werken
STADSNIEUWS
Sle-Cecilia Ste-Ba,rbara
Turkijen
Rusland
TELEFOON 52
1 e. trekken hij dm UitgeverTh 36, in de Boterstrate, te Yper, en bij 's land hoodschajp we zen ofte posttegen 3 frank 's jaars
't Nieuwsblad van Yper verschijnt's Vrijdags, en 's Zaterdags na
de markt, tegen 3 f. 's jaars; 3 f. en den vrachtloon buiten Belgenland.
Het blad en is niet min te trekken dan voor een geheel jaar en 't wordt
op voorhand betaald.
/.lies moet vrachtvrij ingezonden worden naar de Boterstrate,
Tk 36, te Yper.
Echt en recht, 't oud Volk indachtig;
Kinderlijk, niet kinderachtig;
Ypersch, Vlaamsch en, bovenal,
God getrouwe ik wezen zal
De bekendmakingen kosten 0,fr.l5 de reke binnen 't blad is't
0,f.3Q van 's Rechters wegen f. 1overdruk, 5 fr. 't honderd. Ieder
boek, waarvan ons twee afdruksels zijn gezonden, wordt besproken.
De Keeren van de Agence Havas. Ie Brussel, Tk 34, in de Zilver-
strate, en te Parijs, n° 8, Place du la Bourse, ontvangen bekendma
kingen voor 't Nieuwsblad van Yper, van al die buiten Oost-
Westvlaanderen wonen.
De nieuwe inschrijvers op hel
Nieuwsblad voor 1906 krijgen do
gazette voor nieten van nu tot Nieuw-
jaai
lu vrankrijk zijn 't woorden.
In Belgie z(ju 't oorden
Do fransche Senaat is nog altijd aan
't bespreken d«jr wet op de scheiding
vau Kerk en Staat. Alle pogingen door
ie gematigden aangewend om de wet
te verbeteren o( min slecht, te naken,
wordeu onmeê loogend verworpen.
eltjk wtj het zegden de verleden
weke de logien hebben gezworen de
christen Godsdienst uit Vrammjk te
bannen en, zoo mogelijk te verdelgen.
De mogendheden hebben dezen
keer soorgekaart.» zou men te Yper
zeggen.
Bunne oorlogschepen hebben
de
de
louanen bezet, eu zich meester
maakt, van geheel de doening.
De turk zit daarmeê le-lijk in nes
ten, want de mogendheden en will-m
et geen beloften meer gepaaid zijn,
iets waarin de Turk een meester is.
Een nieuwe werkstaking is in Rus
land losgebroken ditmaai zijn he de
bedienden v n den telegraafdienst
!:e weigeren hun werk te verrichten.
Geen enkele draad 1 nare en wordt nog
/erzonden. Daarbij znn nieuwe onlus
ten te vreezen onder de boeren, en de
werklieden van St Petersburg eischen
lat 100.0t 0 hunner makkers die afgë-
iaukt waren, zou len opnieuw aan
leer d worden.
Om in Rusland naar de mole te
u, moet elk ambacht, zijne werk
ikiug hebben. B ustdatde telegraal-
bediemien hunne werkstaking vie-
en,» zijn 'tde tafelknechten der Hótels
tie zich gereed m iken om grè e te
spelen eu onlangs warysn 't de stal
knechten van den Keizer zelve, die
niet langer meer wilden aanzien wor-
ien ais verachterde slaven, hi nne
het paleis van Morghese door de wapen-1 peerden zonder haver, hooi of zorge
knechten van Sparadozzi overvallen en naarLvdden ]afen. Gelukkig konden de
't gevang overgebracht. Fiametto ontmoet L e beambten Van het hof die Werk-
hier nogmaals Speranza en wil hem redden. I -:i i„„
gers ook gaau stakeu; ze'n weten nog
wel niet waarom, maar hunne man
nen zijn bezig met de re iamaiien op
e siellen om ze dan aan t bestier
voren te leggen.
De gazetten van Vrijdag nuchtend
r kort spel mrê gemaakt en rap den
pstand overmeesterd.
