ALVERINCEM. de Duitschers enkele kleine, r F. WILLEMYNS. Belofte en Voorstellingen aan den Führer. erbij zich herinneren? van niet, hun memorie in zulke gevallen nogal kort. (Wordt vcortgezet). De Stem van het Geweten. Het kamp van den sluipenden dood RREENDONCK Prijs 47,50 fr. te bekomen bij V. DECAN, Groote Markt, Diksmuide. Führer, Uw eeretitel rolt bij ieder van onze artikels als eerste woord uit onze pen, wel een bewijs niet waar, dat ge hoog bij ons aangeschreven staat. Kom, Führer, d’er is haast bij, de voor laatste etape van Alveringems ronde moet er door dezen keer. De laatste maal zijn we bij dochtertje Gilberte blijven haperen, het ware grove onbeleefdheid, Führer, moest je moedertje Adrienne Uwen hartelijken dank niet betuigen. Zij, die uw soldaten met warme liefde omstraalde; zij, die met bezorgdheid, eigen aan een moeder, je soldaten op- monterde en opvroolijkte jammer, hé, Adrienne, dat ieder medaille zijn keerzijde heeft: ’t brassen en ’t drinken en ’t drinken en ’t losbandig leven is gaan hoepelen, wie in ’s werelds plezier deel wil hebben, moet zich er ook naar kunnen voegen van ’s werelds léed te proeven. Führer, we zullen geen gewag maken van de vuilniskar uit de Annie - strasse, daar zou je geërgerd van kun nen zijn. Führer, de oude Fraülein Augusta is ook een „Sieg Heil” waard, de liefde maakt geen onderscheid tusschen den ouderdom; ze lag toch zoo dolgraag in de armen van een Frits, ze hield zoo innig van een roerende omhelzing.... als haar logisten „abfahren” moesten, als zij die moffenwarmte derven moest, was het hoogwater bij Augusta. Führer, dat je een groote populari teit genoot onder de vrouwen, steken we onder geen stoelen, noch banken. Zie Blanche lacht ook vriendelijk naar U, ge schijnt ook mooi in haar oogen, U zult, ons misschien vragen: wat heeft zji voor het Groot Duitsche Rijk, ver- .wezenlijkt Wees niet ontgoocheld om bjet antwoord: wanneer je ijzeren vogels y .2 vreedzaamheid van onze streek ---vond zij, door er eens welke vod ze Zouden de her- nog We is geplaatste mannen noch deze die tfc- beste zouden spreken en bij hooge mof- sche vrienden zouden pleiten, ofschoon zijne ouders ziekelijke menschen waren en hij hun eenig kind, troost en steun moest zijn. Georges zou nooit teekenen en dit heeft hij stand gehouden. De laatste maal cp de Werbestelle gekomen, ver scheen er zijn ersatz-burgemeester om hem te bewilligen te teekenen, aldus zou hij uitstel bekomen, maar Georges was uit zijn genomen besluit niet te ver lokken, hij zou het lot dragen dat hem beschoren was. W’ie zal het afscheid ooit neerpen nen, den inwendig gestreden strijd bij het scheiden, bij die velen, ook bij deze eenvoudige arbeiders bij het aanvoelen van hun onmacht, ia dat innerlijk leed, bij het zien van zooveel onrecht van zwarten, anderen ’t zij vrienden of klasgenooten, boerenzonen of niet, daar deze mochten thuis blijven, omdat ter waarheid, veel, uiterst veel en alle mid delen waren aangewend, om vrij te ge raken en van het land van den glim lach te kunnen af blij ven wel degelijk een bewijs dat daarvan een afschrik be stond en met reden. Na drie dagen en nachten afgemat '•elzen, kwam hij te Zwiekau aan, waar I de bij onderweg aangevulde manschap pen in groepjes van vijf werden ver deeld en in groote fabrieken aanlan den in plaats van op hoeven, alwaar hij ook kennissen uit Hoogstade weer vond. In het begin werd hij ziek, veel ande ren ook. de verzorging liet veel te wen- schen; zii sliepen