ALVERINCEM.
de
Duitschers
enkele
kleine,
r
F. WILLEMYNS.
Belofte en Voorstellingen aan den
Führer.
erbij zich
herinneren?
van niet, hun memorie
in zulke gevallen nogal kort.
(Wordt vcortgezet).
De Stem van het Geweten.
Het kamp van den sluipenden dood
RREENDONCK Prijs 47,50 fr.
te bekomen bij V. DECAN, Groote Markt,
Diksmuide.
Führer, Uw eeretitel rolt bij ieder
van onze artikels als eerste woord uit
onze pen, wel een bewijs niet waar, dat
ge hoog bij ons aangeschreven staat.
Kom, Führer, d’er is haast bij, de voor
laatste etape van Alveringems ronde
moet er door dezen keer. De laatste maal
zijn we bij dochtertje Gilberte blijven
haperen, het ware grove onbeleefdheid,
Führer, moest je moedertje Adrienne
Uwen hartelijken dank niet betuigen.
Zij, die uw soldaten met warme liefde
omstraalde; zij, die met bezorgdheid,
eigen aan een moeder, je soldaten op-
monterde en opvroolijkte jammer,
hé, Adrienne, dat ieder medaille zijn
keerzijde heeft: ’t brassen en ’t drinken
en ’t drinken en ’t losbandig leven is
gaan hoepelen, wie in ’s werelds plezier
deel wil hebben, moet zich er ook naar
kunnen voegen van ’s werelds léed te
proeven. Führer, we zullen geen gewag
maken van de vuilniskar uit de Annie -
strasse, daar zou je geërgerd van kun
nen zijn.
Führer, de oude Fraülein Augusta is
ook een „Sieg Heil” waard, de liefde
maakt geen onderscheid tusschen den
ouderdom; ze lag toch zoo dolgraag in de
armen van een Frits, ze hield zoo innig
van een roerende omhelzing.... als haar
logisten „abfahren” moesten, als zij die
moffenwarmte derven moest, was het
hoogwater bij Augusta.
Führer, dat je een groote populari
teit genoot onder de vrouwen, steken
we onder geen stoelen, noch banken.
Zie Blanche lacht ook vriendelijk naar
U, ge schijnt ook mooi in haar oogen,
U zult, ons misschien vragen: wat heeft
zji voor het Groot Duitsche Rijk, ver-
.wezenlijkt Wees niet ontgoocheld om
bjet antwoord: wanneer je ijzeren vogels
y .2 vreedzaamheid van onze streek
---vond zij, door er eens
welke vod ze
Zouden de her-
nog
We
is
geplaatste mannen noch deze die tfc-
beste zouden spreken en bij hooge mof-
sche vrienden zouden pleiten, ofschoon
zijne ouders ziekelijke menschen waren
en hij hun eenig kind, troost en steun
moest zijn.
Georges zou nooit teekenen en dit
heeft hij stand gehouden. De laatste
maal cp de Werbestelle gekomen, ver
scheen er zijn ersatz-burgemeester om
hem te bewilligen te teekenen, aldus zou
hij uitstel bekomen, maar Georges was
uit zijn genomen besluit niet te ver
lokken, hij zou het lot dragen dat hem
beschoren was.
W’ie zal het afscheid ooit neerpen
nen, den inwendig gestreden strijd bij
het scheiden, bij die velen, ook bij deze
eenvoudige arbeiders bij het aanvoelen
van hun onmacht, ia dat innerlijk leed,
bij het zien van zooveel onrecht van
zwarten, anderen ’t zij vrienden of
klasgenooten, boerenzonen of niet, daar
deze mochten thuis blijven, omdat ter
waarheid, veel, uiterst veel en alle mid
delen waren aangewend, om vrij te ge
raken en van het land van den glim
lach te kunnen af blij ven wel degelijk
een bewijs dat daarvan een afschrik be
stond en met reden.
Na drie dagen en nachten afgemat
'•elzen, kwam hij te Zwiekau aan, waar
I de bij onderweg aangevulde manschap
pen in groepjes van vijf werden ver
deeld en in groote fabrieken aanlan
den in plaats van op hoeven, alwaar hij
ook kennissen uit Hoogstade weer vond.