De aanvoerder der muiters, luite
nant Schmidt, werd doodelijk ge
kwetst, en eens de hoofdmau van
kante, de andere mannen onderwier-
Prnpp<l Pen
In plaats van de helft der stad ver-
/Yflensdag werd het dossier van t proces 1 nje[d ;g er een scbjp jn brand gescho-
"r -*»""• schade aao
T NIEUWSBLAD VAN YPER
De rouw is bij alle volkeren en in alle
tijden gebruikelijk geweest, maar was en is
overal niet dezelfde.
De Egyptenaren kleedden zich gedurende
den rouw in het geel, de Authiopiërs in het
grauw. In Rome en Sparta was de rouwdracht
der mannen zwart en die der vrouwen wit.
In China en Siam is nog tegenwoordig wit
de rouwkleur. In Turkije draagt men blauw
of violet. In bijna geheel Europa en een deel
van Amerika zwart.
Deze verscheidenheid van kleuren is niet
enkel grillig, willekeurig.
Elk volk, ïsdere eeuw verbindt een bijzon
der begrip met de kleur, die het tot getuige
zijner smartelijke aandoeningen koos. De
eenen zagen in het geel der vallende bladen
de verwelking des lichaams, de andere in het
blauw een beeld der hemelsche woningen
die zich voor de zielen der rcchtveerdigen
zouden openen.
Het grauw herrinnerde dezen aan het
stof, waaruit de mensch gevormd is en waar
toe hij terugkeeren moet, het violet een tus-
schenkleur van blauw en zwart, drukte bij
genen hunne hoop en hunne droefenis uit.
Het wit bij de Chineezen, die de zielen
der afgestorven in beschermgeesten der leven
den wanen, is eene zinnebeeld van reinheid
en onsterfelijkheid bij de vrouwen van
Griekenland en Rome was wit het teeken
der betwijfeling, terwijl bij de mannen het
zwart aan het neerdalen in een eeuwigen
nacht moest herrinneren.
Het zien van ieder dezer genoemde kleuren
kan dus in eene sombere stemming brengen;
maar het zwart is toch wel het best tot rouw
geschikt, ja 't is rouw zelf
De Oosterlingen sneden zich tot betooging
hunner droefheid ook nog de haren af welk
gebruik ook bij de Grieken plaats vond. De
eerste blijk der kinderlijke liefde van Orestes
na zijn terugkeer te Argos, was dat hij zich
op het giaf van Agamemnon zich de haren
afsneed.
Het verschil in deze gebruiken bewijst dat
elk volk zijn diepen rouw door een tegen
zijne gewoonten inloopend gedrag zoekt aan
den dag te leggen. De Grieken toch droegen
gewoonlijk haar en baard zeer lang en de
Romeinen zeer kortde meesten schoren
zich bestendig den baard.
Bij de Israëlieten liepen de rouwbetoogin
gen nog veel meer in het oog. Stierf een
hunner verwanten, dan trokken zij zich niet
alleen het haar uit, maar krapten zich ook
het aangezicht open, scheurden de kleederen
van boven tot beneden en vertoonden zich
gedwongen den bij deze gelegenheid voorge
schreven vasten af te breken, dan gebruikten
zij hun eetmaal op den grond en sliepen ook
daarop. Zij liepen barvoets, vermeden het
vuur, verwaarloosden baard en haar, wasch-
ten zich niet en lieten de nagels groeien. De
gewone rouwtijd was zeven weken lang.
De Romeinen droegen tien maanden lang
rouw gedurende dezen tijd mocht eene
weduwe niet hertrouwen, zonder voor eer
loos te worden aanzien. Over een kind van
beneden drie jaar werd niet gerouwd maar
van dezen leeftijd tot 't tiende jaar werd
zooveel maanden rouw gedragen als t kind
jaren geleefd had. Menigmaal werd de duur
van den rouw door een senaatsbestuur ver
kort, en na den slag van Cannes werd die op
dertig dagen vastgesteld. De republiek wilde
daardoor de herinnering aan hare neerlaag
schierlijk vernietigen. Bij de volkeren van
den nieuwen tijd duurt de rouw nog langer
dan bij de Romeinen. In Frankrijk rouwt de
vrouw slechts zes maanden. In Duitschland
duurt de rouw een jaar bij ons in den regel
een jaar en zes weken.
Het olographisch testament of de eigen
schriftelijke uiterste wil, is een recht dat aan
den mensch toegekend is om over zijne goe
deren te beschikken voor den tijd waarop hij
niet meer zal bestaan.