in Lagers. De fabrie ken werden ook bezocht door de R.A.F., de sirénen verwittigden de werkers. Ze moesten telkens vluchten in het véld. Ze hadden geen schuilplaatsen, maar zij noemden die graag hunne vrienden en altijd waren die welgekomen. (Wordt voortgezet). bres gesprongen raad en daad bij HOUTULST. Een ware ramp is Zaterdag 24 Maart j.l. over deze sympathieke gemeente gekomen. In het gekend munitiekamp der „Vijfwegen” ontplofte nl. een ze kere hoeveelheid door nagelaten munitie, die buiten gebruik gesteld was. Benevens hadden er drie groote ontploffingen plaats. In enkele oogenblikken was Houtulst, bekend om de naarstigheid en vooral de vaderlandsliefde van zijn inwoners, van een vroolijke gemeente met een steeds opgeruimde bevolking, het meest geteisterd dorp van West- Vlaanderen geworden! Er heerschte Zaterdag namiddag te Houtulst een stemming zooals in een gebombardeerde stad. Deuren, vensters, dakpannen, wer den uitgerukt! Uren in het ronde was er schade! Doch onze Houtlanders be- Jaooren tot een buitengewoon taai ras en na de eerste ontploffing zaten er zelfs reeds menschen op de vorst van het dak, gereed om de meest noodzake lijk herstellingen uit te voeren. Alleen de vaderlijke raad van den heer bur gemeester de Groote kon hen het nut- telooze van dergelijke moedige houding doen inzien. Ze zouden ten andere - helaas! - niet heel lang moeten wach ten om te zien dat hij het bij het rech te eind had! De stoffelijke schade is zeer groot en er zijn slachtoffers te betreuren. De heer Van Glabbeke, mi nister van Binnenlandsche Zaken, als ook de heer gouverneur van Outryve d’Ydewalle brachten het geteisterd dorp reeds een bezoek, om zich rekenschap te geven van het gebeurde. Laat ons hopen - of liever de ver zekering uitdrukken - dat ze door hun tusschenkomst bij de bevoegde diensten zullen kunnen bereiken dat Houtulst vlug geholpen wordt en op een doeltref- *_^ende manier. Want hier is bijstand dringend noodig! Dank /‘j de noesten werklust en het onovertroffen optimis me - ook in de meest tragische om standigheden - van de inwoners, kon men. nog geen 24 uur na de ramp, zich moeilijk rekenschap geven van wat den vorigen dag gebeurd was en van den omvang van de ramp. Inderdaad, langs buiten gezien, schijnen de huizen min der te hebben geleden dan men aan vankelijk wel zou kunnen denken. Al leen langs den steenweg op Poelkapel- le is een hoeve ineengestort. Doch het i§ een ander paar mouwen, wanneer men de woonhuizen, hoeven, werkhui zen bezoekt! De heer burgemeester was zoo vrien- lijk ons als gids te willen dienen bij ons bezoek aan de geteisterde plaats. Begin nen we maar met te zeggen dat hij vol lof was voor den moed en de „keikop- pigheid” van zijn dorpsgenooten, die spijts den grooten tegenslag toch met vernieuwden ijver aan het werk zijn gegaan om hun huis, hun schuur, hun stal, hun werkhuis, weer in de mate van het mogelijke in orde te brengen en zoo opnieuw hun arbeid, ten eigen bate en ook ten voordeele van gemeente en land te kunnen hervatten in min of meer normale omstandigheden. Een staaltje van dezen alles trotse erenden werklust hebben we hooger reeds aan getoond! De heer burgemeester toonde ons zijn eigen woning, één der minst getroffene, daar drukte hij op! En toch zagen we dat er zeer groote schade aan berokkend was: deuren uit den stijl, vensters uitgerukt, zelfs glasscherven in de meubels, die daardoor heelemaal geschonden werden. De zolderingen wa ren natuurlijk ingevallen! In