In het begin werd hij ziek, veel ande
ren ook. de verzorging liet veel te wen-
schen; zii sliepen in Lagers. De fabrie
ken werden ook bezocht door de R.A.F.,
de sirénen verwittigden de werkers. Ze
moesten telkens vluchten in het véld.
Ze hadden geen schuilplaatsen, maar
zij noemden die graag hunne vrienden
en altijd waren die welgekomen.
(Wordt voortgezet).
bres gesprongen
raad en daad bij
HOUTULST.
Een ware ramp is Zaterdag 24 Maart
j.l. over deze sympathieke gemeente
gekomen. In het gekend munitiekamp
der „Vijfwegen” ontplofte nl. een ze
kere hoeveelheid door
nagelaten munitie, die buiten gebruik
gesteld was. Benevens
hadden er drie groote ontploffingen
plaats. In enkele oogenblikken was
Houtulst, bekend om de naarstigheid
en vooral de vaderlandsliefde van zijn
inwoners, van een vroolijke gemeente
met een steeds opgeruimde bevolking,
het meest geteisterd dorp van West-
Vlaanderen geworden! Er heerschte
Zaterdag namiddag te Houtulst een
stemming zooals in een gebombardeerde
stad. Deuren, vensters, dakpannen, wer
den uitgerukt! Uren in het ronde was
er schade! Doch onze Houtlanders be-
Jaooren tot een buitengewoon taai ras
en na de eerste ontploffing zaten er
zelfs reeds menschen op de vorst van
het dak, gereed om de meest noodzake
lijk herstellingen uit te voeren. Alleen
de vaderlijke raad van den heer bur
gemeester de Groote kon hen het nut-
telooze van dergelijke moedige houding
doen inzien. Ze zouden ten andere -
helaas! - niet heel lang moeten wach
ten om te zien dat hij het bij het rech
te eind had! De stoffelijke schade is
zeer groot en er zijn slachtoffers te
betreuren. De heer Van Glabbeke, mi
nister van Binnenlandsche Zaken, als
ook de heer gouverneur van Outryve
d’Ydewalle brachten het geteisterd dorp
reeds een bezoek, om zich rekenschap
te geven van het gebeurde.
Laat ons hopen - of liever de ver
zekering uitdrukken - dat ze door hun
tusschenkomst bij de bevoegde diensten
zullen kunnen bereiken dat Houtulst
vlug geholpen wordt en op een doeltref-
*_^ende manier. Want hier is bijstand
dringend noodig! Dank /‘j de noesten
werklust en het onovertroffen optimis
me - ook in de meest tragische om
standigheden - van de inwoners, kon
men. nog geen 24 uur na de ramp, zich
moeilijk rekenschap geven van wat den
vorigen dag gebeurd was en van den
omvang van de ramp. Inderdaad, langs
buiten gezien, schijnen de huizen min
der te hebben geleden dan men aan
vankelijk wel zou kunnen denken. Al
leen langs den steenweg op Poelkapel-
le is een hoeve ineengestort. Doch het
i§ een ander paar mouwen, wanneer
men de woonhuizen, hoeven, werkhui
zen bezoekt!
De heer burgemeester was zoo vrien-
lijk ons als gids te willen dienen bij ons
bezoek aan de geteisterde plaats. Begin
nen we maar met te zeggen dat hij vol
lof was voor den moed en de „keikop-
pigheid” van zijn dorpsgenooten, die
spijts den grooten tegenslag toch met
vernieuwden ijver aan het werk zijn
gegaan om hun huis, hun schuur, hun
stal, hun werkhuis, weer in de mate
van het mogelijke in orde te brengen
en zoo opnieuw hun arbeid, ten eigen
bate en ook ten voordeele van gemeente
en land te kunnen hervatten in min of
meer normale omstandigheden. Een
staaltje van dezen alles trotse erenden
werklust hebben we hooger reeds aan
getoond! De heer burgemeester toonde
ons zijn eigen woning, één der minst
getroffene, daar drukte hij op! En toch
zagen we dat er zeer groote schade aan
berokkend was: deuren uit den stijl,
vensters uitgerukt, zelfs glasscherven
in de meubels, die daardoor heelemaal
geschonden werden. De zolderingen wa
ren natuurlijk ingevallen! In de kinéma
„Printania” zag het er ellendig uit!