Deze regeling van uitersten wil, wordtin
het algemeen als gemakkelijk en eenvoudig
aanzien. Eenige algemeene regels nopens
den vorm van dezen uitersten wil, zullen
toonen dat er zekere behendigheid noodig is
Er dient nochtans opgemerkt te worden,
dat dit testament moet verkozen worden
boven de andere, daar het zekere voordeden
aanbiedt, namelijk: f het is het gemakke
lijkste middel, die ten allen tijde en op a e
plaatsen kan gebezigd worden 2° het laat
den erflater toe zijne schikkingen rijpelijk te
overwegen, ze te doen in volle vrijheid, ze
geheim te houden, ze te veranderen wanneer
het hem belieft, ze te onttrekken aan de
navorschingen van belanghebbende perso
nen.
De eigenschriftelijke uiterste wil moet
geheel en gansch met de hand van den erfla
ter geschreven, gedagteekend en ondertee
kend zijn op straf van ongeldigheid. (Burger
lijk Wetboek art. 970.)
Deze drie formaliteiten moeten streng
uitgevoerd worden en hebben voor doel te
verzekeren dat het testament enkel en alleen
den wil des erflaters bevat. Een enkel woord
door eene vreemde hand geschreven, ware
voldoende om den uitersten wil nietig te
maken.
Het testament is insgelijks nietig indien
eene vreemde hand die van den erflater
geholpen heeft.
Woorden die geen deel maken van het
testament en die door den erflater niet goed
gekeurd zijn, door eene vreemde hand bijge
voegd, hinderen geenszins de geldigheid van
het testament. Anderszins zou het te gemak
kelijk zijn de testamenten te vernietigen, met
er eenige woorden bij te voegen.
Het testament mag in inkt of in potlood
geschreven worden, op gezegeld of ongeze
geld papier, of op alle andere voorwerpen,
zelts op eenen muur.
Vrucuteloos doet men in dit laatste geval
opmerken, dat de formaliteit van het art
1007, B W., dat vercischt dat alle eigen
schriftelijke uiterste wil, alvorens ten uitvoer
te worden gebracht, zal worden aangeboden
aan den voorzitter der rechtbank van eersten
aanleg, die, na er proces-verbaal van opge
maakt te hebben, er de bewaargeving in
handen van den door hem aangesteiden
notaris van beveelt, niet kan gevolgd wor
den immers, is het niet eenvoudig een
gedeelte van den muur te nemen, op zulk
danige wijze dat het testament ongehinderd
biijve? Nog andere middels zouden kunnen
aangewend worden, tot dat het testament
door de wettige erfgenamen aanvaard of
betwist worde.
De dagteekening van het olographisch tes
tament is van gioot belang! Zij bestaat in de
aanwijzing van het jaar, de maand en den
dag, waarop de akte gemaakt is
Zij is noodig om te weten
i° of de erflater op dit tijdstip de noodige
bevoegdheid bezatof hij zich in de
vereischte noodwendigheden bevond van
plaats, gezondheid en andere zelfstandighe
den, die eenigen twijfel nopens de echtheid
van den akt zouden kunnen doen inroepen
3° om te bestatigen, in 't geval er verschillige
testamenten bestaan die schikkingen bevat
ten, die met de nieuwe onuitvoerbaar of zelfs
tegenstrijdig zouden kunnen zijn als bij
voorbeeld wanneer er bij eenen vroegeren
uitersten wil, aan iemand een huis wordt
gelegateerd, hetwelk bij eenen latëren uiter
sten wil aan eenen anderen persoon gelega
teerd wordtof, wanneer bij een eerste
testament de volle eigendom en bij een
tweede de tocht of bijleve wordt gelegateerd
aan eenen en zelfden persoon.
De date mag in cijfers worden gesteld en
hare plaats is onverschillig, maar het is
geraadzaam, dat zij voor het handteeken
gezet worde. De aanduiding der plaats waar
het testament gemaakt geweest is, wordt
door de wet niet bevolen. Een valsche aan
duiding van plaats is dus zonder invloed.
De onderteekening moet op het einde der
akte worden gesteld al wat er achter staat
is van geenen tel. Het handteeken is het slot
van het testament.