de kinéma „Printania” zag het er ellendig uit! Hier ook was de schade veel erger dan men zich van op straat zou hebben voorgesteld: zoldering, deuren, vensters hadden het hier niet alleen te verduren gehad, maar één der muren van de bioscoopzaal stond heelemaal schuin. Iets dat dus zeker niet zonder gevaar is! Fn overal hetzelfde troostelooze schouwspel, in de ééne plaats erger dan I in de andere. Ook de school en het klooster hadden, naar den heer de Groote ons verzekerde, heel veel te lij den gehad en het mag een geluk ge noemd worden dat de ontploffing den Zaterdag namiddag plaats greep, wan neer het dus vrijaf was voor de school kinderen, anders was het denkelijk daar een katastroof geweest! Een feit dat onmiddellijk opvalt, is dat de bewoners de pannen van de bij gebouwen nemen, ten einde ze op het dak van de eigenlijke woning te leg gen. Wanneer ze dan maar toekomen! Dat is zeker niet steeds het geval! Het onvermijdelijke van dezen jammer ge noeg noodzakelijken maatregel is, dat de in de bijgebouwen geplaatste waren, meubels, enz. aan de buitenlucht en het eventueel slecht weder blootgesteld wor den! En Zondag avond begon het juist te regenen, tot overmaat van ramp! De meeste schade wordt daardoor natuur lijk bij de boeren aangericht. Tarwe, veevoeder, allerlei waren, liggen er nu onder den blooten hemel! Vee werd ge kwetst, zelfs gedood! We bezochten een hoeve en zagen hoe alles endoor elkaar gegooid was. Tusschen de voorraden lagen er kleine stukjes glas, cement en allerlei vuiligheid gemengeld! Van le veren aan de melkerij kon nu ook geen spraak zijn: vee zou afgemaakt moeten worden, voor zoover dit nog niet ge beurd was. De boerin zelf was licht ge wond. En zoo één, zoo al! Houtulst is alleen nog min of meer bewoonbaar door de noestheid van het volk, dat zich ten andere met een minimum tevreden stelt, als het maar in de eigen woning en de eigen gemeente - hoe geschonden ook! - kan blijven Maar niet overal bestaat dit minimum. Toch zegt burgemeester de Groote dat hij met veel moeite iedereen in het dorp zelf heeft kun nen onderbrengen! Verder rondloopen dient tot niets. Nieuws vindt men niet: steeds bevestiging van het reeds gezie-i ne: stukken ijzer, pannenscherven, enï*jj7 wamen storen, het ronde verspreid. Glas-^s pon taan naar te wuiven, dat zij ruim schoots haar plicht kweet. Führer, daar zou je van in je haar krabben; siond Duitschland er met zulke apostels voor, dan ware het nationaal-socialis- me reeds lang ten grave gedragen. Führer, bijna vergaten we U te melden, dat ze echtgenoote is geworden van een zwarten uit de Dikkoppen-compagnie. ’t Schijnt dat Jeanneke er zooveel ver driet in maakt, dat ze nog in de rij niet heeft mogen aanschuiven, aan Uw wensch wordt welwillend gevolg gege ven: verduiveld spijtig dat het voor stel van garde Arthur in den wind is geslagen geworden, een zwaar ingeta- toueerd hakenkruis op Jeanneke’s voor hoofd zouden de Tommies toch ten minste waarschuwen, voor handen hebben, bergbazinnekes van de bloemenhistories denken van niet. ST. RIJKERS. MEI 1843. Zoo trokken daar vader en zoon, een voudige lieden in velo, stamp voor stamp, weinig was het gesprek, droog de woorden, en langs cm zwaarder het laatste eindje, weg als afscheid; eens te meer, zooals het met zcovelen zal zijn vergaan, naar den trein voor Dttitschïand, naar Zwiekan, den over- I kant van ’t’derde rijk, op benige tien tallen kilometer van Tjecüpslowakije. Hij bad het reeds, met. een prop