Hier ook was de schade veel erger dan
men zich van op straat zou hebben
voorgesteld: zoldering, deuren, vensters
hadden het hier niet alleen te verduren
gehad, maar één der muren van de
bioscoopzaal stond heelemaal schuin.
Iets dat dus zeker niet zonder gevaar
is! Fn overal hetzelfde troostelooze
schouwspel, in de ééne plaats erger dan
I in de andere. Ook de school en het
klooster hadden, naar den heer de
Groote ons verzekerde, heel veel te lij
den gehad en het mag een geluk ge
noemd worden dat de ontploffing den
Zaterdag namiddag plaats greep, wan
neer het dus vrijaf was voor de school
kinderen, anders was het denkelijk daar
een katastroof geweest!
Een feit dat onmiddellijk opvalt, is
dat de bewoners de pannen van de bij
gebouwen nemen, ten einde ze op het
dak van de eigenlijke woning te leg
gen. Wanneer ze dan maar toekomen!
Dat is zeker niet steeds het geval! Het
onvermijdelijke van dezen jammer ge
noeg noodzakelijken maatregel is, dat
de in de bijgebouwen geplaatste waren,
meubels, enz. aan de buitenlucht en het
eventueel slecht weder blootgesteld wor
den! En Zondag avond begon het juist
te regenen, tot overmaat van ramp! De
meeste schade wordt daardoor natuur
lijk bij de boeren aangericht. Tarwe,
veevoeder, allerlei waren, liggen er nu
onder den blooten hemel! Vee werd ge
kwetst, zelfs gedood! We bezochten een
hoeve en zagen hoe alles endoor elkaar
gegooid was. Tusschen de voorraden
lagen er kleine stukjes glas, cement en
allerlei vuiligheid gemengeld! Van le
veren aan de melkerij kon nu ook geen
spraak zijn: vee zou afgemaakt moeten
worden, voor zoover dit nog niet ge
beurd was. De boerin zelf was licht ge
wond. En zoo één, zoo al! Houtulst is
alleen nog min of meer bewoonbaar door
de noestheid van het volk, dat zich ten
andere met een minimum tevreden stelt,
als het maar in de eigen woning en de
eigen gemeente - hoe geschonden ook!
- kan blijven Maar niet overal bestaat
dit minimum. Toch zegt burgemeester
de Groote dat hij met veel moeite
iedereen in het dorp zelf heeft kun
nen onderbrengen! Verder rondloopen
dient tot niets. Nieuws vindt men niet:
steeds bevestiging van het reeds gezie-i
ne: stukken ijzer, pannenscherven, enï*jj7 wamen storen,
het ronde verspreid. Glas-^s pon taan naar te wuiven, dat zij ruim
schoots haar plicht kweet. Führer,
daar zou je van in je haar krabben;
siond Duitschland er met zulke apostels
voor, dan ware het nationaal-socialis-
me reeds lang ten grave gedragen.
Führer, bijna vergaten we U te melden,
dat ze echtgenoote is geworden van een
zwarten uit de Dikkoppen-compagnie.
’t Schijnt dat Jeanneke er zooveel ver
driet in maakt, dat ze nog in de rij
niet heeft mogen aanschuiven, aan Uw
wensch wordt welwillend gevolg gege
ven: verduiveld spijtig dat het voor
stel van garde Arthur in den wind is
geslagen geworden, een zwaar ingeta-
toueerd hakenkruis op Jeanneke’s voor
hoofd zouden de Tommies toch ten
minste waarschuwen,
voor handen hebben,
bergbazinnekes van
de bloemenhistories
denken van niet.
ST. RIJKERS.
MEI 1843.
Zoo trokken daar vader en zoon, een
voudige lieden in velo, stamp voor
stamp, weinig was het gesprek, droog
de woorden, en langs cm zwaarder het
laatste eindje, weg als afscheid; eens
te meer, zooals het met zcovelen zal
zijn vergaan, naar den trein voor
Dttitschïand, naar Zwiekan, den over-
I kant van ’t’derde rijk, op benige tien
tallen kilometer van Tjecüpslowakije.