Een feest dat alle geloovige zielen tot
reugde stemt, is voorzeker het feest der H
Cecilia.
Welk dichter of kunstenaar, met geloof
bezield, voelt, bij 't kooren van den naam
dezer heilige, de fijnste snaar zijns harten
niet trillen
Cecilia was eene jonkvrouw, wier ge
hoorteen afkomst een dichter aldus bezingt
Waar Tibers blonde golven stroomen.
En vroeger stond het oude Romen,
Daar groeide op Gods gena
Nog ODder and're vrome maagden,
Die 's Heereu hert en oog behaagden,
De vrome maagd Cecilia.
Zij was uit adeldom gesproten,
Het pronkbeeld van tieur tijdgenoten,
Zoo ook. verheft zich in een tuin,
Ver boven andere fnssche bloemen,
Die op haar schoonheid mogen roemen,
De leliebloem liaar blanke kroon.
Vrij algemeen houdt meu dat deze heilige
den marteldood onderging omstreeks het
jaar 230, onder de regeering van keizer
Alexis Severus.
Van ouds werd de II. Cecilia door de
muzikanten als beschermheilige vereerd en
ontelbaar zijn de muziekgenootschappen
die onder haren standaard de kunst beoefe
nen en geen wonder, uit al de akten dezer
heilige weten wij dat zij hare engelachtige
lofzangen met muziek begeleidde, immers -
De kunst vereêlde zooveel gunsten
Want in de schoonste kunst di-r kunsten.
In toon- en zangkunst blonk zij uit
't Was of der Eng'len vlugge handen
Haar harp en gulden snaren spanden,
Of luist'ren kwamen naar 't geluid.
Mochten allen, die de toonkunst beoefe
nen, met onze heilige tot den oppersten
Kunstenaar kunnen zeggen
Ik heb ja, om de ooren te. streelen met zangen,
De godlijke harp uit uw handen ontvangen.
(k Heb aan uwe loutere goedneid te danken,
Mijne liedren, harpslagen, god'ljjke klanken
Verrukking,welluidendheid, in spraak en klem.
Weg met de priesters 1 zoo schreeuwen
overluid onze huidige godsdiensthaters
liberalen, socialisten en andere dergelijken.
Weg met dat gespuis 1 zeggen zij, waartoe
toch dient dat volkje. Weg daarmee l!
En de daad bij het woord voegende, heb
ben zij reeds in Frankrijk, de kloosterlingen
en kloosterzusters uit het land gedreven en
zijn luidruchtig toegejuicht geworden door
onze blauwe en roode grootsprekers. Want
1 hier ook droomen liberalen en socialis
ten van eens de geestelijken over de grenzen
van het land te zetten, indien zij slechts
kunnen aan 't bewind komen in 1906. O 1
wat zouden zij in de handen wrijven, moch
ten zij eens het geluk smaken al de pastoors
auiten te walsen en van dat clerikaal
gebroed verlost te zijn.
Dat is hun droom 1 Hun droom alleen
Goddank 1
Ten tijde der Republiek werden al de
priesters verjaagd, verdronken of onthoofd.
De zoon vermoorde zijn eigen vader omdat
deze geen republikein wilde worden. Hij
ging zegevierend zijne heldendaad
aan de kopstukken bekend maken. En zij
klapten in hunne handen en juichten den
bloedhond toe
Dat werd de wereld zonder priester.
En wat deed Napoleon in die akelige
tijdsomstandigheden Zette hij een machtig
leger te been om rust in het land te brengen
Neen 1 één man bracht hij meê van
Rome, de Paus, dio te Parijs Bonaparte
kwam tot keizer kronen. De Paus ontsloeg
de kerken, en de verminkte priesters die nog
overbleven, hieven een machtig «Te Deum
aan om God te bedanken, opdat den ijselij-
ken eeesel die Frankrijk teisterde nu een
einde nam.
Wij moeten werken omdat het onze plicht
s, en de rijke lieden die de ledigheid schuwen
handelen zeer wel, wanneer zij met al hunne
ijkdommen, ook hunne werkkracht op het
een of ander gebied aanwenden voor het
welzijn van de samenleving.