in de keel, gevonden op de. kaart waar het gelogen was, de eenlge van zijn ge meente St. Rijkers al is zé klein, en hij is gegaan, een traan in de oogen, dan weer eens de tanden op elkaar geklemd, ja hij ken riet bogen op voorspraak, ar.' hij was niet ingelaten met hoog- Ja, beste lezers, ik geloof nog altijd dat Kodde onder Duitsch bevel staat. Vluchten en vluchten is nog steeds het ordewoord der Duitschers! Waar ergens weten zij zelf niet en... Kodde ook niet! Rij kwam terecht te Moere, maar daar ook kon hij het niet meer uithouden. Zijn broeder, Rommel genaamd, had meer dan genoeg met voor zich zelf te zorgen. Dan nam Kodde - of de Führer van Vladsloo uit de Koddestraat - de vlucht naar Assebroek, naar het schijnt ook bij een zwarte schoonzuster en dat alles voor het goede dat hij binst de bezetting heeft gedaan! Of denkt ge misschien, verrader, dat er zouden gas ten uit ..uw” vaderland thuiskomen en U komen bedanken voor den tijd dat zij ginder hebben doorgebracht door uw voorspraak of door den raad die gij hen gegeven hebt toen zij naar Veurne moesten, om vrijwillig het Duitsche rijk binnen te trekken? „Nooit geen geld genoeg verdienen” dat was uw groote plaag! Onderwijzer, voordrachtgever voor landbouw, voor konijnenkweekers, meetings in het Vlaamsch Huis te Vladsloo, enz. enz., ..nooit genoeg... nog geld en nog geld!” was uw droom. Hennen kweeker, varkens kweeken: nog nooit genoeg! Dan moest ge menschen leveren aan den vijand! Maar toch liep hij op een gasbek in de Werkenstraat bij dat dik blozend boerke met zijn zonen. Daar miste hij den trein! Babbelen en preken om ze vrijwillig naar zijn rijk te krijgen, waren daar woorden in den wind! „Dat was moedig” boerke en boerinneke, „tegenover uw zonen en de Duitsche’’" van gansch onze gemeente”! Kodde was mistevreden, want was voorzeker moeite zonder ^oin moeite zonder geld dat was dv lies! „Gij moogt er fier op zivan(jaag „want het vluchten is vc^ heeft (Zie onderaan verleden, overal in 1 scherven bij de vleet! Sommige zijn zelfs diep in de muren gedrongen! ’s Zondags is er reeds gedeeltelijk electrisch licht, nog niet voor iedereen, maar dat komt wel! De heer burgemees ter is vol lof voor de toewijding be loond door Dr. Lesage, uit Houtulst en de bijgeroepen geneesheeren uit de om liggende gemeenten, tot zelfs uit Roe- selare, alsook voor de brandweerkorp sen en de diensten van het Rood Kruis uit Houtulst, Roeselare en Diksmuide (dit laatste onder leiding van Dr. J. Rouzée)die werkelijk wonderen ver richt hebben En uit een andere bron vernamen we dat den heer burgemees ter zelf, die juist uit Brugge was aan gekomen toen het onheil plaats greep, niet het minst in de was en overal meit was waar het noodig bleek! En Houtulst werkt, spijts alles, trots den grooten omvang van de ramp! Daarom ook zal Houtulst herrijzen, zooals het na 1918 uit zijn glorierijke puinen opstond! Te Houtulst worden de handen in elkaar gelegd om deze her rijzenis zoo vlug mogelijk te bewerken. Maar de dappere bevolking, toonbeeld van vaderlandsliefde en hulp aan den evenmensch, heeft thans recht op wat anders dan onze sympathie om haar prachtig gedrag onder de mofsche be zetting. Wij hebben allen tot heiligen plicht Houtulst uit al onze middelen bij te staan. Dat niemand zich daaraan onttrekkeVooral ONMIDDELIJKE HULP wordt vereischt. Dat geldt zoo wel het privé-initiatief als dit dQr ge vestigde lichamen.

HISTORISCHE KRANTEN

De Vrijheidsecho (1945-1947) | 1945 | | pagina 3