Hij bad het reeds, met. een prop in de
keel, gevonden op de. kaart waar het
gelogen was, de eenlge van zijn ge
meente St. Rijkers al is zé klein, en hij
is gegaan, een traan in de oogen, dan
weer eens de tanden op elkaar geklemd,
ja hij ken riet bogen op voorspraak,
ar.' hij was niet ingelaten met hoog-
Ja, beste lezers, ik geloof nog altijd
dat Kodde onder Duitsch bevel staat.
Vluchten en vluchten is nog steeds het
ordewoord der Duitschers! Waar ergens
weten zij zelf niet en... Kodde ook niet!
Rij kwam terecht te Moere, maar daar
ook kon hij het niet meer uithouden.
Zijn broeder, Rommel genaamd, had
meer dan genoeg met voor zich zelf te
zorgen. Dan nam Kodde - of de Führer
van Vladsloo uit de Koddestraat - de
vlucht naar Assebroek, naar het schijnt
ook bij een zwarte schoonzuster en dat
alles voor het goede dat hij binst de
bezetting heeft gedaan! Of denkt ge
misschien, verrader, dat er zouden gas
ten uit ..uw” vaderland thuiskomen en
U komen bedanken voor den tijd dat
zij ginder hebben doorgebracht door
uw voorspraak of door den raad die gij
hen gegeven hebt toen zij naar Veurne
moesten, om vrijwillig het Duitsche
rijk binnen te trekken?
„Nooit geen geld genoeg verdienen”
dat was uw groote plaag! Onderwijzer,
voordrachtgever voor landbouw, voor
konijnenkweekers, meetings in het
Vlaamsch Huis te Vladsloo, enz. enz.,
..nooit genoeg... nog geld en nog geld!”
was uw droom. Hennen kweeker, varkens
kweeken: nog nooit genoeg! Dan moest
ge menschen leveren aan den vijand!
Maar toch liep hij op een gasbek in
de Werkenstraat bij dat dik blozend
boerke met zijn zonen. Daar miste hij
den trein! Babbelen en preken om ze
vrijwillig naar zijn rijk te krijgen,
waren daar woorden in den wind! „Dat
was moedig” boerke en boerinneke,
„tegenover uw zonen en de Duitsche’’"
van gansch onze gemeente”!
Kodde was mistevreden, want
was voorzeker moeite zonder ^oin
moeite zonder geld dat was dv
lies! „Gij moogt er fier op zivan(jaag
„want het vluchten is vc^ heeft
(Zie onderaan
verleden,
overal in 1
scherven bij de vleet! Sommige zijn
zelfs diep in de muren gedrongen!
’s Zondags is er reeds gedeeltelijk
electrisch licht, nog niet voor iedereen,
maar dat komt wel! De heer burgemees
ter is vol lof voor de toewijding be
loond door Dr. Lesage, uit Houtulst en
de bijgeroepen geneesheeren uit de om
liggende gemeenten, tot zelfs uit Roe-
selare, alsook voor de brandweerkorp
sen en de diensten van het Rood Kruis
uit Houtulst, Roeselare en Diksmuide
(dit laatste onder leiding van Dr. J.
Rouzée)die werkelijk wonderen ver
richt hebben En uit een andere bron
vernamen we dat den heer burgemees
ter zelf, die juist uit Brugge was aan
gekomen toen het onheil plaats greep,
niet het minst in de
was en overal meit
was waar het noodig bleek!
En Houtulst werkt, spijts alles, trots
den grooten omvang van de ramp!
Daarom ook zal Houtulst herrijzen,
zooals het na 1918 uit zijn glorierijke
puinen opstond! Te Houtulst worden de
handen in elkaar gelegd om deze her
rijzenis zoo vlug mogelijk te bewerken.
Maar de dappere bevolking, toonbeeld
van vaderlandsliefde en hulp aan den
evenmensch, heeft thans recht op wat
anders dan onze sympathie om haar
prachtig gedrag onder de mofsche be
zetting. Wij hebben allen tot heiligen
plicht Houtulst uit al onze middelen bij
te staan. Dat niemand zich daaraan
onttrekkeVooral ONMIDDELIJKE
HULP wordt vereischt. Dat geldt zoo
wel het privé-initiatief als dit dQr ge
vestigde lichamen.