Daarbij mogen wij werken, en schoone
nuttige leerrijke gewrochten voortbrengen
tot onze eigen voldoening tot tevredenheid
van ons hart dat feller kloppen zal bij het
gedacht dat wij wel doen. Het verrichten van
nuttig eu prijsbaar werk zal ons eene edele
fierheid schenken, vrij van dwazen hoog
moed. Het bewustzijn dat wij onze
bekwaamheid te hebben aangewend tot
oordeel, tot onderwijs en beschaving onzer
broeders zal ons immer geluk en vreugde in
de ziel doen smaken.
En om dit te erlangen moeten wij zorgvul
dig vermijden enkel om eene dwaze eerzucht
te werken.
Wij hoeven ons wel te wachten van
hetgeen wij kennen en kunnen alleenlijk aan
te wenden om voor de andere lieden geprezen
en uitbundigen lof toegezwaaid te worden.
Hoe dwaas, en onverstandig bleek het niet
reeds menigmaal te zien, wat groote verstan
den nochtans verrichtten Zij wendden alle
pogingen aan om roem en eerbewijs te
bekomen binst hun leven en eens door hun
tijdgenooten op een verheven voetstuk te
worden geplaatst, en zij stierven echter, diep
gegriefd en misnoegdom de onverschilligheid
waarmede het volk hen bejegende, om de
ondankbaarheid waarmede het volk hen
beloonde.
Oh 1 buiten de uitzonderingen die den
algemeenen regel bevestigen, kan de mensch
binst zijn leven niet verheven worden. De
roem is veelal enkel ijdelheid en komt den
kunstenaar slechts dan maar toe, wanneer
hij ten grave is gedaald en van het aardsch
tooneel verdwenen.
Wij werken dus niet om roem en groote
faam te verwerven, maar indien wij iets nut
tig en voordeelig kennen of kunnen gebrui
ken wij het alleen om onze plicht tot weldoen
te vullen en om er mede het noodige tot
levensonderhoud te verdienen.
En werken wij ook onverpoosd, om tevre
den te mogen leven en eens, wanneer wij tot
eeuwig heengaan zullen zijn verplicht, tevre
den en gelukkig te mogen sterven.
De Koninklijke Fanfare en de Si^shar
monie hebben Zondag en Maandag Ru
feestdag gevierd in den rouwe, ter o
zake van het afsterven van den Graaf
Vlaanderen.
Zondag avond had in de Iweinszaal hetl
feestmaal plaats voor de Fanfare en Maan-| ROND DE WERELD
dag noene, ten stadhuize voor de Harmonie. I
Morgen Zondag, vooravond van Sintel Vr&nKriJli
Barbara, is »t de beurt aan de pompiers. jQ de fransche Kamer is mea deze
weke eenige ongenblikkeu bezig ge-
I ooneel I weest met de pensioenen «ter oude
Morgen avond zal Willen is Kunnen werklieden. Als 't rap gaat, zullen bij
in 't Volkshuis het beroemd drama spelen I eenige jaren misschien de franschen
De gondelier der dood. I eene pensioen wet bezitten, terwijl de
Opdat de lezers van 't Nieuwsblad datI Begleu reeds gewend zijn hun pen-
ingewikkeld drama zouden kunnen volgenl joentje te trekken en dat er, dank
geven wij hieronder den verkorten inhoud j ud tusscheQ koms, vfm het
van het stuk, waarvan de handelingen plaats I
hebben te Venetie, in Italië. Staatsbestier, bij eenige jaren om
Een erfelijke twist was ontstaan tusschen zeggens niemand meer en zal zijn,die
twee der oudste patriciërs-familiën van 'tlui Zijll ouden dag geen pensioen'n
gemeenebest; vertegenwoordigd door Iegol>r.pkf_
Sparadozzi, hoofd van den raad der X, van
den eenen kant en Andrea Morghese, lid van
den hoogen rechtersraad en tegenstrever der
dwingelandij, van den anderen kant. Spara
dozzi, om eene politieke misdaad tot 20 jaar
ballingschap veroordeeld door den raad
waarin Morghese zetelde, zwoer op zijnen
vijand wraak te zullen nemen. Den avond
vóór zijn vertrek deed de wraakzuchtige
Sparadozzi door zekeren Micaelo, eenen
booswicht, het kind van Andrea Moghese
ntstelen,en na Micaelo voor dood te hebben
laten liggen naast de wieg van 't kind van
Morghese, in eene zaal van dezes paleis, stak
hij dit paleis in brand. Zijn eigen kind had
hij reeds toevertrouwd aan Luigi Maria,
eenen schipper der Brenta, te Padua, eertijds
dienaar zijner familie. Micaelo, enkel ge
kwetst,ontvluchtte met 't kind van Morghese
Bij toeval zijn de twee kinders eertijds lang.
samen opgegroeid als twee broeders. Vijftien
jaren later lukte Sparadozzi er in zijne straf!
te doen intrekken en hij keerde naar Venetie
terug. Op dien gogenblik was 't kind van
Morghese aan den gouverneur van Padua lfjVen vafl Melylene ingenomen,
toevertrouwd en Micaelo gaf aan Sparadozzi
zijnen eigen zoon weder, leugenachtig be
werende dat het de zoon van Morghese was.
Sparadozzi stiet Micaelo in 't water om alleen]
dit geheim te bewaren. Doch Micaelo
ontsnapte een tweede maal aan de dood.
Sparadozzi vatte nu uit wraakzucht, een
helsch gedacht op. Hij bracht den jongeling,
dien hij meende het kind van Morghese te
zijn, als een moordenaar op.
Ondertusschen gerocht hij aan 't hoofd van]
den Raad der X en wierd een ware dwing
land voor Venetie. Die jongeling was zijn
bespieder, 't werktuig van al zijne misdaden
en heette bij 't volk Fiametto en bij de
patriciërs Mario Mariolli. Overal voerde hij
de wraak van Sparadozzi uit en waar hij
moord bedreef liet hij een perkament met die]
woorden De Gondelier der dood.
I BEDRIJF Ter herberg San Cristofora
op de Markt te Venetie.
't Volk van Venetie, moe van die dwinge-j
landij, wil 't juk van Sparadozzi afschudden.
De kloekmoedige en edelmoedige Andrea
Morghese stelt zich aan 't hoofd der samen
zweerders. De Gouverneur van Padua belooft
zijne hulp en zendt zijnen kapitein Speranza.
Die kapitein was de zoon van Morghese.
Speranza en Fiametto ontmoetten en erken
nen elkander als broeders van vroeger dagen.
Sparadozzi. die de sanienzweering ontdekt
had, doet Speranza gevangen nemen, doch,
dank aan Fiametto, Speranza ontsnapt.
II Bedrijf In 't paleis van Morghese
's Nachts worden de samenzweerders in
Doch Speranza vernemend dat Fiametto delinking j
Gondelier der dood is. vlucht wee. I t Laatste Ilieil WS 1S dat «ie bri 'ttra-
Gondelier der dood is, vlucht weg
III BEDRIJF; Op de Markt te Venetie
Dank aan Micaelo, die nu in Venetië
rondzwerft onder den naam van Zaccaria.
vindt de edelmoedige Speranza eene schuil
plaats in de herberg San Cristofora.
Sparadozzi die Sperranza vervolgde,botste
hier op Micaelo Zaccaria, die hem zijne
dubbele moordpoging van vroeger herinnert I geven allerhande vreeslijke bijzonder-
en zegt dat hij een perkament bezit, een I neden over den opstand der zeelieden
geheim behelzend.Sparadozzi vergiftigd hem I Q so|haten te Sebaslopol. Volgens
en wil het perkament nemen. Fametto die I j zouden er S0ü0 dooien op
stervendehet'stuk om ^TK^Uet slagveld zijn gebleven want er is
overhandigen. Sparadozzi wil het hebben, I sprake van een waieu zeeslag.
Fiametto weigert en stelt zich zelf aan t Dat alles is fel overdreven. Er heeft
hoofd van't volk, verlost Morghese en zijne |een opstand plaats gehad, maar de
vrienden, doet den Raad der X afzetten en I tusschenkomst van de trouw
vermoorden, overhandigt de eerste aan
Morghese t perkament waardoor het voor
iedereen blijkt dat Fiametto de zoon is van
Sparadozzi en Speranza de zoon van Mor
ghese. Zoo wierd Sparadozzi van God
gestraft.
rijdag aanstaande zijn gedacht zal I andere schepen,
gen. 't Begint ten 10 ure. I